Шундай бўладики, инсон Аллоҳдан тўғри йўл кўрсатишини сўраб дуо қилади[1], аммо банда Робби унга танлаган йўлдан боришдан бош тортади. Бу ҳам нафс касалликларидандир. 

Муолажа услуби

Инсон Аллоҳнинг илми ва ҳикмати унинг барча қарорларини қамраб олишини англаб етиши керак. Одамлар воқеа-ҳодисаларнинг фақат очиқ-ойдин томонларини кўра олишлари мумкин, Аллоҳ эса барча махфий-ошкор нарсаларни ҳам, уларнинг оқибатларини ҳам билади.

Шундай экан, инсон ўз нафсига эмас, балки Аллоҳнинг ихтиёрига, Унинг тақсимига қаноат қилмоғи керак. Бинобарин, инсоннинг хоҳиш-истаклари ўзи учун бахтсизликка айланиши мумкин.

Ҳеч ким тақдирни ўзгартира олмайди. Инсон Аллоҳ таолонинг хоҳиш-иродасига қарши чиқа олмайди, агар тақдирига ёзилганини қабул қилса бахтли бўлади. Агар норози бўлса Аллоҳ таолонинг раҳматидан узоқ бўлгани қолади, холос, лекин Аллоҳнинг тақдири ҳамиша амалга ошади.

Абу Абдураҳмон ас-Суламийнинг

“Нафс иллатлари ва уларнинг муолажаси” китобидан

Даврон НУРМУҲАММАД таржимаси.

[1] Хусусан, истихора қилганда.