Тошкент шаҳридаги “Қаффол Шоший мақбараси” ни ҳаммамиз яхши биламиз. Бу кўҳна иншоот ўзининг маҳобати ва безаклари билан алоҳида аҳамиятга эга.

Зиётчилар бинонинг пештоқларига, маҳобатли гумбазига ҳамда безакларига катта қизиқиш билан боқадилар. Мақбара ташқарисига хаттотлар томонидан битилган ёзувларни маъносини билишга ҳамма қизиқади.

Бинонинг энг юқориси яъни пештоқ қисмида сулс хатида Юнус сурасининг 62-64 оятлари  битилган

أَلَا إِنَّ أَوْلِيَاءَ اللَّهِ لَا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلَا هُمْ يَحْزَنُونَ (62) الَّذِينَ آمَنُوا وَكَانُوا يَتَّقُونَ (63) لَهُمُ الْبُشْرَى فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَفِي الْآخِرَةِ لَا تَبْدِيلَ لِكَلِمَاتِ اللَّهِ ذَلِكَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ (64)

Маъноси:

Огоҳ бўлингизки, албатта , Аллоҳнинг валийлари(дўстлари)га  хавф  йўқдир ва улар ташвиш ҳам чекмаслар. Улар имон келтирган ва тақволи бўлганлардир. Уларга дунё ҳаётида ҳам, охиратда ҳам башорат (хушхабар) бордир. Аллоҳнинг сўзларида ўзгартириш йўқдир. Ана шу ютуқдир.

Кириш эшиги тепасига эса тасма шаклида сулс хатида  Оли Имрон сураси 69-97 оятлари ёзилган.

إِنَّ أَوَّلَ بَيْتٍ وُضِعَ لِلنَّاسِ لَلَّذِي بِبَكَّةَ مُبَارَكًا وَهُدًى لِلْعَالَمِينَ (96) فِيهِ آيَاتٌ بَيِّنَاتٌ مَقَامُ إِبْرَاهِيمَ وَمَنْ دَخَلَهُ كَانَ آمِنًا وَلِلَّهِ عَلَى النَّاسِ حِجُّ الْبَيْتِ مَنِ اسْتَطَاعَ إِلَيْهِ سَبِيلًا وَمَنْ كَفَرَ فَإِنَّ اللَّهَ غَنِيٌّ عَنِ الْعَالَمِينَ (97)

Маъноси:

“Албатта, одамлар (ибодати) учун қурилган биринчи Уй-Бакка (Макка)даги муборак ва оламлар учун ҳидоят (манбаи) бўлмиш (Каъба)дир. Унда аниқ аломатлар-“Мақоми Иброҳим” бордир. Унга (Каъбага) кирган киши омонда бўлур. Йўлга қодир бўлган одамлар зиммасида Аллоҳ учун Байтни хаж қилиш (фарзи) бордир. Кимда-ким (буни) инкор этса , бас, албатта, Аллоҳ оламлардан беҳожатдир.

 Шаҳзод Шомансуров тайёрлади

Кейинги вақтларда интернет, хусусан, ижтимоий тармоқларда Ҳизбут-таҳрир оқимининг троллари ва ташқаридаги ўзбек тилини биладиган “нотиқ”лари томонидан диёримиз мусулмонларини фитналантириш, сўзамолларнинг ўзлари хорижда туриб олиб, ўзини гўё исломнинг ҳимоячилари қилиб кўрсатишга уринаётган, аслида эса уларнинг муқаддас динимиз таълимотларига зид бўлган айрим жиҳатларини очиб беришга ҳаракат қиламиз.

Ҳизбут-таҳрир оқими охирги асрда Ислом душманлари томондан мусулмон жамиятларини парчалаб ташлаш учун қурилган диний-сиёсий оқимдир. Раҳнамолари асосан ғарб мамлакатларидан паноҳ топувчи бу тоифанинг муассиси Тақиюддин Набҳоний (1909-1977) бўлиб, ушбу оқим аъзоларининг эътиқодлари бир-биридан ажабтовур даражада фарқ қилади. Мазҳабсизликка қаттиқ берилишган.

