Огоҳлик – давр талаби

Бугун “сохта салафийлар” деган ибора қулоғимизга кўп чалиняпти. Аслида “салаф” сўзи “аввал яшаб ўтганлар”, “аждодлар” деган маъноларни англатади. Бу сўзга “сохта” калимаси қўшилиши кишини сергак торттиради.

Сўнгги йиллардаги “салафи солиҳларга эргашиш” шиори остида қарашларида ҳаддан ошаётган тоифа пайдо бўлди. Уларнинг бош ғояси – ҳар бир ишни салафларга хос жорий қилиш. Аммо тутган йўли ва тарғибот усуллари бунинг зиддини кўрсатмоқда.

Бу оқим XVIII асрда яшаган наждлик Муҳаммад ибн Абдулваҳҳобнинг мутаассибона ғояларига таянади. У эса, аслида, илк экстремистик ташкилот – хорижийлик ақидасидир.

Шунга кўра, уларназдида, мусулмонлар учун ҳақиқий нажот Қуръон ва ҳадисни маҳкам тутиш бўлиб, ҳар қандай кўринишдаги мазҳаб бу мақсадга эришишда халақит беради. Улар ортиқча. Улардан воз кечиш лозим.

Улар шу тариқа барча мусулмонларни Қуръон ва ҳадисни ўрганиб, ўз ақли ва иқтидори доирасида амал қилишга, ижтиҳод қилишга чақиради. Имом Аҳмаднинг: “Ким динда тақлид йўқ деса, Аллоҳ ва Унинг расули олдида фосиқдир. Унинг сўзи суннат ва салафи солиҳлар қарашларини рад қилишдир”, – деган таърифи, бизнингча, ушбу қарашга ўринли раддия ҳисобланади.

“Сохта салафийлар” дунёнинг қаерига қадам босмасин, ўша ер жаҳолат, ихтилоф ва ташвишлар маконига айланади. Зеро, уларнинг йўли аҳли сунна вал жамоанинг ҳам, саҳобалар ва тобеинларнинг ҳам йўли эмас. Бу – исботланган ҳақиқат.

ХIХ асрнинг машҳур олими, ҳиндистонлик мужтаҳид Муҳаммад Сиддиқ Ҳасан Қиннавжий (1832–1890) “сохта салафийлар” ҳақида “Тақлидул аимма” асарида шундай ёзади: “Ҳозирги кунда бир риёкор ва шуҳратпараст гуруҳ пайдо бўлган бўлиб... ўзларини энг тақводор ҳисоблаб, бошқаларни мушрикликда айбламоқда. Аслида, уларнинг ўзи энг мутаассиб ва динда чуқур – ғулув кетганлардир. Уларнинг иши диндан эмас”.

Шайх Муҳаммад Саид Рамазон Бутий эса “салафийлик” деган гуруҳга мансуб бўлишнинг ўзи бидъат” эканини алоҳида таъкидлаган.

 “Сохта салафийлар”:

