muslim.uz

muslim.uz

Пайғамбар соллаллоҳу алайҳи ва салламнинг  қисқа вақт ичида жамиятни ичкиликбозликдек зарарли одатдан қандай қилиб поклагани, бунда фойдаланган ноёб услуби бугунги кунда шу ишни уддалай олмаётган олимлар эътиборини тортмоқда.  У зоти шариф бунга қандай эришган эдилар? 

Кейинги йилларда кетма-кет эълон қилинаётган айрим ҳисоботлар ислом оламининг ижтимоий структураси ижобий натижа кўрсатмаётганини хабар қилмоқда.

Иқтисодий ҳамкорлик ва тараққиёт ташкилоти 2010 йилда эълон қилган соғлиқни сақлаш статистикасида  қайд этилишича, асосий аҳолиси мусулмонлар бўлган Яқин Шарқ давлатлари ва Туркияда спиртли ичимликлар истеъмол қилиш меъёри ошган. The Economist журнали турли манбалардан тўпланган ҳисоботларни йиғиб қуйидагича хулоса қилган: “Мусулмон давлатларида 2001-2011 йиллар ичида спиртли ичимликлар истеъмол қилиш 72 фоизга кўпайган”.

Аллоҳ таолонинг Расули соллаллоҳу алайҳи васаллам бизга Аллоҳнинг амрини етказиб, ҳидоят йўлини кўрсатиб қўйган бўлса-да, нега биз шу ҳолга келиб қолдик? Нима учун гуноҳу маъсиятни афзал ҳисобламоқдамиз? Чунки қачон ёшларимизга қарасак, уларнинг ташқи қиёфасидан тортиб, инсоний муомалаларигача – ҳар бир ҳаракатига ғарбона жамият нуқси уриб турганини кўрамиз. Чунки ОАВ ёшлар тарбиясида жуда катта роль ўйнайди. Бу борада энг илғор техника ва технологияга эга бўлган ғарб олами ана шу воситалар ёрдамида маданий маҳсулотларини экспорт қилмоқда ҳамда турмуш тарзини ўргатмоқда. Бунинг оқибатида айрим ёшларимиз жоҳилият даври одатларидан бўлган спиртли ичимликларни замонавийлик белгиси сифатида қабул қилмоқда. Ҳолбуки, спиртли ичимликлар – жоҳиллик даврининг урф-одатларидан эди.

Халифа Умар розияллоҳу анҳу: “Қачонки мусулмонлар орасида жоҳилият даври анъаналарини қадрловчи авлод пайдо бўлса, Исломнинг барча арконлари бири иккинчисининг ортидан узилиб бошлайди”, деган эканлар. Бугун биз айнан шу ҳодисага шоҳид бўлмоқдамиз.  Исломнинг қандай жорий бўлганини, дунёни қандай ўзгартириб юборганини билмайдиган ёш авлод жоҳилларнинг қадимги одатини янги мода деб ҳисобламоқда. Аслида ачитилган узум, хурмо, асал, буғдой, арпадан тайёрланадиган маст қилувчи ичимликлар минг йиллар бурун маълум эди. Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи васаллам муборак чеҳралари билан дунё юзини ёритган кезларда маст қилувчи ичимликлар бутун дунё бўйлаб тарқалган замонлар эди. Қадимги тамаддунда узумни йиғиб олиш катта байрам сифатида нишонланар ва ўша куни одамлар жуда ҳам кўп вино, пиво ичиб хурсандчилик қилар эди. Исроил авлодларининг раввинлари бу одатнинг кўп тарқалиб кетгани натижасида ўзлари ҳам уни ичишга мажбур бўлди ва одамларга уни маст бўлиб қолмагунча ичиш мумкин деб фатво чиқариб берди. Исо алайҳиссалом олиб келган яккахудолик динининг тез тарқалиши қошида Рим империяси ожиз қолди, бу динни йўқота олмаслигини тушунди.  Вақт ўтиши билан империя қадимий мушриклар дини билан янги дин ўртасида келишув шартномаси тузишга ҳаракат қилди. Шунинг учун уларга олиб келинган динга эски, бутпарастлик урф-одатлари кириб қолди. Масалан, ҳосилни йиғиб олиш ва Дионис байрамида вино ичиш анъанаси мавжуд. Евхаристия (насронийлик черковидаги биродарлик риштаси) янги эътиқодида ҳам унинг ўрни бор – маросим нон ва шаробга бағишланган.

Шу тариқа, шароб ишлаб чиқариш ва сотиш диний заруратга айланиб қолди. Ўша даврнинг буюк империяси – Римда аҳвол шундай эди. Шу боисдан унинг мустамлакаси бўлган Яқин Шарқда  шароб ичиш анъанаси кенг ёйилиб кетди. Шароб ишлаб чиқариш ва уни сотишнинг Саудия Арабистони ҳудудида турли вариантлари бўлган: узумзорлар ва хурмозорла кўп бўлган Мадина, Тоиф, Хайбар шаҳарларида узум ва хурмодан шароб тайёрланган. Яман аҳолиси арпа, буғдой, жўхори ҳамда асалдан  спиртли ичимликлар ажратиб олган. Жоҳилият даври шоирлар ёзган шеърларда шаробнинг юздан ортиқ тури тилга олинган.

