Халқимизнинг “Ҳамал кирди – амал кирди” деган мақоли жуда машҳур. Ҳижрий-шамсий тақвим бўйича Қуёшнинг биринчи буржга ва ойнинг ўн икки бурждан бири – Ҳамалга (ҳомиладор қўй) кириши билан “Наврўз”, “Янги кун”, у билан бирга эса янги йил ва янги фасл – баҳор кириб келади. Наврўз келиши биланоқ, баҳор нафасидан борлиқ танасига қайта жон киради. Неча минг йиллик тарихга эга бу байрам инсон ички олами ва унинг табиат билан уйғунлиги рамзидир.

Маълумки, ислом тақвимлари Ой календари ва Қуёш календарига бўлинади. Аллоҳ таоло биз бандалар ҳисоб-китобни, йил, ой ва кунлар ададини билмоғимиз учун Қуръони каримда буржларни зикр қилиб, улар билан қасам ичади. Каломуллоҳда “Буруж” деган сура ҳам мавжуд. Унинг 1-оятида Аллоҳ айтади: “Қасамёд этаман (ўн иккита) буржларга эга осмон билан...” Бу ўринда буржлардан мурод – осмондаги Қуёш ва Ой буржларидир. Фурқон сурасининг 61-оятида эса Парвардигор бундай марҳамат қилади: “Осмонда буржларни бунёд этган ва унда чироқ (Қуёш) ва нурафшон Ойни пайдо қилган зот баракотли (буюк)дир”.

Ушбу оятлардан маълум бўладики, буржлар алоҳида ҳикмат билан яратилган. Шунингдек, Аллоҳ таолонинг буржлар билан, қуёш, ой ва юлдузлар билан қасам ичишида ақл эгалари учун оят-ибратлар бор. Зотан, Қуёш ва Ойнинг яратилганида, бошқа вазифалри билан бир қаторда,  биз бандаларнинг ҳаётий, диний, деҳқончилик ишларимизни Аллоҳ тақдир қилган илоҳий тақсимот – 12 бурж асосида белгилаб олишимизга восита қилингандир.

Юртимизда азалдан уч хил тақвим, ҳижрий, милодий ва деҳқончилик календари билан иш юритиш одат тусига айланган. Йиллар ҳисобини билишимиз учун Аллоҳ таоло Исро сураси, 12-оятида шундай зикр қилади: “Кундуз аломатини эса, Раббингиздан фазл (ризқ) исташларингиз учун ҳамда йиллар саноғини ва ҳисобини билишингиз учун ёруғлик қилиб қўйдик. Барча нарсани батафсил баён қилиб қўйганмиз”.

Улуғ муфассирларимиз ушбу оятнинг “йиллар саноғини” қисмини қамарий (Ой) тақвим билан иш юритиш (бинобарин, диний юмушларда), “йиллар ҳисобини” қисмини эса шамсий (Қуёш) тақвим билан иш юритиш (айниқса, деҳқончиликда) мазмунида тафсир қилганлар.

Ҳадиси шарифда зироатчилик билан шуғулланиш улуғ иш экани кўп бора такрорланган. Чунки деҳқондан барча манфаат олади. Аллоҳ таоло уларни барча жонзотнинг ризқига сабабчи қилиб қўйган. Шу боис касблар ичида ислом уламолари нуқтаи назарида деҳқончилик энг афзал касб ҳисобланади. Жобир розияллоҳу анҳудан ривоят қилинган ҳадисда Пайғамбар соллаллоҳу алайҳи васаллам: “Қайси бир мусулмон бирор экин экса-ю, ундан ейилса, албатта, унинг учун садақа бўлади. Ўғирлангани ҳам унинг учун садақа бўлади. Йиртқичлар егани ҳам, албатта, унинг учун садақа бўлади. Қушлар егани ҳам, албатта, унинг учун садақа. Ўша экиндан бирортаси манфаат олса, албатта, унинг учун садақадир” (Имом Муслим ривояти).

Шунинг учун ҳам қиёмат кунида жаннатийлар жаннат эшиклари олдида тўпланиб, ким биринчи киради, дейилганида “деҳқон”, дейилади. Табиийки, деҳқончилик қилиш учун унинг тақвимини яхши билиш керак. Аксинча, экин экиш, дарахт ўтқазиш вақтини билмаслик зироат ва боғдорчиликнинг касодга учрашига сабаб бўлади. Шунга кўра, Наврўзни баҳор байрами, деҳқончилик юмушлари бошлангани нуқтаи назаридан нишонлаш бизнинг юртимизда азалдан урф бўлган.

Наврўзда кун билан тун баробар бўлади. Деҳқонлар экин экишни, ерга уруғ қадашни, умуман, зироат юмушларини бошлаб юборади. Илло, ерга уруғ қадаш бизда ибодат даражасига кўтарилган. Чунки деҳқончилик – ҳалол ризқ, ҳалол луқма, ҳалол меҳнат ва фаровонлик асоси. Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи васаллам аҳли аёлларининг нафақаларини Мадинаи мунаввара яқинидаги Хайбар еридан тушадиган ҳосилдан олар эдилар. Аҳли аёлларидан ҳар бирига ҳосилдан юз васақ (бир васақ тах. 190 кг) берар эдилар.

Деҳқончилик бизга аждодлардан мерос. Юртимиздан етишиб чиққан буюк тариқат намояндаларининг аксарияти деҳқончилик билан шуғулланган. Хожа Муҳаммад Бобо Самосий – боғбон, Хожа Баҳоуддин Нақшбанд ўз ерларига буғдой, мош ва бошқа экинлар экиб тирикчилик қилганлар. Хожа Аҳрор ва Жўйбор шайхлари даромадининг бир қисми асосан зироатдан бўлиб ундан нафақат хонадон аҳли, балки халқ оммаси ҳам баҳраманд бўлган. Хожа Аҳрор Валий ўз омборларида сақланаётган беҳисоб ғаллаларни фуқаронинг ризқи деб ҳисоблаган. Жўйбор шайхлари эса мамлакатда дон тақчиллиги сезилганда ўз омборхоналаридаги ғаллаларни муҳтожларга тарқатган. Ариқлар қазиш, янги ерларни ўзлаштириш, боғу роғлар барпо этиш борасида бу икки хонадон аҳлининг хизматлари алоҳида эътиборга молик.

Амир Темур бобомиз янги ерлар ўзлаштириб, деҳқончилик қилишга алоҳида эътибор берган эди. Унинг даврида янги ўзлаштирилган ерлардан уч йилгача солиқ олинмаган ва бу тадбир қишлоқ жойларида фаровон ҳаётни таъминлашда ижобий аҳамият касб этган. Ўрта аср масжид, мадраса ва хонақоҳларга вақф қилинган ерлар зироатидан келадиган даромад шу диний муассасалар иқтисодий пойдеворини ташкил этган. Демак, таълим тизимимиз, маънавиятимиз сарчашмалари ҳам деҳқончилик билан бевосита боғлиқ бўлган.