• тасаввуфни тан олмайди. Тариқат аҳлини куфрда айблайди. Бу орқали Ҳаким Термизийнинг бунёдкорлик ғояларини, Нажмиддин Кубронинг ватанпарварлиги, халқи тинчлиги йўлидаги қаҳрамонлигини, Етти пир алломаларнинг умуминсоний қадриятларини, Шайх Зайниддин, Сузук ота, Сўфи Оллоҳёр ва Хожа Аҳрор Валий каби беназир мутасаввифларнинг илмий меросини инкор қилади;
• тавассулни куфр ҳисоблайди. Бу Пайғамбар алайҳиссалом ва у кишининг саҳобалари, қолаверса, улуғ аллома, авлиё зотлар шарофати, фазилатидан юртга, халққа неъмат, офият сўрашни англатади. Бу, қайсидир маънода, шафоатни ҳам рад этишдир. Ваҳоланки, шафоатнинг ҳақ экани мўътабар манбалар орқали исботланган;
• мазҳабларни инкор қилади. Мазҳабсизлик ғояси кўпчилик ғўр ёшларнинг адашиши, ёт ғоялар таъсирига тезроқ тушиши эҳтимолини кучайтиради. Аслида, исломда ҳаром ҳам, ҳалол ҳам аниқ. Улар тўртта мазҳаббоши томонидан тизимга солинган. Улар сирасидан бўлмаган нарсалар, Расулуллоҳ таъкидларида келганидек, афв этилган. Тўрт буюк фақиҳ шу йўналишдаги энг тўғри йўлни кўрсатиб беришган экан, уни янгидан кашф этишга уриниш айни жаҳолатдир;
• ўзига эргашмаганларни “кофир” санайди. Динимиз 99 амал куфрга, 1 гина амал имонга далолат қилса, имонга ҳукм қилишга ўргатади. Бу тоифа вакиллари эса бу ишнинг зиддини қилади. Ўзининг ғояси Аллоҳ ҳузурида энг мақбул ва маъқул эканига аниқ далил бўлмагани ҳолда, қабул қилмаганларни кофир, деб аташ улкан адашиш ва чуқур илмсизлик ҳисобланади;
• жамиятни иккига: “мусулмон” ва “динсизлар”га ажратади. Бу билан динлараро адоват уйғотишга, жамиятларни нотинч қилишга уринади;
• бошқа дин вакилларига муросасиз ва ҳатто шариат ҳукмларини улар ўйлагандек тўлиқ бажармаётган мусулмонларга нисбатан ҳам зўравонлик сиёсати олиб боради. Расулуллоҳ “Ла илаҳа иллаллоҳ”, деган инсонни ўлдирган Усома ибн Зайдни қаттиқ танқид қилганлар. Шунда Усома: “Энди ҳеч қачон “Ла илаҳа иллаллоҳ” деган кишини ўлдирмайман”, – деб ваъда берган.

Демак, биз бугун ҳар қачонгидан ҳам ҳушёр бўлишимиз, ёшларни турли бузғунчи оқимлар таъсиридан асрашимиз шарт. Тарихнинг аччиқ сабоғи шуни кўрсатадики, агар яна бепарво бўлсак, ҳар иши сохта бўлган сохта салафийлар кирдикорларини, найрангларини бошлаб юборишади.

Мансур ЎРОЛОВ,

Тошкент шаҳридаги “Нўғайқўрғон” жоме масжиди имом-хатиби

Ватанимиз ўз эркига эга бўлиб тараққиёт сари одимлаб борар экан, афсуски, атрофда ҳалқимиз тинчлиги ва равнақига чидай олмайдиган "ёвуз" кучларнинг ҳам ҳаловати йўқолиб бораяпти.

Натижада эса турли туман иғво тарқатишиб аҳолимиз орасида фитна қилишмоқда.

Минбарда туриб жамоатни итоатга чақирган имомлар ва бошқа аҳли илмларни "сарой уламолари, куфр малайлар" деган бўҳтон билан айблашаяпти.

"Ақидатут-таҳовия"да мавзуга оид матнлар бор.

Имомларимиз, бошлиқларимиз гарчи зулм қилсаларда, уларга қарши чиқишни ҳақ деб ҳисобламаймиз. Улардан бирортасини қарғамаймиз. Уларга бўйсунишдан бош тортмаймиз.

Улар модомики маьсиятга амр қилишмас экан, уларга итоат қилишни Аллоҳга итоат қилиш ўлароқ "фарз" деб биламиз.

Уларнинг ҳаққига салоҳият, муваффақият ва саломатлик сўраб дуо қиламиз.

Имом Абу Жаьфар ат-Таҳовий.