Пайғамбар алайҳиссалом нафақат америкаликлар, балки шу вақтга қадар ҳам ҳеч ким бажара олмаган ишни бажарган эдилар. Пайғамбар соллаллоҳу алайҳи ва саллам спиртли ичимликлар нима эканини билмайдиган жамиятга келмаганлар. У зот шаробхўрлик энг баланд чўққисига чиққан, тантаналар, катта-кичик зиёфатлар шаробсиз ўтмайдиган, шаробхўрлик жамиятнинг оммавий маданиятига айланган вақтда дунёга келдилар.                

Америкаликлар ўз халқини зарарли ичимликдан ҳимоя қилиш учун спиртли ичимликлар ичишни тақиқлади. Аммо бу ишнинг уддасидан чиқа олмади – яширин ишлаб чиқариш ва ичиш авж олди. 1933 йил тақиқ бекор қилинганда америкалик бир профессор: “Муҳаммад пайғамбар (соллаллоҳу алайҳи ва саллам) Қуръон(и карим) воситасида умматларини нафақат ўзининг замонида, балки кейинги авлодларни ҳам спиртли ичимликлардан ҳимоя қилиб келмоқда. Шунга ўхшаган натижага XX юзйилликда илмий асослар ва барча тарғибот воситалари мавжуд бўлган ҳолда ҳам Америка эриша олмади” (профессор Юлиус Хирш: Учебник здравоохранения. Стамбул, № 34, стр. 242), деб ёзган эди.

1983 йилларда собиқ СССРда ҳам ичкиликбозликка кураш кампанияси авж олган эди. Ўшанда одамлар этик мойини буханка нонга суриб офтобга қўйиб еб, яна қандайдир қўлбола самогонлар тайёрлаб ичиб заҳарланганлари кўпчиликни ёдида.

Ўшанда ҳукумат ичкиликбозликка курашнинг энг қатъий чораларни қўллаб ҳам ижобий натижага эришиш у ёқда турсин, салбий оқибатга сабаб бўлган эди.

Нега бундай бўлганини билиш учун Пайғамбаримиз алайҳиссалом қандай қилиб спиртли ичимликдан инсонларни ҳимоя қилиш борасида ҳеч ким эриша олмаган натижага эришганини ўрганиш керак.

Аллоҳнинг Расули бир марта ҳам шароб ичмаганлар. У зот Исломнинг Маккада ёйилиши даврида спиртли ичимликларга қарши курашмаганлар. Чунки у вақтда мусулмонларнинг сони унчалик кўп эмас эди. Боз устига Пайғамбар алайҳиссалом, Абу Бакр Сиддиқ, Усмон, Али розияллоҳу анҳулар спиртли ичимликлар ичиладиган давраларга сира ҳам яқинлашмаганлар. У зотларнинг бундай гўзал фазилатга эга бўлишларининг сабаби қуйидагича бўлса керак: арабларда илоҳий ваҳийлар келгунига қадар тўғри дин (Динун Ханиф) ҳақидаги хотиралар сақланиб қолган эди, хусусан, жаранглаб турган бир қоида бор эди: "спиртли ичимликлар ичиладиган байрамларда қатнашадиган кишилар яхши одамлар эмас”. Шароб тақиқланишидан олдин ҳам Пайғамбар алайҳиссалом уни мутлақо ёқтирмаганига ёрқин бир мисол шуки, меърожга чиққанларида  у зотга иккита пиёлада ичимлик тутганлар – бирида сут, иккинчисида шароб, у зот сутни олиб ичганлар. Жаброил алайҳиссалом ушбу танловни мақтаб: “Сиз табиийликни танладингиз, агар шаробни танлаганингизда умматингиз йўлдан адашиб кетар эди, сутни олиб табиийликни ихтиёр қилдингиз, энди умматингиз табиийликка йўналтирилди”  (Имом Бухорий ривояти), деганлар.

Аллоҳнинг Расули умматларини майхўрликдан аста-секинлик билан узоқлаштирдилар. Негаки, одамларнинг кўп йиллик одатига айланиб қон-қонига сингиб кетган нарсадан бирданига воз кечиши осон бўлмас эди, Шу боисдан Аллоҳ таоло инсоннинг феълини ҳисобга олиб уни тақиқлайдиган оятни бирданига нозил этмади. Қуръони каримда спиртли ичимликлар ҳақида тўртта оят бор. Маккада нозил бўлган биринчи оятда:  

وَمِن ثَمَرَاتِ النَّخِيلِ وَالأَعْنَابِ تَتَّخِذُونَ مِنْهُ سَكَراً وَرِزْقاً حَسَناً إِنَّ فِي ذَلِكَ لآيَةً لِّقَوْمٍ يَعْقِلُونَ

Ва хурмо ва узумларнинг меваларидан маст қилувчи нарса ва гўзал ризқ олурсиз. Албатта, бунда ақл юритгувчилар учун оят-белги бордир” (Наҳл, 67), дейилган. Ушбу оятда маст қилувчи ичимлик ҳақида ҳукм айтилмаган. Аммо уни гўзал ризққа қиёсан хунук нарса экани ишора билан билдирилган.