Улуғ уламоларимиз фиқҳий китобларда халқимизнинг анъанавий ҳамда миллий байрамларини, жумладан, Наврўзни байрам тариқасида нишонлаш ҳақида фатво берганлар. Бинобарин, “Фатовои заҳирия”да шундай дейилади: “Наврўз уч хилдир: Наврўзи Жамшидий, Наврўзи Мажусий ва Наврўзи Султоний. Наврўзи Султонийни ўтказмоқлик мақбулдир ва ҳеч динга зиёни йўқдур”. Улуғ уламоларнинг фатволарига эътибор берсак, Наврўзи Жамшидий ва Наврўзи Мажусий лолалар очилган, саҳролар яшнаган пайтда ўтказилгани ҳақидаги маълумотларни кўрамиз. Наврўз ислом оламида маҳбуб билингани каби Беруний, Ибн Сино, Умар Хайём, Чағминий, Улуғбек каби дунёвий илмлар соҳиблари ҳам тун билан кун баробар бўладиган ва Қуёш Ҳамал буржига кирадиган кунни Наврўз айёми сифатида нишонлаш мақбул эканини таъкидлашган. Улуғ мутасаввиф Ҳаким Термизий “Солнома” асарида, бухоролик буюк фақиҳ Абдулазиз ибн Моза “Ал-Муҳит ул-бурҳоний фил фиқҳ ан-нуъмоний” қомусида Наврўз ҳақида қимматли маълумотлар қолдирган. Қадим Шарқда Қуёш қайси буржга кирса, ойга ўша бурждаги юлдузлар туркуми шаклига қараб ном беришган. Жумладан, Ҳамал ойини – бурж шакли ҳомиладор қўйга ўхшагани учун Ҳамал деб, Савр ойини – юлдузлар туркуми ҳўкизга ўхшаб кўрингани учун Савр деб аташган.

Деҳқончилик тақвимига оид ойларга қараб деҳқонларимиз, боғбонларимиз зироат ва кўчат тадоригини кўришади. Жумладан, тўқсон деган мавсум 5 декабрдан 5 мартгача давом этади. 21 январь – қантароғди куни. “Қантароғди қор турмас” ҳикмати оғиздан-оғизга ўтиб келиб, асрлар оша деҳқонлар орасида ўз аҳамиятини йўқотмаган. “Қантароғди” дейилишига сабаб шуки, қиш мавсумида айиқ қирқ беш кундан тўқсон кунгача ухлайди. Қирқ беш кундан кейин иккинчи томонига ағдарилиб ухлашга одатлангани учун тўқсон куннинг иккинчи ярми қантароғди деб юритилган. 22 декабрдан 20 февралгача – чилла мавсуми кечади. Бу мавсумда асосан ернинг шўрлари ювилади. Зеро, бу пайтда ерни суғориш ҳар хил зараркунанда қумурсқалар кўпайишининг олдини олади, шунингдек, ернинг яхши етилиши учун ғоят фойдалидир. Чиллада сув бермаган деҳқон йил бўйи яхши ҳосилдан маҳрум бўлади. Қавс ойида 21 ноябрда кўчатлар ўтқазилади. “Ниҳол дар қавс, қалам дар ҳут” (Ниҳол ўтқазиш қавс ойида, қаламча қилиш ҳут ойида) ибораси деҳқонлар учун дастуриламал бўлиб хизмат қилган. Кузнинг сунбула ойи (22 августдан 21 сентябргача) асосан кузги буғдой экишга тайёргарлик кўриш, буғдой экиладиган ерларни суғориш, мезон ойи (22 сентябрдан 21 окябргача) эса буғдой экиш мавсумидир. Шунинг учун халқ тилида айтилади: “Сунбула об деҳ, мезон кор” – “Сунбулада суғор, мезонда эк”. Зотан, деҳқончилик тажрибасидан маълумки, сунбула ойида суғориб, мезон ойида экмоқлик серҳосиллик гаровидир. Ақраб ойи (22 октябрь) кирганда, қўйлар урчитилади. Қўзиларнинг туғилиш муддати беш ой экани инобатга олинса, уларнинг қиш изғиринларидан соғлом ва нуқсонсиз ўтиб, баҳорда – Ҳамал (олтинчи ой аввалида)да туғилиши ғоят манфаатлидир. 6 мартдан 13 мартгача “айёми ажуз” (халқимиз тилида “аямажуз”) ҳафталиги бўлиб, “айём” тилидан “тўқсон” мавсумига қарата айтилган ибора машҳурдир: “Тўқсон, бир кунимча йўқсан”. Яъни шу “айёми ажуз” ҳафталигида тўқсон мавсумида бўлмаган об-ҳавонинг кескин ўзгариши кузатилади. Шунинг учун халқимизда “аямажуз” ҳафталигида шамоллаб қолмаслик ва дардга чалинмаслик мақсадида ўзини эҳтиёт қилиб юриш, беҳуда чўмилмаслик, кир ювмаслик одатлари сақланиб қолган. 14 мартдан 20 мартгача “Оби раҳмат” ҳафталиги бўлиб, бу кунларда Аллоҳнинг изни билан албатта осмондан раҳмат сувлари ёғади. Бу сувларни кишилар табаррук ҳисоблаб, ўрик шарбати, қандобларга улардан қўшади ва Наврўз куни ана шу шарбатлар дастурхон кўркига кўрк бағишлайди. Ҳаттоки денгиздаги садафдорлар (ракушка) шу кунларда сув тепасига чиқиб, оғизларини очиб ёмғирни кутишади. Оби раҳмат ёмғиридан бир томчи тегса, ундан катта дур пайдо бўлади, аксинча, очкўзлик қилиб кўпроқ томчи олса, унда оддий кичик марварид пайдо бўлиши айтилади. Бунинг ҳикмати шундаки, инсон озига қаноат қилса – азиз бўлади, очкўзлик қилса – хор бўлади. Кўриб ўтилганидек, ҳар бир ой ва кун деҳқончилик учун бениҳоя қимматлидир. Деҳқон етиштирган ҳар қандай экин, боғбон етиштирган ҳар қандай мева инсон учун жон озиғи ҳисобланади.

Шуни таъкидлаш жоизки, ўн икки йил давомида кетма-кет бир-бирига ўрин алмаштириб келадиган мучал тушунчаси аслида “мўлжал” сўзидан олинган. Ўн икки йил давомида осмон жисмларининг жойлашиши қандай шаклни беришига қараб, йилларга мучал номлари берилган.
Жумладан, юлдузлар туркумининг сичқонга ўхшаши йилнинг сичқон йили, сигирга ўхшаши сигир йили... деб номланишига асос бўлган. Уламоларимиз ана шу ўн икки йилга ўн икки мақом берилганини махсус ҳужжат билан тасдиқлашган. Жумладан, Зайниддин Восифий “Бадоеъ ул-вақоеъ” (Ажойиб воқелар) асарида мучал ҳақида нодир қайдлар ёзиб қолдирган. Абу Райҳон Беруний наврўзни коинот ва олам билан бир бутунликда таърифлайди. Юсуф Хос Ҳожиб “Қутадғу билиг” асарида бу ҳолга шундай таъриф берган: “Шарқдан баҳор насими эсиб келди, оламни безамоқ учун фирдавс йўлини очди. Оқ ранг кетиб, бўз ерни алвон ранг қоплади, олам ўзига оро бериб безанмоқ тараддудига тушди. Зерикарли қишни баҳор нафаси ҳайдади, мусаффо баҳор яна ўз ҳукмига кирди. Қуёш яна қайтиб ўз ўрнига келди, Балиқ (Ҳут) думидан Қўзи (Ҳамал) буржига кўчди. Уйқуга кирган дарахтлар яна яшил тўн кийди, ол, сариқ, кўк, қизил рангли ҳарир ёпинчиқлар билан безанди”.

