Фотимаи Заҳро (розияллоҳу анҳо) Пайғамбаримиз (соллаллоҳу алайҳи ва саллам)нинг жигаргўшалари, севикли қизлари, аҳли жаннатнинг саййидаларидир.

Расулуллоҳ (соллаллоҳу алайҳи ва саллам): “Фотима менинг бир бўлагим, ким уни ёмон кўрса, мени ёмон кўрибди”, деганлар (Имом Бухорий, Имом Муслим).

Фотима онамиз (розияллоҳу анҳо) 3 ҳижрий йили Ҳазрат Али ибн Абу Толибга (розияллоҳу анҳу) турмушга чиқади. Пайғамбаримиз (алайҳиссалом) вафотларидан олти ой ўтгач, 29 ёшларида бу дунёдан кўз юмади.

Қуйидаги суратлар Фотима (розияллоҳу анҳо)нинг қанчалар камтар, зоҳида, фозила эканликларини намоён этади.

Даврон НУРМУҲАММАД

тайёрлади

Мўминларнинг онаси Оиша розияллоҳу анҳодан ривоят қилинади. Пайғамбар соллаллоҳу алайҳи васаллам айтдилар: “Ким ўн икки ракат суннат номозларни бардавом ўқиб юрса, Аллоҳ унга жаннатда бир уй бино қилади. Пешиндан олдин тўрт ракат, пешиндан кейин икки ракат, шомдан кейин икки ракат, ҳуфтондан кейин икки ракат, бомдоддан олдин икки ракат”. Имом Термизий ривоят килиб, бу бобда Умму Ҳабиба, Абу Ҳурайра, Абу Мусо ва ибн Умар розияллоҳу анҳумлардан ҳам ҳадис ривоят қилинган деганлар. Сўнгра Умму Ҳабиба розияллоҳу анҳонинг ҳам ҳадисларини келтириб, уни саҳиҳ деганлар. Имом Муслим ҳам Умму Ҳабиба розияллоҳу анҳодан ушбу ҳадисни ривоят қилган ва ҳадиснинг охирида Умму Ҳабиба онамизнинг: “Шундан буён уларни доим ўқийман” деганларини ривоят қилган. Кўриниб турибдики, нафл ибодатларни, хусусан фарзлардан олдинга ва кейинги суннат намозларнинг фазилати жуда улуғ.  Шунинг учун имом Абу Ҳанифа раҳматуллоҳи алайҳининг мазҳабларида нафл намозларига алоҳада аҳамият қаратилган. Чунки намоз банданинг қиёматда нажот топишга асосий омили. Шундай экан уни ўз вақтида ва мукаммал адо этиш фарздир. Мободо вақтида ўқий олмаса қазосини ўқиш лозим бўлади. Аммо бир инсон қазосини ҳам ўқий олмай вафот этса, Аллоҳ таолонинг фазли ила адо қилинмаган фарзларнинг ўрнини нафллар билан тўлдирилади. Имом Насоий ривоят қилган ҳадисда Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи васаллам: “Банданинг қиёматда биринчи ҳисоб қилинадиган амали намозидир. Агар тўла бўлса, тўлиқ деб ёзилади. Агар унда камчилиги бўлса: Қарангларчи, зоя қилган(ўтказиб юборган) фарзларини тўлдирадиган нафлларини топасизми дейди. Сўнгра бошқа амаллар ҳам шунга кўра бўлади”. Деганлар. Мазҳаббошимиз тутган, аждодларимиз асрлар давомида унга оғишмай амал қилиб келаётган йўл нақадар гўзал! Тасаввур қилиб кўринг, эллик йилдан буён намоз ўқиётган инсоннинг уни тўлдирадиган яна эллик йиллик нафл ибодати бор. Аммо афсуски бугун баъзи ёшларимизни суннат намозларига бепарво қарашаётганини кўрамиз. Бунга гўёки ишлари кўплигини баҳона қиладилар. Аммо кўчада дўсти билан соатлаб гаплашишга вақти бор. Ваҳолангки тўрт ракатли намозга бор-йўғи беш дақиқа кифоя. Ушбу мақолани ёзиш асносида бир йигит келиб интернетдан Оиша онамиздан ривоят қилинган юқоридаги ҳадисни ўқиганини айтиб, ҳақиқатдан ҳам шундай ҳадис бор-йўқлигини, агар бор бўлса, мазкур ўн икки ракат намозни ўқилиш тартиби ҳақида сўради.

