Яратганнинг марҳамати билан Рамазон ойининг биринчи жумасини ўқишга мушарраф бўлдик.

“Бурунлари рўза тутганда куннинг ўтиши қийин бўларди, ойнинг тўлишини-ку гапирмай қўяверинг. Айниқса, таровеҳ намозида соатлаб тик туриш азоб эди. Ҳозир эса бир зумда кун ботиб қўяди. Рўзанинг қандай ўтаётганини сезмай қолаётганга ўхшайман, Таровеҳда ҳам чарчамаяпман, аксинча, сўз билан таърифлаб бўлмас даражада ҳузур қиляпман.

Ўша қийналиб рўза тутиб таровеҳ ўқиб юрган кезларда, ёшликда шунча қийинчилик, ёшим улғаяверса, амаллаб уйда ўқиб қўя қоламан чоғи, шу таровеҳни деб юрардим. Аксинча, энди кучга тўлиб бораётганга ўхшайман”, дейди бир маҳалладошимиз намоздан қайтаётиб суҳбатлашганда.

Қандай ажойиб инсон у. Унинг иймони зиёда бўлгани боис ана шу ўзгаришлар юз бераяпти. Бу катта давлат ахир, шундай эмасми!

“Холид ибн Волид” жоме масжидига йиғилган намозхонларга куч-қувват, сабр-матонат иймон ва ниятга қараб бўлиши ҳақидаги амри маъруф айни шу масалада бўлди.