Луқмони ҳакимнинг қўли очиқлиги, сўраганга қарз бериб, ёзиб қўймаслигини билган бир киши олган қарзини қайтариб бермаслик нияти билан ундан минг танга олтин олди. Йўлда дам олгани ўтириб, пулни қизил рангли бир матога ўраб қўйди. Бир қуш уни гўшт хаёл қилиб олиб қочди ва Луқмоннинг уйи устидан учиб ўтаётганида тумшуғидан тушириб юборди. Луқмон ўзи берган олтинларни таниб, олиб қўйди. Ҳалиги одам келиб, яна шу ният билан минг танга олтин олди. Лекин, анҳордан кечиб ўтаётганида уни сув олиб кетди. Анҳор Луқмоннинг уйи ёнидан ўтар эди. Луқмон олтинни таниб, яна олиб қўйди. Ўша одам учинчи марта қайтармаслик ниятида минг олтин олиб, уни ҳам бир сабаб билан йўқотди. Тўртинчи марта ниҳоят, савдо-сотиқ билан шуғулланиш ва фойда кўрса, Луқмонга тўрт минг қилиб қайтариш нияти билан минг олтин сўради. Бу гал фойда кўрди ва Луқмонга тўрт минг олтин олиб келди, Луқмон минг олтинни олиб, қолганини қайтариб берди.

ЎМИ Матбуот хизмати

Манба: islaminstitut.uz

Хадича (розияллоҳу анҳо) онамиз Расулуллоҳдан қаттиқ хавотир ола бошлади. То у киши ҳамнафас экан, тиним билмади. Нима қилиб бўлса ҳам, Пайғамбаримизга кўмак берсам дерди. Бу пайтда у киши 65 ёшга тўлган эди. Юраги иймон ва садоқат билан урарди. Ёшлардек ғайрати танига сиғмасдан ҳаракат қиларди. Расулуллоҳ саллаллоҳу алайҳи вассаллам доимо унинг узун ҳаёт кечиришини, Аллоҳ дини йўлида кўпроқ хизмат қилишини тилардилар. Табиийки, Хадича онамиз ҳам Аллоҳнинг нусратини кўришни орзу қиларди. Улкан Қуёшнинг дунёга нур таратиб, инсониятни зулматдан ёруғликка олиб чиқишига гувоҳ бўлишни хоҳларди. Мушриклар Расулуллоҳ саллаллоҳу алайҳи вассалламга озор берган пайтларда ул зотга нисбатан меҳрибончиликлари янада ошар, таскин-тасалли берар эди. Ҳали Аллоҳ хузурига қайтишга вақт бор деб биларди. Мушрикларнинг азиятидан қочиб, қураш майдонини тарк этишни ҳаёлига келтирмаган эди. “Хадичани ўлдирамиз”, деган мушриклар ниятига ета олишмайди, деган ишончда эди. Негаки, Абу Толибдан кейин” Расулуллоҳга Хадича онамиздан бошқа ёрдам берувчи киши қолмаган эди. Бир кеча Қуръон тиловат қилиб ўтираркан, Хадича онамизнинг баданида қаттиқ оғриқ турди. Аста-секин ҳолсизланди. Расулуллоҳга қараб: “Эй Аллоҳнинг расули! Аллоҳ сизга яқинда ёрдам беражак. Аллоҳнинг нури ҳеч қачон ўчмайди! Парвардигор ўз нурини сира тарк этмайди. Аксинча, тез орада уни комил этгай”, деди.

