Ўзбекистон мусулмонлари идорасининг 2017 йил 13 ноябрдаги 01А/113-сонли буйруғига асосан идора тасарруфидаги диний таълим муассасаларида 2017-2018 ўқув йилининг 1 декабридан бошлаб “Қуръони карим ва тажвид” ҳамда “Араб тили” фанлари бўйича ўқув курслари фаолият бошлаши ҳақида маълум қилинган эди.
Мазкур хабар эълон қилинганидан сўнг Ўзбекистон мусулмонлари идорасига кўплаб фуқароларимиз томонидан ёзма ва оғзаки мурожаатлар бўлди. Мутахассислар томонидан мурожаатлар ўрганиб чиқилиб, ташкил этилиши режалаштирилган курслардаги ўқиш муддати, ўқув режалари ва бошқа меъёрий ҳужжатларни қайта кўриб чиқиш, улар тасдиқлангач, бу ҳақда қўшимча эълон қилиш мақсадга мувофиқ эканига хулоса қилинди.
Шу муносабат билан ўқиш истагида бўлган фуқаролар ташкил этиладиган курслар ҳақидаги янгиликларни билиш учун Ўзбекистон мусулмонлари идорасининг www.muslim.uz сайтини кузатиб боришлари тавсия этилади.

ЎМИ таълим бўлими

وَإِنَّكَ لَعَلى خُلُقٍ عَظِيمٍ

“Албатта, Сиз буюк хулқ узрадирсиз!”

Аллоҳ таоло Расулини ана шу одоб ила хулқлантирган. Бу – Ислом ва унинг шариатидир. Ибн Аббос розияллоҳу анҳу “Буюк дин узра” деганлар. Қатода розияллоҳу анҳу айтадилар: “Оиша розияллоҳу анҳодан Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг хулқлари  тўғрисида сўрадим. Бас у киши: “У зотнинг хулқлари Қуръондир, Қуръонда бор нарсанигина айтадилар” деди. Яна у киши айтадиларки: “Бирор киши Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламчалик ҳусни хулқли эмас. Саҳобалардан  ёки аҳли байтлардан бирор киши у зотни чақирсалар албатта “лаббай” деб жавоб берар эдилар”.

Жунайд раҳимаҳуллоҳ: “Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг буюк хулқ соҳиби деб аталишлари у зотнинг Аллоҳдан ўзгани демаганликлари учундир” деганлар.

Бошқа ривоятларда эса: “У зотнинг буюк хулқ соҳиби дейилишига сабаб ўзларида макоримул ахлоқларни мужассам қилганидир. Бунга “Аллоҳ мени макоримул ахлоқларни батамом қилишим учун юборди” деган ҳадиси шариф ҳам далолат қилади” дейилган. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васллам: “Роббим мени гўзал одоблар ила одоблантириб:

خُذِ الْعَفْوَ وَأْمُرْ بِالْعُرْفِ وَأَعْرِضْ عَنِ الْجَاهِلِينَ

Афвни (қабул қилиб) олинг, яхшиликка буюринг, жоҳиллардан эса юз ўгиринг! деди. Буни қабул қилганимдан кейин эса:

وَإِنَّكَ لَعَلى خُلُقٍ عَظِيمٍ

Албатта, Сиз буюк хулқ узрадирсиз! деди” деганлар.

Бизни бир нарса ўйлантиради: нима учун Аллоҳ таоло ўз Расулининг айнан хулқини мадҳ этди экан? Бунда нима ҳикмат ёки сир бор экан? Қуйида ана шу саволларга жавоб беришга ҳаракат қиламиз.

Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васллам, уламолар саййиди, фуқаҳолар саййиди, хатиблар саййиди, ҳукамолар саййиди, қозилар саййиди, фузалолар саййиди, мураббийлар ва муаллимлар саййиди бўлсалар ҳам Аллоҳ таоло у зотни буюк хулқ соҳиби деб мадҳ  этди. Чунки мазкур фазилатлар, сифатларнинг барчаси ҳусни хулққа боғлиқдир. Тассавур қилинг, агар уламолар, фуқаҳолар ва юқорида зикри ўтганларнинг  ҳусни хулқи бўлмаса, улар ким бўлар эди?

