Қандай сўров, истакингиз бўлса ёлғиз Аллоҳдан сўранг, буюк Роббингизга юзланиб, қабул бўлишига асло шубҳа қилмаган ҳолда дуо қилинг. Аллоҳ таоло ҳар бир ишга қодирдир.

Ўтган солиҳлардан бири айтади: “Аллоҳга шу қадар ишонч билан дуо қиламанки, агар тоғнинг силкинишини сўраб дуо қилсам, ўша заҳоти тоғ силкинишига ишонаман”.

Ҳар бир ишга Қодир бўлган Аллоҳ таолога ишончингиз қани?

Бошига мушкул тушган, ёрдамга муҳтож бўлган, касалхонада ўлим билан курашаётган, оғир касалликка чалинган, ўзининг муаммосидан бошқа каттароқ муаммо йўқ деб билган эй банда Аллоҳ сени эшитиб турганига ва дуоингни албатта қабул этишига тўлиқ ишонган ҳолда дуо қил! Албатта, Аллоҳ эшитади, дуоларингни қабул этади, бунга шак-шубҳа йўқ!

Сизга бир кичик сирни ошкор қилайми?

Жума кунида шундай бир вақт борки, Аллоҳдан нимани сўрасангиз албатта беради. Ўтган солиҳлар бу соатни ҳеч қачон қўлдан бой бермасдилар. Улар: “Агар одамлар бу вақтда дуолар ижобат бўлишини билишганида эди, уни ҳеч қачон ўтказиб юбормасдилар”, деб айтишарди.

Олимлардан бири айтади: “Жума куни аср билан шом орасида дуо қилганимда Роббим дуоларимни ижобат қилаверди. Ҳатто Роббимдан бирон нарса сўрашга уяладиган бўлиб қолдим”.

Уйда, кўчада, масжидда ёки машинангизда бўлсангиз ҳам жума куни кўп дуо қилинг. Аллоҳдан нимани сўрамоқчи бўлсангиз сўраб қолинг!

Албатта, дуонинг қабул бўлиши фақатгина жума куни билан чекланиб қолмайди. Лекин шундай вақтлар борки, унда қилинган дуонинг ижобат бўлиш эҳтимоли юқоридир. Масалан, азондан кейин, рамазонда, кечанинг уйдан бирида, қийинчилик вақтида қилинган дуолар тез ижобат бўлади.

Аллоҳ таоло бундай марҳамат қилади: “Ёки музтар (ночор) одам дуо қилганда ижобат этиб, унинг мушкулини осон қилган ҳамда сизни ер юзида халифа қилган Зот яхшими?! Аллоҳ билан бирга бошқа илоҳ борми? Қанчалик оз эслайсизлар-а?!” (Намл сураси, 62-оят).

Бадр жанги куни 313 нафар мусулмон мингга яқин мушрикка қарши урушга чиққанида Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам Аллоҳ таолога тазарру ила ёлвориб, дуо қилдилар: “Аллоҳим, менга берган ваъдангни Ўзинг рўёбга чиқаргин. Аллоҳим, мен ваъдангдан умидворман. Аллоҳим, агар ушбу гуруҳ ҳалок бўладиган бўлса, Сенга ер юзида ибодат қиладиган ҳеч ким қолмайди”.

Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг Аллоҳга қаттиқ ёлвориб дуо қилишларини кўрган Ҳазрати Абу Бакр Сиддиқ розияллоҳу анҳу: “Ё Расулуллоҳ ўзингизга раҳмингиз келсин, албатта Аллоҳ сизга ваъда берган нарсасини рўёбга чиқаради”, дедилар.

Аллоҳ таоло Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг қилган дуоларини ижобат этди:

“Ўшанда Роббингиздан мадад сўраганингизда, сизни (сўровингизни) ижобат қилиб: «Албатта, Мен сизларга кетма-кет келадиган мингта фаришта ила мадад берувчиман»,–деди” (Анфол сураси, 6-оят).

Ҳа, Аллоҳ ҳар бир ишга Қодир. У Зот ҳар қандай қийинчиликларни енгил қилади, ёпиқ эшикларни очиб қўяди. Аллоҳ эшитаётанига ва албатта қабул этишига аниқ ишонч билан дуо қилинг! Аллоҳим менга яхшиликлар эшикларини оч, мушкулларимни енгил қил деб айтинг.

