muslim.uz
Садақанинг фойдалари
Аллоҳ таоло балони аритишини, дардингизга шифо беришини, дўзахдан сақлаб, жаннатга махсус эшикдан киритишини истайсизми? У ҳолда садақа беришга шошилинг! Чунки садақа беришда мусулмонлар учун дунёда ҳам, охиратда ҳам кўп манфаатлар бор.
Садақа – Аллоҳ таолога энг маҳбуб амаллардан.
Ҳабиб соллаллоҳу алайҳи васаллам бу борада шундай деганлар:
“Аллоҳ азза ва жаллага амалларнинг энг маҳбуби мусулмоннинг қалбига хурсандчилик киритишингдир ёки ундан бир ташвишни аритишингдир ёки унинг қарзини адо этишингдир ёки ундан очликни кетказишингдир. Биродарим билан унинг ҳожатини раво қилиш мақсадида юришим мен учун ушбу Масжидул Ҳаромда эътикоф ўтиришимдан маҳбуброқдир”.
Садақа – уни берувчидан ва унинг аҳлидан балонинг аришига, унинг ёмон ўлим топишдан қутулишига сабаб бўлади.
Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам шу ҳолатни баён қилиб: “Албатта, садақа Раббнинг ғазабини ўчиради ва ёмон ўлимни даф қилади”, деганлар.
Али ибн Абу Толиб розияллоҳу анҳу бундай дедилар: “Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам “Садақани эртароқ беринглар! Чунки, бало ундан ошиб ўтолмайди”.
Садақа – баданни, молни поклайди.
Аллоҳ таоло Қуръони каримда шундай деб марҳамат қилган:
خُذْ مِنْ أَمْوَالِهِمْ صَدَقَةً تُطَهِّرُهُمْ وَتُزَكِّيهِم بِهَا وَصَلِّ عَلَيْهِمْ إِنَّ صَلاَتَكَ سَكَنٌ لَّهُمْ وَاللّهُ سَمِيعٌ عَلِيمٌ
“Уларнинг молларидан садақа ол. Бу билан уларни поклайсан, тозалайсан ва уларнинг ҳаққига дуо қил. Албатта, сенинг дуоинг улар учун сокинликдир. Аллоҳ эшитгуви ва билгувчи зотдир” (Тавба сураси, 103-оят).
Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам савдогарларга: “Эй савдогарлар жамоаси! Албатта, бу савдода лағв, қасам содир бўлади. Унга садақани аралаштириб туринглар!”, деганлар.
Садақа – молнинг баракаси зиёда бўлиб, ризқ кенгайишига сабаб бўлади.
Аллоҳ таоло Қуръони каримда шундай деган:
قُلْ إِنَّ رَبِّي يَبْسُطُ الرِّزْقَ لِمَن يَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ وَيَقْدِرُ لَهُ وَمَا أَنفَقْتُم مِّن شَيْءٍ فَهُوَ يُخْلِفُهُ وَهُوَ خَيْرُ الرَّازِقِينَ
“Айт: “Албатта, Раббим ризқни Ўз бандаларидан кимни хоҳласа ўшанга кенг қилур ва тор қилур. Ҳар бир инфоқ қилган нарсангизнинг ўрнини У тўлдирур. У зот ризқ бергувчиларнинг яхшисидир”. (Аллоҳ таоло хоҳлаган бандасининг ризқини кенг ва хоҳлаган бандасининг ризқини тор қилиб қўяди. Аллоҳ таоло ато этган ризқдан банда Аллоҳ йўлида инфоқ қилса, шундан фойда кўради.) (Сабаъ сураси, 39-оят).
Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи васалламнинг “Касалларингизни садақа билан даволанглар”, деган ҳадисларига биноан садақа бериш орқали балолар ва касалликлар даф бўлади.
Садақа – ажрнинг кўпайишига сабаб бўлади.
Аллоҳ таоло садақа берувчиларнинг савобларини кўпайтириб беришини Қуръони каримда баён этиб бундай деган:
إِنَّ الْمُصَّدِّقِينَ وَالْمُصَّدِّقَاتِ وَأَقْرَضُوا اللَّهَ قَرْضاً حَسَناً يُضَاعَفُ لَهُمْ وَلَهُمْ أَجْرٌ كَرِيمٌ
“Албатта, садақа қилувчи эркагу аёл ҳамда Аллоҳга қарзи ҳасана берувчиларга (савоб) кўпайтириб берилур. Уларга карамли ажр ҳам бор” (Ҳадид сураси, 18-оят).