Бугун биз учун одатга айланган суннат намозлари, айни ўша ҳадисда фазилати зикр қилинган нафл ибодатлардир. Уларни бардавом ўқиб юрган инсонга Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам жаннатда уй ваъда қилмоқдалар. Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи васалламнинг ҳадисларини яхши билган, суннатга мувофиқ ҳаётлари билан бутун дунёга устоз бўлган аждодларимиз бунга аввало ўзлари қаттиқ амал қилишган, қолаверса бизга ҳам буни таълим бериб кетишган. Балки фазилатларини билмагандирмиз, аммо намоз ўқишни ўрганган илк чоғларимизданоқ фарз намозлари билан бирга мазкур суннатларни ҳам қўшиб ўқишни устозларимиздан таълим олганганмиз. Ёшларимиз ҳам илмда, тақвода дунёга устоз бўлган аждодларимизнинг йўлларидан юриб, уларга муносиб фарзанд бўлишга интилсалар, албатта икки дунё саодатига етишамиз. 

Имом Бухорий номидаги Тошкент Ислом институти ўқитувчиси,

“Новза” жомеъ масжиди ноиби имоми А. Собиров.

Зайнаб розияллоҳу анҳо ҳижратдан йигирма саккиз йил олдин (мелодий беш юз тўқсон олтинчи йили) туғилганлар.

Оталари: Хузайма ибн Ҳорис ибн Абдуллоҳ ибн Аъмр ибн Абдуманоф ибн Ҳилолдир.

Оналари: Ҳинд бинти Аъвф ибн Зуҳайр ибн Ҳамматоҳ ибн Журшдир.

Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи васаллам Ҳафса бинти Умар ибн Хаттоб розияллоҳу анҳога уйланганларидан сўнг Зайнаб розияллоҳу анҳога ҳижратни учинчи йили Рамазон ойида уйландилар. Зайнаб онамиз мўмина, тақводор, солиҳа, ҳар қандай оғир шароитларда сабр қилувчи аёл эдилар.

Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам бу аёлнинг сабру матонатини эшитиб ҳамда эри вафот этганидан сўнг уни ўз қарамоғига олувчи, уни ҳимоя қилиб, кўмак берувчи бирорта киши  қолмаганидан хабардор бўлиб, унга улуғ марҳамат кўрсатдилар. Аёлнинг чин мусулмонлиги, Ислом йўлидаги ҳаракати, сабр-матонати ва дин йўлида унга етган мусибатлари эвазига Зайнаб розияллоҳу анҳога яхшилик ирода этдилар ва унга совчи бўлдилар. Шу тариқа ҳомийси ва қаровчисидан айрилган бева аёлнинг мусибатларини енгиллатиш мақсадида уни ўз қарамоғларига олдилар. Зайнаб розияллоҳу анҳо Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам билан бир йилгина умр кечирдилар.

Ҳижратнинг тўртинчи (мелодий олти юз йигирма олтинчи) йили Мадинаи мунавварада вафот этиб, Бақеъ қабиристонига дафн қилиндилар.

Манбалар асосида

Тожиддинов Абдуссомад

Абдулбосит ўғли тайёрлади

Энг кўп истеъфода этиладиган сўзлардан бири бўлган “тавба” сўзининг луғавий маъноси “қайтмоқ”, “бас қилмоқ”, “тийилмоқ”дир.

Истилоҳда эса, банданинг гуноҳ иши учун надомат чекиб, унга қайтмасликка аҳд қилиши, суннатда келган зикрларни айтиб юришидир.

Тавба қилиш инсонни Аллоҳ талога яқин қилади. Негаки, банда қачон хилватда ўтириб Аллоҳ таолони зикр қилиб, истиғфор айтиб тавба қилса, албатта, Аллоҳ таоло уни кечиради ва ўзига яқин тутади. Аллоҳ таолонинг бир исми Таввоб, яъни, ўта кечиримлидир.

У зот “Шуаро” сурасида: “Ва у шундай Худоки бандаларининг тавбаларини қабул қилади, гуноҳларини авф этади ва у нимани қилса ўзи билади”, деб бандаларига хушхабар берган.

