Ҳар йили мамлакатимизда 14 январь – Ватан ҳимоячилари куни сифатида кенг нишонланади. Бунинг замирида азиз Ватанимизни душманлардан асраш, тинчлигини сақлаш, чегараси дахлсизлигини таъминлаш, мустақиллигини янада мустаҳкамлаш, шу заминда яшаётган ҳар бир мусулмон фарзанди бурчли экани эслатилмоқда.

Пайғамбаримиз Муҳаммад соллаллоҳу алайҳи васаллам: “Кимки Аллоҳ таоло йўлида бир кундуз ёки бир кеча чегара пойласа, унга бир ой кундузи (нафл) рўза тутиб, кеча ибодат қилганлик савоби ёзилади. Кимики сарҳадни қўриклаб турганда ҳалок бўлса, унга ҳам худди шундай ажру-савоб мукофоти бўлади ва шаҳидлик мақоми берилиб, барча фитналардан омонда бўлади”, дедилар.

Пайғамбаримиз алайҳиссалом: “Икки кўз эгасини дузах оташи куйдирмас: бири – Аллоҳнинг азобидан қўрқиб йиғлаган кўз, иккинчиси – Аллоҳ йўлида қўриқчилик қилиб бедор бўлган кўз”, деганлар (Имом Термизий ривояти). Ушбу ҳадисни фарзанду-набираларимиз онгига сингдириб, уларни ҳақиқий посбон қилиб тарбиялайлик.

Аллоҳ таоло юртимиз посбонларини савобли амалларда давомли қилсин, халқимизни бало ва касалликлардан омонда сақласин.

Абдуллахон МИРЗАЕВ,
Денов туманидаги “Муҳаммадқул” жоме масжиди имом-хатиби

Мир Араб ўрта махсус ислом билим юрти мударриси

Тожиддинов Абдусамад

Келажак авлод бўлмиш ёшларда болалик чоғидан китобга меҳр уйғотиш, мустақил фикр ва кенг дунёқарашни шакллантириш уларнинг ҳаёт йўлларида мустаҳкам замин бўлади.

Аллоҳ таоло Ўзининг иродаси, илми ва раҳмати билан инсон зотини ақл-идрокли қилиб яратди ва унинг ер юзида ҳаёт кечириши учун лозим бўлган барча шароитларни ҳам муҳайё қилди. Инсон мана шу ақл-идрок, илму одоби билан ўзи яшаб турган жамиятдаги бошқа инсонларга манфаат етказиши керак, чунки илм ўз эгасини икки дунё саодатига эриштиради.

Пайғамбаримиз Муҳаммад соллаллоҳу алайҳ васалламга Ҳиро ғорида нозил бўлган илк ваҳий «Ўқи!» деган амр эди. Илк ваҳийнинг ўқишга, илм олишга даъват билан бошланишининг, Аллоҳ охирги динини ўқиш-ёзишни билмайдиган уммий киши орқали инсониятга етказишни ирода қилганининг буюк ҳикмати бор эди. Аллоҳ таоло илмни қиёматгача бандалар учун маърифатга эришиш, ҳақиқатни топиш, икки дунё саодатига муяссар бўлиш воситаси қилди.

Илмсизлик эса инсониятни тубанликка, ҳалокатга олиб боришини билдирди. Инсонларни илм олишга ва бу орқали Парвардигорини танишга буюрди. «Илм» сўзи Қуръони каримнинг саккиз юз ўн бир жойида турли маъноларда келган. Қуръон ва суннатда илм инсониятни турли ахлоқсизликлар, ҳаромлар, ёмон йўл ва амаллардан қайтариши зикр этилган.

Абдуллоҳ ибн Аббос розияллоҳу анҳу айтадилар: “Аллоҳ таоло Сулаймон алайҳиссаломга илм, мол-дунё ва подшоҳликдан бирини танлашни буюрганда, у зот илмни танладилар. Натижада, илм туфайли мол-дунё ва подшоҳликка ҳам эришдилар”.

Пайғамбаримиз Муҳаммад соллаллоҳу алайҳи васаллам илмни иймоннинг мевасига қиёслаб бундай деганлар: “Иймон яланғоч бир нарса бўлса, унинг либоси тақво, зийнати ҳаё, меваси эса илмдир”.

Ҳазрат Али каррамаллоҳу важҳаҳу айтадилар: “Илм мол-дунёдан кўра яхшироқдир. Чунки илминг сени асрайди, мол-дунёни эса сен асрашинг керак бўлади. Мол-дунё сарф қилинса камаяди, илм эса ўзгаларга ўргатиш билан яна зиёда бўлаверади”.

Илм талаб қилиш ва унинг йўлида чекилган заҳмат туфайли хатоларнинг кечирилиши Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг: “Ҳамма нарсалар, ҳатто дарёдаги балиқлар ҳам толиби илмнинг гуноҳлари мағфират қилинишини сўрайдилар”, деган ҳадисларида ўз ифодасини топгандир.

Дарҳақиқат, қайси жамиятда илмга ташналик сусайса, илм ўрганишга эътибор камайса, кишилар фикрлашдан тўхтаса ёки уларнинг фикри саёзлашса, ўша жамият тараққиётдан ортда қолади. Энг ёмони, у маънавий инқирозга, ҳалокатга юз тутади.

Ҳар қандай жамиятнинг олимлари, зиёлилари миллатнинг маънавий дунёси қашшоқланмаслиги, ахлоқининг тубанлашмаслиги, сохта ва бузғунчи эътиқодлар ва маданиятлар таъсирига тушиб қолмаслигига масъулдирлар. Агар улар бу ишда лоқайдликка йўл қўйишса, шунчаки томошабин бўлиб қолишса, ўша миллатнинг ҳолига вой бўлади.

