Интернет ва ижтимоий тармоқлар ривожланган ҳозирги асрда бир инсоннинг қарашлари жамиятнинг бошқа аъзоларига ва ҳаттоки, бутун жамиятга катта таъсир этмоқда. Аввало шуни қайд этиш лозимки, Ўзбекистон фуқароси (у ким бўлишидан қатъи назар) Конституция ва қонунларга риоя этиши, бошқа кишиларнинг ҳуқуқлари, эркинликлари, шаъни ва қадр-қимматини ҳурмат қилишга мажбурдир.
Диний таълимот ўта нозик ва хассос бўлгани туфайли юртимиз ҳудудида диний қадриятлар, муқаддас туйғулар ҳурмат қилиниши шарт. Уларга нисбатан ёмон муносабатда бўлишга ҳеч кимнинг ҳаққи йўқ.
Шу кунларда ижтимоий тармоқларда баъзи масжидлар ёпилар экан, айрим имомлар ишдан бўшар экан, деган мазмундаги хабарлар кенг тарқалди. Биз ушбу хабарларда нима дейилгани, қандай фикрлар баён этилгани тўғрисида тўхталмоқчи эмасмиз.
Балки муҳтарам Президентимиз раҳнамоликларида охирги уч йилда масжидларни обод этиш, фуқароларимизнинг талаб ва истакларини инобатга олган ҳолда янги жомеларни очиш борасида қилинган ишларни мухтасар айтиб ўтмоқчимиз, холос.
Сўнгги йилларда республикамизда 24 та янги масжид очилди. Улар қаторида намозхонларга туҳфа этилган Қорақалпоғистондаги “Имом Эшон Муҳаммад”, Тошкент шаҳридаги “Сузук ота”, “Имом ат-Термизий”, “Шайх Муҳаммад Содиқ Муҳаммад Юсуф”, Сурхондарё вилоятидаги “Ҳаким Термизий”, Хоразм вилоятидаги “Охун бобо” ва Фарғона вилоятидаги “Чилигижийда” каби масжидларни алоҳида кўрсатиш мумкин.
Шунингдек, ўлкамизда 106 та масжид тўлиқ янгидан қурилди, 231 та масжид капитал таъмирдан чиқарилди. Бундай улуғвор ишлар диёримизда шиддат билан давом этмоқда.
Яна бир жиҳат, аслида масжидларни ёпиш масаласи қандайдир мансабдор шахснинг ваколатига кирмайди, балки Ўзбекистон Республикаси Вазирлар Маҳкамасининг 2018 йил 31 майдаги 409-сон қарори асосида ижро қилинади.
Шунингдек, масжид имом-хатибини ишга тайинлаш ва лавозимидан озод этиш масаласи ҳам Ўзбекистон мусулмонлари идораси томонидан амалга оширилади.
Демак, ҳуқуқий тамойилларни инкор этиш, Ўзбекистон аҳолисининг ҳақ-ҳуқуқлари, диний қадриятлари ва эҳтиёжларига ҳурматсизлик кўрсатишга ҳеч кимнинг ҳаққи йўқ.
Ўзбекистон мусулмонлари идораси Ислом шиорлари, имом-домлалар ва масжидларга нисбатан билдирилган ҳар қандай номақбул фикрларга нисбатан доимо муросасиздир.

Ўзбекистон мусулмонлари идораси Матбуот хизмати

Аллоҳ таоло Қуръони Каримда шундай деб марҳамат қилган:

أَلَمْ تَرَ أَنَّ اللَّهَ أَنزَلَ مِنَ السَّمَاءِ مَاءً فَأَخْرَجْنَا بِهِ ثَمَرَاتٍ مُّخْتَلِفاً أَلْوَانُهَا وَمِنَ الْجِبَالِ جُدَدٌ بِيضٌ وَحُمْرٌ مُّخْتَلِفٌ أَلْوَانُهَا وَغَرَابِيبُ سُودٌ

“Аллоҳнинг осмондан сув туширганини кўрмадингми? Бас, у ила турли ранглардаги меваларни ва тоғлардан ҳам йўл-йўл, оқ ҳамда қизилнинг турли рангларини ва қоп-қораларини чиқардик” (Фотир сураси, 27-оят).

