Агар солиҳларни яхши кўрсанг ва қалбинг уларга боғланса, вафотингдан кейиноқ уларнинг ёнида бўласан. Биродарларимдан бири ушбу воқеани айтиб берган эди:

“Отам Ҳадича онамиз розияллоҳу анҳони жуда яхши кўрар эди. Ҳаётларини ўқир, фазилатларини ўрганар, ҳақларига дуо қилар эди. Отам ҳам, онам ҳам Шомда яшашар эди. Бир куни у бизга: “Эй фарзандларим, вафот этсам, Ҳадича онамиз розияллоҳу анҳонинг ёнларига дафн эта олсангиз, шундай қилинглар!” деди. Отам бу гапни айтдилар-у, аммо биз Шомда яшаймиз. Ҳадича онамиз эса Маккада дафн этилганлар. Ўйланиб қолдик. Қолаверса, Саудия ҳукумати бошқа юртдан борганларни у ерга дафн этишга рухсат бермайди. Ҳадича онамиз дафн этилган Ҳожун қабристонига фақат махсус кишиларгина дафн этилади. Лекин отам бизга шу васиятни қилаётганда, “Агар қўлингиздан келса” деганди.

Бир куни отам “Мен Умрага бормоқчиман” деди. Биз ўша пайтда жуда банд бўлганимиз учун отамиз билан бирга Умрага бора олмасдик. Шомнинг шайхларидан бири ҳам ўша йили Умрага борадиган бўлди. Отам у кишини танир, у ҳам бизни танирди. Унинг олдига бориб, “Устоз, отам Умрага бормоқчи. Биз вазифаларимиздан бўшаб бирга боролмаймиз. Мумкин бўлса, сизга ҳамроҳ бўлсалар, доим ёнингизда юрсалар. Иложи бўлса, гуруҳингиздаги йигитлардан бирортаси отамга қараб, ёрдамлашиб турса” дедим. Шайх рози бўлди ва Умрага жўнаб кетишди. Отам у ерга боргач, Масжидул Ҳаромда қолиб ибодат, зикр, Қуръон тиловатига қаттиқ берилибдилар. Йигитлар келиб, “Меҳмонхонага олиб кетайликми?” дейишса, “Сизлар бораверинглар, мен шу ерда қоламан” дер эканлар. Мана шу тарзда Умра ибодатини адо этиб юрган кунларининг бирида вафот этдилар. Шайх дарҳол бизга қўнғироқ қилиб, “Отангиз вафот этди. Аллоҳ таоло унинг ажрини кўпайтириб берган бўлсин!” деди. Биз: “Ҳа, шайх, отамиз ўша диёрда вафот этишни орзу қилардилар. Бир илтимос бор эди, устоз. Отам Ҳадича онамизнинг ёнларида дафн этилишни қаттиқ хоҳлардилар. Агар иложи бўлса, отамизни Ҳадича онамизнинг ёнларига дафн этсангиз” дедик. Бу гапни эшитган шайх: “Сизлар нима деяпсизлар? Мен бир гуруҳнинг раҳбариман. У қабристонга дафн эттириш менинг қўлимдан келмайди. Бу иш ҳукуматнинг қарори билан бўлади” деб жавоб берди. Шунда биз унга: “Сизни қийнаб қўйиш ниятимиз йўқ. Агар иложи бўлса деяпмиз-да” дедик. Шайх “Аллоҳ насиб этса. Аллоҳ таоло отангизни раҳматига олсин! Бу иш Унга осон. Вассалому алайкум” деди.

Кейин маййит ювилиб, кафанланиб, жаноза ўқиш учун олиб келинибди. Масжидул Ҳаромда отам билан бирга яна олти кишига жаноза ўқилибди. Жанозадан сўнг ҳамма тобутлар кўтарилиб, бирин-кетин ташқарига олиб чиқа бошланибди. Охирги тобут отамники экан”.

Ҳикояни Шайх шундай давом эттиради: “Тобутни кўтариб, Масжидул Ҳаромдан чиқаётганимизда, нотаниш бир киши олдимга келиб, “Маййитингизни Ҳадича розияллоҳу анҳонинг ёнларига дафн этишни истайсизларми?” деб сўради. Бу гапни эшитиб бутун танам музлаб қолди. Унга қараб “Ҳа, албатта” дедим. Бояги одам: “Тобутлар ташқарига чиққач, сизлар тобут билан ортимдан юринглар” деди. Йигитларга қараб: “Мен қаёққа юрсам, сизлар ҳам ортимдан юринглар” дея буюрдим. Бояги одам бошқа тарафга юриб кетди, биз ҳам ортидан эргашдик. Ҳожун қабристонига бордик. Аллоҳга қасамки, Ҳадича онамиз розияллоҳу анҳога энг яқин жойда қабр кавлаб қўйилган экан. Шомлик кишини ўша қабрга дафн этдик”.

