muslim.uz
Ўта ҳаяжонли онларни ўтказиб юборманг
Азиз Қуръон мухлислари, қорилар мусобақаси бошланганига ҳам мана 15 кун бўлди. Ушбу мусобақа барчамизга чин маънодаги қувончу шодликларни олиб келди. Қориларнинг ҳузурбахш тиловатлари одамлар қалбига нур бўлиб кирди, дардманд кўнгилларга шифо, ўксик қалбларга таскин бўлди. Мана шундай кунлардан чексиз мамнун бўлган ҳамюртларимиз қўлларини дуога кўтариб, яратган Парвардигорга ҳамду санолар айтишмоқда, бу ишларга ташаббускор бўлган Давлатимиз раҳбари, барча мутасаддилар ҳаққига дуолар қилишмоқда.
Шу кунга қадар қилган ишларимизни сарҳисоб этадиган бўлсак, республикамизнинг 8 та ҳудудида – Жиззах (122 нафар), Сирдарё (89 нафар), Самарқанд (486 нафар), Бухоро (155 нафар), Навоий (106 нафар), Хоразм (111 нафар), Сурхондарё (215 нафар) вилоятлари ва Қорақалпоғистон Республикасида (112 нафар) мусобақанинг ҳудудий босқичлари кўтаринки руҳда бўлиб ўтди.
Ҳар бир ҳудуддан 18-25 ва 26-40 икки ёш тоифасидаги қатнашувчи эркаклар ва аёллар икки йўналишда, яъни “Ҳифз” (тўлиқ ёд олган) ва “Тиловат” (қисман ёд олган) бўйича ўз маҳоратларини синовдан ўтказишди.
Жойларда мусобақанинг шаҳар ва туман босқичлари шу йил 15 январдан бошланган эди. Шу кунгача 1396 нафар, шундан 736 эркак, 390 аёл иштирокчи мусобақада қатнашди. Улардан 129 нафари вилоят босқичига йўлланма олди.
Мазкур 8 та ҳудудда мусобақа якунлангандан кейин, ҳакамлар ҳайъати ва ташкилий гуруҳ икки кунлик танаффусга чиқди. Улар эртадан кейин 1 февраль куни яна мусобақаларни ўтказишга киришадилар.
Энди мусобақа энг шиддатли тусга кирмоқда. Чунки қорилар ватани бўлган водий вилоятларида мусобақаларга оқ фотиҳа берилади. Шу йилнинг 1-4 февраль кунлари Андижон вилоятидаги 1182 нафар иштирокчи шаҳар ва туман босқичларида қатнашадилар. Қолган вилоятларда ҳам навбатма-навбат мусобақалар 15 февралга қадар давом этади.
Иштирокчилар бўйича рақамларни қиёслайдиган бўлсак, водий вилоятларидаги биргина Андижонда қорилар сони шу кунга қадар 8 та ҳудуддаги қорилар сонига яқин келади. Бу кўрсаткич ҳақиқатан Андижон қорилар етиштириб чиқарадиган замин эканини яна бир бор исбот қилмоқда.
Мана шулардан хулоса қилиш мумкинки, 1 февраль куни ушбу вилоятда бошланадиган қорилар мусобақаси бутунлай бошқача рақобат, ўзагача кайфият ва шиддат билан ўтади, иншоаллоҳ. Айни пайтларда мусобақага тайёргарлик ишлари авжида.
Шундай экан азизлар, Қуръон мусобақасининг энг юқори нуқталаридаги ўта ҳаяжонли онларни ўтказиб юбормай, бизни кузатишда давом этинг.
Ўзбекистон мусулмонлари идораси Матбуот хизмати
«Девбанд кутубхонаси китобларининг ҳаммасини ёдлаб олганман»
«Мен 137000 китоб ўқидим. Фаразан, агар Девбанд кутубхонасини кимдир ёқиб, кул қилиб юборса ҳам заррача парво қилмайман. Чунки у ердаги китобларнинг ҳаммасини ёдлаб олганман».