Гуноҳ ва маъсиятлар бамисли хасталикдир. У инсоннинг энг нозик аъзосини – қалбини шикастлайди. Қалбнинг ҳолатига қараб бошқа аъзолар ҳам заифлашади. Абу Зарр Ғифорий розияллоҳу анҳу Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи васалламдан ривоят қилади: “Ҳар бир дарднинг давоси бўлгани каби гуноҳ дардининг давоси тавбадир. Ҳар куни  Аллоҳга  юз марта истиғфор айтинг. Ҳар куни икки марта тавба қилмаган одам ўз нафсига зулм қилгандир”.

Мўминнинг ҳақиқатан тавба қилганини тўртта белгидан таниса  бўлади:

тилини бекорчи гаплардан, ғийбатдан, ёлғон  сўзлашдан тийган бўлади;

бировга ҳасад қилмайди ва кек сақламайди;

бадкирдорлардан узоқлашади ва улар билан ҳамсуҳбат бўлмайди;

гуноҳларини эслаб пушаймон бўлади. Аллоҳ таолонинг ибодати билан машғул бўлиб, одамларни яхшиликка ундайди.

Тавбанинг турлари кўп, энг олийси “нусуҳ” деб аталади. Ибн Аббос розияллоҳу анҳудан нусуҳ тавбаси ҳақида сўралганда, “ У тил билан тавба қилиб, дилдан пушаймон бўлмоқликдир. Агар тили билан тавба қилиб дилидан гуноҳ қилишга мойил бўлса, Аллоҳ таолога истеҳзо қилган бўлади”, деб жавоб бердилар. Демак, тавба қилувчи киши ўша гуноҳни қайта қилиш у ёқда турсин, ҳатто қалбидан ҳам суғуриб ташлаши, ўша гуноҳдан нафратланиши лозим. Агар бир гуноҳ қилиб, бир тавба қилиб юраверса, Аллоҳ таоло ҳузурида ўйин қилган бўлади. Бу эса улкан гуноҳдир.

Умр тез ўтиб кетади. Инсон паймонаси қачон тўлишини ҳеч қачон билмаган.  Танимиз соғ, фурсатимиз бор экан, тавбага шошайлик. Тавба махсус жой, вақт ёки ёш танламайди, уни ҳар дамда, ҳар қайси ёшда, ҳар қандай шароитда қилиш мумкин. Тавба қилмоқчи бўлган инсон ҳар куни юз марта “Астағфируллоҳал азийма ва атубу илайҳ”, деб юргани маъқул. Бу – истиғфорнинг афзали ҳисобланади.

Аллоҳ таоло барчамизга нусуҳ тавбасини насиб этсин, нафснинг васвасасидан асрасин.

Хайрулло МАРДОНОВ, 

“Хожа Бухорий” номли ислом ўрта-махсус билим юрти ўқитувчиси

У одам қўли гул уста эди. Хорижда ишлар, кеч кузда ватанга қайтиб хордиқ чиқарарди. Кунларнинг бирида ҳамқишлоқлари билан йиғилишиб қиттай-қиттай қилишди. Мастлик оқибатида ўртада жанжал чиқди. Бу – шайтоннинг имони заиф инсонлар кўнглига солган васвасаси эди. Аллоҳ таоло бандаларини шайтонга эргашмасин, унинг ҳийлаларидан огоҳ бўлсин дея: «Албатта, шайтон сизга душмандир. Бас, уни душман тутинг. У ўз гуруҳини фақат ўта қизиган дўзахга эга бўлишларига чақирур», деб огоҳлантирган эди.

Шайтоннинг Одам авлодига очиқ душман экани воқеанинг давомида яққол кўзга ташланади. Жанжал чиқишининг сабаби ширакайф бўлиб олган ҳамшишалардан бири устага: “Сен хориждалигингда хотининг енгилтак аёллар билан апоқ-чапоқ бўлиб юрди”, дейди. Бу гапдан ғазаби қайнаган йигит унинг бўғзига чанг солади. Улфатлар уларни зўрға ажратиб қўяди.