Расулуллоҳ саллаллоҳу алайҳи вассаллам бу ҳолсизликнинг оқибатини ҳис қилдилар. Қўлларини кафтларининг устига қўйиб, вужудларида қаттиқ безовталик борлигини сездилар. “Хадича, (розияллоҳу анҳо)  бемор бўлибсан. Енгилгина иситманг бор. Аллоҳ хоҳласа, тезда ўтиб кетади”, деб кўнглини кўтардилар. Сўнг қўлларини узатиб, онамизнинг туришига ёрдам бердилар. Ётоққа етгунларича суяб бордилар. Ёнида утириб, муборак қўллари билан кўксиларини силадилар, пешоналарига сочиқ босдилар. Аллоҳдан шифо сўрадилар. Онамиз ёрдам берганлари учун Расулуллоҳга миннатдорлик билдирди ва бориб дам олишини айтди. “Эй Хадича, — дедилар Пайғамбаримиз, — сенинг ҳаққингни қандай адо қиламан? Камбағал эдим, Аллоҳ мени сен туфайли бой қилди. Химоясиз эдим, уйингда ёрдам ва химоя топдим. Сен биз учун меҳрибон она, опа, хотин эдинг… Энг яқин суянчиғимиз эдинг…” Хадича онамизнинг оғриқлари кучайиб, кўзлари ёшга тўлди. “Сенга нима бўлди? Аллоҳнинг фазл-раҳмати кенгдир”, дедилар Расули акрам. У кишидаги ғамгинликни кўриб, онамиз: “Эй Расулуллоҳ Аллоҳ сизга нусрат беради, — деди жилмайиб, —улкан Қуёш Макка ва унинг атрофидаги зулматни ёритганини кўришни нақадар орзу қилардим!” Пайғамбаримиз унга таскин бериб дедилар: “Яқинда, албатта, кўрасан. Бу зулмат енгилади. Ҳали соғайиб кетасан”. Онамизга маъюс тикиларкан: “Сенга Аллоҳ шифо беради. Хадича, (розияллоҳу анҳо)  мени ҳаргиз ёлғиз қолдириб кетма”, дедилар. Дард ғолиб кела бошлади. “Расулуллоҳ — деди онамиз, — Аллоҳ сиз билан биргадир. Уларнинг озор-азиятларини, ёмонликларини Аллоҳ тезда ўзларига қайтаражак. Ҳаргиз сизни енга олмаслар. Сиз Аллоҳ томонидасиз. Фақат, айтингчи… Раббим менга нима ваъда қилмоқда? Амалларимни даргоҳида қабул қилиб, мендан рози бўлганмикан?”

Кўз ёшларини кўрсатмаслик учун Расулуллоҳ саллаллоҳу алайҳи вассаллам юзларини четга бурдилар. Сўнгра: “Аллоҳ сендан рози бўлди ва сенга рахмат айтди. Ҳақ йўлида ёрдам қилдинг, мол-дунёингни аямадинг, Расулуллоҳ билан бирга бўлдинг… Кимки Аллоҳ ва расулига ёрдам қилса, Аллоҳ ҳам унга муносиб тарзда ажр беради. Эй Хадича, (розияллоҳу анҳо)  сенга Адн жаннати ичида маржондан қурилган, остидан зилол сувлар оқиб турувчи қаср берилажак”, дедилар. Сўнг совуқ сувни пешонасига босдилар, ҳарорат бир оз тушиб, онамиз тетиклашди.

“Душманларимиз бизни мағлуб эта олишмайди, — деди Хадича онамиз — Қурайш аҳли бугун нима билан машғул?” Атрофида турган қизларидан бири: “Онажон, улар кутиб турибдилар”, деб йиғлай бошлади. Расулуллоҳнинг кўзлари ҳам ёшга тўлди. Қизларини тинчлантиришга ҳаракат қилдилар. Лекин касаллик соат сайин зўрайиб борарди. Расулуллоҳ саллаллоҳу алайҳи вассаллам билан қизлари қаттиқ ҳавотирга тушишди. Ховлини тўлдириб турган мусулмонларни оғир ғам босган эди. Аллоҳдан шифо тилаб, дуо қилдилар. Уларнинг деярли барчаси Хадичанинг(розияллоҳу анҳо)  яхшилигидан, ҳайру саҳоватидан баҳраманд бўлган эдилар.