Аллоҳ таоло “Нисо”сураси 59-оятда шундай марҳамат қилади:

يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَأُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ ۖ فَإِنْ تَنَازَعْتُمْ فِي شَيْءٍ فَرُدُّوهُ إِلَى اللَّهِ وَالرَّسُولِ إِنْ كُنْتُمْ تُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْآخِرِ ۚ ذَٰلِكَ خَيْرٌ وَأَحْسَنُ تَأْوِيلًا

“Эй иймон келтирганлар! Аллоҳга итоат қилинг, Пайғамбарга ва ўзингиздан бўлган ишбошиларга итоат қилинг. Бирор нарса ҳақида тортишиб қолсангиз, агар Аллоҳ ва охират кунига иймон келтирган бўлсангиз, уни Аллоҳга ва Пайғамбарга қайтаринг. Ана шундай қилиш хайрли ва оқибати яхшидир”..

Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг кўплаб ҳадислари ҳам имом Таҳовий ҳазратлари айтган ҳужжатларга асос бўлади.

Имом Бухорий Анас ибн Молик розияллоҳу анҳудан ривоят қилади. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам айтдилар: “Қулоқ солинглар ва бўйсунинглар! Гарчи сизларга боши майиздек ҳабаший ҳоким этиб тайинланган бўлса ҳам”.

Демак, ижтимоий келиб чиқишидан қатьий назар, адолатли раҳбарга ҳам, золим раҳбарга ҳам итоат қилинади. Қарши исён кўтариш эса асло мумкин эмас. Аллоҳ тўғри йўлдан адаштирмасин.

Манба асосида тайёрланди.

Суфиев Жаъфархон Тўрақўрғон туман "Исҳоқхонтўра" жоме масжиди имом-хатиби

Шайх Салоҳ Aбулҳож ҳафизаҳуллоҳ

Мустақиллик – олий неъмат

Аллоҳ таоло Одам алайҳиссаломни яратиб, унинг зурриёдларини Ер юзига тарқатди. Одам ато ва Момо Ҳавводан тарқалган инсоният турли миллат ва элатларни ташкил қилиб, маълум ҳудуд ва маконларни ўзлари учун маскан тутдилар. Бу ҳақда Қуръони каримда: “Эй, инсонлар! Дарҳақиқат, биз сизларни бир эркак (Одам) ва бир аёл (Ҳавво)дан яратдик ҳамда бир-бирларингиз билан танишишингиз учун сизларни (турли-туман) халқлар ва қабила (элат)лар қилиб қўйдик...”, - дейилган (Ҳужурот сураси, 13-оят).

Табиийки, инсон қаерда дунёга келса, шу ер унинг учун Ватан, ҳеч нарсага алишиб бўлмайдиган қадрли макон ҳисобланади. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам Ҳазрати Абу Бакр Сиддиқ разийаллоҳу анҳу билан Мадинаи мунавварага ҳижрат қилиб кетаётганларида орқаларига ўгирилиб, яъни Маккаи мукаррамага юзланиб: “Агар қавмим мени Маккадан чиқиб кетишга мажбур қилмаганида, ҳечам ўз ихтиёрим билан уни ташлаб кетмаган бўлар эдим”, деганлар. Демак, ватанни севиш, уни соғиниб яшаш инсоният фитратида мавжуд бўлган нозик ҳисдир. Бирор сабаб билан бошқа юртларга кетган киши киндик қони томган диёрини қумсаб маъюс тортиши ва у ҳақда бирор қайғули хабар эшитганда қалбан эзилиши бор гап.