Унутмангки, ёлвориб дуо қилишингизга қарамасдан дуоингиз ижобатининг кечикиши умидсизликка тушишингизга сабаб бўлмасин. Чунки Аллоҳ таоло сизга сиз эмас, Унинг Ўзи ихтиёр қилган нарсани ва сиз истаган вақтда эмас, Унинг Ўзи истаган вақтда ижобат қилади.

Аллоҳим! Ризқим осмонда бўлса, туширгин. Ерда бўлса, чиқаргин. Узоқда бўлса, яқин қил. Яқинда бўлса, осон қил. Оз бўлса, кўпайтиргин. Кўп бўлса, баракотли қилгин.

Аллоҳ дуоларингизни ижобат қилса сизга барча яхшиликлар эшикларини очиб қўяди. Ким Аллоҳдан сўрамаса, Аллоҳдан юз ўгирса, ўзига-ўзи зулм қилади.

Ким Аллоҳни йўқотса, яна нимани топиши мумкин. Агар ким Аллоҳни топса, нимани ҳам йўқотади. Сиз бутун оламларнинг ягона яратувчиси бўлган Зотнинг бандасисиз. Аллоҳ таоло бандаларига нисбатан жуда меҳрибон ва раҳмлидир.

 Даврон НУРМУҲАММАД

Кунларнинг бирида Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам саҳобалари билан бирга ўтирардилар. Шу пайт бир аъробий Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи ва ъалаа олиҳи васалламнинг олдиларига савол сўраб келди.

Саҳобалар бадавийлар савол сўрашса жуда хурсанд бўлиб кетардилар. Чунки бадавийлар саҳобалар тортинган саволларни беришдан асло уялмасдилар.

Аъробий: “Ё Аллоҳнинг Расули, менга яхшиликни ўргатинг”, деди.

Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам унинг қўлидан ушлаб туриб: “Субҳаналлоҳ валҳамдулиллаҳ ва лаа илаҳа иллаллоҳу валлоҳу акбар, деб айт” дедилар.

Эътибор беринг, Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам бадавийнинг қўлидан ушлаб сўзладилар. Бирор кимса билан гаплашаётганда суҳбатдошнинг қўлидан ушлаб ёки елкасига қўлни қўйиб сўзлаш жуда таъсирли услуб саналади.

Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам ҳам саволга жавоб беришга шошилмадилар, балки олдин бадавийнинг қўлидан тутиб, кейин жавоб бердилар.

Бироз ўтиб, ҳалиги бадавий бир тафаккур қилиб яна қайтиб келдида: “Ё Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам “Субҳаналлоҳ валҳамдулиллаҳ ва лаа илаҳа иллаллоҳу валлоҳу акбар” булар Аллоҳ учун, мен учунчи?” деди.

Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам табассум қилдилар ва: “Агар “Субҳаналлоҳ” десанг, Аллоҳ таоло “рост сўзладинг” дейди, “Алҳамдулиллаҳ” деб айтсанг, Аллоҳ “рост сўзладинг” деб айтади, “Лаа илаҳа иллаллоҳу” десанг, Аллоҳ “рост сўзладинг” дейди, “Аллоҳу акбар” деб айтсанг, Аллоҳ таоло “рост сўзладинг” деб айтади. Агар “Аллоҳуммағфирлий” деб айтсанг, Аллоҳ “кечирдим” дейди, “варҳамний” десанг, Аллоҳ “раҳм қилдим” дейди, “варзуқний” деб айтсанг, Аллоҳ “ризқлантирдим” деб жавоб беради”, дедилар.

Аъробий бармоқлари билан етти нарсани санадида, сўнг яна ортига қайтиб кетди.

Яна бошқа ҳадисларда Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: “Аллоҳ таолога каломларнинг энг севимлиси тўрттадир: Субҳаналлоҳи валҳамдулиллаҳи ва лаа илаҳа иллаллоҳу валлоҳу акбар”;

“Субҳаналлоҳи валҳамдулиллаҳи ва лаа илаҳа иллаллоҳу валлоҳу акбар, деб айтишим мен учун қуёш чиқиб, нур сочганидан яхшироқдир”, деганлар (Имом Муслим ривояти).

Ушбу зикрларни айниқса бомдод намозидан сўнг қуёш чиққунига қадар 100 маротабадан айтишнинг ажру мукофоти ниҳоятда катта. Улкан савобларга, гуноҳларнинг кечирилишига ва бошқа фойдаларга эриштиради.

Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам айтадилар: “Исро кечаси Иброҳим алайҳиссаломга йўлиқдим. У зот: “Ё Муҳаммад, умматингизга мендан салом айтинг ва жаннатнинг тупроғи пок, суви ширин ва ўсимлиги “Субҳаналлоҳи валҳамдулиллаҳи ва лаа илаҳа иллаллоҳу валлоҳу акбар” эканининг хабар беринг”, дедилар (Имом Термизий ривояти).

Ушбу тўрт зикр “Субҳаналлоҳи валҳамдулиллаҳи ва лаа илаҳа иллаллоҳу валлоҳу акбар”ни айтишга кўп билан бор йўғи 10 сония (секунд) кетади. Аммо Аллоҳ таоло бу зикрлар сабабли ризқингизни қанчалик кенг қилади. Кўпчилик ризқ деганда, фақатгина моддий бойликни тушунади. Аммо намозингизни адо этишингиз, уйга соғ-омон қайтиб боришингиз ва аҳли аёлингиз сизни хурсанд ҳолда кутиб олиши, Қуръони каримдан бир оят бўлса ҳам ўқий олишингиз ҳам Аллоҳ берган ризқдир.

“Субҳаналлоҳ валҳамдулиллаҳ ва лаа илаҳа иллаллоҳу валлоҳу акбар. Аллоҳуммағфирлий варҳамний варзуқний”....

Аллоҳ таоло барчамизни Ўзини кўп зикр қилувчи зокир бандаларидан қилсин.

Даврон НУРМУҲАММАД

Ота-онага яхшилик қилиш шундай қиссаки, уни сен ёзасан, болаларинг сенга ҳикоя қилиб беради!

Ҳеч ким оталарнинг фазлини инкор қила олмагай, чунки Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам бундай деганлар: “Робнинг розилиги отанинг розилигидадир, Робнинг ғазаби отанинг ғазабидадир”.

Бошқа бир ҳадисда: “Робнинг розилиги ота-онанинг розилигидадир, Робнинг ғазаби ота-онанинг ғазабидадир”, дейилган.

Ота гўё чодирнинг тиргагига ўхшайди, у қуласа, чодир бутунлай қулаб тушади!

Гоҳида биз фарзандлар оталаримизнинг бизга айтган баъзи буйруқларидан малолланамиз, жаҳлимиз чиқади, юрагимиз торлик қилади, “уфф”лаймиз ҳам, улар айтган гап ёшимизга муносибмасдек, майда-чуйда нарсадек туюлади. Лекин улар буни бизга қайғурганларидан айтган бўлишади...

Бир киши бундай ҳикоя қилади:

Отамнинг дунёдан абадий риҳлат қилган тундаги чеҳраларини ҳануз эслайман...

Уйга келганларида мен кечки овқатимни тановул қилаётган эдим, соғлиғимга қайғуриб, овқат ҳазм қилиш тўғрисида баъзи нарсаларни насиҳат қилдилар, ҳар хил таомларни аралаштириб еявермаслигим кераклигини айтдилар-у олдимдан кетдилар. Мен бироз ранги қочган юзларида маҳзунлик асарини кўрдим.

Эртаси куни руҳлари оламлар Роббига кўтарилди. Бу қадар шиддатли ўлимга илгари сира гувоҳ бўлмагандим. Негаки бу ўлим мен учун энг қимматли инсонни – отамни олиб кетаётган эди.

Вафотларидан неча-неча йиллар ўтган бўлса ҳам гоҳ-гоҳида отамнинг насиҳатларини эслаб йиғлаб оламан...

Шундай экан, отангизнинг этагини маҳкам тутинг. Бугун у ота, эртага сиз ота бўласиз! Набий алайҳиссалоту вассалом айтадилар: “Ота жаннат эшикларининг энг ўртаси (яъни энг яхшиси)дир. Хоҳласанг бу эшикни бой бер, хоҳласанг ғанимат бил!”

Отам вафот этгандан кейин қанчалик заиф эканимни ҳис қилдим... Яқин суянч изладим, лек топа олмадим!

Демак, ёшимиз, мансабимиз, номимиз қанча кўтарилса ҳам, оталаримизга муҳтожлигимизча, заифлигимизча қолаверарканмиз!

