Ривоятлар чашмаси

Жаҳонгир Юлдошев томонидан ўқилди

Долзарб мавзу

Ислом инсонга нафи бор ҳар бир масалада олтин ўрталиқни ихтиёр этган. Шу жумладан, кийинишда ҳам. Либос, одатда, инсонни бошқа жонзотлардан фарқловчи, шу билан бирга, маданиятимизни, урф-одат, анъана ва қадриятларимизни ифода этувчи воситадир.

Аллоҳ таоло марҳамат қилади:

يَابَنِي آدَمَ قَدْ أَنْزَلْنَا عَلَيْكُمْ لِبَاسًا يُوَارِي سَوْآتِكُمْ وَرِيشًا وَلِبَاسُ التَّقْوَى ذَلِكَ خَيْرٌ ذَلِكَ مِنْ آيَاتِ اللَّهِ لَعَلَّهُمْ يَذَّكَّرُونَ

«Эй Одам авлоди! Сизларга авратларингизни беркитадиган либос ва патлар (зийнат кийимлари)ни туширдик. (Аммо) тақво либоси – бу, яхшироқдир. Бу(лар) Аллоҳнинг мўъжизаларидандир. Шояд (буни) эслаб кўрсалар!» (Аъроф сураси 26-оят).

Аллоҳ таоло инсонга кийим-бошни авратини тўссин, ўзини тузатсин, деб берган. Лекин ҳаддини билмас айрим кимсалар буни фахр ва ғурур воситаси қилиб олишган. Баъзилар кийимни тор ва ўта юпқа қилиб кийиб, ундан кўзланган мақсадни суиистеъмол қилишяпти.

Турмушимиз фаровонлашгани сари ҳаётимизга турли неъматлар қатори хилма-хил либослару кийим-кечаклар ҳам кириб келмоқда. Буни кун сайин кўпайиб бораётган кийим дўконларию кутилмаганда сизни кийиму пойабзал сотадиган телеграм каналига қўшиб, ижтимоий тармоқ орқали савдо-сотиқ қилишга ундайдиган ишбилармонлардан ҳам билиш мумкин.

Халқимиз одатда кўчага бошқа, уйга, тўй ва маросимларга бошқача кийинади. Орамизда кийим жавонларини тўлдириб, кийинишга муккасидан кетганлар ҳам бор. Бундайлар учун эгнидаги либоси  урфдан қолса, бошқасини харид қилаверади. Бу гап-сўзлар фақат аёлларга тегишли десак янглишамиз. Чунки бугун эр-йигитларимиз кийинишда хотин-қизларимиздан қолишаётгани йўқ. Туркия ёки Европанинг сўнгги урфдаги кийимларини фалон пулга олиб, тез-тез алиштириб турадиганлари ҳам топилади.

Абу Ҳомид Ғаззолий раҳматуллоҳи алайҳ айтади: “Инсоннинг кўркам ва қимматбахо кийимларга ўч бўлиши шайтонга қалбининг эшикларини очиб беришидир. Чунки шайтон инсонни фахрли кийимлар билан зийнатлаб, ўзига бўйсундиради ва нафс қулига айлантиришга ҳаракат қилади”.

Шайх Шаъбий айтади: “Аҳмоқлар устингдан кулмайдиган ва фақиҳлар айбламайдиган кийим кий”.

Алишер Навоий “Маҳбуб ул-қулуб” асарида: “Эркакларнинг ўзини кўз-кўз қилиши учун ясаниши аёлларнинг ўзига оро бериши кабидир. Аммо бу каби безанмоқ ҳар-иккаласи учун ҳам номуносибдир. Хусусан, эркаклар учун кўпроқ шарманда ҳолатдир”, деганлар.

Кийим кийишдан, асосан, учта фойда кўзланади. Биринчиси, азиятдан сақланса, иккинчиси, авратини беркитади, учинчиси, гўзаллик ва зийнат учундир.

Инсоннинг кийиниши унинг ички маънавий оламини акс эттиради. Кимда уят, ҳаё, ор-номус каби тушунчалар бўлса, ўша инсон ўз обрўсини сақлайдиган даражада кийинади.