Тарихдан маълум, бирорта халқ бошқа бир халқни ўзига тобе қилмоқчи бўлса, аввало, унинг ватанини босиб олиб, вайрон қилган, ўзларини эса қулга айлантирган. Ватанини душман қўлига ўтганини кўрган миллат учун бундан ортиқ хўрлик ва азоб йўқ. Зеро, Ватан, миллат, дин тушунчалари инсон учун ҳар нарсадан азиз ва муқаддасдир. Шунинг учун ҳам динимиз таълимотида она ватан ҳимояси, миллат фаровонлиги ва дин равнақи йўлида жон берган кишиларга шаҳидлик мақоми берилиши айтилган. Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи ва саллам ҳадисларининг бирида: “Ким моли ҳимояси йўлида ўлдирилса, у шаҳиддир. Ким жони ҳимояси йўлида ўлдирилса у шаҳиддир. Ким дини ҳимояси йўлида ўлдирилса, у шаҳиддир. Ким аҳли ҳимояси йўлида ўлдирилса, у шаҳиддир”, деб марҳамат қилганлар (Имом Абу Довуд ва Термизий ривоятлари). Демак, дин, халқ, ватан ҳимояси йўлида жон берган инсон Аллоҳ ҳузурида улуғ даражага эришади.

Дарҳақиқат, бундай кишига шаҳидлик мартабаси берилиши бежиз эмас. Чунки, у инсон учун жондан ҳам азиз бўлган нарсани ҳимоялашга қасд қилган. Акс ҳолда, унинг шаъни ва ғурури топталган бўлар эди. Ватан лафзи олдига “жонажон” деган сўз қўшиб айтилиши ҳам бежиз эмас. Абу Ҳурайра разийаллоҳу анҳудан ривоят қилинишича, бир киши Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва салламнинг ҳузурларига келиб: “Ё Расулуллоҳ! Бир киши менинг уйимга бостириб келиб, молимни тортиб олмоқчи бўлса нима қилай?” деб сўради. “Молингни унга бермагин”, деб жавоб бердилар. “Агар мени урса-чи?” деганда, “Сен ҳам у билан уришгин”, деб жавоб бердилар. “Агар мени ўлдириб қўйса-чи?” – “Унда сен шаҳидсан”. “Борди-ю, мен уни ўлдириб қўйсам-чи?” – “У дўзахдадир”, - деб жавоб бердилар (Имом Муслим ривояти).

Таассуф билан айтамиз, бугунги кунда ватан, эрк, озодлик тушунчаларидан йироқ инсонлар орамизда йўқ эмас. Аслида юртнинг, халқнинг истибдодига ҳамма замонда ҳам шундай кимсалар сабаб бўлган. Яқинда ижтимоий тармоқларда собиқ иттифоқни мақташ оҳангида эълон қилинган мақола уларнинг юзини яна бир бор кўрсатиб қўйди. Ушбу мақоладаги сохта даъвога кўра, совет давлати ўзбек халқининг халоскори бўлган, ўзбек халқи қолоқ, саводсиз эди, советлар мактаблар очди, ҳаммани саводли қилди, халқни ишли, уйли-жойли қилди ва ҳоказо. Яъни советлар тарғиботи етмиш йил давомида халқимиз қулоғига қуйган мағзава гаплар.

Минг афсус ва надоматлар бўлсин, мана шу сафсата мақола тагига уч юз кишига яқин одам “Ёқтирдим, севдим!” ифодаларини қўйган. Яна юз яқин киши эса, “бўларкан-у, баракалла”, деган мазмунда изоҳлар қолдирган.

Собиқ иттифоқни улуғлаётган бу кимсалар ушбу тузум халқимиз бошига солган чексиз кулфат ва мусибатларни билишармикан?!

Маълумотларга кўра, собиқ тузум даврида 507 нафар ўзбекистонлик сиёсий маҳбус устидан ҳукм чиқарилган. Абдулла Қодирий, Абдулҳамид Чўлпон, Абдурауф Фитрат каби халқимизнинг кўплаб ардоқли адиблари, маърифатпарвар фарзандлари отиб ташланган.

“Катта террор” 1937 йил 30 июлдан бошланиб, 1938 йил ноябрига қадар давом этган бўлиб, шу вақт ичида 1,5 миллион киши қамоққа олинган, шундан 700 минги отиб ташланган. Унинг қаҳрли тиғи жамият аъзоларининг барча тоифаларини ўз домига тортган.  

