Кўпинча бирор кишидан ўзи қилмай юрган яхшиликларни нима учун учун бажармаётгани сўралса, бирданига рад жавобини қайтармайди. “Бўлди, Худо хоҳласа қиламан, дейди. Гўёки айб бунда эмасдек. Аллоҳ сақласин. Дангасаман, камчилигим бор, ҳаракат қиламан, демайди. Ишни пайсалга солади. Ўз айбини Аллоҳга тўнкаради.

Худо хоҳлайди. Банда ҳам ҳаракат қилиши лозим.

Мусулмон кишининг эътиқоди мана бундай бўлади:

                   مريد الخير والشر القبيح

                  ولكن ليس يرضي بالمحال

Яхшию  ёмонга  иродаси  бор,

Лек ёмон ишларга розимас зинҳор.

Бир кишидан сўрадим:

-Қачон намоз ўқийсан?

Жавоб берди:

-Менга ҳидоят сўраб дуо қил!

Шундай деди-да йўлида давом этди.

Унга айтдим:

-Кетма.

У деди:

-Нимага?

Айтдим:

-Ҳаққинга ризқ сўраб дуо қиламан.

«Ҳазрати Билол» жоме масжиди

имом-хатиби Равшанбек Ўринбоев