Абу Лаҳаб билан унинг хотини дарвоза олдида туриб, ховлига ким кириб-чиқса, гапга тутишарди. Бироқ қисқагина жавобдан бошқа ҳеч нарса эшитолмасдилар. Ўта яхши кўрганлар ҳам, ниҳоятда ёмон кўрувчилар ҳам Хадича (розияллоҳу анҳо)нинг  ҳол-аҳволини суриштирарди. Расулуллоҳ ва қизлари онамизнинг олдидан жилмай, қараб туришарди. Афсуски, у кишининг ҳаёти сўнгига етиб бораётган эди. Онамиз сўнгги лаҳзаларда ҳам ўзидан кейин Расулуллоҳга қурайшликларнинг озор-азият беришини ўйлаб, ташвиш чекардилар. Тун узун эди. Саҳар бўзариб кела бошлади. Расулуллоҳ саллаллоҳу алайҳи вассаллам у кишининг ёнида эдилар. Хадича онамиз кўзларини бир очиб, қизларига ва Расулуллоҳга қаради. Сўнг рози-ризолик тилаб кўзларини юмди. Омонатини Парвардигорга топширди.

Расулуллоҳнинг кўзлари ёшга тўлди, юраги изтироб алангасида ёнди. Исломни пайғамбардан сўнг биринчи бўлиб қабул қилган мўтабар ва мард-жасур аёл дунёдан кўз юмган эди. У Аллоҳ ва Унинг дини йўлида кўп иш қилди. Расулуллоҳнинг кўзларидан ёш тўхтамасди, қизлари ҳам йиғларди. Бутун ҳовли мотамга тўлди. Хадича онамизнинг тобутлари мусулмонлар елкасида Қурайш қабристонига олиб келинди. Қабрнинг устида матоҳ тортдилар. Расулуллоҳ қабрга тушиб, муборак қўллари билан лаҳадни текисладилар. Покиза жасадларини қабрга қўйдилар. Гўзал юзларига сўнгги марта қараб видолашдилар. Кўзлари ёшга тўлиб, бошларини эгган ҳолда қабристондан чиқдилар. Кейин уйларига қайтдилар.

Расулуллоҳ Хадичадан (розияллоҳу анҳо) жудо бўлгач, ўзларини ўта ёлғиз ҳис эта бошладилар. Қилган яхшиликларини, саҳийликларини, шижоатини эслаб, кўнгиллари тўлар эди. Ғам-қайғуси кучайиб, юз-кўзида бунинг таъсири сезила бошлади. Мушриклар эса, табиийки, Хадича онамизнинг вафот этганидан хурсанд эдилар. Бир-бирларини қутлаб, “Абу Толиб ҳам, Хадича ҳам йўлимиздан бартараф бўлди. Энди мусулмонлар заифлашади”, дердилар.

Расулуллоҳ саллаллоҳу алайҳи вассаллам азадан кейин яна кўчага чиқдилар. У кишига жинни, эси пастларни рўбарў этишиб, масхара қилишди. Улар Пайғамбаримизнинг муборак бошларига тупроқлар сочиб, азият беришди. Расулуллоҳ саллаллоҳу алайҳи вассалам ғамгин ҳолда уйга қайтиб келдилар. Бундай пайтларда Хадича (розияллоҳу анҳо)  табассум билан кутиб олар, у зотнинг ғам-қайғусини ёзишга уринар эди. Ҳозир ҳам шуни қумсадилар. Қизлари Фотима у кишини ғамгин ҳолда кўриб, шошиб олдларига келди. Бошларидаги тупроқни тозалаб ювди. Онасининг меҳрибончиликларини эслаб йиғлади. Расулуллоҳ саллаллоҳу алайҳи вассаллам ҳам таъсирланиб кўзларига ёш олдилар. Сўнг Хадичани дуо қилдилар. Етказган озорлари учун мушрикларни баддуо қилиб, Аллоҳдан паноҳ сўрадилар.

