Халқимиз орасида миллий қадриятларимиз ила йўғрилган жуда кўп удумларимиз бор. Бу одатлар ота-боболаримиз замонасидан бери  риоя қилиниб келингани боис, одатлар асосини дин ташкил қилади деган тушунчада бўлишган.

Маълумки никоҳ икки ёшнинг оила деб аталмиш жамиятнинг бир бўлагини яратилишидир. Никоҳ маросими билан боғлиқ турли  одатлар борки, шулар  борасида фикр юритмоқчимиз.

Никоҳнинг илк кечаси  янгалар томонидан турли иримлар қилинади. Бу одатлардан ойна, косада ширин сув ва Қуръон китоб олиб кирилади. Келин-куёв ойнага қараб ўз ниятларини баён қилишлари керак. Бу каби одатларнинг ҳеч бири шариатда кўрсатилмаган. Аммо бу олдинги вақтлар жорий қилинган одат бўлиб, келин-куёвлар илк бор  бир-бирларини чимилдиқда кўришганлари учун ойна орқали бир-бирлари билан танишишган. Ҳозирги вақтда эса бундай удумга ҳожат йўқ, чунки никоҳдан олдин келин-куёв бир-бирларини таниб улгуришади. Ширин сувдан ичиб яхши ниятлар қилинади. Буларнинг ҳаммаси чаққон янгалар орқали амалга оширилади.

Ҳаммасидан ҳам ўтиб тушадигани куёв томондан бир аёл, келин томондан бир аёл бўлиб, келин-куёвларнинг кроватида ётиб беришади. Кейин “туғди” маросими қилинади. Янгалар ёстиқни ўраб, унга алла айтишни бошлашади. Алла айтганга эса атрофдагилар пул беришади.  Шундан кейин “патнис чалиш” ирими бошланади.  То келин томонидан бирор нарса ундиришмагунча патниснинг овози тинмайди.
Аслида Аллоҳнинг каломидан ўқиб, келин-куёв учун чиройли дуолар қилиниши зарур.

Бошқа  ҳудудларда куёв келинни хонадонга олиб киришидан аввал аланга атрофида айлантириш  одати бор. Бу амал ҳам бидъат амаллардан бўлиб, одатда жинлардан асраш ёки бир-бирига иситиш мақсадида ўтказилади.

Келин-куёвни баланд қилиб тўшалган ўринга ётқизиб, устига кўрпа солиб қўйишади.   Ўрин атрофида аёллар эса тонг отар турли воқеаларни айтиб, гўёки келин-куёвларга ҳаётдан сабоқ беришади.

Никоҳ деб аталмиш бахт қасрининг илк кечасида турли одатлари-у, ирим-сиримлар эмас, балки  Яратгандан гўзал ниятлар ила шукрона намозларини ўқиш, дуолар қилиш даркор. Намоз ўқиб, дуолар қилиш  бир оз қўрқувда ва ҳаяжонда турган икки ёшни  тинчлантиради.

Салмон розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:

“Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам дедилар:

“Қачон бирингиз бирор аёлга уйланса, қўшилиш кечасида икки ракаат намоз ўқисин, ун(келин)га ҳам ортида икки ракаат намоз ўқишини айтсин. Албатта, Аллоҳ уйда яхшиликни (пайдо) қилувчидир” (Баззор ривоят қилган).

Шунинг учун ҳам ёшларга куёв жўра, келинга янга танлашда диний илмга, тиббий маданиятга эга инсонлар танланади. Бу инсонларнинг янги ҳаёт қураётган ёшларга берадиган маслаҳатлари нафақат  никоҳнинг илк кечаси, балки ҳаёт давомида дуч келадиган муаммоларда биргалашиб ечим топиш, эр ва аёллик вазифалари,  бир-бирларини тушуниш, ишонч, қайнбўйинлар билан муносабатларда ўз самарасини беради. Келин янга ва куёв жўранинг вазифалари ўта масъулиятли бўлиб, уларни кўрсатган тўғри йўллари келин-куёвларнинг янги ҳаётга кўникишларида ёрдам беради.