Асосий мақсадлари – Ислом халифалигини қайта тиклашга уриниш ва шу ҳаракатда бирлашишга тарғиб қилишдир. Бу уларнинг энг зарур ақидавий ва амалий машғулотлари бўлиб, гўё улар учун халифалик тузиш намоз, рўза, закот ва ҳаж каби ислом арконларидан ҳам муҳимроқдек тус олган.

Халифаликни зое қилган сабабларни ўрганиб, унинг муолажаси ва ўз нафсларининг ислоҳоти билан шуғулланиш ўрнига, давлат тўнтариши, султонга қарши чиқиш, мавжуд тузум раҳбариятига бўйсунмаслик, халқни давлатга қарши гиж-гижлаш каби ишларга зўр беришади.

Ҳизб учун сиёсатдан бошқа соҳалар ҳатто диний бўлса ҳам, доим иккинчи даражали бўлиб келган. Хатиб ва даъватчилари ҳам халққа аксар ҳолда сиёсатдан нутқ қилишади. Халқда норозилик кайфиятини пайдо қилиш, исёнкорлик руҳиятини сингдириш каби фитнали мавзуларга кўпроқ урғу беришади. Улар шу йўл билан ўзларининг фиқҳ, ақида, тафсир, ҳадис каби Исломда асосий ўрин тутган фанларда нўноқ эканликларини яшириб келишади.

Ҳизбчиларнинг ўзаро ақидавий бирлик ва чуқур диний илмдан мосуволиклари уларни дунё ҳукмронлигини кўзлаган ташқи кучлар қўлида ўйинчоқ бўлишларига сабаб бўлиб келади. Фаолият кўрсатган минтақаларида асосан, кучлар мувозанати ва дунё сиёсатидан бехабар қизиққон ёшларни сафларига жалб қилишга муваффақ бўлишган. Уларнинг сиёсат илмида ҳам нўноқ бўлишлари кўпдан кўп фитналарни уйғотишларига сабаб бўлди. Шундоқ ҳам қўл остидаги мусулмонларни йўқотиш ҳақида бош қотириб, қулай фурсат кутиб турган ғараз ниятли кучларга ҳизбут-таҳрирчилар ўша фурсатни икки қўллаб тақдим қилишди. Натижада Ислом дини ва мусулмон жамиятларига фақат зиён ва надомат келтирдилар холос.

Тоифани чуқурроқ ўрганган киши уларнинг ақида ва амалиётларидаги айрим мантиқсизликларни кўриб ҳайратга тушиши табиий. Масалан, Ҳизб раҳнамоси Набаҳонийнинг савол-жавоблар жамланмасида “Ислом давлатида кофир шахснинг ҳарбий қўмондон бўлиши мумкин, шунингдек, исломий парламентга кофир шахснинг аъзо бўлиши ҳам мумкин” дейилган. (Робиъус-соний 1390 ҳж). Албатта, гуруҳларини тан олмаган ва фаолиятларини чеклаб қўйган ҳар қандай мусулмон раҳбариятни ҳеч иккиланмасдан кофирга ҳукм қилувчи ҳизбийларнинг бу қарори ақлларни лол қолдирувчи мантиқсизликдан бошқа нарса эмас.

Юнусхон МАМАРАСУЛОВ,
Марғилон шаҳар «Саиджалолхон тўра» масжиди имом-хатиби

Чақимчилик араб тилида "намийма" дейилиб, луғатда бир нарсани зоҳир қилишни билдиради. Уламолар чақимчиликни қуйидагича таърифлаганлар:

Имом Нававий:

"Чақимчилик бузғунчилик йўли билан одамларнинг гапини бир-бирига етказишдир", деган.Чақимчилик Қурьони Каримда ва Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг ҳадисларида қораланган ёмон хислатлардан биридир.

Нафсларига мужоҳада қилувчиларнинг сукутни афзал кўришларига сабаб улар тилофатларни ванафс у офатлардан насибадор бўлишини билганликлари учундир.

Мана шу сукут қилиш риёзат арбобларининг сифатларидан бўлиб, халқни тарбия етишдаги муҳим нарсалардан биридир.