Наврўз ҳақидаги фикрлар, афсона-асотирлар турлича бўлишига қарамай, бунёдкорлик, эзгулик, яшариш ва яратиш каби умумбашарий ғоялар уларни боғлаб туради. Зотан, Наврўз бутун инсоният учун уйғониш ва янгиланиш айёмидир. Кўп минг йиллик тарих синовларидан эсон-омон ўтиб келган Наврўз бугун остонамизда эшик қоқиб турибди. Юртимизда бу мўътабар айёмни, гўзаллик ва нафосат байрамини нишонлаш аллақачон бошлаб юборилди. Баҳор байрами, кўклам қувончи билан йўғрилган айём ҳаммамизга муборак бўлсин!

Манбалар асосида ЎМИ

Навоий вилоят вакили,

вилоят бош имом-хатиби Тоҳиржон РЎЗИЕВ тайёрлади.

ЎМИ Матбуот хизмати

Азиз юртимизга мавсумлар келинчаги баҳор келди.

Замин уйғонмоқца. Барча-барчамиз интиқиб кутган Наврўз айёми – яшнаш ва яшариш палласи кириб келмоқда.

Шамсий йил ҳисобида йилнинг биринчи куни – наврўз (янги кун) деҳқончилик ишларининг  бошланиши, янги мавсумга кириш вақти саналади. Азалдан Наврўз байрамида янги униб чиққан кўкатлардан кўксомса, кўкчучвара каби тансиқ таомлар пиширилган.

Шуни алоҳида таъкидлаш керакки, биз нишонлайдиган Наврўз байрами оташпарастлар нишонлайдиган наврўз эмас, балки қиш фаслидан чиқиб, баҳор айёмига саломат етганимиз, ерга уруғ қадайдиган фурсат етгани муносабати билан деҳқонларнинг баҳор байрами сифатида нишонлайдиган мавсумий тадбири ҳисобланади.

Мир Алишер Навоий ҳазратлари ҳам ўз асарларида: "Ҳар тунинг "Қадр" ўлубон, ҳар кунинг ўлсун "Наврўз", деб бу кунни алоҳида ёд этганлар.

Бинобарин, барча миллий байрамлар қатори Наврўз байрамини ҳам кўтаринки руҳда билан, фасли навбаҳор айёмига соғ-саломат етказгани учун Яратганга шукроналаримизни адо этган ҳолда ўтказишимиз лозим бўлади.

Наврўз байрами мамлакатимизда умумхалқ байрамларидан бири сифатида кенг нишонланиб келинмоқда. Ҳар йили мамлакатимиздаги барча шаҳар ва қишлоқларда ушбу байрам муносабати билан турли сайиллар, томошалар, байрам тадбирлари ўтказилмоқда. Байрам куни меҳрибонлик уйлари уруш ва меҳнат фахрийлари, ёлғиз кексалар, ногиронлар, меҳрга муҳтож кишилар ҳолидан хабар олиниб, уларни байрам билан қутлаб, турли совғалар, хайр-эҳсонлар тақдим этиш халқимизнинг гўзал анъаналаридандир.

Бобо деҳқонларимиз, миришкор боғбонларимиз орзиқиб кутган дамлар етиб келди. Улар ерга барака уруғини сочади, мевали ва манзарали дарахтлар ўтқазади. Динимизда деҳқончилик, ерни обод қилиш масаласига алоҳида эътибор берилган. Зеро, ерга меҳнат билан қанчалик ишлов берилса, деҳқончилик, зироат ҳам шунга қараб баракали бўлади. Рўзғоримиз бутун, ҳаётимиз фаровон бўлиб бораверади. Шаҳар ва қишлоқларда яшовчи барча  инсонлар бу муборак фаслни ғанимат билиб, юртимиз тараққиёти, халқимиз фаровонлиги, турмушимиз равнақи йўлида астойдил бел боғлаб, фидокорона меҳнат қилиш билан ўзларининг ҳиссаларини қўшишга харакат қиладилар.

Шунингдек, ҳар йили баҳор келиши билан атроф-муҳит, ўқув даргоҳлари ҳамда маҳаллаларни саранжом-саришта қилиш бўйича кўплаб оммавий ҳашарларни уюштириш ҳам миллатимизга хос одатлардандир. Бунда дарахтлар оқланиб, ҳар хил чиқиндилар тозаланади, янги-янги мевали ва манзарали дарахт кўчатлари экилади. Атрофни ўзгача файзу шукуҳ, поклик қамраб олади, Зеро, Расулуллоҳ саллаллоҳу алайҳи васаллам: "...Ҳовли ва уй-жойларингизни озода тутинглар"; "Поклик имондандир" дея умматларини  покликка  чорлаганлар.

Наврўз байрами кеча билан кундузнинг тенглашган чоғи, баҳор фаслининг 21-22 март кунларидан бошлаб, бир ҳафта, ўн кун давомида ўтказилган. Бу байрам, аввало, табиатнинг жонланиши, янгиланиши билан юртимизга гўзал баҳор фасли кириб келиб, ям-яшил сепини ёйиши билан бошланган.

Аждодларимиз бу байрамни нишонлаб, турли-туман, ранг-баранг удум ва маросимларни ўтказишган. Далаларда баҳорги экин-текин ишлари бошланиб кетган. Жамоа-жамоа бўлиб ҳашарлар уюштирилган. Ўтган аждодлар руҳи ёд қилинган, қабристонлар ободонлаштирилган,

Наврўз байрамига атаб аждодларимиз махсус кийимлар тайёрлашган ва уларни кийиб байрам қилишган. Наврўз таомлари ўзига хос бўлган. Улар орасида, айниқса, сумалак, ҳалим тайёрлаш анъанавий одат тусига кирган.

Тинч ва осойишта юртимизнинг янада тараққий этиши ҳамда зироат ишларида мўл-кўл ҳосил олиш йўлида меҳнат қилаётган дехқонларимиз, барча миришкорларимизга Яратганнинг файзу-баракотини ато этишини сўраб қоламиз.