Исломда кийим-бошга алоҳида эътибор қаратилади. Ислом ҳукумлари баён этилган китобларимизда алоҳида “Либос боби” бор. Айниқса, ҳадис, тасаввуф ва фиқҳ китобларимизда либос масаласига алоҳида урғу берилган.

Фуқаҳоларимиз кийим масаласида келган далилларни ўрганиб, қуйидаги хулосага келишган.

–  фарз – бу авратни беркитадиган ва иссиқ-совуқдан ҳимоя қиладиган кийим;

• мустаҳаб – бу авратни тўсиб, зийнатни зоҳир қиладиган кийим;
• мубоҳ – бу жума, ҳайит ва одамлар жамланадиган кунлари ясаниш учун кийиладиган кийим;
• макруҳ – бу такаббурлик ва манманлик учун кийиладиган кийим;
• ҳаром – бу авратни тўсмайдиган ҳамда эркаклар учун шойи-ипак кийимлардир.

Барча неъматларнинг исрофи бўлганидек, ортиқча кийимларнинг ҳам исрофи бор. Бу ҳақда Набий соллаллоҳу алайҳи ва саллам: “Енглар, ичинглар, кийинглар ва садақа қилинглар, исроф ва мутакаббирлик бўлмаса бас”, дедилар. Яна бир ҳадисда эса  “Модомики, сенда икки нарса: исроф ва манманлик бўлмаса, хоҳлаганингни е, хоҳлаганингни кий” деганлар (Имом Бухорий ривоятлари).

Мўътабар китобларда Набий соллаллоҳу алайҳи ва салламнинг ҳам, буюк саҳобаларнинг ҳам бир кийимликдан бошқа либослари бўлмагани ҳақида кўплаб ривоятлар бор. Улар кийинаман деса, ўша даврнинг энг қимматбаҳо либослари билан зийнатланишлари мумкин эди. Бироқ ундай қилмадилар. Ўз нафсларини жиловлаб, Ислом умматига намуна бўлдилар. Ҳатто Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи ва саллам кийимларини ўзлари ямаганлари, Умар ибн Хаттоб розийаллоҳу анҳу минбарда хутба ўқиётганларида устида еттита ямоқ солинган яхтаги борлиги ривоятларда келтирилади.

Абу Мусо Ашъарий розийаллоҳу анҳудан ривоят қилинади: «Ойша розийаллоҳу анҳо бизнинг ҳузуримизга бир кўйлак ва дағал иштон олиб чиқиб: “Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам мана шу иккисини кийиб вафот этдилар”, дедилар». (Имом Бухорий ва  Имом Муслим ривояти).

Бу билан бугун ҳам шундоқ кийиниш керак демоқчи эмасмиз. Ҳар бир ишнинг меъёри бўлгани каби, кийинишда исрофга йўл қўймаслик кераклигини таъкидламоқчимиз, холос. 

Аллоҳ таоло бандаларини тежамкорликка чорлаб, исрофдан қайтаради. Қуръони каримнинг Аъроф сураси 31-оятида:

وَكُلُوا وَاشْرَبُوا وَلَا تُسْرِفُوا إِنَّهُ لَا يُحِبُّ الْمُسْرِفِينَ

 «Еб-ичинг ва исроф қилманг. Чунки У исроф қилувчиларни севмас»;. Исро сураси 27-оятида эса:

إِنَّ الْمُبَذِّرِينَ كَانُوا إِخْوَانَ الشَّيَاطِينِ وَكَانَ الشَّيْطَانُ لِرَبِّهِ كَفُورًا

 «Албатта исрофчилар шайтонларнинг биродарлари бўлганлар. Шайтон эса, Раббга ўта ношукр бўлгандир», дея марҳамат қилинади.