Бундан  майпарастлик Аллоҳга хуш келмайдиган амал экани аён бўлади. Бу ифода ҳамда Пайғамбаримиз солаллоҳу алайҳи ва салламнинг шаробни ёқтирмагани ичкиликбозлик яхши одат эмаслигини кўрсатади. Пайғамбар алайҳиссалом Мадинага келиб яшай бошлаган чоқларда ансорлар хурмодон тайёрланган шароб ичар ва меҳмонларга ҳам узатар эдилар. Баъзида маст бўлиб олган майхўрлар давраси бемаъни баҳслар ва муштлашувлар билан ниҳоясига етарди. Шундай ҳодисларга бир неча бор гувоҳ бўлган Умар ва Муоз розияллоҳу анҳулар Пайғамбар алайҳиссаломнинг ҳузурига келиб вазитни тушунтирар экан “шароб одамни буткул ақлидан жудо қилмоқда” дедилар. Шунга қарамасдан, Пайғамбар соллаллоҳу алайҳи ва саллам оят нозил бўлгунига қадар бир қарорга келмадилар. Шундан сўнг қуйидаги ояти карима нозил бўлди:  

يَسْأَلُونَكَ عَنِ الْخَمْرِ وَالْمَيْسِرِ قُلْ فِيهِمَا إِثْمٌ كَبِيرٌ وَمَنَافِعُ لِلنَّاسِ وَإِثْمُهُمَا أَكْبَرُ مِن نَّفْعِهِمَا وَيَسْأَلُونَكَ مَاذَا يُنفِقُونَ قُلِ الْعَفْوَ كَذَلِكَ يُبيِّنُ اللّهُ لَكُمُ الآيَاتِ لَعَلَّكُمْ تَتَفَكَّرُونَ

Сендан хамр ва қимор ҳақида сўрарлар. Сен: «Иккисида катта гуноҳ ва кишилар учун манфаат бор ва гуноҳлари нафларидан каттадир», деб айт. Ва сендан нимани нафақа қилишни сўрарлар. Сен:«Ортиқчасини», деб айт. Аллоҳ шундоқ қилиб сизга Ўз оятларини баён қилади. Шоядки тафаккур қилсангиз” (Бақара сурасининг 219-ояти).

Ояти каримада спиртли ичимликлар сабабли содир бўладиган гуноҳ унинг яхши жиҳатидан кўплиги айтилмоқда. Унинг фойдаси нима ўзи? Ичганда бир оз бош айланиши, олди-соттидан олинадиган даромади бўлса керак-да. Аммо зарари ҳақида жилд-жилд китоблар ёзиш мумкин, анчаси ёзилган ҳам. Ана шу огоҳлантиришдан сўнг кўпчилик мусулмонлар шароб ичмай қўйдилар. Кейин эса мана бу оят нозил бўлди:

يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ لاَ تَقْرَبُواْ الصَّلاَةَ وَأَنتُمْ سُكَارَى حَتَّىَ تَعْلَمُواْ مَا تَقُولُونَ وَلاَ جُنُباً إِلاَّ عَابِرِي سَبِيلٍ حَتَّىَ تَغْتَسِلُواْ وَإِن كُنتُم مَّرْضَى أَوْ عَلَى سَفَرٍ أَوْ جَاء أَحَدٌ مِّنكُم مِّن الْغَآئِطِ أَوْ لاَمَسْتُمُ النِّسَاء فَلَمْ تَجِدُواْ مَاء فَتَيَمَّمُواْ صَعِيداً طَيِّباً فَامْسَحُواْ بِوُجُوهِكُمْ وَأَيْدِيكُمْ إِنَّ اللّهَ كَانَ عَفُوّاً غَفُوراً

Эй иймон келтирганлар! Маст ҳолингизда то айтаётган гапингизни биладиган бўлмагунингизча, намозга яқинлашманг ва жунуб ҳолингизда ҳам то ғусл қилмагунингизча. Магар йўлдан ўтувчи бўлса, майли. Агар бемор ёки сафарда бўлсангиз ёки сиздан бирингиз таҳоратхонадан келса ёхуд аёлларга яқинлашган бўлсангиз-у, сув топа олмасангиз, покиза тупроқ-ла таяммум қилинг. Бас, юзингизга ва қўлларингизга масҳ тортинг. Албатта, Аллоҳ афв ва мағфират қилувчи зотдир” (Нисо сурасининг 43-ояти).