Демак,  ҳусни хулқ барча фазилатларнинг аслидир. Албатта, бу илоҳий ўлчам ва  мезондир. Агар оддий инсоний мезонларга эътибор берадиган бўлсак, биринчи ўринда мол-дунё, насл-насаб ёки яна қандайдир нарсалар бўлиши мумкин. Бу ўлчам асосан халқларнинг келиб чиқиши, урфи одати ёки шароитига қараб белгиланади. Демак, биз ҳам бирор кишини мақтамоқчи бўлсак, биринчи ўринда унинг хулқига эътибор беришимиз керак бўлар экан. Шундагина мақтов хақ ва рост бўлади.

Ҳусни хулқ амалий бўлади, бунда инсоннинг барча аъзолари иштирок этади: Биринчи ўринда ҳадиси шарифда келганидек тил, қўл, сўнгра кўз, қулоқ, бурун, оёқ, қорин ва унга тегишли бўлган барча аьзолар Аллоҳ таолонинг буйруқларига итоат этиб қайтариқларидан тўлиқлигича қайтиши керак. Бу қоидани бекорга айтганимиз йўқ. Негаки, баъзилар  ҳусни хулқни ўзича тасаввур қилиб ундан ўзича тўн бичадилар. Аслида эса ҳусни хулқ нима эканини билиш учун Оиша онамизнинг айтганларини эслашимиз кифоя: “У зотнинг хулқлари Қуръондир, Қуръонда бор нарсанигина айтадилар”. Демак, ҳусни хулқ бу – Қуръонда келган ҳукмларга амал қилиш демакдир. Қуйида ҳусни хулқнинг мадҳи тўғрисида келган маьлумотлар билан танишиб чиқамиз.

Ўндан ортиқ хадисда ҳусни хулқ мадҳ этилган: Албатта,  имон – ҳусни хулқдир, мўминларнинг имони мукаммали – хулқи гўзалидир, мусулмонларнинг энг исломи гўзали- – ахлоқи гўзалидир, диннинг  барчаси  – ҳусни хулқдир.

Бадхулқлик барча яхшиликларни йўқ қилади, гўёки сирка асални айнитиб уни бузгани каби. Ҳусни хулқ эса, аксинча, ҳар бир яхшиликнинг савобини кўпайтиради ва унга кўрк бахш этади. Чунки ҳусни хулқ жаннатнинг гулидир. Агар исломдан ҳусни хулқ бекор қилинса, исломнинг ҳаммаси бекор бўлади, агар имондан ҳусни хулқ бекор қилинса, имоннинг ҳаммаси бекор бўлади, агар инсондан ҳусни хулқ олинса, ундан мутлоқ инсониятлик олинган бўлади.

إِذَا جَاءَ نَصْرُ اللَّهِ وَالْفَتْحُ

(Эй, Муҳаммад!) Қачонки, Аллоҳнинг нусрати (мадади) ва ғалаба келганида,

وَرَأَيْتَ النَّاسَ يَدْخُلُونَ فِي دِينِ اللَّهِ أَفْوَاجًا

одамлар тўп-тўп бўлиб, Аллоҳнинг дини (Ислом)га кираётганларини кўрганингизда,

 فَسَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّكَ وَاسْتَغْفِرْهُ إِنَّهُ كَانَ تَوَّابًا 

дарҳол Раббингизга ҳамд билан тасбеҳ айтинг ва Ундан мағфират сўранг! Зеро, У тавбаларни қабул этувчи зотдир.

Таъбир жоиз бўлса, бир вақт келиб мусулмонлар ўз  динидан гуруҳ-гуруҳ бўлиб чиқишни бошласалар бунинг сабаби нима бўлиши мумкин? Албатта, ёмон хулқ бўлади: Намоз ўқийди, лекин ахлоқи ёмон, алдайди хиёнат қилади, қўли эгри, қарз олиб бермайди ва ҳоказо. Худди шундай бир вақт келиб барча ислом динига гуруҳ-гуруҳ бўлиб кира бошласалар албатта бунинг сабаби  ҳусни хулқ бўлади. Чунки ҳусни хулқ йўқолган жойда диннинг қиймати ҳам йўқолади, аксинча, ҳусни хулқ бор жойда диннинг, уламоларнинг ва бутун мўмин мусулмонларнинг қиймати ҳам юқори бўлади.