Садақа – жаннатнинг махсус эшигидан киришга сабаб бўлади.
Садақа берувчи қиёмат куни жаннатга махсус эшикдан киритилади. У эшикнинг номи “Садақа эшиги”дир.
Абу Ҳурайра розияллоҳу анҳудан ривоят қилинган ҳадисда Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: “...Ким садақа берувчилардан бўлса, уни “Садақа эшиги”дан чақирилади. Ким рўза тутувчилардан бўлса, уни “Райён эшиги”дан чақирилади” дедилар. Шунда Абу Бакр Сиддиқ розияллоҳу анҳу: “Ё Расулуллоҳ, бир киши эшикларнинг ҳаммасидан чақириладими?” деб сўради. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: “Ҳа, сен ўшалардан бўлишингни умид қиламан”, дедилар (Имом Муслим ривояти).
Садақа – молнинг зиёда бўлиб, камаймаслигига сабаб бўлади.
Азизлар, билингларки, мол-пул садақа бериш билан камайиб қолмайди! Аксинча, зиёда бўлади.
Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи васаллам бир ҳадисда: “Банданинг моли садақа сабабли камаймайди!” деганлар.
Садақа – дўзахдан қутулишга сабаб бўлади.
Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам “Яримта хурмо садақа қилиб бўлса ҳам дўзахдан сақланинглар!” деганлар.
Демак,
садақа – Аллоҳ таолога энг маҳбуб амаллардан;
садақа – уни берувчидан ва унинг аҳлидан балонинг аришига, унинг ёмон ўлим топишдан қутулишига сабаб бўлади;
садақа – баданни, молни поклайди;
садақа – молнинг баракаси зиёда бўлиб, ризқ кенгайишига сабаб бўлади;
садақа – ажрнинг кўпайишига сабаб бўлади;
садақа – жаннатнинг махсус эшигидан киришга сабаб бўлади;
садақа – молнинг зиёда бўлиб, камаймаслигига сабаб бўлади;
садақа – дўзахдан қутулишга сабаб бўлади.
Аллоҳ таоло барчамизни садақа берувчилар ва унинг дунёю охиратдаги фойдаларини кўрувчилардан қилсин!
Муаллиф: Ҳоний Довва,
Мутаржим: Нозимжон Иминжонов
Усмон қудуғи
Усмон розияллоҳу анҳу бадавлат савдогар эдилар. Табук ғазотида мусулмонларнинг қўшинини тўлиқ қуроллантирган киши ҳам Усмон розияллоҳу анҳу эдилар. Ибни Исҳоқ раҳматуллоҳи алайҳ: “Усмон табук жангчиларига шунчалик кўп пул сарфладиларки, ҳеч бир киши у зот баробарида пул сарфлаган эмас”, деб ёзади. Усмон розияллоҳу анҳу Расулуллоҳнинг ҳужраларига минг динор пулни олиб келиб сочиб юборганлар, 950 та туя ва 50 та от ҳадя қилиб олиб келганлар.
Расулуллоҳ ҳазратлари бундай саховатларини кўриб:
— Усмон бу иши билан асло зарар қилгани йўқ, — деганлар. Кейин эса:
— Кимки ночор аскарни қуроллантирса ва рум қудуғини сотиб олиб мусулмонларга ҳадя қилиб юборса, у кишига жаннат насиба бўлади, — деб башорат қилдилар.
Бир яҳудий рум қудуғининг сувини сотиб фойдаланарди. Усмон розияллоҳу анҳу мазкур қудуқнинг ярмини 20 000 танга ва юзта ёш туя баробарига сотиб олдилар. Мусулмонлар ўзларига белгиланган муддатда келиб ушбу қудуқ сувидан олиб кета бошладилар. Ҳеч ким яҳудийнинг сувини олмай қўйди. Буни кўриб яҳудий қолган ярмини ҳам жуда арзон нархга сотиб юборади. Мазкур қудуқнинг ҳаммасини сотиб олганларидан сўнг Усмон розияллоҳу анҳу мусулмонларга Аллоҳ йўлида ҳадя қилиб юбордилар.