Ояти каримада мусулмонларга маст ҳолида намоз ўқиш тақиқланди. Мусулмонларга эса беш вақт намоз фарз қилинган. Демак, тонгдан тунга қадар асло ароқ ичиб бўлмайди. Ниҳоят шаробни мутлақо тақиқлаган оят нозил бўлди:

يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ إِنَّمَا الْخَمْرُ وَالْمَيْسِرُ وَالأَنصَابُ وَالأَزْلاَمُ رِجْسٌ مِّنْ عَمَلِ الشَّيْطَانِ فَاجْتَنِبُوهُ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ

Эй иймон келтирганлар! Албатта, хамр, қимор, бутлар ва (фол очадиган) чўплар ифлосдир. Шайтоннинг ишидир. Бас, ундан четда бўлинг. Шоядки, нажот топсангиз (Моида сурасининг 90-ояти).

Анас ибн Молик розияллоҳу анҳу айтган эканлар: “Биз зиёфатда эдик. Мен соқийлик қилаётгандим. Бир киши келиб шароб тақиқланганини хабар қилди. Даврада ўтирган биродарларим бу хабарни эшитиб,  “Шароб солинган ҳамма идишни тўнкаринглар”, дейишди. Шундан сўнг бирор киши маст қилувчи ичимликни оғзига олмади” (Имом Насаий ривояти).

Ўша тунда шаҳардаги шароб солинган барча идишлар тўнкарилди ва Мадина кўчаларидан шароб дарё бўлиб оқди. Шу воқеада саҳобаларнинг Аллоҳнинг амрига қанчалик сидқидилдан итоат этиши, Пайғамбар алайҳиссаломга қалбан боғлангани яққол намоён бўлган. Чунки улар  Пайғамбар алайҳиссалом айтган ҳар бир сўзга итоат қилар экан, у зот буюрган амаллар Аллоҳ ваҳий орқали юборган амрлар эканига қатъиян ишонар эдилар. Пайғамбар соллаллоҳу алайҳи ва салламнинг америкаликлар етиша олмаётган ютуқлари ана шу эди. Саҳобалар ичкиликни соғлигига зарар бўлгани учун эмас, Аллоҳ таоло тақиқлагани учун ташлаган эдилар. Шунинг учун ошкора ҳам, яширинча ҳам ичмай қўйган эдилар.  

Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи ва салламнинг ютуғини таъминлаган яна бир ҳодиса – у зот шаробнинг ўзини ҳаром дейиш билан чекланмасдан, уни тайёрловчи, сотувчи, олиб келувчи, қуйиб берувчи, ичувчилар даврасида ўтиришни ҳаром деб эълон қилдилар. 

Бугун эса давлат бир тарафдан ичкиликбозликка қарши курашяпти, иккинчи томондан – уни сотиш учун ишлаб чиқаряпти. Спиртли ичимликларни ишлаб чиқариш давом этар экан – тақиқдан ҳеч қандай фойда йўқ.  “Пайғамбаримизнинг ҳузурига узоқ ўлкаларнинг биридан вакиллар келиб, “Биз спиртли ичимликлардан даволаш мақсадида фойдаланамиз” ёки “Биз совуқда музлаб қолмаслик учун ароқ ичишга мажбурмиз”, дедилар.  Бу баҳонага у зот: “Шароб даволаш воситаси эмас, касаллик манбаидир”, деб жавоб бердилар” (Имом Ибн Можа ривояти).

Пайғамбар соллаллоҳу алайҳи ва саллам шаробхўрликка курашнинг жазолаш услубини ҳам қўллаганлар. Чунки шароб ичган киши жазоланса, бошқалар шароб ичиш гуноҳ иш эканини янада теранроқ ҳис этар эдилар. Айниқса, шароб ичган ёшларга қаттиққўллик билан жазо тайин қилар эдиларки, улар бу касофатни қайтиб оғзига олмас эдилар. Абу Ҳурайро розияллоҳу анҳу айтганлар: “Пайғамбар алайҳиссаломнинг олдига ширакайф одамни олиб келдилар. У зот “Уни уринглар!” деб амр қилдилар. Ким қўли билан, ким оёқ кийими билан, яна бири бошқа нарса билан уни ура кетди”.

Пайғамбаримиз ичган одамни ёмон кўрганидан бу жазони тайинламаган, балки уни майхўрликдан халос бўлиб, ўзини шаробга қарамликдан қутқарсин ва яна ичувчиларнинг  бу қилиғи бошқаларни ҳам ўзига жалб қилмасин деган мақсадда бўлганлар.

Ҳазрати Умар розияллоҳу анҳу халифалик қилган даврда мусулмонлар кўп юртларни ишғол қилди ва динни ёйиш учун ҳар тарафга тарқалиб кетди. Улар моддий жиҳатдан ҳам бойиб кетди. Ўшанда ичкиликбозлик кўпайиб кетмасин деган мақсадда ҳазрати Умар ароқ ичган кишига 80 дарра жазо тайин қилдилар.