Илм бебаҳо бойлик, уни эгаллаш осон иш эмас. Уламолар илм олишни игна билан қудуқ қазишга ўхшатишган. Инсон шундай бебаҳо хазинанинг соҳиби бўлишида устознинг ўрни беқиёс.

Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи васаллам  бир ҳадиси шарифда ўзидаги билим ва ҳунарни бошқаларга ўргатувчи инсонлар ҳақида: «Албатта, Аллоҳ таоло унинг фаришталари, самовот аҳли, ҳаттоки, кавакдаги чумоли, денгиздаги балиққача барчалари инсонларга яхшилик ўргатувчи киши ҳақига саловат-дуо айтиб турадилар”, деб марҳамат қилганлар.

Халқимизда “Устоз отангдек улуғ” — деган ҳикмат бежиз айтилмайди.  Ўтган улуғларимиз, ота-боболаримиз устоз ва муаллимларнинг ҳаққини яхши билганлар, уларнинг қадри нечоғли баланд эканини теран англаганлар ва шунга кўра муомала қилганлар.  Имоми аъзам Абу Ҳанифа раҳматуллоҳи алайҳ шундай деганлари ривоят қилинади: «Устозим Ҳаммоднинг ҳурмати учун унинг уйи томонга оёғимни узатмаганман. Ҳолбуки, унинг уйи билан менинг уйим орасида еттита кўча бор эди. Ҳаммод вафот этгандан сўнг қачон намоз ўқисам ҳар сафар албатта ота-онамга қўшиб, унга ҳам Аллоҳдан мағфират сўраганман. Нафақат у устозим, балки кимдан нимадир ўрганган бўлсам ёки кимдир менга нимадир ўргатган бўлса, албатта, ўша кишилар учун ҳам доим Аллоҳдан мағфират сўрайман».

Устозлар ҳақида гап борганда ҳазрат Алишер Навоийнинг бу байтларидан ошириб бир сўз айтмоқ мушкулдир:

Ҳақ йўлида ким сенга бир ҳарф ўқутмиш ранж ила,

Айламак бўлмас адо онинг ҳақин юз ганж ила.

Шундай экан ўқувчи ёшлар, талабалар ва барчамиз устозларни қадрлаб, доимо уларга ҳурмат-эҳтиром кўрсатишимиз лозим. Талабалик одобларига риоя қилган шогирд ҳақиқий маънода устозларини ҳурмат қилган бўлади ва олаётган илму ҳунари самарали бўлиб, вужудига сингади ва келажакда манфаатли бўлади.

Мўминжон УСМОНОВ

Гулистон шаҳар “Тавҳид”

жоме масжиди имом-хатиби

Имоми Аъзам Абу Ҳанифа раҳимаҳуллоҳ ан-Нўъмон ибн Собит ибн Зутий ал-Кўфий (80-150/699-767) таниқли фақиҳ бўлиб, отасининг номи баъзи манбаларда Собит эмас, ан-Нўъмон, бобосининг номи эса ал-Марзбон экани қайд этилган. Абу Ҳанифа ҳазратларининг бобоси асли Кобулдан бўлиб, Термиз, Насо, Анбор ва Бобил шаҳарларида ҳам бир муддат яшаган, кейинчалик Кўфада ўрнашиб қолган эди. У зотнинг туғилган йили ҳақида кўпроқ 80/699 айтилса-да, 61/680 ва 70/689 саналари ҳам кўрсатилади. Зоҳид ал-Кавсарий 70 ҳижрий санада туғилганини тўғри деса, Абу Заҳра уни рад қилиб, 80 ҳижрий тўғри деб ҳисоблайди. Барча манбаларда Умавий халифа Абдулмалик ибн Марвон (685-705) даврида дунёга келгани зикр этилган.

