muslim.uz

muslim.uz

Басмала – “Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳим” – “Меҳрибон ва Раҳмли Аллоҳ номи билан (бошлайман)” жумласининг қисқартма шаклидир. У Намл сураси 30-оятининг бир бўлаги ҳисобланади. Ҳар бир хайрли ишни басмала билан бошлаш суннатдир. Жумладан, Қуръони карим қироатини ҳам. Суралар бошида басмалани айтиш суннат. Ўқувчи сура ўртасидан бошлаб қироат қилганида эса ихтиёрлидир, хоҳласа, айтади, йўқса, “истиоза” билан кифояланади. Лекин басмала билан бошлагани афзал. 

Ваҳий – луғатда “тезлик билан махфий ишора қилиш” деган маънони англатади. Истилоҳда эса, Аллоҳ таолонинг пайғамбарлардан бирига нозил қилган Каломидир. Ушбу атамани пайғамбар (алайҳиссалом)лардан бошқага нисбатан қўллаш мумкин эмас. Яъни, пайғамбар бўлмаган одамга ваҳий тушди, дейилмайди. 

Ийҳоъваҳий сўзидан умумийроқ бўлиб, набий ва расуллардан бирига ваҳий нозил қилиш ҳам, пайғамбар бўлмаган кишиларга ишора қилиш ёки қалбига бирор нарсани солиш ҳақида гап кетганда ҳам қўлланилади. Шунинг учун бу лафзни набийга ва набий бўлмаганларга нисбатан ишлатиш мумкин. 

Истиоза – “Аъузу биллаҳи минаш шайтонир рожим” (“Қувғин этилган шайтон (васвасаси)дан Аллоҳ паноҳ беришини сўрайман”) жумласининг қисқартмасидир. Луғатда “паноҳ тилаш” маъносини англатади. Истилоҳда эса қироатни бошлашдан олдин Аллоҳ таолодан шайтон ёмонлигидан паноҳ сўрашдир. Суранинг хоҳ аввалидан, хоҳ ўртасидан бошлаб қироат қилганда “истиоза”ни айтиш мустаҳабдир. Айрим уламолар вожиб дейишган. 

Қироат – арабча “قرأ” сўзи ўзагидан олинган бўлиб, “Қуръон тиловат қилиш, ўқиш” каби маъноларни ифодалайди. 

Қори – арабча “قرأ” сўзи ўзагидан олинган бўлиб, “Қуръон қироат қилувчи, ўқувчи” маъноларни англатади. 

Қуръон – арабча “قرأ” сўзи ўзагидан олинган бўлиб, “ўқиш, жамлаш” каби маъноларни англатади. Истилоҳда эса, Қуръон Аллоҳ таолонинг Жаброил (алайҳиссалом) воситасида Пайғамбаримиз (соллаллоҳу алайҳи ва саллам)га туширган, тиловати ибодат ҳисобланган Каломидир. 

Маданий – ҳижратдан кейин Мадина ва бошқа жойларда нозил бўлган cуралар. Бу атама 26 та сурага нисбатан қўлланилади. Маданий оятлар адади 1456 та бўлиб, Қуръоннинг 37 фоизини ташкил этади. Маълумки, Қуръони карим оятлари бир жойда эмас, балки Макка, Мадина, Тоиф, Жуҳфа, Байтул Мақдис, Ҳудайбия каби шаҳарларда ва Мино, Арафот, Бадр, Уҳуд каби ерларда туширилган. 

Маккий – Маккада ҳижратгача нозил бўлган суралар. Бу атама 88 та сурага нисбатан қўлланилади. Маккий оятлар адади 4780 та бўлиб, улар Қуръоннинг 63 фоизи ташкил этади. 

Мусҳаф – луғатда “саҳифаланган” маъносини англатади. Истилоҳда эса, ўзида бир қанча саҳифани жамлаган китобга “мусҳаф” дейилади. “Мусҳаф” ибораси асосан Қуръони каримга қўлланилади. Бу Усмон ибн Аффон (розияллоҳу анҳу)нинг Мусҳафи бўлиб, қолган Мусҳафлар ундан кўчирилган. У зот халифалик даврида ваҳий котиби бўлмиш Зайд ибн Собит ва бир қанча саҳобалар (розияллоҳу анҳум)га бир неча Мусҳаф кўчиришни буюради. Мусҳафлар тайёр бўлгач, бирини ўзи ва Мадина аҳли учун сақлаб, қолганларини Макка, Шом, Куфа, Басра каби жойларга юборади. Ана шу Мусҳафлар “Усмон Мусҳафи, Имом Мусҳафи” дейилади. 