Спиртли ичимлик ва гиёҳвандликка қарши кураш исломнинг асосий тамойилларидан бири саналади: ҳаётни, мулкни, наслни ва динни сақлаш – мусулмоннинг бурчи. Соғликка зарар етказадиган, чўнтакни қоқлайдиган, ақлни заифлаштирадиган, инсонни диндан узоқлаштирадиган ва келажак авлодни нобуд қиладиган нарсалар билан ҳар тарафлама курашиш соғлом ақлли кишиларнинг муқаддас вазифасидир.

 

Дамин ЖУМАҚУЛ тайёрлади.

Жаннатнинг бир неча даражалари бор. Ҳадиси шарифда айтилишича, Жаннатнинг энг баланд даражаси “Ал-Васл” деб аталади ва у фақат пайғамбаримиз Муҳаммад соллаллоҳу алайҳи васалламга ато этилади. Қуръони карим ва ҳадиси шарифда Жаннат кўп бора таърифланган. Уларга таяниб уламоларимиз қуйидагиларни баён қилганлар:

  1. Жаннатнинг энини осмону ер кенглиги билан қиёслаш мумкин.
  2. Жаннатда жазирама иссиқ ва қаҳратон совуқ бўлмайди.
  3. Унда зилол сувлар, ҳеч қачон ачимайдиган сут оқувчи дарёлар, инсон қанча ичса ҳам маст бўлмайдиган майлар ва муаттар ҳидли асаллар мавжланиб оқадиган анҳорлар бўлади.
  4. Жаннат боғларида мевали дарахтлар бениҳоя кўп.
  5. Жаннат аҳлларининг кийимлари ҳарир яшил ипак ва атлас матолардан бўлади.
  6. Жаннат аҳллари учун кўркам боғлар, аёллар ва хизматкорлар ҳозирлаб қўйилган.
  7. Жаннат аҳлларининг қалби турли салбий хислатлар – нафрат, ёвузлик ва ҳасад каби ёмонликлардан пок бўлади.

Шуни эътиборга олиш керакки, юқорида тилга олинган манфаатлар  дунё манфаатларига ўхшамайди. Ҳадиси қудсийда айтиладики, “Мен бандаларимга шундай ажойиб нарсалар яратдимки, у нарсаларни уларнинг кўзлари кўрмаган, қулоқлари эшитмаган ва уларнинг нима эканини ҳатто тасаввур ҳам қила олмайдилар...” Уламоларнинг айтишича, жаннат неъматларининг ердаги неъматларга номланиши ўхшайди, холос. Аслида эса улар бутунлай бошқа неъматлардир. Жаннатдаги энг буюк ажр – Аллоҳ таолонинг жамолини кўришдир.

Яна олимларимиз айтадиларки, имон аҳллари жаннатга фақат Аллоҳ таолонинг фазлу марҳамати ила кирадилар.

Дўзах – имонсизлар ва гуноҳкорлар тушадиган жой. Инсон Жаннатнинг гўзалликларини тасаввурига сиғдира олмагани каби дўзахнинг ваҳшатларини ҳам кўз олдига келтира олмайди. Қуръони каримнинг ояти карималари ва Пайғамбаримизнинг ҳадиси шарифларига таянган ҳолда дўзах ҳақида қуйидаги тасаввурларни ҳосил қилиш мумкин:

  1. Дўзах азоблари олов билан чекланиб қолмайди, у ерда совуқ ва зулмат билан азоблаш бўлади.
  2. Дўзах оташи дунё оловига ўхшамайди. Дўзах олови одамни кулга айлантириб юбормайди, ўлдирмайди, фақат азоб беради.
  3. Дўзахдан ўлиб ҳам қутулиб бўлмайди. Чунки Дўзах аҳллари ўлмасдир.
  4. Дўзах ўз аҳлини қаттиқ қичқириқ билан учқунлар отиб, оловлар пуркаб кутиб олади.
  5. Дўзахда кофирларни ва гуноҳкорларни жазолаш учун яна биз билмаган турли қийноқлар бор.
  6. Дўзах аҳллари Аллоҳ таолони кўрмайдилар.
  7. Дўзахдаги егуликлар очликни ва чанқоқни кетказмайди, аксинча, азоб-уқубатлар келтиради.

Робия ЖЎРАҚУЛОВА тайёрлади.  



Минг афсуслар бўлсинки, баъзи ҳаёлига келганини гапирувчи инсонлар ёки ташқаридаги тайини бўлмаган кимларнингдир измида юраётганлар бугунги кунда ижтимоий тармоқлар орқали динимиз ходими, шариатимиз аҳкомларини етказувчи аҳли илмлар, имом-хатибларни ўзларича муҳокама қилиб, ортларидан бемалол ғийбат қиляптилар. Ваҳоланки, неча йиллардан буён шу имомларнинг ортидан ўзлари иқтидо қилиб келадилар.