 Пайғамбаримиз Хадича онамизни ҳеч қачон унутмадилар. Доимо яхшилик ва меҳрибончиликларини эслаб гапирардилар. Мусулмонлар ҳам Расулуллоҳ саллаллоҳу алайҳи вассалламнинг ғам-қайғуларини аритишга ҳаракат қилдилар. Охири у зотни уйлантириб қўйишга аҳд қилдилар. Муносиб аёл топилса, Пайгамбаримизнинг кўнглидаги кемтиклик тўлиб, ғам-аламлари арирмиди, деган ҳаёлга боришди. Ва бу ҳақда сўз очиш учун у кишининг хузурига бир аёлни юборишди. Аёл: “Эй Расулуллоҳ Хадича онамизга нисбатан садоқатингиз зиёда бўлди. Ҳатто бу жисмингиз ва юзингизга ҳам таъсир қила бошлади. Бу ғамгинликни сиздан аритадиган бирор киши борми?” деб сўради. Расулуллоҳнинг кўзлари ёшланиб: “Хадича (розияллоҳу анҳо)га бўлган соғинчимни ким ҳам кетказа оларди?! У Аллоҳнинг расулига ёрдам қилди. Аллоҳ учун яшади ва Аллоҳ йўлида вафот этди. Хонадонимизнинг тарбиячиси ва болаларимнинг онаси эди”, дедилар.

Робия САИДХОНБАЛОВА

«Хадичаи Кубро» аёл-қизлар ўрта махсус

ислом билим юрти талабаси

Навоий вилояти бош имом-хатиби Тоҳир Рўзиев билан суҳбат

– Ассалому алайкум домла! Расули Акрам (саллоллоҳу алайҳи ва саллам): “Жаннатга биринчи бўлиб кирадиган киши фаровонлик ва танглик кунларда ҳам Аллоҳ таолога ҳамд айтиб юрувчидир”, деганлар. Демак, ҳаммаси Аллоҳдан эканини билишнинг ўзи ҳам бир шукрдир. Инсонга ато қилинган неъматлар ҳисобини эса санаб адо қилиб бўлмайди...

– Ва алайкум ассалом ва раҳматуллоҳ! Алҳамдулиллаҳи Роббил аъламийн! Дарҳақиқат, бутун оламларнинг Парвардигори бўлган Аллоҳ таоло биз бандаларига ададсиз неъматлар бергувчи меҳрибон Зотдир.
Фузайл ибн Иёз (раҳматуллоҳи алайҳ) Сабаъ сурасининг 13-оятидаги: «(Эй) Довуд оиласи! (бу неъматларнинг) шукронаси учун амал (ибодат) қилингиз! Бандаларим орасида (Аллоҳга) шукр қилувчиси оздир», деган жумласи тафсирида шундай ривоятни келтиради: Бир куни Довуд алайҳиссалом Аллоҳ таолога муножот қилиб: “Эй Роббим! Мен ўзимча сенга шукр қилишим мумкин? Ҳолбуки Сенга шукр айтишимнинг ўзи ҳам Сенинг бир неъматинг-ку?!” – деди. Шунда Аллоҳ таоло: “Эй Довуд, мана энди ҳақиқий шукрни адо этдинг” деди. Яъни, банданинг унга берилган неъматларга шукрона айтишининг ўзи ҳам Аллоҳ таолонинг бир неъмати экан. Биз ҳам ўзимиз баҳраманд бўлиб турган неъматлар устида бир мулоҳаза қилиб кўрайлик. Аллоҳ таолонинг сизу бизга берган энг улуғ неъматларидан бири — юртимиз истиқлолга эришганининг 27 йиллигини нишонлаш арафасидамиз. Мустақилликкача бўлган даврда ота-боболаримизга бугунгидай ҳурлик, шарт-шароитлар орзу эди. Танимиз саломат, осойишталигимиз барқарор, дастурхонимизда турли ноз-неъматлар бисёр. Ибодатимизни эмин-эркин бажариб, истаган илму-ҳунарни ўрганиб, хотиржам ҳаёт кечираяпмиз. Демак, кеча-кундуз бу неъматлар шукронасини қилиб юришимиз лозим бўлади.