Оталаримиз бизни самоларда парвоз эттирадиган қанотларимиздир!

Бир шоир отасига атаб қуйидагича шеър ёзган экан:

Менга сиз ўргатдингиз қалам тутишни

Сўзларнинг таъмин билиб, шеърлар битишни.

***

Ҳадяларни улашган ҳам сиз эрурсиз

Дарё-денгиз сувидан менга берурсиз.

***

Таомлантирдингиз гўё қушлар мисоли

Бундан мақсадингиз фақат Аллоҳ висоли.

***

Қуръоннинг сураларин сиздан уқтирдим

Сўнг худди нағма мисол тилга юқтирдим.

***

Қироатни ўргатдингиз эътибор бериб

Сўзларнинг таг-тубидан дурларни териб.

Доктор Ҳассон Шамси Пошонинг "Метин қоялар" китобидан

Ғиёсиддин Ҳабибуллоҳ, Неъматуллоҳ Исомов таржимаси.

Ўғлим ҳуқуқшунослик факультетида талаба эди. Мен у билан жуда кўп тортишиб қолардим. Бирор бир кун уни койишдан, у билан гап талашишдан холи ўтмас эди. Охири тоқатим тоқ бўлиб ўз ўғлимни кўрганда безиллайдиган бўлиб қолдим. Унинг ҳам менга муносабати бундан ёмон бўлса, ёмон эдики, яхши эмасди. Ўғлим билан ўртамиздаги совуқчиликка сабаб бўлаётган нарса унинг дарсларига бепарволиги эди.

Бир куни кечаси хонасининг олдидан ўтаётиб эшигининг қия очиқ қолганига кўзим тушди. Ичкарига қарасам, ўғлим устини ёпмай ухлаб қолибди. Хонасига кирдим-да, устини ёпиб, эшик тарафга қараб юрдим. Эшик дастасини ушладим ҳамки, бирдан ўғлимни ўпиб қўйиш хаёлимга келди. Орқамга қайтиб ўғлимни ўпдим. Ҳа, пешонасидан ўпдим-да чиқиб кетдим.

Эрталаб ўғлимнинг кайфияти яхши, ўзини тутиши ҳам бошқача эди. Аввалги қовоқ уйиш, қўрс-қўполликлари бугун негадир йўқ эди. Менга салом бериб олдимга ўтирди. Бирга нонушта қилдик. Шундан кейин ўғлим кун сайин мен билан яхши муомала қиладиган ва дарсларини ўз вақтида бажарадиган бўлиб қолди. Хулқи гўзаллашди. Мен бу ҳолатдан ажабланиб эҳтимол Аллоҳ таоло бечора онасининг дуоларини ижобат қилган бўлса керак деб хулоса қилдим. Лекин бир куни бу катта ўзгаришнинг сирини онасидан эшитиб билдим.

Ўғлим онасига айтган гапларини қандай бўлса, шундайлигича айтиб бера қолай:

“Ўша кеча отам хонамга кирганларида ухламаган эдим. Шунчаки, улар билан гаплашмаслик учун ўзимни ухлаганга солиб ётгандим. Отам тепамга аста келиб, мени ухлаяпти деб ўйлаганлари учун уйғотиб юбормай дея оҳиста ҳаракатлар билан устимни ёпдилар. Кейин эшик томон йўналдилар. Хонамдан ташқарига йўналган қадам товушлари мени хотиржам қилди. Чунки ўша пайтда отамни кўришни ҳам, у киши билан гаплашишни ҳам хоҳламасдим. Улар ҳам ҳудди шундай мени ёмон кўрадилар деб ўйлардим. Лекин ўша кеча менинг ҳис-туйғуларимни тамоман ўзгартириб юборди. Отам орқага қайтиб пешонамдан ўпар экан, қалбимнинг туб-тубларидан бир нималар тўлқинланиб кетганини ҳис қилдим. Мен тушундимки, отам мени ёмон кўрмас эканлар, балки мен аҳмоқ у киши ҳақларида доимо нотўғри фикрда бўлган эканман. Мен ўша кечани хатоларимни англаб, йиғлаб ўтказдим. Йиғлар эканман, энди бундан буён яхши тарафга ўзгаришга, отамга нисбатан яхши муомалада бўлишга қарор бердим”.