فَبِمَا رَحْمَةٍ مِنَ اللَّهِ لِنْتَ لَهُمْ وَلَوْ كُنْتَ فَظًّا غَلِيظَ الْقَلْبِ لَانْفَضُّوا مِنْ حَوْلِكَ فَاعْفُ عَنْهُمْ وَاسْتَغْفِرْ لَهُمْ وَشَاوِرْهُمْ فِي الْأَمْرِ فَإِذَا عَزَمْتَ فَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُتَوَكِّلِينَ

Аллоҳнинг раҳмати сабабли (Сиз, эй, Муҳаммад,) уларга (саҳобаларга) мулойимлик қилдингиз. Агар дағал ва тошбағир бўлганингизда, албатта, (улар) атрофингиздан тарқалиб кетган бўлур эдилар. Бас, уларни афв этинг, (гуноҳлари учун) кечирим сўранг ва улар билан кенгашиб иш қилинг! (Бирор ишга) азму қарор қилсангиз, Аллоҳга таваккул қилинг, зеро, Аллоҳ таваккул қилувчиларни севар.

Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам Аллоҳ таолонинг ҳабиби, расули, набийси, Қуръоннинг соҳиби, маъсум ва кўплаб мўъжизаларнинг эгаси бўлишига қарамай, агар қалблари қаттиқ бўлса атрофларидан одамлар қочиб кетишлари тўғрисида хабар берилаяпти.  Тасаввур қилинг-да, динни Аллоҳ таолодан қабул қилиб олиб, уни инсонларга етказишга масъул бўлган кишининг атрофида ҳеч ким қолмаса, унда динни кимга етказадилар? Ҳозирги кунда  Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг меросхўрлари бўлиб хизмат қилаётган алломаларимиз, устозлар, мураббийлар ҳам эътибор берадиган нукталардан бири айнан мана шу жойидир. Чунки инсоннинг Аллоҳ таолонинг ҳузуридагина эгаллаган мавқеи етарли эмас экан, балки\ Аллоҳнинг буйруғига мувофиқ атрофдагиларга ҳам мулойим ва юмшоқ кўнгиллик бўлиб, уларнинг ҳам меҳрини қозониш ва ҳурматларига сазовар бўлиш ҳам керак экан. Зотан, Аллоҳ таоло бизани доимо атрофимиздагилар билан ўзаро гўзал муносабатда бўлишимизга буюрган. Ана шундагина Аллоҳнинг буйруқларини бажаришдан кўзланган мақсад мукаммал ҳолда амалга ошади. Демак, азизлар, биз ҳам ҳозирда ҳаётимизда ҳусни хулқли бўлишга ниҳоятда муҳтожмиз, келинглар, шундай муборак мавлиди шариф ойларида турар эканмиз ҳар биримиз ўзларимиздаги иллатларни муолажа қилиб,  ҳусни хулқли бўлишга қасд қилайлик. Шунда, иншааллоҳ,  атрофимиздагиларга амалий намуна кўрсатган бўламиз.

Исҳоқжон домла Бегматов,

Ўзбекистон мусулмонлари идораси Масжидлар бўлими ходими

Савол: Салавот  қачон ва қандай айтилади?

Жавоб: Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳийм.

Алҳамдулиллаҳи Роббил ъаламийн! Вассолату вассаламу ъала ашрофил мурсалийн!

Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламга салавот айтишга Аллоҳ субҳанаҳу ва таоло амр қилган. Бу ҳақда Аҳзоб сурасининг 56-оятида қуйидагича марҳамат қилинган:  

 إِنَّ اللَّهَ وَمَلائِكَتَهُ يُصَلُّونَ عَلَى النَّبِيِّ يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا صَلُّوا عَلَيْهِ وَسَلِّمُوا تَسْلِيمًا

 «Албатта, Аллоҳ ва Унинг фаришталари Пайғамбарга салавот айтурлар. Эй иймон келтирганлар! Сиз ҳам унга салавот айтинг ва салом юборинг».

Аллоҳнинг амри бандалар учун фарз-вожиб ҳисобланади. Шунинг учун ҳам уламоларимиз ҳар бир киши умри давомида бир марта Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламга салавот айтиши фарздир, дейдилар.

Шофеъий мазҳабида намознинг сўнгида (ташаҳҳудда) салавот айтмоқлик вожиб амал ҳисобланади. Имом Шофеъий раҳматуллоҳи алайҳи: «Ташаҳҳудда Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламга салавот айтилмаса, намоз намоз бўлмайди» деганлар. Ҳанафий мазҳабида эса, бу амал суннат ҳисобланади.