Ўзаро ишонч, меҳр-муҳаббат, бир-бирини қувватлаш эса ҳайрли дуолар ила юзага келади. Жамиятимиздаги қурилаётган ҳар бир янги оила мукаммал бахтга, тинчлик-хотиржамлик ва болалар кулгусига тўла бўлишини Яратгандан сўраб қоламиз.

Мунира АБУБАКИРОВА

Ўзбекистон мусулмонлари идораси мутахассиси

«Ақийда» сўзи арабча «ақада» феълидан олинган бўлиб, бир нарсани иккинчисига маҳкам боғлаш маъносини англатади. Бу сўзнинг кўплик шакли «ақоид» бўлади. Ислом ақидаси ҳар доим инсонни маълум бир нарсалар билан маҳкам боғлаб турадиган эътиқодлар мажмуидан иборатдир.

Киши одатда бирор нарсага эътиқод қилиши учун унинг моҳиятини аъло даражада билиши керак. Акс ҳолда ақида борасида чалкашлик ва хатоликлар келиб чиқиши табиий. Бунинг учун маърифат зарур. У онгимизда мустаҳкам қарор топсагина, эътиқодимиз мусаффо бўлади. Демак, ақида илмга асосланган бўлиши лозим. Аслини олганда, барча нарсанинг туб мағзини англашда илму маърифатга муҳтожлигимиз кундан-кун сезилиб туради.

Бинобарин, динда ҳар доим ҳам ихлоснинг ўзи кифоя қилмайди. Илмсиз нажот топаман деган кишилар адашади. Илм нажот ва бахт-саодат калитидир. Буюк тобеъин Ҳасан Басрий раҳматуллоҳи алайҳ шундай деганлар: “Илмсиз амал қилувчи – йўлни билмасдан йўлга чиққан йўловчи кабидир. Илмсиз амал қилган кишининг ислоҳидан кўра фасоди кўпроқ бўлади. Шундай экан ибодатга зарар бермайдиган илмни ва илмга зарар бермайдиган ибодатни талаб қилинглар. Бир қавм ибодат талабида бўлди ва илмни тарк қилди. Натижада улар уммати Муҳаммадга қилич кўтариб чиқди. Агар уларда илм бўлганида, бу ишни қилмаган бўлар эди”.

Ақида софлиги ҳар бир мусулмон учун ўта муҳимдир. Чунки ақидасиз амалларнинг заррача фойдаси йўқ. Буюк бобокалонларимиздан бири Сўфи Оллоҳёр раҳматуллоҳи алайҳ ақоид илмининг зарурлигини баён қилиб шундай деганлар:

Ақида билмаган шайтона элдур,

Агар минг йил амал деб қилса елдур.

Дарҳақиқат, ақиданинг зарурий масалаларини билмаган киши ҳар қанча ибодат ва риёзат қилса ҳам, қилган ибодатлари унга ҳеч қандай наф бермайди. Шунингдек, ақида нотўғри танланса, бунинг оқибати янада ёмон бўлади. Динда ғулувга кетиш ҳам шулар жумласидандир. Диндаги ғулувнинг энг ёмони – етарли шаръий илми бўлмаган ҳолда Қуръони карим ва ҳадисдан ўзича ҳукм олиш, суннатга ўзича амал қилиш, аҳли суннатда мавжуд тўрт мазҳабдан бирортасини ҳам эътироф этмасликдир. Буларнинг бари кишининг залолатига сабаб бўлади.

Ғулувдан сақланиш борасида Имом Муслим ривоят қилган ҳадисда Пайғамбар алайҳиссалом: “Ҳаддан ташқари чуқур кетувчилар ҳалок бўлдилар”, деб уч марта айтганлар.