Ўша қудуқ ҳозир ҳам мавжуд бўлиб, 1400 йилдан ортиқ давр мобайнида мусулмонларни ширин сув билан таъминлаб келмоқда. Қудуқ атрофида масжид ва хурмо боғи мавжуд. Бу қудуқ ҳозирда “Усмон қудуғи” деб аталади.
манба: kamolon.uz
Йиғилишлар сайёр шаклда ўтмоқда
Ўзбекистон мусулмонлари идорасининг Самарқанд вилояти вакиллиги жойларда масжидлар фаолиятини такомиллаштириш, имом-хатибларни руҳлантириш, мавжуд камчиликларни жойида ўрганиш ва бартараф этиш мақсадида шаҳар ва туман бош имом-хатиблари иштирокида бўлиб ўтадиган йиғилишларни сайёр шаклда ўтказишни жорий қилди.
Ўтган ҳафта Самарқанд шаҳридаги “Оби Раҳмат” жоме масжидида дастлабки сайёр йиғилиш бўлиб ўтди.
Куннинг биринчи ярмида туман ва шаҳар бош имом-хатиблари Самарқанд шаҳридаги мавжуд масжидлар фаолияти билан танишдилар. Ютуқлар ва камчиликларни ўрганиб, хулосалар тўпладилар.
Куннинг иккинчи ярмида йиғилишнинг асосий қисми бошланди ва дастлаб бош имом-хатиблар томонидан ўрганиш хулосалари ўқиб эшиттирилди. Вилоят марказида жойлашган масжидлардан олиниб, туман масжидларида жорий қилиш мумкин бўлган намуналар хусусида сўз юритилди. Ўз навбатида аниқланган камчиликлар ҳам айтилиб, уларни бартараф этишга оид тавсиялар берилди.
Йиғилиш кун тартибидаги шу ва бошқа масалалар асосида давом эттирилди.
Сайёр йиғилишнинг навбатдаги бекати туман бош имом-хатибликлари томонга йўналтирилади.
ЎМИ Самарқанд вилояти вакиллиги
Вақт қиличидан эҳтиёт бўлайлик
Вақт асрашимиз керак бўлган энг қимматли неъмат. Биз эса уни беҳуда ўтказмоқдамиз.
Дунёга келган ҳар бир инсоннинг умри вақт давомида тўхтовсиз ўтиб боради. Бу дунёдан кетиш муддати етганда дунёни ташлаб кетишдан ўзга чора қолмайди. Кетиш вақти эса бугунми, эртами қачон келиши инсонга номаълум. Дунё ҳаёти бир кундек бўлиб ўтиб боради. Чунки кечаги кун ўтиб кетган кун, эртанги кун эса ҳали келмаган. Инсон амал қиладиган асосий кун эса бугунидир. Ҳикматли шеърда бу ҳақда шундай дейилган:
Ўтмиш ўтиб кетди, келажак орзу,
Шу турган онингга қилавер ружу.
Ўтаётган ҳар бир лаҳза инсон ҳаёти ва умрининг бир қисмидир. У қиёмат куни инсоннинг фойдасига ё зарарига гувоҳлик беради. Уламолар ўтаётган вақт ҳақида шундай деганлар: “Вақт бетараф бўлмайди, ё сенга қадрдон дўст ёки ашаддий рақиб бўлади”. Яъни ўтган вақт инсоннинг ё фойдаси, ё зарарига ҳужжат бўлади.
Ҳасан Басрий раҳматуллоҳи алайҳ шундай деган: “Бошланаётган ҳар бир кун шундай нидо қилади: “Эй одам боласи, мен янги кунман, сенинг амалингга гувоҳман, мендан фойдаланиб қол, агар ўтиб кетсам, қиёмат кунигача қайтмайман”.
Умрни қадр-қиммат ва нафисликда ҳеч нарса ила ўлчаб бўлмайди. Агар минг йилни беҳуда сарфлаб, сўнг тавба қилиб, сизга умрингизнинг охирида саодат насиб этса, абадул-абад жаннатда яшайсиз. Шунда (сиз учун) энг шарафли нарса охирги лаҳзадаги мана шу ҳаётингиз эканини биласиз. Вақт энг мукаммал неъматдир. Унда ҳеч қандай айб йўқ. Айбдор ундан фойдаланмаётган инсоннинг ўзидир. Шунинг учун вақтнинг қадрига етган зоҳид тобеинлардан бири Омир ибн Абду Қайсга бир киши: “Менга бирор нарса гапириб беринг”, деганида, унга: “Қуёшни ушлаб турсанг, гапириб бераман” (яъни, вақт тўхтовсиз ўтиб кетаверади. Ҳеч ортга қайтган эмас. Уни қўлдан бой берган одам ўзидан кўрсин. Энди уни тополмайди. Чунки, ҳар бир вақт ўз ҳақига эга. Кеча қилмаган ишимни бугун қилдим-ку, деган одам ўзини алдаяпти холос. Мен вақтимга хиёнат қилмайман. Хафа бўлма, вақтим йўқ.) деган эканлар.