Доктор Абдуллоҳ Муҳаммад Абдулмуътининг

“Фарзанд тарбиясида 700 та сабоқ” китобидан

Ғиёсиддин Ҳабибуллоҳ, Камронбек Ислом таржимаси.

Мўмин-мусулмонлар бир-бири билан кўришганда бир-бирига салом бериб, ўзаро тинчлик, омонлик тилайди, Ҳақ таолодан юртга тинчлик, ободлик сўраб дуои хайрлар, ҳар бир яхшилик устида тинчлик бўлсин дея, яхши ниятлар қилади. Бу, албатта, бежиз эмас.

Негаки ҳар бир инсон ҳаёти давомида эзгу мақсад, орзу-истакларига етиш учун ҳаракат қилади. Бунинг учун унга энг катта таянч – тинчлик муҳитидир. Осойишталик ҳукм сурган оила бардавом ва мустаҳкам, эл-юртнинг тинчлиги эса мамлакат тараққиёти, аҳоли турмуш фаровонлигига сабаб бўлади.

Аллоҳ асрасин, оила ва юрт нотинч бўлса, ҳаёт лаззатини тасаввур қилиб бўлмайди. Ҳатто киши бирор луқмасини хотиржам ютолмайди.

Ислом динида тинчликни улуғлаш комил мўминликнинг муҳим белгиларидан ҳисобланади. Тинчликни қадрлаш, осойишта ҳаёт учун шукроналик уни сақлаб қолиш ва мустаҳкамлашнинг зарурий шартидир. Динимиз таълимотида масаланинг бу жиҳатига ҳам алоҳида эътибор берилган.

Қуръон каримда марҳамат қилинади: “Қачон (Биз) инсонга (тинчлик, саломатлик, фаровонликни) инъом этсак, у (шукр қилишдан) юз ўгириб, ўз ҳолича кетур. Қачон унга (хасталик, камбағаллик каби) бирор ёмонлик етса, ноумид бўлур” (Исро сураси, 83-оят).

Юртимизда тинчлик-осойишталик барқарорлигини таъминлаш йўлида катта иш олиб борилмоқда. Шунга кўра биз ҳам тинч, осойишта ва фаровон ҳаётнинг қадрига етиб, унинг давомийлигига ўз ҳиссамизни қўшмоғимиз лозим.

Тинчлик ва хотиржамлик улуғ неъмат эканини ҳаммамиз яхши биламиз, аммо унинг қадрига етиш лозимлигини айримлар тушунмайди. Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи ва саллам таъкидлаганларидек: “Икки неъмат борки, кўпчилик одамлар унинг қадри­га етмайди. У сиҳат-саломатлик ва хотиржамликдир” (Имом Бухорий ва Имом Термизий ривояти). Ушбу неъматлар қарор топган юртда хотиржамлик ҳукм суради, фарзандлар эмин-эркин камолга эришади, оқибатда, жамиятда ҳар томонлама юксалиш ва ривожланиш рўй беради.

Динимизда тинчликка бўлган эътибор нечоғлик катта бўлиш билан бирга бағрикенглик унинг негизидир. Инсон ўзидаги неъматнинг қадрини унинг устида мулоҳаза юритиш, ундан ўзгалар ҳам баҳраманд ёки бебаҳра эканини ўйлаб кўриш билан ҳис этади.

Барча эзгу ишлар рўёбга чиқишининг боиси осойишталикдир. Шу боис инсонлар нафақат мавжуд тинчликнинг қадрига етиши, балки унга ношукрлик қилиб футур етказишдан сақланиши лозим. Абу Хурайра розийаллоҳу анҳу ривоят қилади. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам: “Эй, Парвардигор! Дунё ва охиратда тинч ва омонда қилгин” деб қилинган дуодан кўра афзалроқ дуо йўқдир”, дедилар (Имом Байҳақий ривояти).

Бугунги таҳликали даврда инсоният учун тинчлик ва хотиржамлик сув ва ҳаводек зарур. Фарзандларимиз, ён-атрофдаги кишиларга ушбу неъматларнинг қадрига етиб, уни асраб- авайлаш зиммамиздаги бурчи эканини тушунтиришимиз лозим.