Шунингдек, у зот умматини огоҳлантириб бундай деганлар: “Динда ғулувга кетишдан сақланинглар. Чунки сиздан олдингилар динда ғулувга кетиши сабабли ҳалокатга учради” (Ибн Можа ривояти).

Бундан билинадики, мусулмон киши шариатда буюрилмаган турли ибодатларни ўзича кўпайтириб олиб, белгиланган меъёрга риоя қилмасдан ҳаддан ошириб юбормасин. Ғулув диннинг кушандаси экани аниқ манбаларда қайд этилган.

Ақидани нотўғри танлашнинг салбий оқибатларидан яна бири динни жуда ҳам енгил олиб, шаръий аҳкомларни бажаришни ортга суришдир. Бунинг ҳар иккиси ҳам нотўғридир.

Ҳакимлардан бири бундай деган экан: “Бандалар Аллоҳ таоло буюрган ишларни адо қилишларида шайтоннинг икки ҳамласига учрашлари бордир: биринчиси, банданинг амалда ғулувга кетиши бўлса, иккинчиси, амалда нуқсонга йўл қўйишдир. Шайтон буларнинг қайси бири ғолиб бўлишига асло парво қилмайди”.

Банда иблис алайҳил лаънадан устун келиши учун амалини шариат мезонига солиб кўрсин. Агар унда нуқсон бўлмаса ва ҳаддан ҳам ошмаса, зафар уники. Аксинча бўлса, оқибати ҳам, шубҳасиз, аксинча бўлади. Буни билиш учун албатта илм керак. Инсон аввало тўғри йўл қайсилигини билиб олмоғи лозим. Шунинг учун шариатимиз илмга буюрган.

Биз ватанимиз тинчлиги, юртимиз ободлиги, халқимиз фаровонлигини ўйласак, кўпроқ ўқишимиз, виждонни поклаб, комилликка интилишимиз зарур. Шунингдек, аҳил ва иноқ бўлишимиз, бир-биримизга манфаат етказишимиз, бир ёқадан бош чиқариб, мустақил юртимизни турли ёт ғоя ва бузғунчи кучлардан кўз қорачиғимиздек асраб-авайлашимиз даркор.

Бугунги кунда келажагимиз ворислари бўлмиш ёшларнинг ақидаси тўғри бўлиши ҳамда динда ғулувга кетмасликлари учун ота-она, маҳалла, мактаб, устоз ва мураббийлардан катта масъулият талаб этилади. Ёшларимиз турли интернет ёки шу каби ахборат воситаларига боғланиб қолар экан, ўзлари билмаган ҳолда нотўғри эътиқодга кириб қолишлари ҳам мумкин. Чунки, илм интернетдан олинмайди.

Афсуски, бугунги кунда айрим мамлакатларда динни ниқоб  қилиб олган  каслар бегуноҳ одамларнинг қонини тўкмоқда, обод шаҳар-қишлоқларни вайрон қилмоқда. Энг ачинарлиси, жангарилар ўзларига эргашмаган мусулмонларни кофирга чиқариб, қатл қилаётир.

Инсон огоҳ ва ҳушёр бўлсагина, ўзининг келажагига теран назар ташлайди, мушоҳада этади, фитна-фасод, хавф-хатарнинг олдини олиш ва бартараф қилиш ҳаракатида бўлади. Барчамиз неъматларга шукр қилиб, уламоларимиз айтган панду-насиҳатларга қулоқ солсак, мамлакатимиз тинч, осмонимиз мусаффо бўлади.

Аллоҳ таоло жаннатмонанд юртимизни турли бало ва офатлардан, ботил ақида ва фитналардан Ўзи асрасин! Аждодларга муносиб тўғри ақидада собит турадиган авлодлардан қилсин. Ҳеч кимни соф ақидадан адаштирмасин!