Оят – луғатда “мўъжиза, аломат, ибрат, далил” сингари маъноларни англатади. Истилоҳда эса, сураларнинг тугалланган маънога эга бўлаги “оят” дейилади. Қуръони карим 6236 оятдан иборат. 

Пора – форсча сўз бўлиб, “қисм, жуз, бўлак” каби маъноларни англатади. Қуръони карим 30 порадан иборат. Ҳар бир пора 20 бетни, яъни 10 варақни ташкил этади. Пора маълум сура ёки оятлар адади билан белгиланмайди. Мисол учун, Бақара сураси 2 порадан зиёдроқдир. Айрим поралар эса ўз ичига бир неча сурани олган, жумладан, 30-порада 37 та сура жой олган. 

Рубъ – Бир поранинг тўртдан бир қисми, яъни 5 бет. Қуръони карим 240 рубъдан иборат. 

Сура – луғатга кўра, “шараф, мақом, қўрғон” каби маъноларни билдиради. Истилоҳда эса, “сура” деб Қуръони карим оятларининг бошланиши ва тугаши белгиланган қисмига айтилади. Қуръони карим 114 сурадан иборат. 

Тажвид – луғатда, “чиройли қилиш, сифатини ошириш” каби маъноларни англатади. Истилоҳда эса, тажвид деб, ҳар бир ҳарфнинг махраж, сифат, мад, тарқиқ, тафхим каби тажвид қоидаларидан иборат ҳақини бериш тушунилади. Тажвидни назарий жиҳатдан билиш фарзи кифоя, унга амал қилиш ҳар бир мусулмон эркак ва аёл учун фарзи айндир. Зеро, Аллоҳ таоло бундай марҳамат қилади: “...Қуръонни «тартил» билан (дона-дона қилиб) тиловат қилинг!” (Муззаммил сураси, 4-оят). 

Тафсир – луғатда “очиб бериш, баён қилиш, шарҳлаш” каби маъноларни англатади. Истилоҳда эса, Қуръони карим лафзларини талаффуз этиш кайфияти (қироатлар), уларнинг (луғавий) маънолари, муфрад ва таркибий ҳукмлари (сарф, наҳв ва балоғат қоидалари), таркиб ҳолатида далолат қиладиган (ҳақиқий ва мажозий) маънолари ва у илмнинг тўлдирувчилари (носих, мансух, нозил бўлиш сабаблари ва қиссалар)дан баҳс қиладиган илмдир. Бу илмга луғат, сарф, наҳв, балоғат, усулул фиқҳ ва қироат илмларини чуқур ўрганиш билан эришилади. 

Ҳизб – Қуръони каримнинг олтмишдан бир қисми, яъни ярим пора.

 

Толибжон ҚОДИРОВ

тайёрлади.

lundi, 18 juillet 2016 00:00

Руҳ ва нафс

Инсонда руҳ ва нафс бордир. Руҳнинг озуқаси шариатга мувофиқ бўлган барча амаллар бўлиб, кимки бирон шаръий амални қилса руҳ қувватланади. Мана шу сабабдан намоз ўқиб бўлгач руҳий таскинлик топилади.

  Нафснинг истаги эса шариатнинг хилофи бўлган нарсалар бўлиб, ўша амал сабаб нафси аммора қувватланади.  Намоз қазо бўлганида, қазони ўқимай юравериш, ўқиш қийин бўлиши ўша нафси аммора истаги бўлиб, у шундан қувватланаверади.

   Руҳ ва нафс бир-бирининг зидди бўлиб бирининг қувватланиши иккинчисини кучсизланиб,  қувватсиз бўлишига олиб боради.

Мусулмон киши ибодатларга қанча ҳарис бўлса, намозини вақтида ўқиса, закотини таъхирсиз адо қилса, садақотлари тўкис бўлса, Каламуллоҳ тиловатида бардавом бўлаверса, руҳи қувватланиб, нафси аммораси кучсизланаверади. Ибодатлар унга севимли бўлаверади.

  Кимки шаҳватига қул бўлиб, зинога гирифтор бўлса, ҳалол-ҳаром фарқига бормасдан луқмасига эътиборсиз бўлаверса, нафси кучайиб, руҳи қувватсизланаверади. Оқибатда ибодатлар унинг учун қийин, ёқимсиз бўлаверади.

