Ҳар бир фаслнинг ўз таровати, жилоси бор. Қишнинг зийнати, баҳорнинг бетакрорлиги, ёзнинг тантилигию кузнинг баракоти кишига ҳузур бахш этади. Айни пайтда юртимизда олтин куз.
Қадимдан куз пишиқчилик, мўл ҳосилни йиғиш ва сарфланган меҳнат самарасини кўриш мавсуми ҳисобланади. Ушбу фаслда ризқу рўзимиз ва оқ олтинимиз бўлган пахта териб олинади. Йил бўйи фермер ва деҳқонларнинг тинимсиз меҳнатларидан етилган ҳосилни йиғиштирадиган пайт келди.
“Ҳашар элга ярашар” деганларидек, ҳар биримиз далалардаги ҳосилни нобуд қилмасдан йиғиш олишда муносиб ҳиссамизни қўшишимиз керак. Нуроний отахон ва онахонлар дуою хайрлари ва саховатпешалар эса беғараз ёрдамлари билан пахтакорларга камарбаста бўлишлари мақсадга мувофиқдир.
Қуръони каримда: «…Бас, хайрли (савобли) ишларда бир-бирингиздан ўзишга ошиқингиз…» дея марҳамат қилинган (Моида сураси, 48-оят).
Ҳадиси шарифда “Киши дарахт ёки экин экса, Аллоҳ таоло ҳосил мислича унинг номаи аъмолига ажру савоб ёзади”, дейилади (Имом Ахмад ривояти). Шу боис ҳосилни йиғиб олиш мавсумини савоб ишлар фасли дейилиши ҳам бежиз эмас.
Деҳқоннинг баракали касби туфайли халқимиз дастурхони тўкин бўлади. Меҳнатсевар деҳқонларнинг юрт мўл-кўллиги ва халқимиз фаровонлиги йўлида қилган эзгу ишларини Яратганнинг ўзи юксак мукофотлашини қуйидаги оятда таъкидлаб, бундай дейди: «Эзгу иш қилганларга чиройли нарса (жаннат) ва зиёдалик (Аллоҳниннг дийдорини кўриш) бордир» (Юнус сураси, 26-оят).
Жаннатмонанд диёримизнинг меҳнаткаш бободеҳқонлари, миришкор боғбонлари, серғайрат фермерларимиз ва қишлоқларимиздаги тиним билмас барча меҳнаткашлар йиғим-терим мавсумига жиддий ҳозирлик кўришди. Улар имон-эътиқод ва ихлос билан Яратгандан ҳосилларга қут-барака сўрамокдалар.
Ҳозир ҳар дақиқани ғанимат билишимиз керак. Ризқу рўзимизни меҳнат орқали талаб қилиш муҳим ишдир. Ҳазрати Одам алайҳиссаллом ҳам деҳқончилик билан шуғулланганлар. Бу касб у зотдан бизга мерос бўлиб қолган. Инсон ўзи оиласини ҳалол ризқ-рўз билан таъминлаши йўлида саъй-ҳаракат қилиши ва бу борада машаққат тортиши энг савобли амаллардан биридир.
Пахта – ризқ-рўзимиз. Серқуёш ўлкамизда пахта етиштирилиши ҳам улуғ неъматдир. Эгнимиздаги кийимбош, кундалик ҳаётимизда фойдаланиладиган зарур буюмлар ҳам айнан пахтадан ишланади. Ҳатто инсон дунёдан ўтгач, охират сари кузатилар экан, унга ана шу пахтадан бўлган оппоқ мато либос бўлади. Ўзини шу муқаддас Ватанниг фаровонлиги учун дахлдор ва масъул деб биладиган ҳар бир фуқаро пахта ва бошқа ҳосилларнинг йиғим-терими савобли иш эканини нафақат яхши англайди, балки шунга муносиб улушини қўшади. Шу боис барчамиз пахтанинг ҳар бир толасини териб олиш учун уюшқоқлик билан ҳаракат қилишимиз лозим.
Хулоса қилиб айтганда, пахта тирикликда ризқ, дунёдан ўтганимизда охират либоси бўлади. Ана шундай ҳосиятли экинни заминимизда ундиргани учун Яратганга шукроналар айтамиз. Аллоҳ таоло пахта хирмонимизга улкан барака ато этсин.
Одилжон НАРЗУЛЛАЕВ,
Янгийўл тумани “Имом Султон” жоме масжиди имом–хатиби
