Инсоннинг ҳар бир аъзосининг алоҳи­да вазифаси бор. Масалан, кўзнинг ва­зи­­фаси кўриш, қулоқнинг вазифаси – эшитиш, тилнинг вазифаси – сўзлаш ва қалбнинг иши севишдир.

Қалб ё Аллоҳ таолони севади ёки У зотнинг махлуқларини яхши кўради. Банданинг қалбида ё охират муҳаббати ёки дунё муҳаб­бати бўлади. Охиратнинг муҳаббати билан қалб яхшилик­ларга шошади. Дунё муҳаббати эса, ҳадиси шарифда бундай таърифланган:

حُبُّ الدُّنْيَا رَأْسُ كُلِّ خَطِيئَةٍ

яъни “Дунё муҳаббати ҳамма ёмонликларнинг бошидир” (Имом Байҳақий ривояти).

Уламоларимиз ушбу ҳадиснинг шарҳини бундай баён қилганлар:

وَ تَرْكُهَا مِفْتَاحُ كُلِّ فَضِيْلَةٍ

“Дунёнинг муҳаббатини (қалбдан) чиқа­риш ҳар бир фазилатнинг калитидир”. Яъни, дунё муҳаббатини қалбдан чиқариб ташлаш ва Аллоҳ таолонинг муҳаббатини қалбга жойлаш мукаммал мўминликдан далолатдир.

Шайх Зулфиқор Аҳмад

НАҚШБАНДИЙ