Одилжон НАРЗУЛЛАЕВ,

Янгийўл шаҳар  «Жоме» масжиди имом-хатиби

ЎМИ Матбуот хизмати

Туя ажойиб жонивор. Кўзимиз ўрганиб қолгани учун ундан ажабланмай қўйганмиз. У катта ва улкан бўлишига қарамай, тизгинидан тутиб етакласанг, хоҳлаган тарафингга бирга боради. Оғир юкларни бемалол кўтариб, узоқ манзилларга етказади. Устида юки билан ерга енгил чўка олади. Одамлар туянинг устига тахтиравонни уйдек тиклаб, унга озуқа, ичимлик, кийим-кечак, идиш-тавоқлари ва ёстиқларини жойлаб узоқларга йўл оладилар.  Ҳатто туя устига қурилган “уй” нинг шифти ҳам борки, туя ана шуларнинг ҳаммасини чурқ этмасдан кўтариб юришга қодир. Шунинг учун Аллоҳ таоло: “Улар туянинг қандай яратилганига назар солмайдиларми?” (Ғошия сураси, 17-оят), дея инсон ақлига хитоб қилади. Ояти каримада айтилганидек, туянинг яратилиши хусусида тафаккур ва тадаббур қилиб кўрилса, Аллоҳ таолонинг нақадар буюк яратувчи эканига амин бўлинади. Ҳар ишга қодир Зот туянинг бўйнини нега узун қилиб яратганига аҳамият берсак, оғир ва баланд юкларни ҳам қийналмасдан кўтариб юриши бежиз эмаслигига ишонч ҳосил қиламиз.

Бир донишманд туянинг қандай яратилгани хусусида узоқ ўйга толибди. Чунки у туялар йўқ жойда яшагани учун уларни ўз кўзи билан кўрмаган экан. Охири ўйлай-ўйлай: “Аллоҳ таоло туянинг бўйнини узун қилиб яратганига сабаб уни “саҳро кемаси” бўлишини ирода қилган бўлса керак”, деган хулосага келибди. Туя саҳро ва чўлларда юрганда ҳам ўн кунга қадар сувсизликка чидайди, у чўлнинг қуруқ ўт-ўлан ва янтоқларини ейди. Ривоятга кўра, Саид ибн Жубайр бир жойга кетаётганида йўлда қози Шурайхни учратиб, ундан қаёққа кетаяпсиз, деб сўрабди. У Каннаса деган жойга кетаётганини айтибди. У ерда нима қиласиз, дебди. Қози Шурайх туяларнинг қандай яратилганини кўрмоқчиман, дебди. Чунки у туяларни умрида кўрмаган экан. Аллоҳ таоло шундай деган: “Яна уларнинг устида ва (дарё-денгизларда эса) кемаларда юк ташийсизлар" (Мўминлар сураси, 22-оят). Бу оятдаги “фулк” деганда сувда юрадиган кемаларни назарда тутилган, туялар эса қуруқлик “кема” ларидир.

Туяларнинг турлари жуда кўп. Араблар туяларни жой номи, ёши ва қайси қабилага мансублигига қараб ҳар хил номлар билан атаган. Ҳар бири ҳақида батафсил маълумот беришнинг иложи йўқ. Туянинг эркаги урғочиси билан бир йилда бир марта қўшилади Мантиқ соҳиби (Арасту) эркак туя ҳеч қачон ўзини туққан урғочи туя билан қўшилмаслигини аниқлаган. Аллоҳ таоло ўз каломида мазкур ажойиб ҳайвон ҳақида айрим сирларни баён этади. Туянинг сифатларини бошқа ҳайвонлар сифати билан таққослаб бўлмайди. Илк ислом даврида ҳам, ҳозирги замон олимлари ҳам туяни ғайритабиий ҳайвон эканига гувоҳ бўлмоқда.Туянинг икки тури мавжуд. Биринчи турига бир ўркачли туя бўлиб, уни араб туяси деб номланади. У Арабистон ярим оролида тарқалган. Иккинчи тури икки ўркачли бўлиб, бу турдаги туялар Ўрта Осиё ҳудудларида макон топган. Мутахассисларнинг ҳисоб-китобига кўра, ер юзида 190 миллион туя мавжуд бўлиб, улардан 90 фоизи бир ўркачли туя, 80 фоизи Африка қитъасида яшайди.

Мулоҳаза қилиб кўрилса, туянинг узун киприклари ташқаридан келаётган қум ва зарралардан ҳимоя қилиш воситасидир. Унинг қулоқлари кичкина бўлиб, кўзга ҳам унчалик  ташланмайди. Агар шамол қаттиқ эсиб, қум зарралари учса, қулоқларини орқа томонга эгиб бошига ёпиштириб олади. Шунингдек, ёллари ҳам уни қум зарраларидан ҳимоя қилади. Орқа томондан эса, думи унга ўқ сингари учиб келаётган майда қум зарраларидан  ҳимоя вазифасини бажаради.

Ҳозирги кунимизда ҳам қуруқ саҳроларда юриш учун туядан фойдаланилмоқда. Туя карвони оғир юк билан бир кунда 50-60 км. масофани босиб ўтади. Замонавий автомашина саҳрода юришга қодир бўлмаган жойларда туя қийналмай манзилга етказади.

Туянинг узун бўйни унга ердаги ўт-ўлан ва баланд дарахт буталарини ейишда асқотади. Энг асосийси, унинг узун бўйни оғир юк билан қаддини кўтаришга катта ёрдам беради. Чунки у оғир юк билан тик тураётган вақтда, узун бўйни мувозанатни сақлашга кўмаклашади. У чўккалаётган вақтда, қалин ва кучли теридан иборат оёқ бўғимларидан юмшоқ ёстиқ сифатида фойдаланади. Бу қулайлик Аллоҳ таоло томонидан бу ажойиб ҳайвонларга ато этилган  мўъжизадир. Туянинг асосий хусусиятларидан бири узоқ вақт сувсизликка чидашидир. Бунга асосий сабаб кун қаттиқ исиб кетса ёки чанқаса, унинг оғзидан нафас олмаслигидир. Бу эса сувни ўзида узоқ вақт  сақлаб туришга ёрдам беради.

Ҳали илм аниқламаган туянинг яна кўп хусусиятлари мавжуд. Аллоҳ таоло туяни бошқа мавжудотлар яратилишига таққослаб, осмон, тоғ ва ерни қандай яратганига тадаббур билан назар солишга ундайди. Тажриба ўтказган олимларнинг таъкидлашича, ҳар доим қуруқ ҳашак ейиши унинг чанқашига сабаб бўлса-да, лекин шу ҳолатида ҳам икки ҳафта ёки ундан кўпроқ сув ичмай юра олади. Лекин бу ҳолат туянинг озиб кетишига сабаб бўлади. Одам зоти сувсизликка бор-йўғи бир кун ёки икки кун чидайди. Туянинг яна бир хусусияти шундаки, чанқаган вақтида шўр, аччиқ ва сассиқ сувларни ҳам ичиб кетаверади. Туя организми шундай сувлардаги мавжуд вирусларга қарши курашиб, уни бавл орқали ташқарига чиқариб юборади.

Ҳамма ҳайвонларда ўт пуфаги мавжуд бўлса ҳам, лекин туяларда ўт пуфаги бўлмас экан. Шунинг учун туяда сабр-тоқат кўпроқ, буйруққа осонгина бўйсунгани учун унга Абу Аййюб деб лақаб тақилган.Туянинг жигарида ўт пуфагига ўхшаган бир парча тери бўлиб, унда сўлак мавжуд. Туя табиатан тиканли ўт-ўланларни хуш кўради ва ошқозони ҳам уни яхши ҳазм қилади. Аммо ошқозони арпани ҳазм қилишга қийналади. Уламолар  ҳужжати ва ижмосига кўра, туя гўштини ейиш ҳалол дейилган. Аммо закот беришга келсак, ўтлаб юрган ҳар бешта туяга бир қўй, ўнта туяга икки қўй ва ўн бешта туяга учта қўй бериш вожиб. Буни фиқҳий китобларда тўлиқ ва батафсил баён этилган. Туянинг жунини куйдириб, оқаётган қон устига босилса, қонни дарҳол тўхтатади. Туянинг мўъжизавий жонзот экани фақат шулардан иборат эмас. Балки келажакда аниқланар.