Аллоҳ таоло Қуръони Каримда марҳамат қилади: 

وَمَا أُبَرِّئُ نَفْسِي ۚ إِنَّ النَّفْسَ لَأَمَّارَةٌ بِالسُّوءِ إِلَّا مَا رَحِمَ رَبِّي ۚ إِنَّ رَبِّي غَفُورٌ رَّحِيمٌ  

«Ва ўз нафсимни оқламайман. Албатта, нафс, агар Роббим раҳм қилмаса, ёмонликка кўп ундовчидир. Албатта, Роббим мағфиратли ва билгувчидир», деди.  Юсуф сураси. 53 оят.

Мана бу муборак оятда Роббимиз жалла шаънуҳу бизларга нафси амморамиз ҳолатини баён қилиб,  Ўзи раҳм қилмаса ҳолимиз хароб бўлишини таъкидламоқда. Роббимизнинг  бизга раҳм қилиши эса,  шариатга мувофиқ амалларга муяссар қилиши билан бўлади.

Аллоҳ таоло барчамизни истиқомати шариатда маҳкам қилсин.

 

Имом Раббоний (қ.с)нинг

Мактубот китоби асосида

Суннатуллоҳ Абдулбосит тайёрлади.

lundi, 18 juillet 2016 00:00

Аллоҳга қарз бердим

Бир куни ҳазрат Али (каррамаллоҳу важҳаҳу) Набий (соллаллоҳу алайҳи ва саллам) ҳузурларидан чиқиб, уйларига келдилар. Қарасалар, Расулуллоҳнинг қизлари – Фотимаи Заҳро юнг ва тивитни чархда йигириб, ип қилиб ўтирган эканлар. Салмон Форсий (розияллоҳу анҳу) эса, уни тўқиш билан машғул эдилар. Шунда Фотимаи Заҳрога қараб: “Эй аёлларнинг олийжаноби, эрингизни таомлантирадиган бирор нарсангиз борми? – деб сўрадилар.

Фотимаи Заҳро: “Аллоҳга қасамки, уйимизда егуликдан ҳеч вақо йўқ. Фақат мана бу олти танга бор, холос. Салмон Форсийга юнг ва тивит йигиргандим, эвазига шуни бердилар. Аммо буларга Ҳасан ва Ҳусайн (розияллоҳу анҳумо)га таом харид қилмоқчи эдим”, – дедилар. Шунда Али (каррамаллоҳу важҳаҳу) у тангаларни олиб, егулик сотиб олмоқ учун бозор томон йўл олдилар. Кетаётиб, бир одамга дуч келдилар. У бундай деяётган эди: “Аллоҳга бирор нарса қарз берадиган киши борми?” У зот бу ҳолатни кўргач, Аллоҳ розилиги учун қўлларидаги ўша олти тангани унга ҳадя қилдилар. Шу боис, бозордан ҳеч нарса ололмасдан қайтишга мажбур бўлдилар. Фотимаи Заҳро у зотнинг қуруқ қўл билан уйга келганларини кўргач, беихтиёр йиғлаб юбордилар.

Ҳазрат Али сўрадилар: “Эй аёлларнинг олийжаноби, сизни нима йиғлатди?”

Фотимаи Заҳро: “Эй Абул Ҳасан, бўш келдингиз, қўлингизда ҳеч қандай егулик кўрмадим, шунга фарзандларимизнинг оч қолаётганига тоқат қилолмай йиғлаяпман”, – дедилар.

Ҳазрат Али: “Эй Фотима, мен ўша тангаларни Аллоҳга қарз бериб келдим. Иншоаллоҳ, тез орада қайтариб беради”, – дедилар.

Ҳазрат Фотима: “Мен ҳам шундай бўлишини билгандим, шунга сабр қиляпман”, – дедилар.

Шунда Али (каррамаллоҳу важҳаҳу) Расулуллоҳ (соллаллоҳу алайҳи ва саллам) ҳузурларига бормоқчи бўлиб йўлга чиқдилар. Узоқдан бир аъробийни кўриб қолдилар. У бир туяни етаклаб келаётганди. Яқинлашгач, ҳазрат Алига кўзи тушиб: “Эй Абул Ҳасан, бу туяни сотмоқчиман, шуни сиз олинг”, – деди.

У зот: “Ёнимда пул йўқ”, – дедилар.

Аъробий: “Насияга бўлса ҳам сотаман, олаверинг”, – деди.

Ҳазрат Али (розияллоҳу анҳу) сўрадилар: “Ўзи қанчага сотмоқчисан?”