Яна бир даҳшатли фактга эътибор қаратсак. “Қатағон қурбонлари” китобида ёзилишича, “НКВДнинг 00486-сонли буйруғи бўйича 1938-1946 йилларда Қарағандадаги “АЛЖИР” (Акмолинский лагерь жён изменников родины) лагерида “Ватан хоинларининг оила аъзолари”дан 6500 аёл жазони ўтаган. Халқ душмани тамғаси билан қатағон бўлганларнинг фарзандлари махсус болалар муассасаларида сақланган. 1937 йил 15 августдан 1939 йил январигача Иттифоқ бўйича 25342 бола оиласидан ажратиб олинган, улардан 22427 нафари Халқ маорифи комиссарлиги ҳудудидаги болалар уйларига ва маҳаллий боғчаларга тарқатиб юборилган, шундан 1909 нафари Москвада бўлган, 2915 нафари бошқаларга боқиш учун оилаларга қайтариб берилган. Бу болаларнинг ёши 15 гача бўлган. Ёши 15 дан юқори бўлган болалар “ижтимоий хавфли” ҳисобланиб, қамоққа олинган ва ҳукм қилинган...”

Шунчалар ҳам разолат, қабиҳлик бўладими? Буни англамаган нима деб аташга ҳам ожизсан. Энг муҳими, биз ҳамиша ҳушёр бўлишимиз керак, чунки ёш авлоднинг юрт, озодлик қадрини билиб ўсишига масъулмиз.

Алҳамдулиллоҳ, мустақиллик неъмати бизга насиб этди. Эркин ва обод, инсон қадри азиз бўлган Ватанда бахтиёр умр кечиряпмиз. Бу бахтни асраб қолиш, унинг мустаҳкамлиги учун фидокорлик кўрсатиш шу юртда яшаётган ҳар бир инсоннинг бурчидир.

Муҳаммад Зариф ЭРГАШ ўғли,

Яккасарой туманидаги “Раҳимжон ҳожи ота”

жоме масжиди имом хатиби

    Озодлик, хурлик, бировларга қарам бўлмаслик Аллох таолонинг бизга ато этган энг улуғ неъматидир. Неъмат бўлганда ҳам ҳар куни, ҳар соат фикр юритиладиган, ҳар дам шукр қилинадиган қадри-шарафи, бардавомлиги кўз қорачиғидай авайлаб асраладиган бебаҳо неъматдир.

       Истиқлол туфайли жаннатмакон мамлакатимизда Ислом дини равнақи йўлида кенг имкониятлар очилиб, эътиқод эркинлиги қонуний равишда кафолатлаб қўйилди. Миллий ва диний қадриятлар тикланди, масжид ва мадрасаларнинг бинолари, нодир тарихий манбалар, осори атиқалар мусулмонларга қайтариб берилди. Мўмин мусулмонларнинг эмин – эркин ибодат қилишлари, диний таълим олишлари, диний адабиётларни нашр этишлари ва оммавий ахборот воситаларидан баҳраманд бўлишлари учун ҳамма шароитлар яратилди. Эътиқод эркинлиги қонуний равишда кафолатлаб қўйилди.

   Рамазон ва Қурбон ҳайитларининг биринчи кунлари дам олиш куни деб белгиланиб, байрам сифатида эълон қилинди.

   Ана шу имкониятлардан тўғри фойдаланиш ва бу буюк неъматларнинг шукронасини қилиб, қадрига етиб яшаш ҳамда мустақиллигимизни янада мустаҳкамлашга муносиб ҳисса қўшиш барчамиз учун ҳам қарз, ҳам фарздир.

Мустақиллик ва ибодатларни эмин-эркин адо этиш неъматига доимий шукроналар айтишимиз лозим. Чунки Аллоҳ таолонинг бундай ваъдаси бор:

“…агар (берган неъматларимга) шукр қилсангиз, албатта, (уларни янада)зиёда қилурман…” (Иброхим сураси 7-оят).