Имом Абу Ҳанифа раҳимаҳуллоҳнинг саҳобалар даврида туғилганига шубҳа йўқ. Кўпгина муҳаддис ва муаррихлар унинг бир неча саҳобалар билан учрашганини қайд қилганлар. У зот учрашган саҳобалар борасида ҳар хил фикрлар бўлса-да, лекин машҳур саҳобий Анас ибн Молик розияллоҳу анҳу билан учрашгани ҳақида барча манбалар маълумот беради. Шундай бўлса-да, баъзилар У зотни тобиъий эмас, балки табъа тобиъий эканини айтганлар. Бу Абу Ҳанифа раҳимаҳуллоҳ ҳазратларининг туғилган санасининг аниқ белгиланмагани билан боғлиқ. Шамсиддин аз-Заҳабий табъа тобиъий дейдиганларнинг гапини рад қилиб, тобиъий бўлганини исботлашга ҳаракат қилган.

Абу Ҳанифа раҳимаҳуллоҳ устозларининг сонини 4 минг нафарга етади дейилса-да, бироқ, асосий илмни Ҳаммод ибн Абу Сулаймон ал-Кўфий олдида олганлар. Устозларининг олдига 22 ёшида бориб, 18 йил давомида шогирдликка тушган. Устози вафотидан сўнг 40 ёшларида устози ўрнига фатво бера бошлаган. Абу Ҳанифа раҳимаҳуллоҳ илм талабида Басра, Бағдод, Маккага бир неча марта сафар қилган. Унинг устозлари орасида саҳобалар, тобиъинлар ва табъа тобиъинлар бор эди.

130/747 йилларда Ироқ волийси фақиҳлардан айримларини давлат ишларига жалб қилади. Улар орасида Абу Ҳанифа раҳимаҳуллоҳ ҳам бор эди. Қози бўлишга кўнмаган Абу Ҳанифа раҳимаҳуллоҳ бир неча йиллар Маккага бориб яшаган. Аббосий халифа Абу Жаъфар Мансур даврида унга яна қозилик вазифаси топширилмоқчи бўлади. Абу Ҳанифа раҳимаҳуллоҳ қабул қилмайди, натижада у киши ҳибс қилинади ва дарра урилади. Шундай қилиб, 150/767 ражаб (шаввол ёки шаъбон) ойида Бағдод зиндонида вафот этади.

Абу Ҳанифа раҳимаҳуллоҳнинг даврида китоб ёзиш, рисолалар битиш ҳали кенг тус олмаганди, шунинг учун у зот умрини шогирдларга таълим бериш ва фиқҳ ўргатишга сарфлаган. У зотнинг ақида – каломга бағишланган матн рисоласи “ал-Фиқҳ ал-акбар” (Катта фиқҳ), баъзи шогирдларига қилган васият (насиҳат)лари, Усмон ал-Баттий (VIII аср)га ёзган мактуби сақланиб қолган. Яна бир қанча ақидага оид китоблар Абу Ҳанифа раҳимаҳуллоҳга нисбат қилинади. У зотнинг дарслари давомида ривоят қилган ҳадислари асосида бир неча муснадлар тузилган. Фиқҳ борасида биронта асар ёзмаган бўлса-да, лекин фиқҳ илмини шакллантирган, уни боб ва мавзуларга ажратган илк фақиҳ сифатида тарихда қолган. У зот фиқҳни оғзаки нақл қилишдан ёзма шаклга ўтиш борасида фаол ташкилотчи бўлган фақиҳлардан бўлган.

Шариати Ислом – муқаддас диндир. Ўзидан бошқаларга доимий эҳтиромда бўлиш, инсонларга чиройли муомала қилиш динимиз кўрсатмаларидан ҳисобланади.