Аъробий: “Юз тангага”, – деди.

Шунда ҳазрат Али уни сотиб олдилар. У аъробий туяни у зотга топширганича кетди. Шундан сўнг, яна бир аъробий пайдо бўлди ва туяга харидор эканини айтиб, баҳосини сўради.

Ҳазрат Али (розияллоҳу анҳу): “Уч юз танга”, – дедилар

Аъробий рози бўлиб, уч юз тангани санаб бергач, туянинг нўхтасидан ушлаб олиб кетди.

Ҳазрат Али (каррамаллоҳу важҳаҳу) Фотимаи Заҳро (розияллоҳу анҳо)нинг ёнларига ўша уч юз тангани кўтариб келдилар. Расулуллоҳнинг қизлари буни кўргач, табассум-ла: “Эй Абул Ҳасан, қўлингиздаги нима?” – дедилар.

Ҳазрат Али бир туяни насияга, юз тангага олиб, нақдга, уч юз тангага сотганларини айтгандилар, Фотимаи Заҳро: «Ҳа, тўғри топибман”, – дедилар.

Сўнг, Али (розияллоҳу анҳу) Расулуллоҳ (соллаллоҳу алайҳи ва саллам)нинг ҳузурларига борган эдилар, у зоти бобаракот ҳам табассум қилиб: “Эй Али, бўлиб ўтган воқеанинг тафсилотини мен сизга айтайми ёки ўзингиз менга сўзлаб берасизми?” – дедилар.

Ҳазрат Али ҳурмат билан: “Ё Расулуллоҳ, ўзингиз менга айтиб беринг”, – дедилар.

Пайғамбаримиз (соллаллоҳу алайҳи ва саллам): “Эй Али, сизга туяни келтириб, насияга, юз тангага сотган биринчи аъробий ким экани-ю, нақдга, уч юз тангага сотиб олган иккинчи аъробий кимлигини билдингизми?” – деб сўрадилар.

Ҳазрат Али: “Йўқ, Аллоҳ ва Унинг Расули билувчироқ”, – дедилар.

Шунда Расулуллоҳ (соллаллоҳу алайҳи ва саллам): “Эй Али, сизга жаннат бўлсин, Аллоҳ таолога олти тангани қарзга бердингиз, Аллоҳ таоло эса, сизга уч юз танга ато этди, ҳар бир тангангиз эвазига эллик танга берди. Биринчи аъробий Жаброил (алайҳиссалом), иккинчиси эса, Микоил (алайҳиссалом) эдилар”, – деб жавоб бердилар.

 

Толибжон ҚОДИРОВ

тайёрлади.

lundi, 18 juillet 2016 00:00

"Ихлос" сураси

Жаброил алайҳиссалом Табукда тушиб: «Эй Расулуллоҳ, Муовия ал-Музаний Мадинада вафот этди. Унга намоз ўқишингиз учун ерни букиб берайми?» деди. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Ҳа», дедилар. Шунда Жаброил алайҳиссалом икки қаноти билан ерга ва тоғ чўққиларига урган эдилар, ер итоат қилди ва унинг тобути кўрсатилди. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам унга намоз ўқидилар. Ортларида фаришталар икки саф бўлиб, ҳар бир сафда етмиш минг фаришта бор эди. Ўқиб бўлиб, «Таржиъни (Инна лиллаҳи ва инна илайҳи рожиъун) айтдилар. Сўнг: «Бу даражага нима сабабли эришди?» деб сўрадилар. Жаброил алайҳиссалом: قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ«Қул ҳуваллоҳу аҳад»ни яхши кўргани ва уни келганда ҳам, кетганда ҳам, турганда ҳам, ўтирганда ҳам ва ҳар бир ҳолатда ҳам ўқигани учун», дедилар»[1].Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Ким уч нарсани иймон билан адо этса, жаннатнинг хоҳлаган эшигидан киради ва хоҳлаган ҳурга уйланади: ким қотилни афв қилса, махфий равишда  бировнинг қарзини тўласа ва ҳар фарз намозидан сўнг قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ«Қул ҳуваллоҳу аҳад»ни ўн марта ўқиса», дедилар. Шунда Абу Бакр розияллоҳу анҳу: «Биттасини қилса-чи, эй Аллоҳнинг Расули?» деб сўрадилар. У зот: «Биттасини қилса ҳам», дедилар»[2].