Президентимизнинг ёшлар маънавиятини юксалтириш, уларнинг бўш вақтини мазмунли ташкил этиш бўйича муҳим вазифаларни белгилаб: “Ёшларда болалик чоғидан китобга меҳр уйғотиш, мустақил фикр ва кенг дунёқарашни шакллантириш уларнинг ҳаёт йўлларида мустаҳкам замин бўлади” деб алоҳида таъкидладилар.

Маъруфхон АЛОХОДЖАЕВ,

Наманган шаҳри “Абдулқодир қори” жоме масжиди имом-хатиби

Фарзандларини еру кўкка ишонмай юрган Фотимани Аллоҳнинг яна бир имтиҳони кутарди. Бир куни гўдак ўғли Муҳаммад атак-чечак қилаётиб, йиқилди. Шунда ерда ётган бир шохча унинг кўзига заха етказди. Орадан уч-тўрт кун ўтгач, она фарзандининг кўрмаётганини пайқаб қолди. Фотима дунёни унутди. Аллоҳга нола қилди. Шу топда у ўғлининг кўра олиши эвазига ҳамма нарсасини беришга тайёр эди. Катта ўғли билан бирга бухоролик машҳур табибникига жўнади.

Қартайган, кўзлари қисиқ, титроқ қўлли табиб ўғлини обдон синчиклаб кўриб, даволашга ожиз эканини айтди. “Шифо ёлғиз Аллоҳдан!” деб таскин ҳам берди. Фотима табиб ҳузуридан бўшашиб, оёққўли ҳолсиз қайтди.

Фотима саросимага тушмади. У тунлари тоатибодатда бедор, кундузлари рўзадор бўлиб, Аллоҳга илтижо қилиб ёлворди, чин ихлос ва умид билан фарзандининг касалига шифо сўради.

Кунларнинг бирида жуда толиқиб, озроқ ухлаган эди, туш кўрди. Ҳасса тутган баланд бўйли, юзи нурли, кўркам соқолли бир қария тушига кирди. Кейин билса, бу зот Иброҳим Халилуллоҳ алайҳиссалом эканлар. У киши Фотиманинг қаршисига келиб, унга хурсанд ҳолда: “Эй аёл, Аллоҳга кўп ёлвориб йиғлаганинг, тинмай дуолар қилганинг самарасиз кетмади. Меҳрибон Аллоҳ ўғлингга кўзларини қайтариб берди”, дедилар.

Уйқудан юраги ҳапқириб уйғонди. Шошилинч ўғли ётган хонага чопди. Кириб қараса, кўзи яна ҳаммаёқни кўра бошлаган ўғли ўрнида жилмайиб ётарди. Аёл умид-илтижоси мукофотига берилган бу яхшиликдан чексиз севинди. Аллоҳга ҳисобсиз шукрлар айтди, ҳамду санолар йўллади.

Онаси суйиб-ардоқлаб ўстирган бу бола кейинчалик ҳадис илмининг султони, улуғ муҳаддис Муҳаммад ибн Исмоил Бухорий (Имом Бухорий) бўлиб етишди.

“Мўминалар” журналининг 2020 йил, 5-сонидан

14-январь мамлакатимизда “Ватан ҳимоячилари куни” сифатида кенг нишонланади. Бу байрам кун-у тун чегарада турган, ватанни ички ва ташқи душмандан ҳимоя қилаётган ва шу йўлда жонини тиккан харбийларимизнинг байрами десак бироз камроқ таъриф берган бўламиз. Аслида, бу шодиёна Ўзбекистонимизнинг барча эр йигитларига тегишлидир. Чунки, ўзининг, оиласининг ва яқинларининг жони, моли, шаъни ва обрўини ҳимоя қилаётган ҳар бир эркак ватан ҳимоячиси номига лойиқдир.

Уламолар Аллоҳ таоло инъом этган неъматлар ичида энг тотли ва азизларидан бири бу хотиржамлик ва тинчлик дея таъкидлашган. Зеро, қўлингизда бутун дунё бойлиги жам бўлсаю, тинчлик ва хотиржамлигингиз бўлмаса у бойликдан наф йўқ. Бахт ва саодатни ҳам шу икки неъматсиз тасаввур қилиб бўлмайди.

Демак, тинч ва осуда ҳаёт кечиришимиз ва хотиржам яшашимиз учун хизмат қилаётган мард аскарларимиз бор эканлигини унутмасдан, уларнинг ҳақларига доимо Аллоҳ таолодан мағфират ва саодат тилаб дуо қилмоғимиз лозим.

Аслида, ватанни ҳимоя қилиш Аллоҳ таолонинг ҳузурида ҳам савоби улуғ, эвази улкан амаллардан ҳисобланади.      

Ҳадиси шарифларда Набий алайҳиссалом: “Бир кун муробата (ватанни ҳимоя) қилиш дунё ва ундаги нарсалардан яхшироқдир”, – деганлар, бошқа бир ҳадисда эса у зот: “Икки кўзга (дўзахда) олов тегмайди: Аллоҳдан қўрқиб йиғлаган кўзга ва Аллоҳнинг йўлида қўриқчилик қилган кўзга”, – деганлар. Яъни мамлакат тинчлигини ҳимоя қилиб қўриқчилик қилган аскарларни ҳам Аллоҳ таоло дўзах оловидан асрайди.

Барча Ватан ҳимоячиларини байрам билан табриклаймиз!

Саидаброр Умаров