Мана шундай тил офатларидан бири, шубҳасиз, ғийбат ва чақимчиликдир.

Ғийбат ва чақимчилик кишиларда тарқалган энг хунук хислатлардандир. Буларнинг иккаласидан кишиларнинг озгинасигина омонда қолишади, холос.

Тилингни сақлагин, эй инсон,

Бошингга ғам-кулфат олмасин.

Тил – гўёки заҳарли илон,

Еҳтиёт бўл, чақиб олмасин.

Қабрда ётур минг-минглаб одам,

Вафот етган тил сабабидан.

Қўрқар экан ҳатто ботир ҳам,

Тил заҳри-юз ғазабидан.

Ғийбат ёмон кўрадиган нарсаси билан кишини зикр қилмоқликдир. Хоҳ у сўзунинг халқи-ю хулқида ёки дини-ю дунёсида бўлсин, ғийбат саналаверади.Уни лафз билан, ёзиш билан ёки ишора билан ифодаласа ҳам ғийбат бўлади.

Аллоҳ таоло Хумаза сурасининг 1-оятида:

«Барча кишиларга дилозорлик қилиб, уларнинг обрўларини тўкиб юрадиган бўҳтончи-ғийбатчига ҳалокат бўлгай» ҳамда Қалам сурасининг 11-оятида: «Сиз ҳар бир тубан қасамхўр, ғийбатчи-ю, гап ташувчи кимсага итоат этманг», деб айтган.

Ғийбатнинг зарарлари:

1. Ғийбатчи дўзахда сассиқ ва ифлос нарсаларни еб азобланади.

2. Ғийбатчи қабрида Аллоҳ таолонинг азобига дучор бўлади.

3. Ғийбатчидан иймон нури ва ислом асари кетади.

4. Ғийбат қилинган шахс кечирмагунча ғийбатчининг гуноҳи кечирилмайди.

5. Ғийбат бар давом ёмонликдир.

6. Ғийбат озор, зарар, хусумат ва нафрат сабабчисидир.

7. Ғийбатчи пасткаш шахсдир.

8. Ғийбат одамлар орасидаги муҳаббат ришталарини узувчи омилдир.

Чақимчилик сўйилган ҳайвоннинг аъзоларини парчалаб бўлингани каби жамият аъзоларини парчалаб бир-биридан ажратиб ташлайди. Чақимчилик тарқалган жамиятда бирлик хамкорлик қолмайди.Бу эса, ҳар қандай жамият учун ўта хатарлидир. Саҳобалардан Ҳузайфа розияллоҳу анҳу: "Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг "Чақимчи жаннатга кирмайди", деганларини эшитганман", - деди".

Бу ҳадиси шарифда чақимчилик нақадар оғир гуноҳ экани баён қилинмоқда.

Уламоларимиз: чақимчиликни ҳалол санаган одам жаннатга кирмайди, деганлар. Ҳасан Басрий: "Ким сенга чақимчилик қилса, сенинг ҳақингда ҳам чақимчилик қилади", деган.

Имом Заҳабий: "Чақимчилик гуноҳи кабийрадир", деган.

Демак биз жамиятимизни бу тур зарарли иллатлардан ҳимоя килмоғимиз лозим бўлади. Аллоҳ таоло барча нуқсон ва иллатлардан ўз паноҳида асрасин.

Сайлиев Т

Ҳар биримиз бир кун келиб вафот этамиз.

Вафот этганимизда бизни стадион, театр ёки бирор академияга эмас, балки масжидга олиб боришади.

Жанозамизни ўқиш, ҳаққимизга дуо қилиш учун оила аъзоларимиз санъаткорларга эмас, уламолар олдига югуриб боришади.

Ҳозир тирикмиз. Фурсатни ғанимат билайлик! Тавбага шошилайлик!

Масжидлар билан алоқамизни яхшилайлик! Масжидга илк киришимиз биз тобутдалигимизда бўлмасин! Ҳозирдан бошлаб намозларимизни масжидларда адо этишга уринайлик!

Уламолар билан муносабатларимизни чиройли қилайлик! Улар билан илк учрашувимиз биз руҳсиз жасад бўлганимизда, бизга жаноза ўқишга келганларида бўлмасин! Уламоларимизнинг суҳбатларидан баҳраманд бўлиб, уларнинг насиҳатларига амал қилишга ҳаракат қилайлик!