Манбалар асосида Бобомурод ЭРАЛИ  тайёрлади

ЎМИ Матбуот хизмати

Аллоҳ таоло айтади: “Либосингизни пок тутинг” (Муддасир сураси, 4-оят).

Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи вассаллам икки қабр ёнидан ўтдилар-да: “Бу иккиси (яъни қабрдагилар) азобланмоқда. Улар нимадан азобланаётганини айтайми? Улардан бири чақимчилик қилиб юрарди, иккинчиси эса сийдигидан покланмас эди”, дедилар (Бухорий ва Муслим ривояти). 

Кимки бадани ва кийимини сийдикдан пок сақламаса, унинг ўқиган намози мақбул бўлмайди.

Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи вассаллам айтдилар: “Қабр азобининг кўпчилиги сийдик сабабли бўлади. Бас, сийдикдан пок бўлинглар”. (Дариқутний ривояти).

Аллоҳдан афв ва офият сўраймиз, албатта, У раҳмлиларнинг раҳимлисидир.

Ойбек САМАРҚАНДИЙ,

 “Кўкалдош” ўрта махсус ислом билим юрти талабаси

Насафийнинг ҳаёт йўли ва илмий меросини ўрганиш аҳамияти

“Калом” атамаси ўрта аср мусулмон адабиётида турли хил диний-фалсафий мулоҳаза ва мунозараларга сабаб бўлган терминга айланди. Европа олимлари калом илмини “спекулятив тартиб-интизом” деб баҳолайдилар^[1]. Бунинг замирида “муҳокамага ва баҳсга асосланган эътиқод ва ақидалар тизими” деган мазмун моҳият ётади. Калом илмида ислом ақидаларига шарҳ ва изоҳ беришда мантиққа таяниш устунлик қилади. Тақлид (муайян диндор вакиллар изидан бориш) калом илмида четлаб ўтилади. Каломда, хусусан, ақлга муносабатни бирор масалани ҳал қилишдаги мезон сифатида майдонга олиб чиқилган^[2]. Мутакаллим ва ислом файласуфлари ақидагагина таянган салафийлардан фарқ қиладилар. Шунингдек, мутасаввиф ва сўфий мутафаккирлардан мантиқий изчиллик ва далил талаб қилишлари билан фарқланадилар. Мутакаллимлар ўз мулоҳазаларини исломнинг меъёрий тамойилларига (қонун ислом) йўналтирганлар^[3]. Улар дастлаб бевосита динга тааллуқли муаммоли масалаларни мунозара майдонига айлантирмас эдилар. Файласуфлар мужодалада ақлнинг меъёрий тамойилларини (қонун ақл) тадқиқ қилар эдилар. Файласуфлар муҳокама услуби сифатида аподиктик (исботлашга йўналтирилган) мулоҳазадан фойдаланишади. Мутакаллимлар эса, диалектик усуллардан фойдаланади^[4].

Мутакаллимларни характерловчи хусусият “илзам” бўлган. Улар баҳс-мунозарани оғзаки тарзда ёки ўзаро рисола алишиш шаклида уюштирганлар. Асосан, калом илми шаҳар муҳитида яхши ривожланган. Мутакаллимларнинг баҳс-мунозара уюштирувчи йиғилишлари “мажолис” тарзида ташкилий мазмунни англатувчи атамага айланиб қолган. Калом илмида муайян тамойил ишлаб чиқилганки, унга кўра ҳар қандай мусулмон ва муслима банда таҳқиқий имонга эришиш йўлида албатта бир марта шубҳа ҳиссини туяди^[5]. Бу диний ақидани тақлидан ўзлаштириш эвазига вужудга келади. Дастлаб ақл ислом таълимотининг ҳақлигини эътироф этса-да, калом илмининг илк хулосаларига кўра, бу ҳали имон мустаҳкам ўрнашди, дегани эмас эди.

Калом ўз тараққиётининг биринчи босқичидан ўзаро мунозаралар босқичидан ўтган. Хорижий, қадарий, жабарий, муржиий каби диний-сиёсий оқим ва фирқаларнинг вужудга келиши калом илмининг тараққиётга сезиларли таъсир қилувчи омил вазифасини бажарди. Ғайриисломий ғоялар ва тасаввурлардан маздакийлик ва христианлик вакиллари билан илоҳиёт масалаларида тортишиш калом илмининг қонун-қоидаларининг яратилишида муҳим роль ўйнади. Қуръонни рамзий-аллегорик тарзда шарҳлашга (таъвил) асосланган мулоҳазалар калом илмининг бош мавзуси ўлароқ вужудга келди. Халифалик, имомат, иститоъат - инсоннинг ўз хатти-ҳаракатларига жавобгарлиги (банда иродаси ва қадар), мусулмонлик даражалари (муслим ва мўъмин), гуноҳкор банда тушунчаси (кофир ва гуноҳи кабира қилган шахс), Аллоҳнинг зоти ва сифатлари, Қуръоннинг махлуқ (яратилган) ёки махлуқ эмаслиги борасидаги муаммолар калом илмининг энг долзарб масалаларига айланди^[6].

Нозик ва хавфли оқибатларга олиб келиш-келмаслигига кўра, дақиқ калом ва латиф калом турларига бўлинди^[7].

Калом соҳасида икки мактаб вужудга келди: ашъария ва мотуридия калом мактаблари. Мотуридия калом мактабининг равнақига эса Абу Муин Насафий каби мотуридия мактаби вакиллари катта ҳисса қўшдилар.

Абу Мансур Муҳаммад ибн Муҳаммад Ҳанафий ас-Самарқандий Мотуридий (870-944 й.й.) калом мактабларидан бирининг асосчиси сифатида Европа, араб ва ўзбек олимлари томонидан ўрганилган. Самарқанд яқинидаги Мотурид қишлоғида таваллуд топган Мотуридий самарқандлик ҳанафий фақиҳларининг қўлида ислом фиқҳини чуқур ўзлаштиради. Узоқ йиллар фиқҳ ва калом илмларидан ўзи ҳам сабоқ беради. Самарқанднинг ўзида вафот этган Мотуридий таълимоти, асосан, Мовароуннаҳр ҳанафийлари орасида катта эътибор қозонади. Мотуридий карромийлар, рофизийлар ва мўътазилийлар таълимоти ва ғояларини ҳанафий йўналиши асосида танқид қилади ва уларнинг қарашлари асосли эмаслигини исботлаб беради. Воқелик ва Аллоҳ сифатларининг моҳияти борасидаги масалаларда бир қанча қарашларни баён қилади^[8]. Ашъарийлар каби Қуръоннинг азалийлиги, инсон хатти-ҳаракатларининг Аллоҳ томонидан яратилгани, банда эса ўз ирода ва қобилиятига кўра мазкур амалларни касб қилиши борасидаги масалаларда мунозара олиб борувчи мотуридийлар ашъарийлардан мужодалалар услуби ва қарашлар хилма-хиллиги билан фарқланади.