Анваршоҳ Кашмирий
Буюк аллома
Муҳаммад Анваршоҳ Кашмирий 1875 йил 26 ноябрь (1292 ҳижрий йил 27 шаввол) шанба куни эрталаб Ҳиндистонинг Кашмир шаҳридаги Водвон қишлоғида дунёга келди. Отаси Суҳровардия тариқатидаги шайх, катта олимлардан эди. Онаси ҳам ўта ибодатли, солиҳа аёл эди.
Аллома 15 ёшларида Қуръон ўқишни бошлаб, тез орада Қуръонни ёд олди. Икки йил ичида оталари қўл остида бир неча форсий тилда ёзилган рисолаларни ўқиб чиқди. Сўнг форс тилида битилган насрий ва назмий китоблар, баён ва ахлоқ – одобга тегишли китобларни ўқиб-ўрганди.
Анваршоҳ бошқа болалар ўйин-кулги билан ўтказадиган ёшлик даврини илму маърифатни ҳосил қилишга қаратганлар. У зот жумага ўтар кечадан ташқари ҳеч ҳам тунлари ухламасди, балки тунларини китоб мутолааси билан бедор ўтказарди. Бордию мудроқ босса, ўтирган ҳолда ухларди.
Илм талабидаги сафарлари
Анваршох ёшлик давриданоқ илму маърифатда етук олим бўлди. Кейинчалик бу зот Ҳиндистоннинг энг гуллаган, ёрқин жойи – «Девбанд дорул улум (университет)»ига борди. Анваршоҳ бу илм масканида шундай шахслар билан суҳбатда бўлдики, улар умумий билимлар соҳиби бўлишдан ташқари ўзларида орифлик, авлиёлик сифатларини жамлаганди. Шунингдек, улар ўткир фикрли, ўта сезгирликларидан ташқари ширинсухан, меҳрибон, виқор, суннат ва тақво, зуҳду парҳезгорлик соҳиби эдилар. Уларга Шайх Муҳаммад Девбандий бошчилик қиларди. Кашмирий бу улуғ устоздан ўзи интиқ бўлган ҳикматларни топди ва унинг зоҳирий ва ботиний илмлари булоғидан қониб-қониб ичди. Девбандда Анваршоҳ яна бир аллома, муҳаддис Муҳаммад Исъҳоқ Маданийга шогирд тутинди. Ушбу икки буюк устозларидан ҳадиси шариф китобларини ўтказиб олди.
Алломанинг ҳадис ривоят қилиш илмида ўта чуқур билим эгаси бўлгани ҳамда ақлли одамларни ҳайратга соладиган даражада тезда ёдлаб олиш қобилиятлари бўлгани Аллоҳ таолонинг у зотга берган катта инъоми эди. Агар бирор китоб ўқиса ундаги маълумотлар 25 йилгача хотирасидан чиқмасди.
Анваршоҳ кучли ёдлаш қобилияти борлиги билан бир қаторда китобларни мутолаа қилишда ҳам ўта тезкор бўлган. Таълим беришга киришган вақтининг ўзида ҳар куни Мисрда чоп этилган ”Муснаду Аҳмад” китобидан 200 бет мутолаа қилар ва уларни таҳлил қиларди. Мана шундай жидду жаҳдни у зотнинг ҳанафий мазҳабидаги далиллар, ҳадисларни ўрганишида ҳам кўриш мумкин. Умрининг охирида Исонинг ерга тушишлари борасидаги ҳадисларни жамлаш мақсадида яна бир карра ўқиган китобларини қайта ўқиб чиққан[1].
Алломанинг илғор шогирдларидан бири Саййид Муҳаммад Юсуф Баннурий айтади: “Шайхимиз ҳадис китобларига ёзилган шарҳ китобларидан икки юздан ошиғини ўқиб чиққан».
1896 (Ҳижрий 1313) йили ёш бўлишига қарамай Девбанд университетини битиргач Анваршоҳга «Абдурроб мактаби»да дарс бериш топширилди. Сўнг Деҳли пойтахтида мактаб очди ва унга «Аминийя мактаби»деб ном қўйди.