 

«Бир киши Набий соллаллоҳу алайҳи васалламнинг ҳузурларига келиб, камбағаллиги ва ночорлигидан шикоят қилди. Шунда Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам унга: «Қачон манзилингга кирсанг, одам бўлса-бўлмаса, салом бергин, сўнг менга салом йўллагин ва قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ«Қул ҳуваллоҳу аҳад»ни бир марта ўқигин», дедилар. Ҳалиги киши шундай қилди. Натижада Аллоҳ таоло унга шу даражада ризқ бердики, ҳатто қўшниларию қариндошларига ҳам мўл-кўл ёғдирди»[3].

 

«Ким قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ«Қул ҳуваллоҳу аҳад»ни ҳар куни эллик марта ўқиса, қиёмат куни: «Тур, эй Аллоҳни мақтовчи! Жаннатга кир!» дейилади»[4].

 

«Ким вафот билан ниҳоя топадиган касаллигида قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ«Қул ҳуваллоҳу аҳад»ни ўқиса, қабрида фитналанмайди, қабр сиқишидан омонда бўлади ва фаришталар унинг қўлидан тутиб, сирот кўпригидан жаннатга олиб ўтадилар»[5].

 

ФОЙДА:

 

«Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Тўпланинглар! Мен сизларга Қуръоннинг учдан бирини ўқиб бераман», дедилар. Тўпланганлар тўпланди, сўнг Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам чиқиб, قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ«Қул ҳуваллоҳу аҳад»ни ўқидилар-да, кириб кетдилар. Шунда ҳаммамиз бир-биримизга: «Бу самодан келган хабар бўлса керак, шунинг учун кириб кетдилар», дедик»[6].

 

– Айрим уламолар: «Бунинг Қуръоннинг учдан бирига тенглигига сабаб, унда الصَّمَدАллоҳнинг Сомад исми борлиги учун, чунки бошқа сураларда бу исм топилмайди», дейдилар. Шунингдек, أَحَدٌ«ахад» борлиги учун ҳам.

 

– Баъзилар: «Қуръоннинг ўзи учга бўлингани учун: учдан бири ҳукмлар, учдан бири ваъда ва ваъидлар (қайтариқлар), яна учдан бири исм ва сифатлар. قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ«Қул ҳуваллоҳу аҳад» шу уч бўлакнинг бир бўлаги, яъни исм ва сифатлар бўлагидир. Шу маънода бу сура «Ихлос» деб номланади», дейдилар.

 

 

 

 

 


 


 

[1]Тобароний Анас розияллоҳу анҳуданривоят қилган.

 

[2] Абу Яъло Мусилий Жобир розияллоҳу анҳудан ривоят қилган.

 

[3] Ҳофиз Абу Мусо Мадиний Саҳл ибн Саъддан ривоят қилган.

 

[4] Тобароний Жобир ибн Абдуллоҳдан ривоят қилган.

 

[5] Тобароний ва Абу Нуъайм Абдуллоҳ ибн Шиххирдан ривоят қилганлар.

 

[6] Муслим Абу Ҳурайра розияллоҳу анҳудан ривоят қилган.

 

 

 

dimanche, 17 juillet 2016 00:00

Имом Термизий

 Имом Абу Исо Муҳаммад ибн Исо ибн Савра ибн Мусо ибн Заҳҳок ас-Сулмий аз-Заририй ал-Буғий ат-Термизий ҳозирги Термиз шаҳридан олти фарсах узоқликда жойлашган Буғ қишлоғида 209 ҳижрий санада таваллуд топдилар. Куниялари Абу Исо, исмлари Муҳаммад, оталарининг исмлари Исо, боболарининг исмлари Савра, нисбатлари Жайҳун дарёси билан ўралган қадимги Мовароуннаҳрнинг Термиз шаҳри номи биландир.

 У зотнинг устозлари кўп бўлиб, улардан энг машҳури Имом Бухорийдир. Кўп ҳадисларни Бухорийдан ривоят қилганлар. Яна устозларидан Имом Муслим ва Абу Довуд ҳамда Басра, Куфа, Хуросон, Ҳижоз шайхлари бўлиб, уларнинг раъйи ва воситаси орқали ҳам фойдаланганлар. Имом Термизий китоби «Саҳиҳ» деб тан олинган олти нафар имом ичида тўртинчи ўринда турадилар.