— Динимизнинг асосий манбалари бўлмиш Қуръони карим ва ҳадиси шарифларда сўзлаганда тилга эҳтиёт бўлиш, ёлғон сўзламаслик, ваъда берса бажариш, омонатга хиёнат қилмаслик таъкидланган. Ҳозирги кунда шу ҳақидаги тушунчалар бироз оқсаб, ўзаро ишонч ва меҳр-оқибат сусайгандек...

— Ёлғонни иймонсиз киши тўқийди. Чунки у ёлғон гапирса гуноҳ бўлиши, у дунёда азобланиш ҳақидаги эътиқодда бўлмагани учун оқибатни ўйламайди. Ваҳоланки, ёлғон сўзлаш ёки ёлғон гувоҳлик бериш гуноҳи кабиралардан ҳисобланади. Қуръони каримда ёлғон ҳақида бир юз олтмиш еттита оятда тўхталиб ўтилган. Жумладан, Наҳл сураси 105-оятида: “Ёлғон сўзларни фақат Аллоҳ оятларига иймон келтирмайдиганларгина тўқийди. Айнан ўшаларнинг ўзлари ёлғончилардир”, дейилган.
Абу Ҳурайра розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади: Расулуллоҳ (саллаллоҳу алайҳи ва саллам) марҳамат қилади: “Мунофиқнинг белгиси учта: Сўзласа ёлғон сўзлайди, ваъда берса бажармайди, омонатга хиёнат қилади” (Имом Бухорий, Муслим, Абу Довуд ривоятлари). Баъзан, бир воқеанинг уч-тўрт хил “талқини”ни эшитамиз. Бу хабарлар бирор аниқ манба ёки мутасадди ташкилотдан олинган расмий маълумотларга асосланмайди. Ҳар ким ўзидан ҳар хил “тафсилот” қўшиб, бошқага етказишга шошади. Гапираётган киши тил, ёзганлар қалам масъулиятини унутиб қўяди. Холбуки, ўзи аниқ билмаган нарсаларни сўзлаш ёлғон гувоҳлик беришга киради. Хусусан, тарбия жараёнида ота-она ва устоз болага умуман ёлғон гапирмаслиги зарур. Ёлғон ва алдовни кўрган болада ўзининг тарбиячилари, қолаверса жамиятга бўлган ишонч ва эътибор йўқолади. Шунинг учун ҳам болага эътиборини тортиш, тинчлантириш ёки ҳайратга солиш учун ҳам ёлғон гапириш мумкинмас. Уламоларимиз зарур бўлганда жанг майдони (ҳарбий ҳийла)да ва икки уришган кишининг ўртасини ислоҳ қилишда ёлғон гапиришга рухсат беришган. Шундай бўлса-да, тақво қилган афзалдир. Ваъдага вафо қилмаслик ҳам ёлғоннинг бир туридир. Омонатга хиёнат ҳам оятларда бот-бот эслатилиб: “Эй имон келтирганлар! Аллоҳга ва Расулга (буйруқларига) хиёнат қилмангиз ва (бир-бирингиздаги қўйган) омонатларингизга (ҳам) билиб туриб хиёнат қилмангиз!” дейилган (Анфол сураси 27- оят). “Эй мўминлар” дея хитоб қилинишининг сабаби омонатдорлик мўмин-мусулмонларга хос хислатлигини билдиради...

— Биламизки, Навоий вилояти индустриал ҳудуд сифатида тоғдаги кончидан чўлдаги чўпонга қадар турли соҳа вакилларини ўзида жамлаган. Касб-корнинг фазилати ҳақида ҳам айтиб ўтсангиз...