Намоздан ташқарида барча вақтларда салавот айтиш мустаҳабдир. Лекин Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи васалламнинг исмлари, кунялари [1] (Абул Қосим) ёки Расулуллоҳ, Пайғамбаримиз, Набий каби лафзлар билан у зот алайҳиссалом зикр қилинсалар, салавот айтиш лозим бўлади. Бир мажлисда исмлари бир неча марта тилга олинса, бошида бир марта саловот айтмоқлик вожибдир, қолганлари эса суннат. Баъзи уламолар ҳар сафар салавот айтмоқ вожиб деганлар. Салавот айтиш «Солаллоҳу алайҳи васаллам», «алайҳиссалом» ёки бошқа лафзлар билан бўлади.

«Соллаллоҳу  алайҳи  васаллам»   дегани «Унга Аллоҳнинг салавоти ва саломи бўлсин!» деганидир.

Араб тилида «Салавот» сўзи «салот»нинг жаъми бўлиб, «дуо» маъносини англатади. Шайх Муҳаммад Содиқ Муҳаммад Юсуф раҳматуллоҳи алайҳи «Салот» Аллоҳ таоло томонидан бўлганда «дуо» маъносини йўқотади. Аллоҳ таолонинг Пайғамбаримиз солаллоҳу алайҳи ва салламга салавот айтиши у зот солаллоҳу алайҳи ва салламга Ўз раҳматини юбориши, улуғлаши, мақомларини кўтариши ва фаришталар ҳузурида шаънларига мақтовлар айтишини англатади, деганлар.

Сийрат илми бўйича мутахассис бўлган Абдул Азим Зиёуддин домла «Сиз Пайғамбарни кўрганмисиз?» деган китобида қуйидагиларни келтиради: Аллоҳ таоло Пайғамбаримиз алайҳиссаломга салавот айтиши ҳақида уламоларимиз бир қанча таъриф берганлар. Ўша таърифларнинг  энг  яхшиси  ва кенг қамровлиси  улуғ  тобеъин  Абул  Олия  айтган мазкур таърифдир: «Соллаллоҳу  алайҳи  васаллам» дегани «Аллоҳ Ўз  Пайғамбарини фаришталари ҳузурида мақтасин ва салом юборсин», деганидир. Аллоҳ таолонинг Пайғамбаримизга айтадиган салавотини «Унинг  раҳматидир» деб, тафсир қилиш заифдир. Зеро, Аллоҳнинг раҳмати ҳар бир мўминга бўлиши мумкин. Шунинг учун ҳам уламоларимиз: «Фалончига  Аллоҳнинг  раҳмати  бўлсин»,  дейишнинг  жоиз  эканига  иттифоқ қилган. Аммо «фалончига Аллоҳнинг салавоти бўлсин», дейиш ҳақида ихтилоф қилган. Бу эса салавот бошқа, раҳмат бошқа нарса эканини билдиради.

Расулуллоҳ солаллоҳу алайҳи васалламнинг исмлари зикр қилинганда салавотни ичда айтиш жоиз. Лекин овоз чиқариб айтган афзалдир. Албатта, сўзловчи Расулуллоҳ солаллоҳу алайҳи васалламнинг муборак исмларини одамларга эштиладиган қилиб зикр қилса, уларга эшитиладиган тарзда салавот айтади. Ўзи эшитадиган даражада зикр қилса, салавот ҳам шундай айтилади.

Уламолар барча анбиёларга салавот айтиш жоизлигини таъкидлаганлар. Бир Пайғамбарнинг исми зикр қилинганда «алайҳиссалом» (Унга салом бўлсин) дейилса, бир неча пайғамбарларнинг исмларини кетма-кет зикр қилиб, алайҳумуссалом (Уларга салом бўлсин) дейиш ҳам мумкин.

Шу ўринда бир эслатма: Муҳаммад, Иброҳим, Исо ва бошқа пайғамбарларнинг исмлари ила исмланган оддий инсонларнинг исми тилга олинганда салом ва салавотлар айтилмайди. Чунки бу исмни айтиш билан пайғамбар алайҳумуссаломлар эмас оддий инсонлар қасд қилинган бўлади. Шунингдек, Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи васалламнинг исмлари зикр қилинган оятларни намозда ўқилганда ҳам салавот айтилмайди, соқит бўлади.

Пайғамбаримиз алайҳиссаломнинг муборак исмлари Маданий суралардан бўлмиш 5 та сурада зикр қилинган:

• Оли Имрон сураси, 114-оят.
• Аҳзоб сураси, 40-оят.
• Муҳаммад сураси, 2-оят.
• Фатҳ сураси, 29-оят.
• Соф сураси, 6-оят.