Ҳа, азизлар, агар қалбларимиз севикли Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи васаллам, саҳобаи киромлар, мўминларнинг оналари ва бошқа авлиёларни яхши кўрса, уларга боғланса, улар билан бу дунёда ҳам, охиратда ҳам бирга бўламиз. Шунинг учун уларни севишга, ҳаётларидан ибрат олишга, уларга эргашишга ҳаракат қилиб, ёмонлардан узоқ бўлайлик! Ҳеч ким ёмон кимсалар билан бирга ўтирмасин, бирга юрмасин, акс ҳолда, қалб уларга боғланиб қолиш хавфи бор. Аллоҳ асрасин!  

Ҳикоя қилувчи: Шайх Муҳаммад Хайр Шаъол

Таржимон: Нозимжон Иминжонов

Эй менинг ўғлим, намозни мукаммал адо этсанг, то сўнгги нафасинггача камол топгайсан. Ўзинг амал қилган ҳолатда бошқаларни ҳам яхшиликка буюр, ёмонликдан қайтаргин. Сенга етувчи синовларга сабр қилгин. Ҳеч қачон такаббурлик билан киши юзига қарамагин. Балки мулойимлик, очиқчеҳралик, ва тавозеъ билан киши юзига боқ. Йўлда юрсанг, одоб билан қадам ташлагинки, ҳаракатинг жоҳиллар ва дунёпарастларники каби бўлмасин. Тез ҳам юрма, қадам ташлашинг суст ҳам бўлмасин. Афзали шуки, илдамлик билан оғир юришнинг ўртаси бўлсин. Чунки илдам юрмоқ енгиллик аломатидир. Кичик тебранмоқ хайр ва улуғлик нишонасидир. Ўрта юрувчи бўлгин ва тавозеъ билан қадам қўйгин. Сўзлаганда овозингни юқори кўтармагин, яъни фарёд қилгувчи наъра тортгувчи, узун тилли ва қаттиқ гапиргувчи бўлмагин. Агар овозингни юқори кўтариб, кишига ёқмайдиган қилиб сўзласанг, ёмон овозлилардан бўласан. Чунки овозларнинг ёмонроғи эшакникидир.

Луқмони Ҳаким ўгитларидан

Саидаброр Умаров тайёрлади

Арманистон Республикаси ҳукумати томонидан ЮНЕСКО ташкилотига Еревандаги Кўк масжидни бутунжаҳон моддий-маданий мерослари рўйхатига киритиш бўйича мурожаат тайёрланди. Бу ҳақда İRNA нашри хабар берди.

Эронга бўлган ташрифида Арманистон бош вазири Никол Пашинян бу ҳақда ўз интервюсида айтиб ўтган.

Ўзбекистон мусулмонлар идораси Матбуот хизмати

Қуйида келтириладиган фикрлар, ҳикматлар ижтимоий тармоқлардаги турли саҳифалардан олиб таржима қилинган.

*****

Аллоҳ таоло Ўзи яхши кўрган амал билан машғул бўлишинг учун гоҳида яхши кўрган нарсангни сендан узоқлаштиради. Аллоҳ таолонинг қадарида ҳикмат, раҳмат, лутф бор бўлиб, улар сенинг ҳаётингни нурафшон этади. “Аллоҳ билади, сиз билмайсиз” (Бақара сураси, 216-оят). 

*****

Ёлғиз ўтириш атрофингда мунофиқлар шовқин солишидан афзалдир.

“Тарих муҳрлаган сўзлар”

*****

Тарих аскарларни эсламайди, тарих фақат подшоҳларни эслайди.

“Тарих муҳрлаган сўзлар”

*****

Солиқ турлари ва миқдори кўпайса, давлат инқироз ёқасига келади.

Ибн Халдун раҳимаҳуллоҳ

*****

Ким йўлга (тариқатга) устозсиз кирса, икки кундан ортиқ вақт кетмайдиган сафарга юз йил вақт сарфлайди.

Жалолиддин Румий раҳимаҳуллоҳ

*****

Ҳеч бир иш қилмай туриб орзуни кўпайтирма. Курашмай, машаққат чекмай туриб муваффақиятга эришолмайсан.

“Ҳаётнинг нариги юзи”

*****

Учишдан аввал тўғри юришни ўрган.

“Ҳаётнинг нариги юзи”

*****

Инсоннинг қалбига бахт уруғини эксанг, бир кун сенинг ҳам қалбингга бахт уруғини экадиган одам келади. Бу қайтар дунё. Зеро, бугун эксанг, эртага ўрасан.