    Муборак ҳадиси шарифда Пайғамбаримиз алайҳиссалом «Ким инсонларга улардан кўрган яхшиликлари эвазига шукр қилмас экан, демак Аллоҳга ҳам шукр қилмабди» (Имом Ахмад ва Термизий ривояти), – деб марҳамат қилганлар.

    Инсон қаерда дунёга келса, ўша ер унинг учун Ватандир. Киндик қони тўкилган жой унга ҳамма нарсадан қимматли. Расулуллоҳ (соллаллоҳу алайҳи ва саллам) Мадинаи мунавварага ҳижрат қилганларида Маккаи мукаррамани эслаб: «Агар қавмим мени Маккадан чиқиб кетишга мажбур қилмаганида, ҳечам ўз ихтиёрим билан уни ташлаб кетмаган бўлар эдим», деганлар. Демак, Ватанни севиш, ундаги бор нарсаларни ардоқлаб, соғиниб яшаш инсоният фитратида мавжуд бўлган нозик ҳис-туйғудир.

      Аллома Алихонтўра Соғуний ҳазратларининг қуйидаги сўзлари она-Ватанни севган ҳар бир кишининг қалбида ғайрат ва шижоат уйғотади: «Ҳар бир кимсага маълумдирки, ҳаёт оламида инсоннинг энг севган, қадрли, қимматли тўрт нарсаси бордур. Бу тўрт нарсага эга бўлмаган кишилар инсонлик шарафидан маҳрум бўлурлар. Улар: озодлик ва эркинлик, меҳнат билан топилган молга ўзи эгалик қилмоғи, туғилиб ўсган она-Ватани ҳамда асрлар бўйи асраб-авайлаб келаётган муқаддас дини».

Ҳакимлар айтадилар: «Кишининг вафодорлиги унинг ўз Ватани учун қайғуришидан, дўстларини соғинишидан ва умрининг зое кетказган лаҳзаларига ўкиниб яшашидан билинади». Инсоннинг ўз халқига бўлган садоқати ва фидойилиги Ватанни ҳимоя қилиши, юрт тараққий топиб, ҳар томонлама мустаҳкам ва қудратли бўлиши ҳамда элнинг тинч ва фаровон ҳаёт кечиришига имкон даражада ҳисса қўшиш билан ўлчанади.

Барчамиз учун табаррук бўлган уч сўз бор: Имон, Ватан ва Истиқлол. Бу сўзларнинг мазмун моҳиятини бугун ҳар биримиз юракдан ҳис этиб турибмиз.

  Имон – Буюк Аллоҳ ва Расулига ишониш, Унинг раҳмат ва мағфиратидан умидвор бўлиш ва Унинг амр-фармонларига итоатда бўлиш демакдир.

  Ватан – бу муқаддас замин, буюк аждодларимиз юрти ва келажак авлодларимиз ифтихоридир. Уни авайлаб-асраш, унинг бағрида эртанги кунга умид билан яшаш, имон ва муҳаббат таянчидир.

     Истиқлол – Аллоҳнинг улуғ неъматларидан бўлиб, у ҳаётимиз мазмуни, ғурур ва ифтихоримиз тимсоли ва ифодасига айланган.

Аллоҳ таолога бўлган имонимиз ва ихлосимиз Истиқлол шарофати билан янада мустаҳкамланиб, зиёда бўлиб бормоқда.

   Кундан кунга юксалиб, тараққий этиб бораётган озод ва обод Ватанимизни бугун дунё танимоқда, тан олмоқда. Турли соҳаларда Ватанимиз эришаётган ютуқлар юртдошларимизнинг ҳамжиҳатлиги, халқимизнинг бунёдкорлик борасидаги меҳнатлари ва албатта, муҳтарам Юртбошимизнинг олиб бораётган одилона сиёсати маҳсулидир. Айниқса, юртимимзда ёшларга яратиб берилаётган кенг имкониятлар ҳақида ҳар қанча гапирсак камлик қилади. Ёшларимиз таълим, спорт, санъат, қўйингки, барча соҳаларда эришаётган юксак марралар ана шу эътибор ва ғамхўрликнинг самарасидир.