Кейинчалик, 2 ҳарамга муштоқлиги ошиб, 1906 (1323 ҳижрий) йили у ерларга сафар қилиб боради ва Маккада бир неча ойларни тавоф ва қаттиқ маҳзунлик, йиғи билан ўтказади. Кейин Мадинаи мунавварага бориб, бир муддат туриб илмга чанқоғини қондирди. Шунингдек Мадина кутубхоналарида тафсир ва ҳадис фанларига тегишли энг муҳим, энг ноёб асарларни мутолаа қилишга берилиб кетади.
Анваршоҳўз юртига қалби илму маърифатга тўлиб тошган ҳолда қайтди. Анваршоҳ сафардан қайтиши билан Девбанддаги устозлари ҳадисдан ўз ўринларига дарсларга киритишди ва Анваршоҳ толиби илмларга «Сунани Термизий», ”Саҳиҳи Бухорий”лардан дарс берди. Кўп ўтмай бу зот Девбандда ҳам, Ҳинд ўлкасида ҳам ҳадис илмининг энг катта устозига айланди. Аллома бу ерда ҳадис илмидан 13 йил давомида таълим берди. Аллоҳ таоло у зотнинг дарслари ила кўпчилик одамларга манфаат етказди, унинг қўл остида кўплаб фозил инсонлар етишиб чиқиб ҳадисдан дарс бериш ва илмни ёйиш билан шуғулланди[2]. Анваршоҳ Кашмирий «Саҳиҳи Бухорий»га «Файзул Борий» деган шарҳ ёзиб машҳур бўлиб кетган вақтларида дунёнинг энг машҳур уламолари (улар орасида Миср муфтийси Рашид Ризо ҳам бор эди) 300 нафар араб олимлари билан Деҳлидаги Шоҳ Жаҳон масжидига Анваршоҳ Кашмирийни зиёрат қилгани келган эканлар. 300 нафар олим билан сўрашиб чиққанларидан сўнг ҳазрат деворга суяниб, йиғлаган эканлар. Шунда Рашид Ризо йиғи сабабини сўраганда, у зот:
— Бир пайтлар мен шу ерда гадойлик қилардим. Бир неча марта калтак ҳам еганман. Бир пайтлар менга нон бермаган бу гўшада илм сабабидан бугун дунёнинг энг забардаст олимлари қўлимни ўпди[3]…
Вафоти
Аллома доимий таълим бериш ва китоб мутолааласи билан банд бўларди. Китоб ўқиш учун берилиб кетган, ундан бошқа ишда лаззат топмасди. Бу ишлари билан нафақат юртдошлари, балки бошқа юртлардан илм оламан, хусусан, ҳадис ва фиқҳни ўрганаман деганларга жуда катта манфаат етказдилар. Ҳаётининг охирида у зотни мулойимлик, ҳалимлик чулғаб олди. Дарс бериш, мавъиза чоғида йиғи тутарди. Ўзи ҳам йиғлар, бошқаларни ҳам йиғлатарди. Анваршоҳ Кашмирий 1933 (ҳижрий 1352) йили 28 май (сафар ойидан бир кун ўтгач) вафот этди. Жаноза намозига жуда ҳам кўп олиму фузалолар, толиби илмлар ва муҳиблару дўстлари қатнашди. Аллома уйи яқинидаги ҳайит намозлари ўқиладиган намозгоҳ ёнида дафн этилди.
Аллома ўзидан учта фарзанд қолдирди: Муҳаммад Азҳаршоҳ, Муҳаммад Акбаршоҳ, Муҳаммад Анзаршоҳ. Буларнинг барчаси фазилатлар эгаси, илму маърифат соҳиби бўлишган. Анваршоҳ вафот этган вақтда унинг отаси тирик бўлиб, унинг ёши 120 дан ошган эди. Аллоҳ таоло барчаларини ўз раҳматига олсин.
ТИИ 4 курс талабаси
Низомиддинов Ҳошимжон
ЎМИ Матбуот хизмати
Тафаккур вақти: ҳар нарсадан ҳикмат изланг...