“Ҳаётнинг нариги юзи”

*****

Сени чаққан чаёндан эҳтиёт бўл. Ҳеч қачон у беозор кабутарга айланиб қолмайди.

“Ҳаётнинг нариги юзи”

*****

Бу замонда оз гапириб, ўзингни кўп билмаганга ол.

“Ҳаётнинг нариги юзи”

*****

Сен учун азиз бўлган инсонга ҳам сирларингни айтма. Чунки унинг ҳам ўз азизи бор.

“Ҳаётнинг нариги юзи”

*****

Интернет материалларидан тўплаб, таржима қилувчи

Нозимжон Иминжонов

Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳийм.
Аллоҳ таолога битмас-туганмас ҳамду санолар бўлсин.
Пайғамбаримизга мукаммал ва батамом салавоту дурудлар бўлсин.

“Зинҳор бир нарсани: “Буни эртага албатта қилгувчиман”, дема. Магар: “Аллоҳ хоҳласа”, дегин. Қачонки (бу сўзни айтишни) унутсанг, (ёдингга келиши билан) Роббингни эсла (яъни, Аллоҳ хоҳласа, дегин)...” (Каҳф сураси 23–24-оятлари).

Бу оятлар бизга шаръий одоблардан бирининг таълимини бермоқда. Бу оятларда Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам Аллоҳ таоло тарафидан Унга нисбатан одобли бўлишга иршодни кўрамиз. Биз ҳам “иншаа Аллоҳ” демай туриб, бирор нарса ҳақида “эртага қиламан” демаслигимиз керак. Чунки биз бандаларнинг барча ишларини Аллоҳ таоло яратишига эътиқод қилганмиз. Инсон бирор иш қилишни қасд қилса, ўзини ҳам яратган, у бажарадиган ишларни ҳам яратган, ғайб илмидан хабардор бўлган, келажакда нима вужудга келади-ю, нима вужудга келмаслигини яхши биладиган зот Аллоҳ таолонинг хоҳишига ҳавола қилиб “иншаа Аллоҳ қиламан” ёки “иншаа Аллоҳ бўлади” деб гапирмоғи лозим. Агар “иншаа Аллоҳ” дейишни унутган бўлса, кейин бўлса-да айтиб қўйсин.

Лекин биз бугун “иншаа Аллоҳ” ёки “Худо хоҳласа”ни қандай қўллаяпмиз. Бу сўзлар алдаш учун, ортга суриш учун ёки бировни умид қилдириш учун ишлатиладими?

Бугунги кунда кўпинча мазкур сўзларни нотўғри маънода қўллайдиган бўлиб қолдик. Аслида ўйлаб кўрадиган бўлсак, бу сўзлар иймон тақозосида ишлатиладиган сўзлардир. Лекин бугун амалий татбиқда салбий маънода яъни, бировни алдаш ёки ишни ортга суриш ё шу ишни умуман қилиш нияти бўлмаса ҳам “иншаа Аллоҳ қиламан”, “иншаа Аллоҳ бўлади”, “Худо хоҳласа...”, “насиб...” деб қўлланилмоқда.

Бу сўзларнинг бундай салбий маънода кенг тарқалиши Қуръони каримнинг маъносига хилофдир. Худди шу “иншаа Аллоҳ” каби салбий маънода “тақдир экан”, деб иймон тақозосидаги сўзни нотўғри қўллаш кўпайиб бормоқда. Агар: «Нима учун қилмадингиз?», деб сўралса, ўзи шу ишни қилишга ҳаракат қилмаган бўлса ҳам “Аллоҳ хоҳламаган экан-да”, ёки “Тақдир экан-да”, деб жавоб бериладиган бўлиб қолди.

Қуйида бугунги кунда мазкур сўзларнинг нотўғри қўлланаётганига баъзи мисолларни келтириб ўтамиз:

Масалан, баъзида хотин эридан бирор нарса олиб келишини сўраса, ўйламай ёки олиб келиш нияти бўлмаса ҳам вазиятдан чиқиб кетиш мақсадида “иншаа Аллоҳ” ёки “Худо хоҳласа” деб жавоб беради. Лекин шу нарса олиб келинмайди. Агар сабаби сўралса, “иншаа Аллоҳ, дегандим, Худо хоҳламабди-да», дейди.

Ёки ўғил отасига велосипед олиб беринг деса, ота олиб бермаслигини билиб туриб, “Худо хоҳласа олиб бераман ўғлим” деб ваъда қилаверади, лекин ваъдасининг устидан чиқиб велосипед олиб бериш хаёлига ҳам келмайди. Бу нарса эса фарзандларнинг тарбиясига салбий таъсир кўрсатади.