Мақсуд АКРАМОВ,

Мир Араб ўрта махсус ислом билим юрти тарбиячиси, Қироат фани мударриси

Ислом шариати аҳкомларини кузатган киши унда инсонларнинг манфаатлари тўлиқ равишда эътиборга олинганига амин бўлади. Шундай бўлса-да, уламолар инсон манфаатларининг эътиборга олинишига оид далилларни батафсил тарзда келтириб ўтадилар. Жумладан, “Биз сени, фақат, оламларга раҳмат қилиб юбордик”[1] ояти. Пайғамбарнинг инсонларга раҳмат бўлиши у олиб келган ҳукмлар инсонлар манфаатига тўлиқ кафил бўлишига боғлиқ. Агар ундай бўлмаса, унинг юборилиши инсонларга раҳмат эмас, балки кулфат бўлади.

“Албатта, Аллоҳ адолатга, чиройли амаллар қилишга ва қавм-қариндошга яхшилик қилишга буюрур ҳамда бузуқлик, ёмон ишлар ва зўравонликлардан қайтарур. У зот шояд ибрат-эслатма оларсизлар, деб сизларга панд-насиҳат қилур”.[2]

Адолат – икки шахс ёки нарса орасида бирор ишда тенглик ва мувозанатга амал қилишдир. Демак, адолатдан мурод барча ишларда “ифрот” (ҳаддан ошиш) ва “тафрит” (камчиликка йўл қўйиш) ўртасидаги мўътадилликка риоя қилишдир. Инсонлар ҳаётининг мўътадил низомда давом этиши уларни тафрит ёки ифротдан ажратиб турувчи тўғри чизиққа қиёсланади. Ана шу чизиқдан четга чиқиш фасодга олиб бориши муқаррар. Бунга оятнинг охири ҳам далолат қилиб турибди. Аллоҳ томонидан қайтарилган мазкур уч иш инсонларнинг ишларини барбод қилувчи, уларни яхшиликка етишдан тўсувчи фасоддир. Зеро, Ибн Масъуд розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади: “Бу оят яхшилик ва ёмонлик маъносини жамлашда Қуръондаги кенг қамровли оятдир. Қуръонда бундан бошқа оят бўлмаган чоғда ҳам, у ҳар бир нарсанинг баёни ва ҳидоят бўлиш учун кифоя қилар эди”.[3]

Энди бу ҳақдаги ҳадиси шарифларга мурожаат қилсак. Масалан, “Иймон етмиш нечтадир шохчадир. Уларнинг энг юқориси Аллоҳдан бошқа илоҳ йўқ, деб гувоҳлик бермоқ, энг пастдагиси йўлдан озор берувчи нарсаларни кеткизмоқ” ҳадиси[4]. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам ушбу ҳадисда диннинг икки тарафини баён қилмоқдалар. Диннинг боши тавҳид бўлса, охири инсонларнинг умумий манфаатига намуна бўладиган амал эканини кўрсатиб бермоқдалар. Демак, манфаатлар диннинг чегарасидан четга чиқмас экан. “Қуёш чиққан ҳар куни инсоннинг ҳар бир бўғини учун садақа лозимдир. Икки киши орасида адолат билан ҳукм қилишинг ҳам садақадир. Бир кишини отига мингазиб ёки юкини юклаб бериб ёрдам беришинг ҳам садақадир. Ширин сўз ҳам садақадир. Намозга бораётган ҳар бир қадаминг ҳам садақадир. Йўлдан озор берувчи нарсаларни кетказишинг ҳам садақадир”[5] ҳадиси ҳам шу маънога оиддир.

“Махлуқот барчаси Аллоҳнинг қарамоғидадир. Уларнинг Аллоҳга энг суюклиси ўз қарамоғидагиларга манфаатлироғидир”[6] ҳадисида инсонларга манфаат етказиш йўлида хизмат қилиш Аллоҳга яқин бўлишнинг энг асосий сабабларидан бири сифатида келтирилмоқда. Бу эса Ислом шариати инсон манфаатларини эътиборга олганининг яна бир намунасидир.