Юқоридагиларнинг дастлабки тўрттасида Муҳаммад исмлари зикр қилинган бўлса, бешинчисида Аҳмад исмлари зикр қилинган.

Расулуллоҳ солаллоҳу алайҳи васалламга салавот айтишнинг фойдаси ва самаралари:

• Аллоҳнинг амрига бўйсуниш.
• Аллоҳ таолонинг салавотига мувофиқ иш қилиш.
• Фаришталарнинг салавотига мувофиқ иш қилиш.
• Бир салавот учун Аллоҳдан ўн салавот олиш.
• Бир салавот учун ўн даража кўтарилиш.
• Бир салавот учун ўн ҳасана[2]ёзилиши.
• Бир салавот учун ўн гуноҳнинг ўчирилиши.
• Дуонинг қабул бўлиши.
• Пайғамбар соллаллоҳу алайҳи васалламнинг шафоатларига мушарраф бўлиш.
• Гуноҳларнинг мағфират[3]қилишиниши.
• Ғам-ғуссадан фориғ бўлиш.
• Қиёмат куни Набий соллаллоҳу алайҳи васалламга яқин бўлиш.
• Салавот камбағал учун садақа ўрнига ўтиши.
• Ҳожатларнинг раво бўлиши.
• Пайғамбар соллаллоҳу алайҳи васалламга салавот айтган одамга Аллоҳ таоло ва Унинг малоикалари салавот айтадилар.
• Пайғамбар соллаллоҳу алайҳи васалламга салавот айтувчи покланади.
• Салавот айтиш бандага жаннатнинг башоратини беради.
• Қиёмат кунининг даҳшатларидан нажот беради.
• Пайғамбар соллаллоҳу алайҳи васаллам салавот айтувчига жавоб берадилар.
• Бандага унутган нарсасини эслатади.
• Мажлисни поклашга сабаб бўлади.
• Салавот фақирликни кетказади.
• Салавот бандадан бахиллик сифатини кетказади.
• Салавот дуои баддан қутилишга сабаб бўлади.
• Салавот ўз эгасини жаннат йўлига элтади.
• У ўз эгасини мажлис нохушлигидан сақлайди.
• Ҳамду сано билан бошланган дуони тамомлайди.
• Банданинг сиротдаги нурини тўлиқ қилади.
• Банда у билан жафодан чиқади.
• Салавот баракага сабаб бўлади.
• У бандани Аллоҳ таолонинг раҳматига эриштиради.
• Салавот Пайғамбар соллаллоҳу алайҳи васалламга бўлган муҳаббатнинг бардавомлиги сабабчисидир.

Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламга салавот айтиладиган ҳол ва жойлар:

• Намознинг биринчи ташаҳҳудида[4].
• Намознинг охирги ташаҳҳудида.
• Жаноза намозининг иккинчи такбиридан кейин.
• Ийд, жума намозлари хутбасида ва бошқа хутбаларда.
• Муаззиннинг азонига жавоб бераётганда.
• Иқомага жавоб бераётганда.
• Дуо пайтида.
• Масжидга кираётганда ва чиқаётганда.
• Сафо ва Марвада.
• Одамлар тўпланган ва тарқалганда.
• Пайғамбар соллаллоҳу алайҳи васалламнинг муборак исмлари зикр қилинганда.
• Лаббайка тамомланганда.
• Ҳажарул Асвадни истилом – қўл билан ушлаб ёки узоқдан ишора қилиб ўпганда.
• Пайғамбар соллаллоҳу алайҳи васалламнинг қабрлари ёнида.
• Бозорга ёки бирор жойга чиққанда.
• Кечасидаги уйқудан турганда.
• Қуръони Каримни хатм қилгандан кейин.
• Жума куни.
• Мажлисдан турганда.
• Масжидларни кўрганда ва уларнинг олдидан ўтганда.
• Ғам-ғусса босганда.
• Бошига мушкул иш тушганда.
• Мағфират сўралганда.
• Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг номлари ёзилганда.
• Одамларга илм етказилганда.
• Наҳорнинг аввали ва охирида.
• Гуноҳдан кейин каффорот исталганда.
• Фақирлик ва ҳожатмандликка тушганда ёки уларнинг хавфи бўлганда.
• Совчилик қилинганда.
• Акса урганда.
• Таҳорат қилиб бўлганда.
• Манзилга кираётганда.
• Аллоҳнинг зикрига жамланган жойларда.
• Унутган нарсасини эсламоқчи бўлганда.
• Ҳожатмандлик ориз бўлганда.
• Қулоқ шанғиллаганда.
• Намозлардан кейин.
• Сўйиш бошланганда.
• Садақага моли йўқ одам салавот айтса, садақа бўлади.
• Уйқудан олдин.
• Аҳамиятли гапни бошлашдан олдин.
• Ийд намози жараёнида.
• Таяммум ва ғуслдан кейин.
• Тонг отгандан ва кун ботгандан кейин.
• Тонгги намозга турганда.
• Таҳажжуд намозини ўқиб бўлганда.
• Мактуб ёзганда ва бошқаларда.