Қуръони каримда Иброҳим алайҳиссалом тилидан Ватанлари ҳақига бундай дуо қилган: “Эслaнг: Ибрoҳим: “Эй, Рaббим, бу (Мaккa)ни тинчлик шaҳри қилгин вa унинг aҳoлисидaн Aллoҳгa вa oxирaт кунигa ишoнувчилaргa (турли) мeвaлaрдaн ризқ қилиб бeргин” (Бақара сураси, 126-оят). Ояти каримада Ҳақ таоло Пайғамбаримиз алайҳиссаломга ўтган пайғамбарлар ҳаётидан хабардор қилиб, умматларини улуғ неъматлар тинчлик ва хотиржамликни қадрлаб, асраб-авайлаб ҳаёт кечиришга ундалмоқда. Иброҳим алайҳиссалом яшаган даврда Макка тинч шаҳарлардан бўлган. Шундай бўлсада, тинчлики доимо сўраб дуо қилиш муҳим эканига далолатдир.

Демак, ушбу буюк икки неъмат бардавом бўлиши учун инсондан шукр ва қадрлаш, тинчлик ҳукм суриб турган жойга яна тинчлик сўраб дуо қилиш динимизнинг энг долзарб талабидир. Айниқса, динимизни ниқоб қилиб, ўзларининг ғаразли мақсадларига эришишга уринаётган фирқа ва оқимларга қарши доимо сергак ва ҳушёр туриш зарурлигини доимо ёдда тутмоқ лозим.

Қуръони каримда: “... Эзгулик ва тақво (йўли)да ҳамкорлик қилингиз, гуноҳ ва адоват (йўли)да ҳамкорлик қилмангиз! Аллоҳдан қўрқингиз! Албатта, Аллоҳ азоби қаттиқ зотдир”, дея марҳамат қилинади (Моида сураси, 2-оят). Ояти каримада айтилганидек, эзгу ният йўлида ва тақво йўлида ҳамкорлик қилиш ер юзида тинчлик ва хотиржамликни барқарор бўлишига бош омил бўлади.

Башарият барча нарсаси: ақл-заковат, мол-дунё ва куч-қувватини сарфлашига ҳақли бўлган ушбу улуғ неъматлар бардавом бўлиши учун унинг сабабларини ҳам давомли бажарилиши лозим. Бунинг учун инсонлар, айниқса, ёш авлод, Ҳақ таолонинг тоатида бўлишга тарғиб қилиш, маъсият ишлардан қайтариш, неъматларни қадрлаш руҳида тарбиялаш лозим. Бу борада ҳар бир инсон ўзининг бурчи ва мажбуриятларини яхши билиши ва унга қатъий амал қилиши динимиз тавсиясидир.

Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи ва саллам: “Ким оиласи тинч, жасади саломат ва ҳузурида бир кунлик таоми бор ҳолатда тонг оттирса, унга дунё тўлиғича берилибди”, деганлар (Имом Бухорий ривояти).

Жаҳонда рўй бериб турган нотинчлик, киши дилини хуфтон қиладиган ҳолатда ғафлатда қолиш ҳеч кимнинг ҳаққи йўқ. Мамлакат, оила ва инсонларни ҳалокат ва фалокатга учратадиган энг ёмон мусибатлардан бу – бепарволик, ғафлат, лоқайдлик ва шунга оид ёмон ҳислатлардир. Бу кўзга кўринмайдиган иллат, касалликдир десак муболаға бўлмайди.

Ушбу ёмон иллатлардан барчамиз холос бўлишимиз лозим ва лобуддир. Зеро, динимиз бепарволик, ғафлат, лоқайдликлардан қатъий қайтариб, уни уламолар орқали муаолажа қилишга тарғиб этади.

Хулоса қиладиган бўлсак, тинчлик ва хотиржамлик амалий шукр талаб қиладиган неъматлардандир. Уни адо этиш барчанинг зиммасига фарз. Ёши улуғ инсонлар ушбу икки улуғ неъматнинг мустаҳкамлигини сўраб кўпроқ дуо қилиши, ёшлар ўзининг ҳалол меҳнати, Ватанга ҳар жабҳада шараф билан хизмат қилишга астойдил бел боғлаш билан бу неъматнинг шукрини адо этган бўламиз, иншоаллоҳ.

Аллоҳ таоло юртимиз тинчлигини бардавом, халқимиз ҳаётини фаравон қилсин.

Исомиддин АҲРОРОВ,
Ўзбекистон мусулмонлари идораси
Кадрлар бўлими мудири