“Зарар бериш ҳам, уни зарар билан даф қилиш ҳам йўқ[7]” ҳадиси. Ушбу ҳадисда Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам инсон ўзига ва бошқаларга зарар берувчи ишлардан сақланиш лозимлигини таъкидламоқдалар. Бу ҳадис Ислом ҳуқуқидаги асосий қоидалардан бири бўлиб, кўплаб ҳукмларнинг асосидир. Юқоридаги ҳадислардан Ислом шариатида инсон манфаатларининг эътиборга олингани, балки улардан зарар ва ёмонликларни бартараф қилиш ҳам унинг мақсадларидан эканлигини тушуниш мумкин.

Ҳанафий мазҳаби ҳам ўз ижтиҳодларида инсон манфаатларига катта эътибор қаратган. Қуйида улардан баъзиларни кўриб чиқамиз.

Сирожиддин Ғазнавийнинг "Алғуррат ул мунифа фи таҳқиқи баъзи масоилил имом Аби Ҳанифа" китобининг хотимасида берилган жумлалардан айримларини  келтириб ўтамиз:

 "Қозилар, адолат аҳли, тириклар ва вафот этганларнинг барчаси аксар ҳолатларда имом Абу Ҳанифа раҳматуллоҳу алайҳ мазҳабига муҳтождирлар. Бошқа мазҳабларда қози гуноҳ қилса қозиликдан тушиб қолади. Бинобарин, қози қозилик даврида гуноҳдан маъсум бўлиши лозим, гуноҳ қилса қозилик мансабидан тушади ва чиқарган ҳукмлари ҳеч қандай кучга эга бўлмайди. Ушбу сўзга биноан бирорта қози ўз мансабида бардавом тура олмайди. Унга ҳар сафар гуноҳ қилганда фосиқ бўлганини ошкор қилиши ва қозиликка қайта сайланиши вожиб бўлади. Бундай қилинмаса қанчалик фасод чиқиши ҳеч кимга махфий эмас. Бу нарсалар содир бўлмаслиги учун имом Абу Ҳанифа мазҳабига эргашиш керак бўлади.

Имом Абу Ҳанифанинг наздида адолат аҳлидан бўлиш зоҳиран Исломга амал қилиш билан собит бўлади. Шофеъий мазҳабида эса гуноҳи кабиралардан зоҳиран ҳам, ботинан ҳам сақланиш лозим. Қайси қози ёки адолат аҳли дейилган шахс гуноҳ қилмаган?

Вафот этганларга тиловати Қуръон савоби билан ёрдам етказиш фақат ҳанафий мазҳабида жоиздир. Ўтганлар учун уқубатлардан халос бўлиш ва юқори даражотларга эришиш имом Абу Ҳанифа раҳматуллоҳу алайҳ мазҳабига эргашиш билан ҳосил бўлади.

 Балоғатга етмаган болалар қиладиган савдо-сотиқ ва бошқа муомалалар  имом Абу Ҳанифа мазҳабига кўра жоиз. Бошқаларда эса уларнинг қилган тасарруфларида муаммолар мавжуд. Чунки уларнинг фикрига кўра, инсонлар ўз эҳтиёжлари учун фақат балоғатга етган одамларнигина юбориш жоиз.

Шунингдек, аксар одамлар ўз савдоларида ийжоб ва қабул билан савдо қилишга одатланмаганлар. Яъни сотувчи “сотдим”, харидор “сотиб олдим”, демайди. Балки нарх аниқ бўлган ҳолатларда фақат ўзаро олди-берди, яъни харидор буюмни олиб пулни бериши билан якун топади. Бу ҳолат ҳам имом Абу Ҳанифа мазҳабида жоиз.

Бошқа мазҳабларда закот мажбурияти Қуръони каримда айтилган саккиз синфнинг ҳар биридан учта шахсга берилгандагина соқит бўлади. Ҳеч ким бу ишни қила олмайди. Ҳанафий мазҳабида эса закот олишга ҳақли бир одамга бериш билан ҳам закот адо этилган ҳисобланади.