— Тарихдан маълумки, пайғамбарларнинг барчаси зиммаларидаги Аллоҳ таоло томонидан юклатилган элчилик вазифасини адо этиш баробарида ўзи ва аҳлини боқиш учун ҳалол касб билан машғул бўлган. Ҳалол касб-ҳунар орқали тирикчилик ўтказиш ҳам ибодат саналади. Абдуллоҳ ибн Масъуддан ривоят қилинади. Расулуллоҳ (соллаллоҳу алайҳи ва саллам): “Ҳалол касб қилиш фарздан кейинги фарздир”, дедилар (Имом Байҳақий “Шуъабул имон” китобида ривоят қилган).

— Ҳалол касб қалбга нур, дилга сурур бахш этади. Инсонда хотиржамлик ва ҳаловат пайдо қилади. Аъзоларни ибодатга моил этиб, амалларни мақбул бўлишига сабаб бўлади. Ризқ ва умрда барака пайдо қилади. Асосийси, Аллоҳнинг ризоси ва дуолар ижобатига сабаб бўлади. Ўз касби ва мансаб-мартабасини суистеъмол қилиш, касбу-корида қалбакилик, таъмагирликка ўтиш орқали ҳалол бўлмаган йўллар билан кун кўриш эса айни гуноҳдир.

— Баъзан одамлар орасида беихтиёр бирон киши ҳақида “эътибор тортадиган кийим кийиб, чиройли сўзлаб, ширали овоз ила амру маъруф, наҳйи мункар қилади-ю, айтганига ўзи амал қилмайди”, деган мазмундаги гапларни эшитиб қоламиз...

— Абдуллоҳ ибн Аббос розияллоҳу анҳуга бир киши келиб: “одамларни яхшиликка чақириб, ёмонликдан қайтармоқчиман”, деди. Ибн Аббос унга “бу ишга қодирмисан?” дедилар. “Қодир бўлсам керак”, деди у. “Қуръондан оятлар келтираман, агар шунга амал қилган бўлсанг, даъватни бошлайверасан, амру маъруфга ҳаққинг бўлади”, деди Ибн Аббос. Сўнг Бақара сурасининг 42-43-оятларини ўқиб берди: “Ҳақни ноҳақлик билан қориштирмангиз ҳамда била туриб, ҳақиқатни яширмангиз! Намозни баркамол ўқингиз, закот берингиз ва рукуъ қилувчилар (намозхонлар) билан бирга рукуъ қилингиз (намоз ўқингиз)”. Сўнг: “Айтадиган гапларингга ўзинг амал қиласанми?”, деб сўради. У киши “йўқ”, деди. Ибн Аббос Саф сурасининг 2-3-оятларини келтирди: “Эй имон келтирганлар! Сизлар нега ўзларингиз қилмайдиган нарсани (қилдик ёки қиламиз деб) айтурсиз?! Сизларнинг ўзларингиз қилмайдиган ишни (қиламиз, деб) айтишингиз Аллоҳ наздида катта нафрат (боиси)дир”. Ибн Аббос “оятлар мағзини чақдингми, одамларни қайтарадиган нарсадан ўзинг қайтиб бўлганмисан”, деб сўради. У киши яна “йўқ”, деди. “Ундай бўлса, амру маъруф ва наҳйи мункарни ўзингдан бошла”, дедилар. Мазҳаббошимиз Абу Ҳанифа (раҳматуллоҳу алайҳ)нинг олдига бир қул келиб: “ҳазрат, сиз ҳар жумада ваз насиҳат, амру маъруф ва наҳйи мункар қиласиз, келаётган жумада қулларни озод қилиш ҳақида гапирсангиз, зора буни эшитган хўжайиним мени қулликдан озод қилса”, деб илтимос қилди ва келаётган жумани орзиқиб кутди. Лекин орадан икки жума ўтса ҳам Абу Ҳанифа (раҳматуллоҳу алайҳ) қуллар ҳақида лом-лим демади. Қул энди умидини уза бошлади. Аммо учинчи жума маърузасида ҳазрат қул озод қилишнинг савоблари ҳақида таъсирчан сўзлар айтди. Ҳалиги қулнинг эгаси уни озод қилди. Севинчи ичига сиғмаган қул Абу Ҳанифа (раҳматуллоҳу алайҳ)нинг олдига келиб: “Нега мен сизга илтимос қилган жумада эмас, икки жумадан кейин гапирдингиз?” деб сўради. Шунда ҳазрат: “Ўша пайти менда қул озод қилиш учун етарли маблағ йўқ эди, икки ҳафта ишлаб, етарли маблағ топдим ва қул озод қилиб, сўнг сўзладим”, деди. Мана, соф Ислом динининг бизгача етиб келишида жонкуярлик кўрсатган улуғлар ибрати. Аллоҳ таолодан амалларимиз Ўз дастури илоҳийсига монанд бўлишини, ҳар бир сўз, насиҳатимиз эса ўзимизда ҳам акс этишини сўраймиз.