Ёки бир киши дўстига “худо хоҳласа, эртага эрталаб соат тўққизда кўришамиз” деса,  кечки тўққиз ҳам бўлади, лекин ҳалиги дўстидан дарак йўқ. Гўё “иншаа Аллоҳ” деса ваъдасини бажармаса ҳам бўлаверади, деб ўйлайди.

Агар баъзи бир кишиларга “намоз ўқинг” дейилса, “иншаа Аллоҳ, худо хоҳласа ўқийман” дейди. Лекин ўзининг ўқишга истаги йўқ. Натижа ҳам шунга кўра бўлади. Ушбу ўринларда “худо хоҳласа” лафзи ўз маъносида қўлланилмаяпти. Қолган ишларни ҳам шунга қиёс қилаверинг.

Бугун ҳаётимиздаги барча муваффақиятсизликларни “иншаа Аллоҳ”га боғлаб қўйдик. Гўёки Аллоҳ таоло бизга муваффақиятсизликни ирода қилган.

Нима учун “иншаа Аллоҳ” деганимиздан кейин ўзимиз ҳаракат қилиб, уриниб кўрмаймиз? Унинг ўрнига эриниб, Аллоҳ шуни ирода қилган экан-да, деб қўя қоламиз.

Ҳатто шундай ҳолатга тушиб боряпмизки, биров биздан ёрдам сўраб келганда: “Худо хоҳласа бўлади” деб жавоб берсак, гапимизга ишонмай, ишим битмас экан-да деб, умидни узиб, бошқа ердан ёрдам излайдиган бўлиб қолишди. Наҳотки сўзимизнинг шунчалик қадри йўқолиб кетаётган бўлса?

Шунинг учун бўлса керак, бозорда бирор нарса ёқиб қолса, сотувчига сотмай туринг, буни мен олдим, ҳалироқ пулини бериб олиб кетаман десак, сотувчи бизнинг лафзимизга ишонмай, лафзидан қайтиб қолмасин деб: “закалад” беринг, дейди. Биз ҳам “закалад” берган бўлсак, пулимиз куяётгани учун мажбуран оладиган, агар “закалад” бермаган бўлсак, лафзимизга ёки ваъда берганимизга эътибор қилмай олмай ҳам қўяверадиган бўлиб қолдик. Лафзимизнинг қадри қаерда қолди?

Ривоят қилинишича лафзига ўта мустаҳкам бир киши бўлган экан. Бир куни уйини сотадиган бўлиб қолибди. Уйининг нархи ўттиз минг экан. Харидор билан савдо қилаётган пайтда янглишиб уч минг деб юборибди ва шунга ақд боғлабди. Ёнидагилар у кишига: «Сиз адашиб уч минг дедингиз, сўзингиздан қайтинг, ақдни бошқадан ўттиз мингга боғланг», дейишибди. У киши эса: «Йўқ, менинг лафзим ўттиз мингдан қиммат туради», деган экан.

Аслида инсон бирор ишга “иншаа Аллоҳ” дейишдан олдин ўша ишни қилишга ўзи қатъий ишонган ва қасд қилган бўлиши лозим. Лекин уни қилишдан инсоннинг ихтиёридан ташқари бўлган бирор бир сабаб тўсиб қолиши мумкинлигини ҳис қилиб, “Иншаа Аллоҳ” дейиши керак.

Демак, ҳаётимизни барча нарсани яратган зотнинг хоҳишига кўра интизомга солишимиз бизнинг зиммамиздаги бурчимиздир. Бу билан кучли ирода ила қувватланган бўламиз. Модомики биз “иншаа Аллоҳ” дегандан сўнг Аллоҳ таолонинг қонуни бўлган сабабларни тутсак, ўзимиз ҳам ҳаракат қилсак, натижалар биз қилган ҳаракатнинг тескариси бўлиб чиқмайди. Бунинг учун афсус-надомат ҳам чекмаймиз ва, албатта ўйлаганимиз амалга ошади.

Хулоса шуки, мусулмон киши бирор ишни бажаришга ваъда қилса аввало “иншаа Аллоҳ” ёки “Худо хоҳласа” деб ваъда қилсин ва шунга биноан ўзи ҳам ҳаракат қилсин. “Худо хоҳласа” дегандан сўнг агар ўзи шу ишни бажаришга ҳаракат қилмаса, у ваъдасига хилоф қилувчи ва ёлғончи бўлади. Энг ёмони сўзининг қадри қолмайди, унинг рост сўзига ҳам биров ишонмай қўяди. Натижада Аллоҳ таолонинг ва халқнинг назаридан қолади.

Манба: http://www.islom.uz