Вафот этганимиздан сўнг бизга бу дунёда қайта тирилиб, солиҳ амаллар қилишга имкон берилмайди. Шу боис ҳозир имкониятимиздан максимал даражада фойдаланиб қолайлик! Аллоҳ таоло Қуръони Каримда шундай марҳамат қилган:

حَتَّى إِذَا جَاء أَحَدَهُمُ الْمَوْتُ قَالَ رَبِّ ارْجِعُونِ لَعَلِّي أَعْمَلُ صَالِحاً فِيمَا تَرَكْتُ كَلَّا إِنَّهَا كَلِمَةٌ هُوَ قَائِلُهَا وَمِن وَرَائِهِم بَرْزَخٌ إِلَى يَوْمِ يُبْعَثُونَ

“Токи улардан бирига ўлим келган чоғда: “Эй Роббим, мени (ҳаётга) қайтаргин. Шоядки тарк қилган нарсамда солиҳ амал қилсам”, дер. Йўқ! Албатта, бу (қуруқ) сўз бўлиб, у айтгувчи, холос. Уларнинг ортида қайта тириладиган кунларигача тўсиқ бордир” (Мўминун сураси, 99-100-оятлар).

Тавбани ҳам жонимиз ҳалқумимизга келган вақтгача кечиктирмайлик! Зеро, бу пайтдаги тавба қабул қилинмаслиги ҳадисларда таъкидланган.

Абдуллоҳ ибн Умар розияллоҳу анҳумодан ривоят қилинади, Расулуллоҳ соллоллоҳу алайҳи васаллам: “Аллоҳ таоло банданинг тавбасини жони халқумига келгунича қабул қилади”, дедилар.

Демак, тавба жон ҳалқумга келишидан олдин бўлиши керак!

Эй Роббим! Бизга насуҳ тавбани насиб этиб, хотимамизни гўзал қилгин ва ҳузурингга ёруғ юз билан боришимизни насиб этгин!

Интернет маълумотлари асосида Нозимжон Ҳошимжон тайёрлади

1. Таҳоратли бўлиш.

“Уни (Қуръонни) таҳоратли кишилардан ўзгалар ушламаслар” (Воқеа сураси, 79-оят). 

2. Пок жойда тиловат қилиш. 

3. Қиблага юзланиш. 

4. Мисвок ишлатиш. 

5. Қироатдан олдин тааввуз (Аъузу биллаҳи минаш шайтонир рожийм)ни айтиш. Аллоҳ таоло бундай марҳамат қилади: “Қачонки, Қуръон ўқисангиз, албатта, қувғин этилган шайтон (васвасаси)дан Аллоҳ паноҳ беришини сўрангиз!” (Наҳл сураси, 98-оят). 

6. Тавба сурасидан бошқа ҳар бир суранинг аввалида басмала (Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳим)ни айтиш. 

7. Тартил билан (дона-дона қилиб) тиловат қилиш. Аллоҳ таоло бундай марҳамат қилади: «Қуръонни “тартил” билан (дона-дона қилиб) тиловат қилинг!» (Муззаммил сураси,4-оят.) 

8. Бир сура қироатини бошлаганда уни охирига етказиш. 

9. Бошқалар билан сўзлашиш учун қироатни тўхтатмаслик. 

10. Сажда оятини ўқиган вақтдаёқ сажда қилиш.

 Мусҳафга қараб ўқиш. Бу ёддан ўқишдан кўра афзалдир. Чунки Қуръонга назар қилиш ҳам ибодатдир. 

12. Имкони борича қироат овозини чиройли қилиш ва уни зийнатлаш. 

13. Қуръонни тадаббур ва тафаккур билан ўқиш. Аллоҳ таоло айтади: “(Эй, Муҳаммад! Ушбу Қуръон) оятларини тафаккур қилишлари ва ақл эгалари эслатма олишлари учун Биз Сизга нозил қилган муборак Китобдир” (Сод сураси, 38-оят).

Даврон НУРМУҲАММАД