Ҳозирги кунда баъзи тоифаларнинг «Ота-она ёки бошқаларнинг қўл ва оёқларини ўпиш ножоиз, ҳатто, ширк бўлади», каби сўзлари боис тараддудлар ҳосил бўлмоқда.

Қуйида ушбу амал ҳақидаги динимиз кўрсатмаларини тақдим этамиз.

МУҲТАРАМ ИНСОНЛАР ҚЎЛ ВА ОЁҒИНИ ЎПИШ

Бу мавзуда икки ҳадис ва бир ҳодиса машҳур бўлган. Шунингдек,  бошқа ҳадислар ва мўътамад фиқҳ китобларида ҳам ишончли маълумотлар ҳам келтирилган.

ЯҲУДИЙЛАР НАБИЙ СОЛЛАЛЛОҲУ АЛАЙҲИ ВАСАЛЛАМНИНГ ҚЎЛ ВА ОЁҒИНИ ЎПИШГАН

عَنْ صَفْوَانَ بْنِ عَسَّالٍ رضي الله عنه قَالَ : ( قَالَ يَهُودِيٌّ لِصَاحِبِهِ : اذْهَبْ بِنَا إِلَى هَذَا النَّبِيِّ ، فَقَالَ صَاحِبُهُ : لَا تَقُلْ نَبِيٌّ ، إِنَّهُ لَوْ سَمِعَكَ كَانَ لَهُ أَرْبَعَةُ أَعْيُنٍ ، فَأَتَيَا رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ فَسَأَلَاهُ عَنْ تِسْعِ آيَاتٍ بَيِّنَاتٍ فَقَالَ لَهُمْ : (لَا تُشْرِكُوا بِاللَّهِ شَيْئًا ، وَلَا تَسْرِقُوا ، وَلَا تَزْنُوا ، وَلَا تَقْتُلُوا النَّفْسَ الَّتِي حَرَّمَ اللَّهُ إِلَّا بِالْحَقِّ ، وَلَا تَمْشُوا بِبَرِيءٍ إِلَى ذِي سُلْطَانٍ لِيَقْتُلَهُ ، وَلَا تَسْحَرُوا ، وَلَا تَأْكُلُوا الرِّبَا ، وَلَا تَقْذِفُوا مُحْصَنَةً ، وَلَا تُوَلُّوا الْفِرَارَ يَوْمَ الزَّحْفِ ، وَعَلَيْكُمْ خَاصَّةً الْيَهُودَ أَنْ لَا تَعْتَدُوا فِي السَّبْتِ) قَالَ : فَقَبَّلُوا يَدَهُ وَرِجْلَهُ ، فَقَالَا : نَشْهَدُ أَنَّكَ نَبِيٌّ ، قَالَ : فَمَا يَمْنَعُكُمْ أَنْ تَتَّبِعُونِي ؟ قَالُوا : إِنَّ دَاوُدَ دَعَا رَبَّهُ أَنْ لَا يَزَالَ فِي ذُرِّيَّتِهِ نَبِيٌّ ، وَإِنَّا نَخَافُ إِنْ تَبِعْنَاكَ أَنْ تَقْتُلَنَا الْيَهُودُ ) .

رواه الترمذي (2733) ، والنسائي (4078) ، وابن ماجه (3705)  وصححه كثيرون ، كالحافظ ابن حجر في «التلخيص الحبير» (5/240) ، وابن الملقن في «البدر المنير» (9/48) ، والنووي في «المجموع» (4/640) ، و»رياض الصالحين» (حديث 889) .

Сафвон ибн Ассол розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:

«Яҳудийлардан бири бошқасига: «Биз билан мана бу набий ҳузурига юр», деди.

Униси эса:  «Уни набий дема, буни  эшитиб  кўзлари ҳурсандчиликдан чақнаб кетмасин тағин», деб жавоб берди.

