Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи ва салламга бўлган муҳаббат, у зотни кўриш шавқи саҳобалар, тобеинлар, мужтаҳидлар, солиҳлар қалбларини тўлиқ эгаллаб олган эди. Чунки Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам уларни зулматдан нурга, жаҳолатдан маърифатга олиб чиққан ҳидоят пайғамбаридирлар.
Битиклардан қуйидагиларни ўқий бошладим:
Амр ибн Ос розийаллоҳу анҳу: “Мен учун Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва салламдан севимлироқ бирор киши йўқ”, деганлар.
Абда бинти Холид ибн Сафвон отаси ҳақида айтади: «Отам Холид ўрнига ётишдан олдин Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва салламга, муҳожир ва ансорлардан иборат у зотнинг асҳобларига шавқини айтар, уларни номма-ном санаб: “Улар менинг ифтихорим. Уларга қалбим талпинар. Соғинч азоби қийнаяпти. Ё Раббим, тезроқ ҳузурингга чорла”, дер эди».
Буюк тобеин Зайд ибн Аслам айтади: “Умар розийаллоҳу анҳу кечаси одамларнинг аҳволларини кузатиб юрганларида, бир уйда ёниб турган чироққа кўзлари тушди. Қарасалар, бир кампир жун титиб: “Муҳаммадга яхши бандаларнинг саломи бўлсин. Поклар, яхшилар у зотга салавот айтадилар.
Сиз кечалари ибодат билан қоим бўлар, саҳарлари кўз ёш тўкар эдингиз.
Ё Аллоҳ, кошкийди мен билан Ҳабибим бир ҳовлига жамлансак!” деб Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи ва салламни назарда тутар эди. Ҳазрат Умар розийаллоҳу анҳу йиғлай бошлади...
...Шу жойга етганда ўқишни тўхтатдим. Очиғи, ўқиёлмадим. Ўзимнинг кимлигимни чуқурроқ англаб етиш учун хаёлга толдим...
Наҳотки, Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва салламга муҳаббат қўйганларнинг мингдан бир муҳаббати менда бўлмаса.
Наҳотки, Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи ва салламдан шу даражада узоқлашиб кетдим. Наҳотки, қалбим муҳрланган бўлса...
Наҳотки, у зотдан энг узоқ, у зотга муҳаббатсиз уммат бўлсам. Охиратда у зотга умматлик даъвосини қилиш учун менда нима бор?..
Наҳотки...
Бундай саволлар кўпайгани сари ўзимдан, эзгу ишларим камлигидан уялиб кетяпман...
Ё Аллоҳ, Ё Карим, Ўзинг паноҳингда асра! Ҳиммат ато эт...
Миршавкат ТЎЙЧИЕВ,
Паркент тумани
“Беш капа” жоме масжиди
имом-хатиби
“Ҳидоят” журналининг 9-сонидан олинди