Ислом динини, шариат аҳкомларини етказишдек улкан масъулиятни зиммасига олган уламолар шаънига ёмон сўзларни гапириш Аллоҳ ва Унинг расулини ғазабини келтирадиган ёмон ишдир.

Абдуллоҳ ибн Муборак раҳматуллоҳи алайҳ: «Ким дин олимларини масхара қилса, охирати куяди. Ким подшо ва амирларни масхара қилса, дунёси барбод бўлади. Ким ўз биродарларини масхара қилса мурувват ва ҳайбати йўқолади», деган.

Аллоҳ таолонинг жорий бўлган одатларидан бири шуки, илм аҳли ва уламоларни таҳқирлаган ва масхара қилган одамни мана шу дунёнинг ўзида хор қилади. Суҳайл Андалусий раҳматуллоҳи алайҳ айтади: “Бир қўшнимиз бор эди. Аллоҳ бойлик ва обрўни бериб қўйган, жуда сердавлат эди. Унинг энг ёмон одати дин олимларини калака қилиш ва уларга азият бериш эди. Бир куни Аллоҳ розилигини истаб насиҳат қилдим. У мени камситиб уйидан ҳайдади. Аллоҳга қасамки, орадан 20 йил ўтиб фалаж бўлиб қолди. Мол дунёсидан айрилди. Муҳтожликдан шаҳар бозорида тиланчилик қила бошлади. Бир куни бозорда кўринмай қолди. Орадан уч кун ўтиб, бозор орқасидаги ташландиқ жойдан жасади топилди. Бутун шаҳар уламолари азият кўрган бу инсоннинг ниҳояси мана шундай якун топди”.

Уламоларни ғийбат қилишнинг хатари бошқаларни ғийбат қилиш хатаридан кўра хавфлироқдир. Ғийбатнинг ёқимсизлиги ўлимтик гўштини ейишга ўхшатилган бўлса, олимни ғийбат қилиш унинг заҳарланган гўштини ейишга ўхшатилган.
Ибн Асокир роҳматуллоҳи алайҳ айтади: “Олимларнинг гўштлари заҳарлангандир, уларнинг обрўсини туширадиганларга Аллоҳнинг муомаласи маълумдир”.
Имом Аҳмад роҳимаҳуллоҳ айтади: “Олимларнинг гўштлари заҳарлангандир, ким уни ҳидласа касал бўлади, еган эса ўлади”.
У киши яна айтади: “Ким олимга тил теккизса, унинг ўзи ўлишидан олдин қалби ўлади”.
Абдуллоҳ ибн Муборак роҳматуллоҳи алайҳ айтади: “Ким олимларни пастга урса, унинг охирати барбод бўлади, ким амирларни пастга урса, унинг дунёси барбод бўлади. Ким биродарларини пастга урса, унинг одамгарчилиги барбод бўлади”.
Авзоий роҳматуллоҳи алайҳ айтади: “Аҳли илмларни, хусусан уларнинг улуғларини ортидан гапириш гуноҳи кабиралардандир”.

Абу Ҳанифа роҳматуллоҳи алайҳ айтади: “Устозим Ҳаммоднинг уйи томонга оёғимни узатмадим… У вафот топгач ҳар намозим ортидан ота-онамга қўшиб унга ҳам истиғфор айтардим”.

Абу Ромла Синдий айтади: «Йигирма йилдан бери бир олимни ғийбат қилганимнинг азобини тортаман».

Аллома Абу Фазл Бурҳоний “Таҳсилот” китобида ажиб бир воқеани келтиради:

“Бир одамни ҳузуримга олиб келишди. Баданинг бир қисми чириб ёмон ҳид тараларди. Мендан бу касалликнинг давоси борми деб сўрашди. Мен уларга гиёҳлардан дори тайёрлаб бердим ва суриш учун малҳам бердим. Эшикдан чиқиб кетаётганда, уни олиб келган кишилардан: «Бу инсон етим ёки бир олимни хафа қилмаганми?», деб сўрадим. У ажабланиб: «Нега бу хулосага келдингиз», деди. Мен: «Ўттиз йилдан бери табиблик қиламан ҳаётим давомида ушбу касалликка чалинган олти кишини даволаганман. Улар ё етимни ёки олимни кўнглини ранжитгани учун шу касалликка учраган. Етим билан олимнинг кўнглини Аллоҳнинг Ўзи назорат қилади. Агар биров уларни ранжитса, Аллоҳ ранжитган одамдан ғазаб қилади. Мен уларга дори ичишдан олдин тавба қилишни тавсия қилган эдим», дедим. У: “Бу киши мана шу дардга чалингунга қадар катта олимни устидан кулиб, масхара қилиб юрарди”, деди”.

Шундай экан, инсон олим ва фозиллар ҳақида гапиришдан, уларни таҳқирлашдан олдин охиратини ўйласин!

ЎМИ Тошкент шаҳар вакиллиги

ЎМИ Матбуот хизмати

 

ЎМИ Матбуот хизмати

lundi, 03 septembre 2018 00:00

Сажда оятлари

Қуръони карим тиловати ҳақларидан бири сажда оятларини ўқиганда сажда қилишлик. Бу алоҳида ибодат ҳисобланади.