Демак, исроф қилиш улкан гуноҳ қилган билан баробар бўлиб, шайтоний амаллардан эканлиги ойдинлашади. Шундай бўлгач, вақти келиб ҳар биримиз Ҳақ таолога барча неъматларига сўроқ берамиз. Зеро, Такасур сураси 8-оятида «Сўнгра ўша кунда албатта (ҳаёти дунёда сизларга ато этилган барча) неъматлардан сўраласизлар» дея мараҳамат қилинади.

Айримлар кийими бўла туриб, эски-туски либосларни эгнига ташлаб олади. Бу ҳам яхши эмас. Молик ибн Назла Жашмий розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади: «Набий соллаллоҳу алайҳи ва салламнинг ҳузурларига хароб кийимда келдим. У зот: “Молу мулкинг борми?” дедилар. “Ҳа”, дедим. “Қайси молу мулкдан бор?” дедилар. “Туядан, қўйдан, отдан ва қулдан”, дедим. “Агар Аллоҳ сенга молу дунё берар экан, Аллоҳнинг сенга берган неъматининг ва икромининг асари кўринсин!” дедилар» (Имом Абу Довуд ривояти).

Ривоят қилинишича, бир куни Пайғамбаримиз алайҳиссалом ва саҳобалар жангдан қайтиб, дам олиш учун бир дарахт соясида ўтирганларида, туясини боқиб юрган бир саҳобий уларнинг олдига келади. У эскриб, йиртилиб кетган кийимда эди. Бу ҳолатни кўрган Набий алайҳиссалом Жобир ибн Абдуллоҳга: “Унинг бошқа кийими йўқми?” деб сўрадилар. У киши: “Тўрвасида яна иккита кийими бор экан”, деди. Пайғамбар алайҳиссалом: “Уларни кийса бўлмайдими?” дедилар. Жобир ибн Абдуллоҳ бояги саҳобийни чақириб, Пайғамбар алайҳиссаломнинг гапларини етказдилар. У дарров кийимларини алмаштириб олди. Шунда Пайғамбар алайҳиссалом: “Мана шуниси яхши эмасми?”  дедилар.

Аёлларимиз тақлидга ўч бўлишади. Ҳаж ёки умрага борсак, гуруҳимиздаги айрим аёллар дарҳол бурқага кириб олганини ёки бошқа мазҳаб аёлларини кўриб, қўлқоп кийиб олганларини кузатганмиз. Муқаддас динимизнинг мўтабар ва мўътамад китобларида: «Мазҳабимизга кўра аёл кишининг эҳромда қўлқоп киймаслиги мандуб (мустаҳаб)дир. Чунки Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи ва саллам: “Аёл киши (эҳромда) қўлқоп киймайди”, деб марҳамат қилганлар”» дейилган (“Ғунятун носик”).

Юқоридаги мўътабар ҳанафий мазҳаби китобларидан маълум бўладики, аёл киши эҳромда турган вақтида қўлқоп кийиши жоиз, аммо киймагани афзалдир.

Аёллар эҳромдалик вақтиларида юзларини беркитмайдилар, бироқ юзига ёпинчиқ ёпса ва у ёпинчиқ юзига ёпишмай турса, бунинг зарари йўқ.

ليس للمرأة أن تغطي وجهها وأنها لو أسدلت على وجهها شيئا وجافته عنه لا بأس بذلك (بدائع الصنائع)

“Аёл киши эҳромда юзини беркитиши мумкин эмас ва агар юзига бирор нарсани ёпиб олса ва у ёпинчиқ юзига ёпишмасдан турса бунинг зарари йўқ” (“Бадоиъус саноиъ”).

Ҳанафий мазҳабимизда аёл киши эҳромдалигида юзини беркитмаслиги таъкидланганми, демак, шунга қатъий риоя қилиш шарт. Шу билан бирга, қолган пайтларда ҳам аёллар кийиниш борасида мазҳабимиз кўрсатмаларига амал қилсалар, нур устига нур бўлади.

Мақоламизга Аъроф сурасининг 26-оятини хулоса қилмоқчимиз: «Эй Одам болалари! Батаҳқиқ, сизларга авратингизни тўсадиган либос ва зийнат либосини туширдик. Тақво либоси – ана ўша яхшидир. Ана ўшалар Аллоҳнинг оят (белги)ларидандир. Шоядки, эслатма олсалар».