Улар Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг ҳузурига боришиб, тўққиз очиқ мўъжиза ҳақида сўрашди.

Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Аллоҳга ширк келтирманглар, ўғирлик қилманглар, зино қилманглар, Аллоҳ ўлдиришни ҳаром этган нафсни бесабаб қатл этманглар, гуноҳсиз кимсани қатлини истаб султон ҳузурида ёмонламанглар,  сеҳр билан машғул бўлманглар, рибо еманглар, покиза аёлларга фоҳишаликни туҳмат қилманглар, жанг майдонидан қочманглар, сиз яҳудийларга хоссатан гап шуки, шанба кунида (сизларга ман этилган нарсаларни қилиш ила)  ҳаддингиздан ошманглар», деб айтдилар.

Шунда ҳалиги икки яҳудий у зотнинг қўл ва оёғини ўпдилар ва:  «Сизнинг Набий эканингизга гувоҳлик берамиз», дейишди.

Расулуллоҳ саллаллоҳу алайҳи васаллам уларга:  «Менга эргашишингиздан сизларни нима ман қилмоқда?» – деб айтдилар.

Улар эса:  «Довуд алайҳиссалом Роббига зурриётларидан набийлик аримаслигига дуо қилган эди. Биз сизга эргашсак, яҳудийлар бизни ўлдиришидан қўрқаябмиз», деб айтишди.

Термизий (2733), Насоий (4078) ва ибн Можа (3705) ривоятлари.

Ушбу ҳадисни кўпчилик уламолар:  ибн Ҳажар «Талхисул ҳабир» (5/240) да, ибн Мулаққин  «Бадрул мунир» (9/48) да ва Нававий  «Мажмуъа» (4/640) ва «Риёзус солиҳин» (880-ҳадис) да «саҳиҳ» дейишган.

Имом Термизий бу ҳадисни  «Қўл ва оёқни ўпиш ҳақидаги ҳадислар боби» да келтирган.

Ибн Баттол айтади:  «Имом Молик: «Бу иш такаббурлик ёки шу иш қилинаётган кимсани улуғлаш маъносида бўлса макруҳдир», деган.

Аммо, инсон Аллоҳга қурбат ҳосил қилиш учун бир кимсани дини, илми ва шарафи боис қўли, юзи ёки аврат бўлмаган бирон бир аъзосини ўпишининг зарари йўқдир ва бу жоиз иш». «Шарҳу Саҳиҳил Бухорий» (9/46).

Яъни,  эркаклар эркакларнинг ва аёллар аёлларнинг агар шунга лойиқ бўлишса қўли, боши ёки оёғини  Аллоҳга қурбат ниятида ва эҳтиром маъносида ўпишлиги жоиз.

Шайх Муборакфурий:  «Ушбу ҳадис бирон бир кимсанинг қўли ёки оёғини ўпиш жоиз эканига далолат қилади», деб айтган. «Туҳфатул Аҳвазий» (7/437).

Шайх Усаймин:  «Ушбу икки кимса Набий соллаллоҳу алайҳи васалламнинг қўл ва оёғини ўпишди. У зот эса бунга индамадилар. Бундан: шарафли ва олим инсоннинг қўли ва оёғини, шунингдек, ота-она ва шу каби эҳтиромли кимсаларнинг қўл ва оёғини ҳам ўпиш жоизлиги келиб чиқади. Зотан ота-онанинг бунга ҳақлари бор ва бу тавозеъ ҳамдир», деган. «Шарҳу Риёзус солиҳин» (4/451).

Бемазҳаблик йўлини тутган мусулмонлар учун мўътамад олимлардан бири бўлмиш шайх Муҳаммад ибн Солиҳ Усаймин кўплаб китоблар муаллифи ва бемазҳаблик йўналишининг муқтадоларидан бири ҳисобланади. Бу ердаги у кишининг қавли эса, “Ота-онанинг қўл ва оёғини ўпиш гуноҳ ёки ширк», дея айтаётганларнинг ўзларига раддия ўлароқ келтирилди.