Абдулатиф АБДУЛЛАЕВ

суҳбатлашди

ЎМИ Матбуот хизмати

“Ота-онам рус миллатига мансуб кишилар эди. Албатта, мен ҳам уларнинг фарзанди ўлароқ, улар эътиқод қиладиган динда бўлганман. Ота-онам баъзи сабабларга кўра ёшлигимда ажрашиб кетишган. Биз оилада икки қиз, онам ва бувим яшардик. Ҳаётимнинг ҳидоятгача бўлган оралиғини ибрат учун қисқача сўзлаб бермоқчиман. Аммо ишонинг, у дамларни эслагим ҳам келмайди. Ўтмиш хотираларим жуда хунук ва қора....

Кўп вақтим тунги клубларда ўтарди. Ўғил бола ўртоқларим кўп бўлган. Эртаю кеч бирга ўйин-кулгудан бўшамасдик. Ислом динида бўлган баъзи таъқиқлар, маҳрам ва номаҳрам деган тушунчалар биз учун аҳамиятли эмас эди. Бу йўлнинг яна ҳам қоронғуроқ жойларига қўшним Малика мени етаклаб кирди, йўлдан урди, ёшлигим, шўхлигимдан фойдаланди. У билан ёзда тоғларга чиқиб дам олиш режасини ортиғи билан бажарардик. Кўзга яқин, қоматим келишган бўлгани учун кўпчиликнинг эътиборида эдим. У ерда дам олиб, ҳатто спиртли ичимликлар ҳам истеъмол қилардик. Кейин билсам, Малика кўримсиз, мен жозибадор бўлганим учун бойвачча мижозларни мен учун топиб, эвазига анча даромадга эга бўларкан. Ўн олти ёшимда ишратларим меваси ўғлим Саша туғилди. Ёш она бўлишимга сабабчи бўлган йигит билан турмушимиз узоққа чўзилмади. Чунки бизни таъминлашга имкони йўқ, ғирт бекорчи, кўча безорилардан эди. Аммо қайнонам неварасини жуда яхши кўрар, қўлдан келганча бизга қарашарди.

Хуллас, яна уйимга қайтдим. “Ўрганган кўнгил ўртанса қўймас” деганларидек Малика билан яна эски одатимизни қила бошладик. Кунларнинг бирида бир қўшнимнинг уйига нарса олиш учун кирдим. У аёлни олдиндан билардим, ҳар кўрганимда ҳавас билан қараб, ичимда алланечук надомат сезардим. Қўшним беш вақт намозини канда қилмайдиган, барча аврат жойлари ёпиқ, намунали ҳаёт кечирарди. Унинг тартибли ҳаёти, Аллоҳга ишончи, тўғрисўзлиги, менга берган насиҳатлари ичимга илиқлик сола бошлади.