Аллоҳ таоло барчамизни тўғри йўлдан адаштирмасин.

Абдуқаҳҳор домла ЮНУСОВ,

Тошкент шаҳар бош имом-хатиби

Аслида қанақа?

Журналимизнинг жорий йил тўртинчи сонида “Индонезияда Исломни ёйган самарқандликлар” номли тарихий маълумотларга таянган мақола чоп этилганди. Билдирилган қизиқиш ва сўровлар асосида ўша мақоланинг давоми ўлароқ “Валий санго” силсиласининг фаолияти кенгроқ ёритилмоқда.

 “Валий Сонго” атамаси Индонезияда Ислом дини ва тасаввуф тариқатларини кенг миқёсда тарқатган мусулмон авлиёларга нисбатан қўлланади. У “Валий санга” шаклида ҳам талаффуз қилиниб, “тўққиз авлиё” деган маънони ифодалайди. Атама араб ва маҳаллий ява тилидаги икки сўз қоришмасидан шаклланган. “Валий” арабчада “ишончли киши”, “Аллоҳнинг дўсти” маъноларини берса, Индонезия аҳолиси томонидан “қўриқчи” маъносида ҳам ишлатилади. “Сонго” ёки “санга” сўзи эса ява тилида тўққиз рақамини англатади.

Силсила илк даврда Жумадил Кубро, Иброҳим Самарқандий, Мавлоно Исҳоқ ва уларнинг авлодлари бўлган тўққиз авлиёдан ташкил топган. Аммо кейинги даврларда силсила таркиби кенгайиб, ўзгариб борган.

Валий сонго валийлари XIV асрдан XVI аср ўрталаригача Ветнамнинг жанубий минтақалари, Яванинг шимолий қирғоқлари, Шарқий Явадаги Сурабая-Гресик-Ламонган, марказий Явадаги Демак-Қудус-Мурия ва Ғарбий Явадаги Чиребон ҳудудларида кенг фаолият юритган.

            Явадаги ислом дини авлиёлари иккига бўлинади биринчи тоифа Валий сонго таркибига кирувчи валийлар, иккинчиси, ушбу силсила таркибига киритилмайдиган авлиёлар. Маҳаллий анъаналарга кўра “Валий сонго” силсиласи ҳар бир даврда тўққиз авлиёдан иборат бўлган. Ушбу валийлар турли даврларда яшаган бўлишига қарамасдан уларнинг кўпчилиги бир-бири билан боғланиб кетган оила аъзолари саналади.

Баъзи манбаларда силсила фақат самарқандликлар оиласидан бўлган қуйидаги тўққиз авлиёлардан иборатлиги тўғрисида маълумотлар келтирилади: Малик Иброҳим Самарқандий, Сунан Ампел, Сунан Бонанг, Сунан Гири, Сунан Дражат, Сунан Калияга, Сунан Қудус, Сунан Муриа ва Сунан Гунунг Жатий. Бироқ, силсила таркибига кирган авлиёлар сони тўққиздан ошади. 

“Валий сонго” авлиёлари дастлабки даврда тўққиз кишидан иборат бўлган. Анъанага кўра пир вафот этганда унинг ўрнини шогирди эгаллаган ва силсила авлиёси сифатида устозининг ишини давом эттирган. Бу анъана бугунги кунгача шу тарзда давом этиб келмоқда. Бу улуғлар Индонезия архипелагида Ислом дини тарқалишида ва минтақа маданияти шаклланишида муҳим ўрин тутган.

Тадқиқотчилар фикрига кўра, “Валий сонго” минтақага аҳли сунна вал-жамоа эътиқодини олиб кирган бўлса-да, буни жамиятга етказишда тасаввуф тариқатлари томонидан ишлаб чиқилган усуллардан фойдаланган. Авлиёлар ислом таълимотини тарғиб қилиш жараёнида Қуръоннинг “Наҳл” сурасидаги 125 оят: “(Эй, Муҳаммад!) Раббингизнинг йўли (дини)га ҳикмат ва чиройли насиҳат билан даъват этинг! Улар билан энг гўзал услубда мунозара қилинг!” асосида тарғибот олиб боришган.