САҲОБАЛАР РАСУЛУЛЛОҲ СОЛЛАЛЛОҲУ АЛАЙҲИ ВАСАЛЛАМНИНГ ҚЎЛ ВА ОЁҒИНИ ЎПИШГАН

عن أُمّ أَبَانَ بِنْتِ الْوَازِعِ بْنِ زَارِعٍ عَنْ جَدِّهَا زَارِعٍ – وَكَانَ فِي وَفْدِ عَبْدِ الْقَيْسِ – قَالَ : لَمَّا قَدِمْنَا الْمَدِينَةَ فَجَعَلْنَا نَتَبَادَرُ مِنْ رَوَاحِلِنَا فَنُقَبِّلُ يَدَ النَّبِيِّ صلى الله عليه وسلم ، وَرِجْلَهُ .

رواه أبو داود (5227).

Умму Абон бинт Возиъ ибн Зориъ бобоси Зориъдан ривоят қилишича у бундай деган: 

«Мадинага Абдулқайс қабиласи  элчилари билан келган чоғимизда уловларимизни боғлаб, Набий соллаллоҳу алайҳи васалламнинг қўл ва оёғини ўпдик».

Абу Довуд ривояти. (5227).

Ушбу ҳадисни имом Абу Довуд  «Оёқни ўпиш боби» остида келтирган. Ибн Ҳажар «Фатҳул Борий» » (11/57) да «ҳасан», деган.

Баъзи уламолар  «Саҳобалардан Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг оёқларини ўпиш собит бўлмаган, бу ҳақидаги хабарлар заиф», дейишади.

Бошқа уламолар эса бунга жавобан ушбу ҳасан ҳадисни ва буни қувватловчи юқоридаги ҳадисларни келтиришади.

ИМОМ МУСЛИМ ИМОМ БУХОРИЙ ОЁҒИНИ ЎПГАН

Ушбу ҳодиса ҳадис илмининг икки буюк имоми бўлмиш имом Бухорий ва имом Муслим ўрталарида бўлган.

Имом Муслим устози бўлмиш имом Бухорийнинг илмларига таҳсин айтиб, оёқларини ўпгани машҳурдир.

ففي «تاريخ بغداد» (13/102) عن أحمد بن حمدون القصار قال : سمعت مسلم بن الحجاج وجاء إلى محمد بن إسماعيل البخاري فقبَّل بين عينيه ، وقال : دعني حتى أقبِّل رجليك ، يا أستاذ الأستاذين ، وسيد المحدثين ، وطبيب الحديث في علله .

Аҳмад ибн Ҳамдун Қассор айтади: 

«Муслим ибн Ҳажжож, Муҳаммад ибн Исмоил ҳузурига келиб: «Эй устозлар устози, муҳаддислар саййиди ва  ҳадис иллати табиби бўлмиш зот. Изн беринг оёқларингизни ўпайин», деди. «Тарихи Боғдод» (13/102).

وفي «تاريخ دمشق» (52/68) :

فقبَّل بين عينيه ، فقال : دعني حتى أقبِّل رجليك ، يا أستاذ الأستاذين ، وسيد المحدثين ، وطبيب الحديث.

«Тарихи Димашқ» (52/68) да эса икки кўзи ўртасидан ўпиб,  «Эй устозлар устози,  муҳаддислар саййиди ва ҳадис табиби.  Изн беринг, оёқларингиздан ўпайин», дея келтирилган.

Ҳофиз ибн Ҳажар ушбу хабар ҳақидаги устози ҳофиз Ироқийнинг  «Заиф ривоят» деган сўзларига раддия ўлароқ «Бу ривоят бир неча тариқа ила саҳиҳдир», деган.