Ҳар бир нарсанинг икки кўриниши бор. Уни сиз қандай кашф қилсангиз, ўшандоқ бўлади. Ҳеч бир иш ҳикматсиз содир бўлмас. Ўзингиз буни ҳаётингизда қўллаб, тадбир қилиб кўринг. Ҳар бир нарсани яхшиликка йўйиш – шу неъматга ярим эга бўлиш демак. Икки соатлик йўл юриб, ишхонамга боришимни эшитган ҳар кимдан бир хил гап эшитаман: “Йўлда умрингиз ўтаркан, йўлни ўзи чарчатиб қўяди, ҳар куни 3-4 соатингизни бекорга йўқотасизми?....”
Бу сўзларга шундай назар билан қарасангиз, қуйидаги натижани беради: Бутун танангизни чарчоқ ва нолиш эгаллайди. Ўзингизни роса мадорсиз ҳис этасиз...
Ўзимга бу гаплардан ҳикмат ясайман. Оқибатда умрим зое кетмайди. Қолаверса, ўз севган касбим билан шуғулланиш, яратилган шароитлар шукронаси мени тарк этмайди. Уйда уй ишлари, ишда иш билан банд бўламиз. Аммо озгина тафаккурга Уни зикр қилишга вақт тополмайман, дейишга ҳожат йўқ. Йўлда ҳеч бир юмиш сизни Ундан чалғитолмайди. Ўзгаларга қийин туйилган сизнинг ҳаётингиз аслида сиз учун яхши имкониятдир, агар буни билсангиз. Ёмон нарсани ҳам яхшиликка йўйиб ижобий вазиятни туғдириш осон. Бунинг яхши ҳикмати борлигини ўйласангиз кифоя. Ҳикматини топганга ёмонлик йўқ.
Шунда беихтиёр мутаржим, олим Садриддин Салим Бухорийнинг ушбу сермаъно рубоийси ёдимга тушади:
Иллат излаганга иллатдир дунё,
Ғурбат излаганга ғурбатдир дунё.
Ким нени изласа топгай бегумон,
Ҳикмат излаганга ҳикматдир дунё.
ХУМОРБЕГИМ
Донишманд маслаҳати: гуноҳлардан халос бўлишни хоҳлайсизми?
Бир одам донишманднинг ҳузурига келиб:
- Гуноҳларим кўп. Улардан қандай қутулсам бўлади? Ичкилик ичишдан, ёлғон сўзлашдан ва зинодан нима қилсам халос бўламан? Бу гуноҳлардан қандай қутуламан? – деб гуноҳларини афсус ила эътироф этди. Шунда донишманд:
- Ёлғон сўзлама! – деди. Яьни, гуноҳкор одамга ўз гуноҳларидан қутилиши учун ёлғон сўзламасликни буюрди.
- Бугундан бошлаб энди сира ёлғон сўзламайман, сизга ваъда бераман, – деб, у зотнинг ҳузуридан чиқиб кетди.
“Ўрганган кўнгил ўртанса қўймас”, деганларидек, бояги одам яна аввалгидек гуноҳ ишлар қилишни истарди, аммо шунда ҳам, “Ёлғон сўзламаслик учун сўз бердим, сўзимда туришим лозим”, – дер эди. Ва ниҳоят ёлғонни тарк этган бу одам гуноҳ ишларга йўламайдиган бўлди. У билан бирга гуноҳ ишлар қилиб юрган дўстлари бундан ҳайратланиб, қандай қилиб гуноҳ ишларни тарк этганлиги ҳақида сўрашди. Шунда уларга бундай жавоб берди:
- Мен донишмандга ёлғон сўзламасликка сўз бердим, берган ваъдамга амал килдим, натижада Яратганнинг марҳати ила ичкиликдан ҳам, зинодан ҳам, ёлғон сўзлашликдан ҳам қутилдим.
Дарҳақиқат, ёлғон барча ёмонликларнинг бошидир. Ҳар бир гуноҳда, ҳар бир ёмонликда бир ёлғон бор. Ёлғон мунофиқликнинг белгисидир. Ёлғон инсонни жаҳаннамга олиб боради. Ёлғондек инсон юзини қорайтирадиган, беобрў қиладиган, одамларнинг ишончини йўқотадиган ёмон амал йўқ.
Даврон НУРМУҲАММАД
тайёрлади