“Валий сонго” вакилларининг архипелагда Исломни тарқатиш борасидаги муваффақиятини қуйидаги ёндашувларда кўриш мумкин:

Биринчиси, оила ва никоҳ орқали даъват қилиш. Бунга мисол тариқасида Иброҳим Самарқандий Чампа ҳукмдорининг қизи билан, Мавлоно Исҳоқ Баламбанг ҳукмдорининг қизи билан турмуш қурганини келтириш мумкин. Аммо, Раден Раҳматнинг бу борада қилган ишлари алоҳида эътиборга сазовор. “Бабад танаҳ Жавий”да келтирилган маълумотларга кўра у ўзининг маҳаллий ҳукумрон табақа вакили бўлган мусулмон шогирдлари билан қариндошлик ришталарини боғлашни издошлари орасида алоҳида анъанага айлантирган. Бу эса келажакда Явада Ислом дини ривожланишига таъсир кўрсатган ҳамда ҳукумрон қатлам томонидан янги динга нисбатан ижобий муносабат билдирилишига сабаб бўлган.

Иккинчиси, дастлаб Иброҳим Самарқандий томонидан асос солинган Ислом таълимотини ўргатувчи песантрен диний мактаблари Нусантара Ислом цивилизациясини барпо этишда муҳим рол ўйнаган. Ислом динин қабул қилган барча маҳаллий аҳоли вакиллари песантренларда таълим олиш учун жалб қилинган. Бу мактабларга илм олиш учун келган талабалар песантренда яшаб таълим олганлар.

Учинчиси, Ява маданиятини ривожлантириш орқали Ислом маданиятини жамиятга тарғиб қилиш. Силсила вакиллари Индонезия маданиятининг турли соҳалари ривожига ҳам ўз ҳиссасини қўшган. Бу борада Иброҳим Самарқандийнинг набираси Сунан Бонанг фаолиятини келтириш мумкин. У ҳиндуийлик фалсафасига катта таъсир кўрсатган анъанавий Ява қўшиқларини ўзгартириб уларни Исломий маъно билан бойитган. Унинг машҳур ишларидан бири “Томбо ати” (Қалб шифоси) анъанавий ява қўшиғи. Ушбу қўшиқ мусулмоннинг таҳажжуд, Қуръон тиловати, рўза тутиш, тақводорлар мажлисларида қатнашиш, Худони зикр қилиш орқали руҳий хотиржамликка эришиш йўллари ҳақида ҳикоя қилади. “Томбо ати” бугунги кунда ҳам песантренларда ўқитилади ҳамда Индонезияда ўтказиладиган исломий қўшиқлар танловининг асосий шартларидан бири ҳисобланади.

Тўртинчиси, одамларнинг кундалик ижтимоий-иқтисодий эҳтиёжлари билан боғлиқ масалалар орқали Исломни тарғиб қилиш. Силсиланинг еттинчи даври вакили бўлган Сунан Мажагунг иқтисодий соҳада наяка (вазир) этиб тайинланган. У озиқ-овқат, пазандачилик, қишлоқ-хўжалиги ва бошқа бир қанча соҳалар бўйича ҳаром ва ҳалол масалаларини ёритиб, бу борада ижтиҳод қилган. Сунан Калияга эса қишлоқ хўжалиги ривожига ҳисса қўшган “Filsafat bajak dan cangkul” (Қўш ва шудгор фалсафаси) номли китоб ёзган.