ФАҚИҲЛАР НАЗДИДА МЎЪТАБАР ИНСОНЛАР ВА ОНА ҚЎЛ ВА ОЁҒИНИ ЎПИШ ЖОИЗДИР

Ҳанафий мазҳабининг мўътамад китобларининг деярли барчасида ота-она ва эҳтиромли кишилар қўли, боши ва оёғини ўпишликни жоиз дейилган.

Ҳанафий мазҳаби фиқҳидаги мўътабар китоб бўлмиш ибнул Обидин раҳимаҳуллоҳнинг «Раддул мухтор» китобида имом Байҳақий «Шуъабул иймон» да ривоят қилган ушбу ҳадисни келтирилган:

«Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Ким онасининг оёғини ўпса, гўёки жаннат устунларини ўпибди”, деб айганлар».

Шунингдек, ушбу китобнинг 9-жилд, «Китобул ҳазр ва ибоҳа» бўлими 627- бетида қуйидагича келтирилади:

قال الإمام العيني: فعلم إباحة تقبيل اليد والرجل والرأس والكشح كما علم من الأحاديث المتقدمة إباحتها على الجبهة، وبين العينين وعلى الشفتين على وجه المبرة والإكرام

Имом Айний айтади: Бизга  юқорида келтирилган ҳадислардан  пешонадан ўпиш мубоҳлиги, шунингдек, қўл, оёқ, бош  кабиларни ҳам ўпиш мубоҳ экани маълум бўлди. Ва ҳурмат-у икром тариқасида икки кўз ўртасидан (яқинларини) ва лаблардан (эр ўз аёлини)  ўпиш ҳам мубоҳдир.

 وقال الطحطاوي في حاشيته على مراقي الفلاح (حنفي)(1/216) – بعد أن ذكر أدلة جواز تقبيل اليد- فعلم من مجموع ما ذكرنا إباحة تقبيل اليد والرجل والكشح والرأس والجبهة والشفتين وبين العينين ولكن كل

ذلك إذا كان على وجه المبرة والإكرام وأما إذا كان ذلك على وجه الشهوة فلا يجوز إلا في حق الزوجين.

Имом Таҳтовий  «Ҳошияту Мароқил фалаҳ» (1/216) да қўлни ўпишликка далиллар келтиргач бундай дейди: «Бизлар зикр этган барча далиллардан қўл,  оёқ,  биқин,  бош,  пешона,  лаблар ва икки кўз орасидан ўпиш мубоҳ экани маълум бўлди. Аммо, буларнинг барчаси эҳтиром-у икром жиҳатидан бўлса жоиз. Агар бу амаллар шаҳват юзасидан бўлса, фақатгина эр-хотинлик ҳаққидагина жоиз, бундан бошқаларда эса ножоиздир».

ЭҲТИРОМЛИ КИШИЛАРНИНГ ҚЎЛ, ОЁҚ ВА БОШИДАН ЎПИШ ЖОИЗЛИГИГА БОШҚА ДАЛИЛЛАР

ما رواه البزار (4450) ، وابن الأعرابي في «القبل والمعانقة» (43) ، وأبو نعيم في «دلائل النبوة» (291) ، وابن عساكر في «تاريخه» (4/365-366) من طريق حبان بن علي ، قَال : حَدَّثنا صَالِحُ بْنُ حَيَّانَ ، عَنْ عَبد اللَّهِ بْنِ بُرَيدة ، عَن أَبيهِ ، رَضِي اللَّهُ عَنْهُ : » قَالَ جَاءَ رَجُلٌ إِلَى النَّبِيّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيه وَسَلَّم فَقَالَ : أَرِنِي آيَةً قَالَ: ( اذْهَبْ إِلَى تِلْكَ الشَّجَرَةِ فَادْعُهَا ) ، فَذَهَبَ إِلَيْهَا فَقَالَ : إِنَّ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيه وَسَلَّم يَدْعُوكِ ، فَمَالَتْ عَلَى كُلِّ جَانِبٍ مِنْهَا حَتَّى قَلَعَتْ عُرُوقَهَا، ثُمَّ أَقْبَلَتْ حَتَّى جَاءَتْ إِلَى رَسُولِ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيه وَسَلَّم ، فَأَمَرَهَا رَسُولُ اللَّهِ أَنْ تَرْجِعَ ، فَقَامَ الرَّجُلُ فَقَبَّلَ رَأْسَهُ وَيَدَيْهِ وَرِجْلَيْهِ وَأَسْلَمَ » .