Мўмин икки хавотир орасида бўлади: тез ўтиб кетган кеча ва ҳали келмаган эрта орасида, кечада Аллоҳ таолонинг нима қилганини (яъни ундан амалларини қабул этган ё этмаганини) билмайди, эртага Аллоҳ таолонинг нима ҳукм қилишини билмайди.
Шунга кўра, банда ўзи учун ўзидан фойдаланиб қолсин, охирати учун дунёсидан фойдаланиб қолсин, қаришидан олдин ёшлигидан фойдаланиб қолсин, ўлимидан олдин ҳаётидан фойдаланиб қолсин.
Шундай экан эй азизлар, соғлик, вақт, ақл... уларнинг ҳаммаси бойлик. Уларнинг барчаси бахтли бўламан деган кишиларга бахт ва саодат калити. “Вақт қиличга ўхшайди, агар сен уни кесмасанг у сени кесади”.
Аллоҳ таоло барчамизни вақтнинг қадрига етадиган ва ундан тўғри фойдаланадиган кишилардан қилсин. Зеро, омонат умрнинг қадрига етадиган зотлар ўзларини ҳам, миллатларини ҳам, юртларини ҳам манфаатлардан маҳрум қилмайдилар. Ана ўшалар тўғриликда юрувчилардир. Аллоҳ таоло барчамизнинг оқибатларимизни хайрли қилсин.
Манбалар асосида Хўжаобод тумани
“Етти чинор” жоме масжиди имом ноиби
Муҳаммадқуддус Абдулманнон тайёрлади
Сурилган тош учун мукофот
Хитойда ҳокимлардан бири асосий йўл устига катта тош қўйиб йўлни тўсиб қўйди. Тош яқинидаги дарахт ортига бир пойлоқчи қўйиб одамларнинг гапларини етказишни буюрди. Биринчи ўтган киши шаҳарнинг энг катта савдогари бўлди. Тошни кўриб, қовоғини чимирди. Тошни ким қўйдирганини билмаган ҳолда овозини балaнд қилиб танқид қила кетди. Тошни айланиб ўтиб, бу ишни қилганни жазолаш керак, шикоят қиламан, деб йўлида давом этиб кетди.
Иккинчи одам ўтди. У муҳандис эди. Савдогар каби бақир-чақир қилди. Лекин унинг овози бироз пастроқ эди.
Сўнгра ўзлари ҳақида гаплашиб келаётган учта дўст тош олдида тўхтади. Йўл устига тош қўйган одамни тентак, аҳмоқ, эсипаст, деб ҳақорат қилишди… Сўнг уйларига қайтдилар. Орадан икки кун ўтди. Иттифоқо, шу йўлдан бир оддий деҳқон ўтиб қолди. Тошни кўрди-ю, бирор оғиз гап айтмади. Енгини шимариб, атрофдаги одамларни ёрдамга чақириб тошни бир чеккага суриб қўйишди. Қарасалар, тош тагида ковланган чуқурда сандиқ турибди. Сандиқ ичида бир бўлак олтин турарди. Унинг ёнида парча қоғозга ушбу сатрлар ёзиб қўйилганди: «Ҳокимдан ушбу тошни четга олган кишига! Бу мукофот мушкул ишни шикоят қилмай, ижобий ёндашган киши учундир.
Ибрат:
Динимизда одамларга халал берадиган нарсаларни йўлдан олган кишиларга тиллодан ҳам қиммат нарса ваъда қилинган. Йўлдан азиятни кетказиш имон белгиларидандир. Лекин бу бойликдан шикоят қилувчилар ундан маҳрумдир.
Муҳаммадқуддус АБДУҲАЛИМОВ,
«Етти Чинор» жоме масжиди ноиби имоми