Бундай ўйлаб кўрилса, ўзаро низолар ва келишмовчиликлар кўпроқ деди-дедилар оқибатида туғилган шубҳа-гумонлардан келиб чиқади. Сершубҳаликдан сақланиш учун доимо бошқалар ҳақида яхши гумонда бўлиш, улар ҳақида етган хабарларни яхшиликка йўйиш лозим. Зеро, Аллоҳ таоло Қуръони каримда бадгумонликни қаттиқ қоралаб «Ҳужурот» сурасининг 12-оятида: «Эй имон келтирганлар! Кўп гумонлардан четда бўлинглар, чунки баъзи гумонлар гуноҳдир», деб таълим берган.

Бугунги кунда ўз жуфти ҳалолидан шубҳаланиш оқибатида қанчадан қанча оилалар пароканда бўлаётгани ачинарли ҳолдир. Бунга мобил алоқа воситаларидаги адашиб қилинган қўнғироқлар ва бошқа арзимаган нарсалар сабаб бўлмоқда. «Расулуллоҳ (соллаллоҳу алайҳи ва саллам): «Агар одамларнинг айбини ахтарадиган бўлсанг, уларни бузасан», дедилар». (кимдан ким ривоят қилган?)

Аслида мусулмон одам ёмон гумондан сақланиши лозим. Кимда-ким одамлардан ёмон гумонда бўлса, ўша одамнинг ичи бузуқ бўлади. Мўмин доимо узр истайди, мунофиқ эса айб қидиради. Мўмин барча халойиққа нисбатан кўнгли пок бўлади. Мунофиқ эса унинг тескарисини қилади.

Хуллас, орадан кунлар ўтиб, уста йигит қизининг туғилган кунини уйида  нишонлаб берадиган бўлади. Қизи олти ёшга тўлган эди. Дастурхонга тағин ароқ қўйилади. Зиёфат кечгача давом этади. Меҳмонлар тарқалгач, маст бўлиб қолган йигит улфатлари билан бўлиб ўтган ўша воқеани эслайди ва шайтон отига минади-да хотинини қидира бошлайди. Бу маҳалда уй бекаси ошхонада   куймаланиб юрган эди. Ғазаб отига минган йигит ошхонада хотини билан жанжаллаша кетади. Хотини бу гапларнинг ҳаммаси ёлғон экани, унга туҳмат қилинганини кўзида ёш билан айтади. Аммо устанинг ҳуши ўзида эмасди. У стол устида турган пичоқни олиб, хотинининг кўксига санчади. Кейин уйга кириб аввал қизини, сўнгра ўғлини пичоқлаб ўлдиради. Шундан сўнг ўз жонига қасд қилади.

Бир маст одамнинг асоссиз, далилсиз, шунчаки валдираши норасида қиз билан ўғилнинг ва уларнинг онасининг ваҳшийларча ўлдирилишига, уста йигитнинг эса абадул-абад жаҳаннамга тушишига сабабчи бўлди. Чунки Имом Бухорий ривоят қилган ҳадиси шарифда: “Аллоҳ таоло ҳадиси қудсийда марҳамат қилурки: “Бандам ўзини-ўзи ўлдириб, Менинг унга берган умримга шукр қилмай, шошилди. Шунинг учун унга жаннатни абадий ҳаром қилдим”, дейилган.

Расулуллоҳ (соллаллоҳу алайҳи ва саллам) умматларини огоҳлантириб: «Зинҳор ва зинҳор бадгумон бўлманглар. Чунки бадгумонлик сўзнинг энг ёлғонидир», деб бежизга айтмаганлар.

Бунга ўхшаш аянчли воқеалар инсонни янада зийракроқ бўлишга, янада эътиборлироқ бўлишга ундайди. Бинобарин, бундай ҳодисалардан ибрат олиб бошқалар ҳақида гапиришдан аввал етти ўлчаб бир кесмоқ керак деган мақолга амал қилинса маъқул иш бўлади. Акс ҳолда бир оғиз сўз билан кимнингдир умрига завол бўлиб қолиш ёки оиласи бузилиб кетишига сабабчи бўлиш инсонийлик тамойилларига тўғри келмайди деган фикрдамиз.

Маҳмуджон АБДУСАИДОВ,

Бўстонлиқ туман бош имом-хатиби вазифасини бажарувчи