Абдуллоҳ ибн Бурайда розияллоҳу анҳумодан ривоят қилинади:  «Набий соллаллоҳу алайҳи васалламнинг ҳузурига бир киши келиб:

– Менга бир мўъжиза кўрсатинг, деди.

Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам унга:

– Анави дарахт олдига бориб уни чақир, дедилар.

У кимса дарахт олдига бордида:

– Сени Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам чақирмоқдалар, деди.

Шунда ҳалиги дарахт томирлари билан қўпорилиб, Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг ҳузурига келди.

Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам дарахтни жойига қайтишга амр этдилар.

Ҳалиги кимса эса ўрнидан туриб, Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг олдиларига келди ва бошлари, қўллари ва оёқларидан ўпди”.

Боззор (4450),  Абу Наъим» «Далолилун нубувва»,(291),  Ибн Асокир  «Тарих»,  (4/365), да ривоят қилишган.

قال البخاري رحمه الله – في «الأدب المفرد» (676) :

حَدَّثَنَا عَبْدُ الرَّحْمَنِ بْنُ الْمُبَارَكِ قَالَ: حَدَّثَنَا سُفْيَانُ بْنُ حَبِيبٍ قَالَ: حَدَّثَنَا شُعْبَةُ قَالَ: حَدَّثَنَا عَمْرٌو، عَنْ ذَكْوَانَ، عَنْ صُهَيْبٍ قَالَ: » رَأَيْتُ عَلِيًّا يُقَبِّلُ يَدَ الْعَبَّاسِ وَرِجْلَيْهِ » .

Суҳайб розияллоҳу анҳудан ривоят қилинишича у зот бундай деб айтган:  «Мен Алий (розияллоҳу анҳу) ни Аббос (розияллоҳу анҳу) нинг қўл ва оёқларини ўпаётганини кўрдим». Имом Бухорий  «Адабул муфрад»,  (676) да, ривоят қилган.

ХУЛОСА

Ислом динида Набийлар,  саҳобийлар, салаф олимлар,  аҳли илмлар ва шунингдек, ҳурматли бўлган барча инсонларга эҳтиром кўрсатилади. Бу эҳтиром сифатида уларнинг қўллари, боши ва оёғини ўпиш жоиздир. Аммо, ушбу иш қилинмаса ҳам ҳеч бир зарари йўқ.

Мақоладан мақсад, эҳтиромли кимсаларнинг қўл ва оёқ ёки бошқа узвларини ўпишнинг жоизлиги ҳукми баёнидир. Бизнинг диёрларда урф бўлмаган ушбу одатни кимдир қилаётганини кўриб қолинса, ундан нафратланиш, таъна қилиш ва айблашдан сақланиш лозим.

Тўғри, ушбу ишни қилиш шарт ва лозим эмас, лекин мазкур  ишни ниятни тўғри қилган ҳолда, Аллоҳ ризосини истаб қилинса жоиздир.

Аммо бирон бир иши ёки ҳожати битиши, бировларга ёқиш маъносида қилиш эса макруҳ дейилган.

Бинобарин, биз юқорида келтирган далилларга асосланиб айтамизки,  эҳтиромли кишилар,  хоссатан, ота-оналарнинг қўл ва оёқларини ўпиш жоиздир.

Суннатуллоҳ  АБДУЛБОСИТ