    Дунёда турли манфаатлар, ғоялар кураши авж олган бугунги мураккаб бир даврда ватанимизни кўз қорачиғидек асраш, унинг тинчлигини сақлаш, равнақи йўлида астойдил меҳнат қилиш ҳар биримизнинг муқаддас бурчимиздир. Зеро, Ватанимиз бизнинг ғуруримиз, фахримиз, ҳаётимиз мазмунидир.

    Дунёнинг турли минтақаларида юз бераётган қарама-қаршилик ва тўқнашувларни, вайрон бўлаётган шаҳар ва қишлоқларни, тинч аҳолининг қони тўкилаётганини кўриб, Ўзбекистоннинг оддий фуқароси сифатида шуни баралла айта оламизки, энг олий саодатимиз – мустақиллигимиздир.

    Бугун бир қўлида бешикни, бир қўлида дунёни тебратаётган аёлларнинг ҳаётдан шод юз-кўзларига қараб, замонавий таълим тарбия масканларида вояга етаётган бахтли авлодга қараб, Ўзбекистон келажаги буюклигига яна бир бор ишонч ҳосил қиласан киши.

    Дарҳақиқат, бугунгача бўлган йўлни осонликча босиб ўтмадик. Минг-минг машаққатлар синовидан, даврнинг оғир заҳматларидан матонат, эзгу мақсад сари олға интилиш, юксак ишонч билан тик ўта олган мардона юртда яшамоқ, унга муносиб бўлмоқ ҳар биримизнинг олий бурчимиз бўлмоғи шарт! Шу заминда яшаёттан ҳар бир инсон ўзига «Ким эдигу ким бўлдик?» деган ҳақли саволни бериб яшаши замирида жавобни тинчликка бўлган ҳурмат, истиқлолга бўлган шукрона туфайли топишига аминмиз. Кечаги кун билан бугуннинг орасида жуда катта тафовут бор. Яқин тарихда кимнингдир измидан чиқолмай, ўз тилини, ўзлигини, ҳақлигини исбот этмоққа-да ожиз кўнгиллар бугун соф миллат тили – ўзбек тилида баралла ва эркин суҳбатлашаётгани, ҳатто жаҳон минбарларида туриб сўзлаётгани юракни чексиз фахрга тўлдиради.

    Ватан равнақи, тинчлиги, осойишталиги ва унинг ҳар томонлама ривожланиб, тараққий топишида ўзаро ҳамжиҳатлик асосида саъй-ҳаракат қилишимиз зарурлигини Аллоҳ таоло Қуръони Каримда таъкидлаб, шундай дейди:

“… Эзгулик ва тақво (йўли)да ҳамкорлик қилингиз, гуноҳ ва адоват (йўли)да ҳамкорлик қилмангиз! Аллоҳдан қўрқингиз! Албатта, Аллоҳ азоби қаттиқ зотдир” (Моида сураси 2-оят).

    Ҳурриятпарвар аждодларимизнинг асрий орзусини, халқимизнинг тенглар ичра тенг бўлиш ҳуқуқини юзага чиқарган, миллий ўзлигимиз, қаддимиз ва қадримизни тиклаган, мамлакатимиз тинчлиги ва тараққиёти, халқимиз фаровонлигини таъминлаётган, биз ёшлар келажагига мустаҳкам замин яратаётган азиз ва мукаррам – Мустақиллигимиз бардавом бўлсин!

Одилжон  Нарзуллаев
Янгийўл тумани “Имом Султон”
жоме масжиди  Имом-хатиби