Нажас (нопок) нарсалар билан иситиладиган ҳаммомлар, нопок нарсалар ёндириб ёпиладиган нонлар, нопок нарсалар аралаштириб қилинадиган лой (деворлар) масаласи ҳанафий мазҳабидан бошқа мазҳабларда муаммо ҳисобланади.        

Ҳайвонларнинг тезакларини сотиш ҳанафий мазҳабида жоиз. Бошқаларда жоиз эмас. Ҳолбуки, бу иш аксар одамлар қиладиган ишдир.

Одамлар олмахон, сувсар, оқсичқон ва бошқа ҳайвонларнинг терисидан тикилган кийимларни киядилар. Баъзилар наздида ўлган нарсанинг жуни нажас ҳисоблангани учун улар нопок нарсани кийиб юрган ҳисобланади. Бизнинг мазҳабда эса бу борада ҳеч қандай муаммо йўқ.

Ловия, ёнғоқ ва бодом каби нарсаларни пўстлоғи билан сотиш баъзилар наздида жоиз эмас ва бу катта муаммолар келтириб чиқаради. Зеро аксар одамлар шундай савдо қиладилар. Ҳанафий мазҳабида эса бу жоиздир.     

Ҳабибуллоҳ ЖЎРАБОЕВ,

Андижон “Саййид Муҳйиддин махдум” ўрта махсус ислом билим юрти мударриси

[1] Анбиё. 107- оят.

[2] Наҳл 90­оят

[3] Байҳақий. Шуабул иймон. – Риёд.: Мактабатур рушд, 2003. 2216­бет. (Бундан кейин Байҳақий. Шуабул иймон.)

[4] Байҳақий. Шуабул иймон. 2­ҳадис.

[5] Сунани  Абу Довуд. 1288­ҳадис.

[6] Табароний. Авсат. 5541­ҳадис.

[7] Табароний. Авсат. 1033­ҳадис.

Аввал хабар берилганидек, Ўзбекистон мусулмонлари идораси вакилларидан иборат делегация Россиянинг Санкт-Петербург шаҳрига жўнаб кетган эди. Мазкур ташриф юзасидан хабарларни Россиянинг бир қатор ОАВ ўз нашрларида ёритиб бормоқдалар. Хусусан, “Вести” ахборот хизмати ўзининг интернет саҳифасида юқоридаги ташриф бўйича қуйидагича ахборот берди: 

“Россиянинг шимолий пойтахти Санкт-Петербург шаҳрига Ўзбекистон мусулмонлари идораси вакилларидан ташкил топган делегация ташриф буюрди. Делегация аъзолари Санкт-Петербург жоме масжидга ташриф буюрдилар ва у ерда Санкт-Петербург ва Россиянинг Ғарбий-шимолий минтақаси мусулмонлари диний идораси раҳбари, муфтий Равиль Панчеев билан учрашдилар. Ўзбекистон делегациясининг ташрифдан мақсади терроризм ва экстремизмга қарши курашиш йўлида ҳамкорлик қилиш ҳамда Санкт-Петербург ҳудудидаги Марказий Осиёдан меҳнат мигрантлари билан  маърифий суҳбатлар ўтказишдан иборат. Шаҳардаги энг йирик диаспора  - бу ўзбеклар диаспорасидир. Муфтий Панчеевнинг сўзига кўра, ушбу ташриф мусулмон мигрантлар учун жуда муҳимдир, чунки уларнинг аксарияти кўп йиллардан бери энди биринчи маротаба ўзларининг она тилларида маъруза тинглайдилар. Бугунги кунда Петербургда барча маърузалар рус тилида олиб борилади, лекин афсуски уни ҳамма мигрантлар ҳам тушунмайди, аммо Равиль Панчеевнинг фикрига кўра, анъанавий диний қадриятларни ҳаммага етказиш керак. Ўзаро ҳамкорлик давом этиши мақсадга мувофиқ.” 

Ўзбекистон мусулмонлари идораси

Халқаро алоқалар бўлими