Ғиёсиддин Муҳаммад Юсуф тайёрлади

[1] Куня деб отага фарзандининг исмига «Абу» қўшиб айтилиши, «Абу Фалончи» дегани «Фалончининг отаси» дегани. Онага фарзандининг исмига «Умму» қўшиб айтилиши. «Умму Фалончи» дегани «Фалончининг онаси» дегани. Куня фақат бош фарзанднинг исми билан бўлиши шарт эмас, шунингдек, ўзини фарзанди йўқ киши яқин кишисиининг боласи билан ҳам куняланиши мумкин. Оиша онамиз жиянларининг исми билан «Умму Абдуллоҳ» деб куняланганлар.

[2] Ҳасана – яхшилик.

[3] Мағфират авфдан кўра анча юқори нарсадир. Мағфират қилиш гуноҳдан кечиб савоб бериш бўлгани учун ҳам фақат Аллоҳга хос ҳисобланади.

[4] «Ат-таҳийяту»даги «Ассаламу алайка айюҳан набийю...»  жумласи.

Бир мўмин тушида Пайғамбар соллаллоҳу алайҳи васалламни кўрди. Расулуллоҳ унга ҳеч эътибор бермадилар. Шунда у одам изтиробга тушиб: “Ё Аллоҳнинг Расули! Мендан хафамисиз?” деб сўради.

Пайғамбар соллаллоҳу алайҳи васаллам: “Йўқ”, дедилар. “Унда нега менга қарамаяпсиз?” деб сўради ҳалиги одам. Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи васаллам: “Чунки сени танимайман!” деб жавоб бердилар. “Нега танимайсиз? Мен сизнинг умматингизман. Ҳолбуки, олимларнинг айтишича, сиз ҳар бир умматингизни она ўз фарзандини танигандан ҳам яхшироқ танир экансиз”, деди одам.

Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи васаллам: “Уламолар тўғри айтган. Лекин мен сенда менинг ахлоқимдан бирон аломат кўрмаяпман ва сенинг менга ҳеч салавоту саломинг келмади. Менинг умматимдан бирини танишим ахлоқимнинг унда қай даражада борлигига боғлиқ”, дедилар.

Одам уйғонганда тушини ўйлади ва шу онданоқ Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи васалламнинг гўзал хулқларини ўз ҳаётига татбиқ этишга киришди. Бир муддат ўтгач, такроран Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи васалламни тушида кўрди. Пайғамбаримиз Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи васаллам: “Энди танидим”, дедилар.

Севикли Пайғамбаримиз Расули акрам соллаллоҳу алайҳи васалламга эргашиш, у зотни чин дилдан севиш, таълимотларига амал қилиб, дунё ва охират саодатини топиш йўлида ҳаракат қилишимиз, қиёмат кунида шафоатларидан умидвор бўлишимиз лозим. Бу ҳақда Аллоҳ таоло Қуръони каримда: «Айтинг (эй, Муҳаммад!): “Агар Аллоҳни севсангиз, менга эргашингиз. Шунда Аллоҳ сизларни севади ва гуноҳларингизни мағфират этади. Аллоҳ кечирувчи ва раҳмлидир» (Оли Имрон сураси, 31-оят) деб таъкидлайди.

Демак, Ҳазрати Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи васалламни чин дилдан севиш, у зотга ҳақиқий уммат бўлишга ҳаракат қилиш Аллоҳ таоло муҳаббатига, гуноҳларни мағфират қилинишига олиб келар экан. Зеро, Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг суннатларини инсонларга таълим бериб, уларнинг ёйилишига хизмат қилиш, у Зотга бўлган муҳаббат ва эҳтиромнинг юксак намунаси ҳисобланади.

АЛЛОҲУММА СОЛЛИ ВА САЛЛИМ ЪАЛА МУҲАММАДИН ВА ЪАЛА ОЛИ МУҲАММАД.