Имом Мотуридий “Усулул фиқҳ” соҳасида биринчи қалам тебратган уламолардан ҳисобланади. Имом Абу Мансур Мотуридий “Китобут тавҳид”, “Китобул-мақолот”, “Таъвилоти аҳлис-сунна”, “Китобу авҳомил-мўътазила” каби асарлар ёзиб, ўзидан сўнг бой илмий мерос қолдирди. Имом Мотуридий “Усулул фиқҳ” соҳасида икки китоб “Китобул жадал”, “Китобу маоҳизуш-шариъа” асарларини тузган.

Мотуридийнинг издоши Насафийнинг ҳаёти ва илмий ижоди ҳақида сўзлашдан аввал у яшаган муҳит ва замин борасидаги маълумотларни бериб ўтиш жоиздир. 2006 йилнинг октябрь ойидаги Ўзбекистон Республикасининг Биринчи  Президенти сўзлаган нутқда айнан Қарши-Насаф борасидаги тарихий воқеалар аҳамияти кўрсатиб берилганди: “Ҳар бир қарич ери муқаддас бўлган она Ўзбекистонимиз тупроғида жойлашган ва бутун жаҳон аҳлига ўзини танитган, ёши асрлар, минг йилларга тенг келадиган машҳур шаҳар ва масканлар, бебаҳо моддий ва маънавий мерос ёдгорликлари билан халқимиз, барчамиз ҳақли равишда фахрланамиз. Биргина саховатли Қашкадарё заминида 2700 йиллик тарихга эга, нуфузли ЮНЕСКО халқаро ташкилоти томонидан эътироф этилган Шаҳрисабз ва Қарши каби шаҳарларнинг мавжудлиги ҳам бизнинг тарихий илдизларимиз нақадар чуқур ва нақадар қадимий эканидан яққол далолат беради.

Ўзининг узоқ ва бой ўтмиши давомида гоҳ Никшапа, гоҳо Нахшаб, кейинчалик Насаф деган номлар билан аталган кўҳна Қарши шаҳри тарих ва башарият учун аввало бетакрор цивилизация ва маданият бешиги сифатида, кўп-кўп улуғ сиймолар, буюк мутафаккир зотлар, азиз-авлиёларнинг ватани сифатида қадрли ва мукаррамдир. Бу юрт ўз тарихида кимларни, қандай оғир ва машаққатли синовлар, тўфон ва суронларни кўрмаган. Александр Македонский босқини, сосонийлар ҳужуми, араб истилоси, Чингизхоннинг қонли юришлари, табиий офатлар окибатида Қарши шаҳри неча бор яксон бўлиб, вайронага айланган. Бу юрт не-не хонлар, амирлар, чор истилосининг зулм ва зўравонликларини бошидан кечирган”.

Айниқса, бу табаррук масканда шаклланган юксак маданият, илмий-маънавий муҳит туфайли бу ердан Насафий тахаллуси билан ном қозонган юзлаб фозил инсонлар етишиб чиққан ва улар ўз она юрти шуҳратини бутун дунёга тараннум этган. Ана шундай бетакрор сиймолар қаторида ҳадис илмининг билимдонларидан Абул Аббос Мустағфирий, Абу Туроб Нахшабий, етук шоир ва олимлар Зиёвиддин Нахшабий, Муйидиддин Насафий, Сайидо Насафий, ҳуқуқшунос аллома Нажмиддин Насафий, калом илмининг намояндаси Абу Муин Насафий, файласуф Азизиддин Насафий, моҳир меъморлар Али Насафий, Олим Насафий ва бошқа кўплаб улуғ зотларнинг мўътабар номларини бугун ҳурмат ва эҳтиром билан тилга оламиз. Уларнинг бой илмий ва ижодий фаолияти, қолдирган меросини ҳар томонлама чуқур ўрганиш, бу бебаҳо бойликни келгуси авлодларимизга етказиш ҳар биримиз учун ҳам қарз, ҳам фарздир^[9]”, деганда юртимиз алломаларининг бой илмий меросини тадқиқ қилиш аҳамияти нечоғли буюк эканини эътироф этган. Тарихий маълумотларга қараганда, қадим Кеш ва Насаф аҳли ташқи душманлардан ҳимояланишда бир-бирига елкадош, ҳунармандчилик, савдо-сотиқ ишларида, илм соҳаларида ҳамкорлик қилишган, бир-биридан қиз олиб, қиз берган.

Ҳар икки шаҳар қадимда илм-фан марказларидан бири бўлган, олиму фозиллар, шоирлару уламолар ўз фаолият соҳаларида бир-бирлари билан мулоқотда бўлишган ўзаро ҳамкорлик қилишган. Ўз замонасининг атоқли тарихчи олимлари бўлган Абул Ҳарос Варсаний Насафий “Китоб муфахарат аҳл Насаф ва Кеш” ва Абул Аббос Жаъфар Насафий “Насаф ва Кеш тарихи” номли асарлар ёзиб, икки қардош ва жондош шаҳарлар тарихи, илм аҳли ҳамкорлигини мукаммал ёритишган.

Қарши шаҳри ислом оламида мажлиси тадрислар ўтказиладиган шаҳар, ҳадисшунослик марказларидан бири сифатида маълум бўлса, Кешга илм ва адаб қуббаси, деб таъриф беришган. Қаршини ҳақли равишда насафийлар юрти дейишади, боиси бу кўҳна замин дунёга Насафий нисбасини олган Абу Муин Насафий, Нажмиддин Умар Насафий, Ҳафизиддин Насафий, Сайидо Насафий каби юзлаб шоирлар, тарихчи олимларни етиштириб берган.

Шаҳар турли асрларда Боло, Нашиболо, Нашхаб, Насаф номлари билан аталиб келинди. Унинг ҳозирги номланиши эса, асосан, XIV асрдан бошланган. Шаҳар қадимдан шарқ шаҳарлари орасида ўзининг сархил мевалари, табиий юнг матолари, қоракўли, гўзал боғ-роғлари билан машҳур бўлган. Бу ерда фан, маданият, шунингдек, шеърият ва диний илмлар юксак даражада тараққий этган. Манбаларда Насаф Ўрта Осиёдаги тўрт ҳадисшунослик марказининг бири бўлгани эътироф этилади. Асрлар мобайнида барпо этилган кўплаб мадраса ва работлар, масжид ва карвонсаройлар шаҳар кўркига кўрк бағишлаган. Ушбу табаррук замин жаҳонга юзлаб истеъдодли шоирларни, тарихчи олимларни, Абу Муин Насафий, Нажмиддин Умар Насафий, Ҳафизиддин Насафий, Саййид Насафий каби кўзга кўринган дин намояндаларини етиштириб берган. VIII-ХII асрларда Ўрта Осиёда яшаб ўтган уч минг муҳаддис олимнинг тўрт юзтаси Насафда ижод қилган. Абу Муин Насафий эса, шу олимларнинг ёрқин вакилларидан биридир.

