Қалбларни поклаш сари: “Яхшилик бўлсин! Кимнинг ақли амир бўлиб, ҳавои нафси унга асир бўлса. 

17. Уламолар айтадиларки: “Яхшилик бўлсин! Кимнинг ақли амир бўлиб, ҳавои нафси унга асир бўлса. Вой бўлсин! Кимнинг ҳавои нафси амир бўлиб, ақли унга асир бўлса”.

Уламолар, ҳавои нафс жамики ёмонликларнинг бошланишидир. Чунки шаҳватлар нафсга жойлаштирилган, дейдилар. “Ҳаво” эса енгил ел бўлиб, у азоб-уқубатлар, изтироблар тўла “жой”дан чиқади. Сўнгра шаҳват тўла нафсни қўзғатиб унга куч беради. Натижада, инсон кўз кўриб қулоқ эшитмаган жирканчликларга, жиноят ва разилликларга қўл уради. Ҳолига эса вой бўлади. Ақл эса танадаги бу ғалаённи тарқатиб, шаҳват оловини ўчириб туради. Шу сабаб ақл ва тафаккур эгалари доимо яхшиликлар ичра бахтиёр яшайдилар.  

18. “Ким гуноҳларни тарк этса, унинг қалби юмшоқ бўлади. Яна кимки ҳаромни тарк қилиб, ҳалолни еса, унинг фикри мусаффо бўлади”.

Қалб оппоқ матога ўхшайди. Агар инсон гуноҳ иш қилса ўша оқ  матода битта қора доғ пайдо бўлади ва гуноҳ ишларда бардавом бўлса, оппоқ мато қоп-қора дағал буюмга айланиб, дағаллашиб қотиб қолади. Натижада, яхшилик, амри маъруф ва тарбия унга кор қилмай қолади.

Энди бу қотган ва кирланган қалбни фақатгина гуноҳларни тарк этиш орқали юмшатиш мумкин.

Ҳалол луқма еган инсон эса, ўзгаларга нисбатан самимий, холис ва мусаффо фикрлайдиган бўлади.   

Манбалар асосида Саидаброр Умаров тайёрлади