 

عن ابي هريرة رضي الله عنه قال قال رسول الله صلي الله عليه وسلم:إذَا قَرَأَ ابْنُ آدَمَ السَّجْدَةَ وَسَجَدَ اعْتَزَلَ الشَّيْطَانُ يَبْكِي ، فَيَقُولُ : يَا وَيْلَهُ أُمِرَ ابْنُ آدَمَ بِالسُّجُودِ فَسَجَدَ فَلَهُ الْجَنَّةُ ، وَأُمِرْت بِالسُّجُودِ فَأَبَيْت فَلِيَ النَّارُ. رواه مسلم

 

Абу Ҳурайра розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади: Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам айтдилар: “Агар Одам фарзанди сажда оятини ўқиб сажда қилса, Шайтон йиғлаб шундай дейди: “Азоб бўлсин! Одам фарзанди саждага буюрилганди, сажда қилди, унга жаннат бўлади. Мен саждага буюрилгандим, бош торттим, менга дўзах бўлади”. (Имом Муслим ривояти.)

 

Уламолар тиловат саждасига амр қилинганлигига ижмоъ қилганлар. Бизнинг ҳанафий мазҳабимизда ушбу амр вужуб учундир. Яъни тиловат саждасини қилиш вожибдир. Бунга ҳанафий уламолар ўз китобларида етарлича далиллар келтирганлар.

 

Лекин Аҳмад, Молик, Авзоъий, Лайс ва Шофеъий роҳимаҳуллоҳлар уни мустаҳаб деб айтадилар. Улар Умар ибн Хаттоб розияллоҳу анҳуни жума куни минбарда Наҳл сурасини қироат қилиб, сажда оятига келганларида минбардан тушиб инсонлар билан сажда қилганликларини, келаси жума эса ўша сурани қироат қилиб, сажда оятига келганларида: “Эй инсонлар! Саждалардан ўтамиз. Ким сажда қилса тўғри топибди. Ким сажда қилмаса унга гуноҳ йўқдир”, деб, сажда қилмаганликларини далил қиладилар. (Бухорий ривояти.)

 

Умар розияллоҳу анҳунинг “Ким сажда қилса” деган сўзларининг маъноси “тиловатни эшитгандан кейиноқ тезда сажда қилса” деган маънода. Чунки бир ривоятда: “Аллоҳ таоло бизга сажда қилишни фақатгина ўзимиз хоҳлаган вақтда қилишимизни фарз қилди” деб келган. Демак ушбу ҳадис ҳанафийларнинг фойдасига далил бўлади.

 

 Тиловат саждаларининг адади ва уларнинг ўринлари

 

Унинг адади жумҳур ихтиёр этган сўзга кўра ўн тўртадир. Улар қуйидагилар:

 

  1. Аъроф сурасининг охирги ояти

 

  1. Раъд сурасининг 15-ояти

 

  1. Наҳл сурасининг 50-ояти

 

  1. Исро сурасининг 109-ояти

 

  1. Марям сурасининг 58-ояти

 

  1. Ҳаж сурасининг 18-ояти

 

  1. Фурқон сурасининг 60-ояти

 

  1. Намл сурасининг 26-ояти

 

  1. Сажда сурасининг 15-ояти

 

  1. Сод сурасининг 24-ояти

 

  1. Фуссилат сурасининг 38-ояти

 

  1. Нажм сурасининг охирги ояти

 

  1. Иншиқоқ сурасининг 21-ояти

 

  1. Алақ сурасининг охирги ояти

 

Шофеъий мазҳабида эса Сод сурасининг саждаси мустаҳаб, таъкидланган саждалардан ҳисобланмайди. Ҳаж сурасининг 77-оятида эса сажда ояти дейдилар.

 

ثبت في صحيح البخاري عن ابن عباس رضي الله عنهما قال صلَيست مِنْ عَزَائِمِ السُّجُودِ ، وَقَدْ رَأَيْتُ النَّبِي صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّم َ سَجَدَ فِيهَا

 

Саҳиҳул Бухорийда Ибн Аббос розияллоҳу анҳудан қилинган қуйидаги ривоятни далил қиладилар. У киши шундай дедилар: “Сод (нинг саждаси) таъкидланган саждалардан эмас. Лекин Набий соллаллоҳу алайҳи васалламни унда сажда қилганларини кўрдим”.

 

Аҳмад роҳимаҳуллоҳдан икки ривоят бор: биринчиси, Шофеъий роҳимаҳуллоҳ айтганларидек, иккинчиси эса уларни ўн бешта дейдилар ва Сод сурасини саждасини унга қўшадилар. Бу шофеъийлардан Абул Аббос ибн Сурайж[1] ва Абу Исҳоқ Марвазийларнинг[2] сўзидир. Имом Моликдан ҳам икки ривоят мавжуд: биринчиси, Имом Шофеъий айтганларидек. Икки ривоятнинг машҳурроғи ўн биттадир. Нажм, Иншиқоқ ва Алақ суралари саждаларини чиқариб юборадилар.