Ўрта Осиё тарихида “Насафийлар сулоласи” деб ном олган олимлар ва мутафаккирлар силсиласи намоёндаси насафий қарши олими дея эътироф этилган. Муҳаммад ибн Муътамад ибн Муҳаммад ибн Макҳул ибн Фазл Насафий Макҳулийни “Ислом қонуншунослигида ва калом илмида Ҳазрати Мотуридийдан кейин турадиган аллома” деб тавсифлади^[10]. Олимнинг асарларини ўрганиш ва қиёсий таҳлил қилишнинг аҳамияти шунда кўринадики, Абу Муин Насафий давридаги турли ақидавий ғояларни кўтариб чиққан оқимлар ва ақидавий йўналишларнинг келиб чиқиш сабабларини аниқлаш, чалкаш ақидавий масалаларга ечим излаш, ақидавий оқимларнинг таълимотларига асосли раддиялар бера олиш бугунги кунда ҳам шу соҳадаги муаммоларни бартараф этишдаги тўғри ёндашувни шакллантиришнинг муҳим омилидир.

Абу Муин Насафий яшаган давр аббосийлар ҳукмронлигининг заифлашган даврига тўғри келиб, бу пайтда ислом олами тарқоқ ҳолда мустақил мамлакатларга бўлиниб шаклланаётган эди. Мовароуннаҳрда дастлаб сиёсий барқарорлик кузатилган бўлса-да, кейинчалик очлик, қаҳатчилик ва тарқалган вабо офатлари билан ёнма-ён, мўътазилий, маздакий, жаҳмий ва мўшаббиҳ фирқалари орасидаги зиддиятлар кузатилди. Ана шундай кескин ва сиёсий беқарор вазиятда ақидавий зиддиятларни чуқур таҳлил қилиб, ўз фикрларини Қуръон ва суннадан аниқ далиллар келтириб асослаган. Абу Муин Насафийни унинг шогирди Абу Ҳафс Умар Насафий: “илми денгиздек ҳовучлаб ичиладиган зот, Шарқу Ғарбнинг олими” деб таърифлаган эди^[11].

Абу Муин Насафийнинг тўлиқ исми Абу Муин Маймун ибн Муҳаммад ибн Муҳаммад ибн Муътамад ибн Муҳаммад ибн Макҳул ибн Фазл Насафий Макҳулийдир. Бу ном унинг таржимаи ҳолларини зикр қиладиган бир қанча китоблардан аниқланган. Лекин бу асарларда Абу Муин Насафий насабининг шажарасини тузишда бироз қўшимча, камчиликлар ва тафовутлар ҳам бор. Бу тафовутларни кўрсатиб ўтиш лозим:

Ўтган олимларнинг таржимаи ҳоллари ҳақидаги китоблар муаллифлари олимнинг иккинчи боболарини “Мутамад” ёки “Муътамад” деб зикр қилса, Қутлибуғо уни “Саъид” деб^[12], Зириклий эса, “Муъаббид” деб атаган^[13]. Бу Абу Муин Насафийнинг исмини кўчиришдаги чалкашлик бўлиб, мазкур исмлар бир-бирига ўхшашлиги туфайли деб тахмин қилинади.

“Катоиби аъламил-ахёр” асари муаллифи имом Кафавий имом Абу Муин Насафийнинг таржимаи ҳолини баён қилиб: “Унинг исми Маймун ибн Муҳаммад ибн Муҳаммад Муътамад ибн Аҳмаддир” дейди. “Аҳмад” шажарада Абу Муин Насафийнинг иккинчи бобоси Муътамад ибн Муҳаммаднинг Абулбадиъ кунясини олган биродаридир.

Баъзи таржимаи ҳол китоблари имом Абу Муин Насафийнинг номини шундай келтиради: Маймун ибн Муҳаммад ибн Муҳаммад Муътамад ибн Муҳаммад ибн Муҳаммад ибн Макҳул. Бу силсилада Абу Муин Насафийнинг иккинчи бобоси Муътамаддан кейин “Муҳаммад” исми орттирилади. Аслида эса, Абу Муин Насафийнинг бобоси Муҳаммад ибн Муҳаммад ибн Макҳул экани нотўғри бўлиб, бу қуйидагича асосланади:

Таржимаи ҳоллар ёритилган манбаларда бу исм учрамайди.

Таржимаи ҳол манбалари Макҳул Насафийнинг автобиографиясини зикр қилганида уни (Маҳкулни) Абу Муин Муҳаммаднинг отаси ва Абулбадиъ Аҳмаднинг бобоси деб таърифлайди. Масалан, Абу Муин Муҳаммаднинг таржимаи ҳолида: у (Абу Муин) Муҳаммад отаси Макҳулдан ривоят қилган ва ундан ўғли Аҳмад Абулбадиъ ривоят қилган, деб ёзилади. Абулбадиъ Аҳмад Муътамаднинг дўстидир^[14].

Мазкур чалкашлик имом Самъонийнинг “Ансоб араб” китобида бартараф этилган. У Макҳулий борасида: “Абдулбадиъ Аҳмад ибн Муҳаммад ибн Макҳул ибн Фазл Насафий Макҳулийдир, отаси Абу Муин Макҳулийдан илм эшитган”, деса, яна: “Унинг биродари Абу Муин Муътамад ибн Муҳаммад ибн Макҳулийдир, у бобоси Абу Муиндан илм ўрганган” деган иловани қўшади. Бу ерда мусанниф Муътамадни Абу Муин Муҳаммад ибн Макҳулнинг ўғли эканини айтиб, “у бобоси Абу Муиндан ривоят қиларди,” деб ўша Абу Муинни бобо қилиб қўяди. Абулбадиъ Аҳмад Абул Маолий Муътамаднинг акаси эканини эътироф этиб, яна бошқа асар қисмида Абулбадиъ ҳақида гапиради. Абулбадиъни унинг отаси деб, Муътамадни бобоси деб зикр қилади^[15].

Демак, баъзи манбаларда Абу Муиннинг боболарига Муҳаммад ибн Муҳаммад ибн Макҳулни изофа қилиб, Самъонийнинг Абу Муин Муҳаммад ибн Макҳулни Муҳаммаднинг отаси эмас, бобоси дейишига сабаб бўлган.

Куня сифатида эса “Абу Муин” номи эътироф этилади. Имом Зириклийнинг “Аълом” асарида айтилишича, Абу Муин Насафий 418 ҳ. йилда туғилган. Имом Каҳҳола ҳам ўзининг “Муаллифийн” асарида Зириклийнинг фикрини тасдиқлайди. Аммо ибн Қутлубуғо Абу Муин Насафийнинг 508 ҳ. йилда зулҳижжа ойининг 25-кунида 70 ёшида вафот этган, дейди. Бу маълумотга кўра Насафий 438 ҳ. йилда туғилган бўлади. Аслида бу икки сананинг қай бири тўғри экани хусусида аниқ тўхтамга келинмаган^[16].