Бешинчиси, вакиллар минтақада Исломни тарғиб қилишда сиёсий воситалардан ҳам моҳирона фойдаланган. Бунга мавлоно Исҳоқнинг фарзанди Сунан Гирий амалга оширган ишларни мисол қилиб келтириш мумкин. У суд жараёнлари бўйича шариатга асосланган маъмурий қоидалар ва кўрсатмаларни ишлаб чиқади. Бу борада унга ислом фиқҳи ва шариати борасида олим бўлган Сунан Қудус ёрдам берган. Сўфий даъватчилар томонидан қўлланилган ушбу ёндашувлар натижасида исломий анъаналар аввал маҳаллий урф-одатлар билан ассимиляция жараёнини бошдан кечирган, сўнгра аҳоли томонидан қабул қилинган.

Хулоса қилиб айтиш мумкинки, мазкур силсила таъсирида архипелагнинг диний таълим тизими, устоз-шогирд анъаналари, масжидлар маданияти ва яна бошқа кўплаб ижтимоий турмуш тарзи элементлари шаклланди. “Валий сонго”нинг биринчи пири Иброҳим Самарқандий томонидан асос солинган песантрен диний мактаблари бугунги кундаги замонавий Индонезия таълим тизимининг асоси бўлиб хизмат қилмоқда.

Феруз ХОЛМЎМИНОВ,

Имом Мотуридий халқаро илмий-тадқиқот

маркази илмий ходими 

Болалигимизда эртаклардаги ғайри табиий ҳодиса ёки ишлардан ҳайратланганмиз ва уларга ишонганмиз.  Ёшимиз улғайгач, уларнинг барини чўпчак, яъни тўқима деб ўйлаганмиз. Аслида ҳам шундайми?

Тадқиқотлар кўра, барча эртаклар ҳам тўқима эмас. Улардаги воқеа-ҳодисалар ўтмишда бўлиб ўтган воқеаларнинг бузилган, ўзгартирилган талқинидир. Бу ҳодисалар вақт ўтиши билан оғиздан оғизга ўтиб, у эртагу афсоналарга айланган. Уларда учровчи баъзи ғайриоддий сюжетлар, қаҳрамонлар, тилсимлар ва буюмларнинг асосида дин билан боғлиқ воқейлик ётади. Фақат улар бадиий тўқимага айланиб халқ оғзаки ижодида бўй кўрсатган, холос.

Эътибор қаратилса, эртаклардаги қаҳрамоннинг ғайриоддий қобилияти ёки ишлари, бошдан кечирганлари, бошқаларга ўхшамаслиги билан пайғамбарлар ҳаётига ўхшаб кетади. Уни қийин вазиятда қўллаб турувчи ҳомийлари ёки бирор куч берадиган буюми бўлиши ҳам одатий ҳол. Халқ эса мана шундай шахслар орқали ўз қаҳрамонларини тасаввур этиб, улар ҳақида ривояту эртаклар тўқишган. Улар воситасида ўз орзуларини баён қилганлар.

Тарихдан маълумки, Аллоҳ таоло Сулаймон алайҳиссаломга пайғамбарлик ва подшоликни бериб, унинг пайғамбарлигини  исботиш учун кўплаб мўъжизаларни ато этган эди.  У кишига бутун ҳайвонларнинг тилини ўргатиб, жинларни, шамолларни хизматларида ҳозиру нозир қилиб қўйди.

Бу ҳақда Қуръони каримнинг бир қанча сураларида баён қилинган.

Намл сурасида: «Сулаймон (пайғамбарлик ва подшоҳликда) Довудга ворис бўлди ва айтди: “Эй одамлар! Бизга қушлар тили ва бошқа нарсалар билдирилди. Албатта, бу аниқ фазлнинг ўзидир”. Сулаймон (хизмати) учун жин, инс ва қушлардан иборат лашкарлари тўпланиб, тизилган ҳолларида турдилар» (16-17 оятлар).

Сод сурасида: «Унга шамолни беминнат хизматкор қилиб қўйдик, унинг амри билан у ирода қилган томонга майин эсаверади. Яна барча бинокор ва ғаввос шайтонларни ҳам. Бошқаларини ҳам кишанланган ҳолда тўплаб (бўйсундирдик)» (36–38-оятлар).