Кунлар ўтиб, ичимда ғалаён бошланди. Энди маишатбозлик, ўйин-кулгу, умуман, ҳеч нарсага қизиқишим қолмади. Нуқул ўша қўшнимнинг уйига бориб сўзларини тинглагим келаверарди. Бу орада Ислом динини қабул қилдим. Қилган гуноҳларимдан қаттиқ изтироб чекаётган қалбим: “Аллоҳ мени кечирармикан?..” деган саволлар гирдобида ўз ҳаловатини йўқотди.

Бир куни ўзимда куч тўплаб қўшнимнинг ёнига чиқдим.

– Опа, Худо мени кечирармикан? – дедиму кўзларимдан тинимсиз ёш қуйила бошлади.

Менинг ҳамма кирдикорларимдан хабардор Муслима опа эса:

– Қуръони каримда Аллоҳнинг: “Илло, шундан (куфрдан) кейин тавба қилиб, (хатоларини) тузатсалар, албатта, Аллоҳ кечиримли ва раҳмли зотдир” (Оли Имрон сураси, 89-оят) деган ваъдаси бор. Агар афсус-надоматингиз чин бўлса, қайтиб бу ишларга қўл урмасангиз, иншоаллоҳ, тавбаларингиз қабул бўлади. Аксинча, ўша залолатдаги ҳаётга яна қайтсангиз, Аллоҳ таолонинг: “Албатта, имон келтирганларидан кейин (яна) куфрга қайтган, сўнгра куфрларини зиёда қилган кимсаларнинг тавбалари сира қабул қилинмас. Ана ўшалар адашган (гумроҳ)лардир” (Оли Имрон сураси, 90-оят) деган огоҳлантируви ҳам бор. Бу борада энди қаттиқ эҳтиёткор бўласиз, синглим, – дедилар. Сўнг: – Аввало, Ислом динини қабул қилганингиздан жудаям хурсандман. Аммо эски гуноҳ ишларингизга қайтиб, имонингизни хатарга қўйманг. Номаҳрамлар билан асло учрашманг. Мени айтди дерсиз, агар ҳалол юрсангиз, шундай бахтга эришасизки, кўплар ҳавас қилади сизга”, – деб таъкидладилар.

Бу гаплардан анча енгиллик ҳис қилиб, ўзимга сўз бердим: “Худо хоҳласа, қайтиб бу ишларни қилмайман”.  

Орадан икки йил ўтди. Намоз ўқиш ва рўза тутишни ўргандим. Тўғри, бу ишлар бошида менга анча қийинчилик туғдирди. Ўғлим Сашани суннат қилдик. Опам ҳам мусулмон бўлди. Дунёда кўп неъматлар ичра энг бебаҳо неъматга эришганимиздан жуда мамнунман.

Атиги икки йиллик тоат-ибодатим, Яратганга бўлган кучли ишончим, чинакам тавба-тазаррум сабаб Аллоҳ мени мукофотлади. Бир йигитга турмушга чиқдим, қиз фарзандли бўлдим. Қайнона-қайнотам келин бўлишимга роса қаршилик қилишди. Чунки ўғиллари уйланмаган ва менинг қора ўтмишим уларнинг қулоғига етиб борганди. Аммо ўғилларининг қатъий сўзидан кейин ота-оналари ҳам рози бўлишди. Турмушимизнинг илк ойларидаёқ уларнинг кўнглини олишга мушарраф бўлдим. Мусулмон қайнона-қайнотам мени ва фарзандимни ниҳоятда қадрлаб, ўз фарзандидай кўришди. Турмуш ўртоғим билан мусулмонлик йўл-йўриқларига риоя қилиб яшаётганим ва шундай кунларга етганим учун Раббимга беҳисоб ҳамду санолар айтаман. Ислом бунчалар гўзал ва покизалик дини бўлмаса...”.

ХУМОРБЕГИМ

ёзиб олди