Абу Муин Насафийнинг устозлари ҳақида хеч бир китобда қайд қилинмаган. Фақат Насафий “Олим ва мутааллим” китобини отаси Муҳаммаддан ривоят қилганини айтади^[17].

Бу гап шайх Абу Муин Насафийнинг отаси ўғлига устоз бўладиган даражада юксак илмий мартабага эга эканини ҳам билдиради. Лекин шу билан бирга манбалар муаллифлари ҳадис тўғрисида гапирганда имоми Абу Муин Насафийнинг отаси Муҳаммад ибн Муътамадни бошқа ҳанафий фақиҳлари каби фикрига мосламайди. Абу Муин Насафийнинг оиласи ва аждодларида, айниқса, ҳанафий мазҳаби фиқҳида муайян тизим анъанаси мавжуддир.

Абу Муин Насафийнинг тўртинчи бобоси Абулмутиъ Макҳул ибн Фазл Насафий (258 йилда вафот этган) катта олим бўлиб, бир қанча китоблар муаллифидир. У Нишопурда шайх Яҳё ибн Муозга ва Карромия мадрасаси муассиси Абу Абдуллоҳ Муҳаммад ибн Киромларга шогирд бўлган. Абу Исо ат-Термизий, Муҳаммад ибн Айюб ар-Розий, Абдуллоҳ ибн Аҳмад ибн Ҳанбаллардан илм, ҳадис эшитганлар. Абу Сулаймон Жузжонийга ҳам шогирд тушган. У ҳанафия мазҳаби фуқаҳоларининг тўртинчи табақасидан ҳисобланади^[18]. Фиқҳга оид “Аш-Шуоъо” асарида у киши “Кимки рукуъ қилаётганда ва рукуъдан бош кўтарганда кўлини кўтарса, амали касир қилган бўлиб, намози фосид бўлади” деган масалани Абу Ҳанифадан зикр қилади. Яна у мавъизалар тўплами бўлган “Луълуиёт”, “Лубоб”, “Китаб фит-тасаввуфи анил-ҳайатил ижтимаъийя” номли асарлар муаллифидир. Имоми Макҳул ибн Фазл Насафий 318 йил вафот этган^[19].

Аммо Абу Муин Маймуннинг учинчи боболари Абу Муин Муҳаммад ибн Макҳулий эса отаси Макҳул ибн Фазлдан ривоят қилади. Иккинчи  боболари Абдулмаолий Муътамад ибн Макҳул эса (334 йилда туғилган) оталари Абу Муин Муҳаммаддан илм ўрганган. Яна у киши Абу Саҳл Исфароинийни ҳам эшитиб, ундан “Китабу ахбори Макка” ва бошқа китобларини ривоят қилган. Имом Муътамад ҳижрий 430 йилда вафот этган. Имом Муътамаднинг биродари Абдулбадиъ Аҳмад ибн Муҳаммад ибн Макҳул ҳам фиқҳда жуда моҳир эди. У киши ҳам оталари Абу Муин Муҳаммаддан ривоят қилган^[20].

Абу Муин Насафийнинг бобоси шу даражада илмий салоҳиятга эга бўлиб, фарзандларига илм ўргатишга шу қадар эътибор қаратганидан у кишининг биринчи ва асосий устози унинг бобоси бўлган бўлса, ажаб эмас.

У Нажмиддин Абу Ҳафс Умар ибн Муҳаммад ибн Исмоил Муҳаммад ибн Али ибн Луқмон Насафий ас-Самарқандий, Муҳаммад ибн Аҳмад ибн Абу Аҳмад Абу Бакр Алоуддин ас-Самарқандий, Абу Бакр ибн Масъуд ибн Аҳмад Алоуддин аш-Шоший Ҳанафий, Исмоил ибн Али ибн Фазл ибн Убайдуллоҳ Абу Музаффар ат-Талконий Вариъ Фақиҳ Ҳанафий, Аҳмад ибн Муҳаммад ибн Муҳаммад ибн Ҳусайн ибн Абдулкарим ибн Мусо ибн Абдуллоҳ ибн Насафий Баздавий, Али ибн Ҳасан ибн Муҳаммад ибн Абдулжаъфар Абулҳасан Балхий Жаъфарий, Аҳмад ибн Муҳаммад ибн Аҳмад Абдулфатҳ Ҳалмий, Абдуррашид ибн Абу Ҳанифа Нўъмон ибн Абдураззоқ ибн Абдуллоҳ Валволижий Қозий Заҳириддин Абдулфатҳ, Маҳмуд ибн Аҳмад ибн Фараж ибн Абдулазиз ас-Соғаржий ас-Сафтий Абдулҳамид, Али ибн Ҳусайн ибн Муҳаммад Балхий ас-Сакалкандий каби шогирдларни етиштириб чиқарган. Уларнинг ҳар бири мотуридия калом мактаби

равнақига беқиёс ҳисса қўшувчи асарлар яратганлар.

(Давоми бор) 

Мусохон АББОСИДДИНОВ,

Наманган шаҳар бош имом-хатиби

ЎМИ Матбуот хизмати

¹ Sezgin F. Geschichte des arabischen Schriftums: T. I. – Leiden: 1967. S.22.

² Риванш. Разум и отношение ислама к философию. М., 1976. С. 12.

^[3] Калам и антически-греческие верования. М.: Питер. 2000. С.243.            

^[4] Риванш. Разум и тоношение ислама к философию. М., 1976. С. 18.

^[5] Перушкин. Ислам и илзам. Ростов на-Дону, 1998. С.454.                                                                                                                                                                                                                     

^[6] Лукаред С.В. Ислам. Энциклопедия. Польша-Литва: “Куруш”, 1947. С.46.

^[7] Перушкин. Ислам и илзам. Ростов на-Дону. 1998. С.458.

^[8] Перушкин. Ислам и илзам. Ростов на-Дону, 1998. С.471.

^[9] Каримов И. А. Турикстон, 24-сон. 1998.

^[10] Қаранг: Абул Муъин Насафий. Ат-тамҳид ли қоваид ат-тавҳид (Тавҳид қоидаларига муқаддима). Тарж.: Элмурод Ҳожи ўғли. Т.: Мовароуннаҳр, 2006. Б. 4.

^[11] Қаранг Тамҳид. Тарж.: Элмурод Ҳожи ўғли. Б. 14.

^[12] Ибн Қутлибуғо. Тарожим. Б.232.

^[13] Зириклий. 1-том. Б.544.

^[14] Қаранг: Тамҳид. Тарж.: Элмурод Ҳожи ўғли. Б. 24.

^[15] Ибн Қутлибуғо. Тарожим. Б. 137.

^[16] Ибн Қутлибуғо. Тарожим. Б. 141.

^[17] Ибн Қутлибуғо. Тарожим. Б. 156.

^[18] Муслиҳуддин Мустафо Касталлий. Хошийатул-Касталлий ъалал-ақоъидин-Насафийа. Нашр этилган жойи номаълум, 1326/1928. Б. 401.

^[19] Ибн Қутлибуғо. Тарожим. Б. 169.

^[20] Ибн Қутлибуғо. Тарожим. Б. 172.

ЎМИ Матбуот хизмати