 

Ҳанафий мазҳабимизга кўра, Сод сурасининг 24-ояти таъкидланган сажда ояти ҳисобланади. Ҳаж сурасининг 77-ояти эса сажда ояти ҳисобланмайди, балки ундан намоздаги сажда ирода қилинган. Буюк аллома бобокалонимиз Абул Баракот Насафий ушбу оят тафсирида бу сажда оятини намоздаги сажда деб айтганлар.

 

Ушбу оятлар саждаларининг ўрни борасида Фуссилат сурасидаги сажда оятининг ўрнидан бошқа айтарли ихтилоф мавжуд эмас. Чунки уламолар ушбу сажда борасида ихтилоф қилганлар. Бир қанча уламолар саждани وَهُمْ لَا يَسْأَمُونَоятиўқилгандан кейин қилади дейдилар. Бу Абу Ҳанифа, Шофеъий, Саъид ибн Мусайяб[3], Муҳаммад ибн Сирин, Абу Воил, Суфёни Саврий, Аҳмад ва Исҳоқ ибн Роҳавайҳларнинг[4] тутган йўллари. Бошқалар эса ушбу сажда إِنْ كُنْتُمْ إِيَّاهُ تَعْبُدُونَоятидан кейин деганлар. Буни Ибн Мунзир Умар ибн Хаттоб розияллоҳу анҳу, Ҳасани Басрий, Абдуллоҳ ибн Масъуднинг асҳоблари, Иброҳим Нахаъий, Абу Солиҳ, Талҳа ибн Мусарриф, Зубайд ибн Ҳорис[5], Молик ибн Анас ва Лайс ибн Саъдлардан[6] ривоят қилган.  Бағавий буни “Таҳзиб”да зикр қилган.

 

Намл сурасининг саждаси رَبُّ الْعَرْشِ الْعَظِيمِдан кейин қилинади.

 

Тиловат саждасини таҳоратли ҳолда ва нажосатдан пок бўлиб, қиблага юзланиб, авратни тўсиб адо қилинади. Баданида ёки кийимида афв миқдоридан кўпроқ нажосат бўлган ва таҳоратсиз бўлган инсонга сажда қилиш жоиз эмас.

 

Жалолиддин Ҳамроқулов

 "Новза" жомеъ масжиди имом-хатиби

 

 

 

 

[1] Аҳмад ибн Амр ибн Сурайж Абул Аббос Боғдодий. Шеърозда қозилик вазифасини бажарган. Ва кўп асарлар ёзган. Улардан: “Ал-ақсом фи фуруъил фиқҳиш-Шофеъий”, “Ал-вадоэъ линусусиш шароэъ”, Ҳижрий 306-йилда эллик етти йилда вафот этган.

 

[2]Иброҳим ибн Аҳмад. Абу Зайд Марвазийнинг устози. Мухтасарул Музанийни шарҳ қилган. Усул қоидалари ва китоблар таълиф қилган. Мисрга кўчиб бориб у ерда вафот этган. 340 ҳ. йил 9-ражабда вафот этганлар ва Имом Шофеъий мақбаралари олдига дафн қилинган.

 

[3]Имом Саид ибн Мусайяб ибн Ҳазн ибн Абу Ваҳб Қураший Махзумий Маданий, куняси Абу Муҳаммад. Шубҳасиз Мадина аҳлини олими эди. Ҳазрати Умар халифалик даврида таваллуд топган. Ибн Мадиний бу киши ҳақида шундай дейдилар: “Мен тобеъинлар орасида бу кишидан олимроқ инсонни кўрмадим. У киши мени наздимда тобеъинларнинг энг улуғ кишиси”. Ҳижрий 94-йилда 80 ёшида вафот этган.

 

[4]Исҳоқ ибн Иброҳим ибн Мухаллад Марвазий. Ҳижрий 161-йилда туғилган. Аҳмад ибн Ҳанбалнинг яқини, мужтаҳид, сиқа(ишончли) ҳофизлардан. Нишопурда яшаб, у ерда ҳижрий 238-йилда вафот этган.

 

[5]Абу Абдураҳмон Зубайд ибн Ҳорис ибн Амр ибн Каъб Ёмий Кўфий. Ибодатгўй, сиқа(ишончли) собит инсонлардан. Ҳижрий 122-йилда вафот этган.

 

[6]Абул Ҳорис Лайс ибн Саъд  ибн Абдурраҳмон Мисрий. Ҳижрий 94-йилда туғилган. Миср диёрининг улуғ олими, сиқа(ишончли) муҳаддис ва машҳур фақиҳлардан. Амир ноиби ва қозилар убилан машварат қиларди. Ҳижрий 175-йилда вафот этган.

 

 

 

 

 

Top