 У зотнинг китоблари бўлмиш «Сунани Термизий» эса «Саҳиҳ Бухорий» ва «Саҳиҳ Муслим» китобларидан кейинги ўринларда туради. У зот ҳадисни жамлашликда ва уни аниқлашда, ёдлашда ва зикр қилишда алоҳида бир мақомга эга эдилар. У кишининг шогирдларидан бўлган Абу Саъд Идрийсий устозларини сифатлаб, ёдлашлари, зеҳнлари тўғрисида зарбулмасаллар битилганини айтадилар.

 Шогирдларидан яна бирлари: «Имом Бухорий вафотларидан кейин Хуросонда Абу Исо ат-Термизийдек илмда, зеҳнда, тақвода, зоҳидликда бирор киши топилмас эди», деб айтади.

 Имом Термизий кўп йиғлаганларидан ҳаётларининг охирги икки йилида кўзлари ожиз бўлиб қолган.

 Ибн Атийя: «Менинг ҳузуримда Имом Бухорий ва Муслимнинг китобларига қараганда Имом Термизийнинг китоблари нурлироқ ва тушунарлироқ», деб айтадилар. «Нима учун?» деб сўралганида, Атийя: «Чунки иккита Имомнинг китобларидан фақатгина илм ва маърифат аҳлларигина фойдалана олишади, холос», деб айтган эканлар.

 Шайхлардан бири Имом Термизийга 40 та ғариб ҳадисни айтиб, имтиҳон қилишлик учун сўраганида, бирорта ҳарфда ҳам хато қилмасдан аввалидан охиригача ўқиб берганларини кўриб, сенинг мислингдаги кишини кўрмаганман, деб айтдилар.

 Имом Термизий кўп китобларнинг муаллифидир. Айниқса, «Сунан» китоблари чиройли, фойдаси кўп бўлиб, такрор сўзлари оз, чиройли тартибда ёзилган. Ундаги ҳадислар саҳиҳ, ҳасан, заиф каби турларга бўлинган ҳолда келтирилиши ҳадис илмида ўзига хос янги йўналиш бўлди. Абу Али Мансур ибн Абдуллоҳ Холидий Имом Термизийнинг «Жомиъ ас-Саҳиҳ» китобларини сифатлаб: «Кимнинг уйида мана шу китоб бўлса, гўёки уйида Пайғамбаримиз гапираётгандек бўладилар», деб айтадилар. У зотдан бизга қуйидаги китоблар мерос бўлиб қолди:

 «Китобу азим» («Ал-Жомиъ ас-Саҳиҳ»), бу китоб «Саҳиҳ ат-Термизий» номи билан машҳурдир, «Шамоилу Набавия», «Илалу муфрад», «Илалу фий охири жомиъ», «Китобу зуҳд», «Китобу тарих», «Асмоу саҳоба», «Асмо вал куна», «Китобу фий асари мавқуфа».

 Имом Термизийнинг «Саҳиҳ» китобларига кўплаб шарҳ ва мухтасарлар ёзилган.

 Устозлари бўлмиш Имом Бухорий Термизийга қарата: «Сен мендан фойдаланганингдан кўра, мен сендан кўпроқ фойдаландим», деб айтган эканлар.

 Имом Термизий қуйида исмлари келадиган шайхлардан ҳадислар эшитиб, улардан ривоят қилдилар: Абдуллоҳ ибн Муовия Жумаҳий (243 ҳижрий санада вафот этганлар), Али ибн Ҳожар Марвазий (244 ҳижрий санада вафот этганлар), Сувайд ибн Наср ибн Сувайд Марвазий (240 ҳижрий санада вафот этганлар), Қутайба ибн Саъид Сақафий Абу Рожо (150 ҳижрий санада туғилиб, 240 санада вафот этганлар), Абу Мусъаб Аҳмад ибн Абу Бакр Зуҳрий ал-Маданий (150 ҳижрий санада туғилиб, 242 санада вафот этганлар), Муҳаммад ибн Абдулмалик Абу Шавориб (244 ҳижрий санада вафот этганлар), Иброҳим ибн Абдуллоҳ ибн Ҳотам ал-Ҳиравий (178 ҳижрий санада туғилиб, 244 ҳижрий санада вафот этганлар), Исмоил ибн Мусо Фазорий ас-Саддий (245 ҳижрий санада вафот этдилар).

 Имом Термизий ҳижрий 279 йили вафот этган, қабри ҳозирги Сурҳандарё вилоятининг Шеробод туманидадир.

 

                                                                               Жалолиддин Ҳамроқулов

Тошкент ислом институти кефедра мудири

“Новза” жоме масжиди имом-хатиби

 

Top