Сабаъ сурасида: «...ва Сулаймонга шамолни (бердик). Унинг (шамолнинг) эрталаб кетиши бир ойлик, кечқурун қайтиши бир ойлик йўл эди. Унга мис булоғини оқизиб қўйдик ва жинлардан Роббининг изни ила унинг ҳузурида ишлайдиганлари бор эди...» (12-оят).

Қуръон тафсирларида келишича, Сулаймон алайҳиссаломга жинлар тилла ва ипакдан катта гилам тўқиб берганлар. Унинг ўртасида тилла тахт устига ўзи, атрофидаги тилла ва кумушдан ясалган курсида одамлар, уларнинг атрофида жинлар ўтирар, осмонда қушлар қаноти билан соя солиб турар, шамол гиламни кўтариб, айтилган жойга элтар экан. Шу билан бирга шамол эрталабдан тушгача бир ойлик йўлни, тушдан кечқурунгача яна бир ойлик йўлни босиб ўтар, бир кунда икки ойлик йўлни юриб қўяр экан[1].

Демак, эртакларда келганидек ўзи учар гиламлар бўлмаган. Балки шамоллар ўша гиламни учириб, Сулаймон алайҳиссаломни хоҳлаган жойга элтган.  Худди шундай жинлар ҳам Сулаймон алайҳиссоламга Аллоҳнинг изни билан хизмат қилдириб қўйилган. Уларнинг куч-қудрати худди эртакларда қайд этилганидек, кўплаб ишларга қодир бўлган.

Бундай ўхшашликни ўзбек халқ эртаги “Эрназар билан Кимёназар” ҳамда “Минг бир кеча” эртакларидаги “Алоуддиннинг сеҳрли шамшироғи”даги сеҳрли тилсимларида кўриш мумкин. Унда Эрназарнинг тилсими пичоқдаги Кимёназар номли ёрдамчи бўлса, Алоуддиннинг кўмакчиси шамшироқдаги дев. Иккисининг ҳам сўзи: “Хизматингизга тайёрман”. Исталган жойга кўз очиб юмгунча етказиш, қирқ қулоқли қозонни олиб келиш, бир зумда улкан саройлар тиклаш ва шу каби кенг тарқалган сюжетлар Сулаймоннинг хизматига шай турган жинларни эслатади.

Яна бир ўхшашлик Исо алайҳиссалом билан боғлиқ. Аллоҳ таоло унга осмондан моида (дастурхон) туширади. Бу воқеа Қуръони каримнинг “Моида” сураси 112-115 оятларида баён этилади: «Ҳаворийлар: “Эй Исо ибн Марям! Раббинг бизга осмондан бир дастурхон нозил қила оладими?” – деганларида, (Исо): “Агар мўмин бўлсангиз, Аллоҳдан қўрқингиз!” – деганини (ҳам) эсланг! Улар дедилар: “Биз ундан (зиёфатдан) еб, кўнглимиз хотиржам бўлишини ва сенинг ростгўйлигингни билиб, (сўнгра) унга (дастурхонга) гувоҳлик беришни истаймиз”. Исо ибн Марям деди: “Эй Раббимиз – Аллоҳ! Бизга осмондан (бир) дастурхон туширгинки, у аввалу охиримиз учун байрам ҳамда Сендан (бизга) мўъжиза бўлсин. Бизни (ундан) ризқлантир! Сен ризқлантирувчиларнинг яхшисидирсан”. Аллоҳ деди: “Мен уни сизларга туширувчиман. (Лекин) кимки (шундан) кейин (ҳам) куфрга кетса, уни шу қадар азоблайманки, бутун оламда ҳеч кимни ундай азобламаган бўлурман».

Исонинг дуоси қабул бўлди ва мўъжиза содир бўлиб, осмондан егулик тўла дастурхон тушди. Бу ҳодисага гувоҳ бўлган инсонлар орзусидаги тўкин дастурхонга эга бўлишган. Бу воқеа “Ур, тўқмоқ” эртагидаги “очил дастурхон” ёдга солиши тайин. Демак, очил дастурхон бадиий тўқима сифатида бугунгача яшаб келмоқда.

Бундай ўхшашликларни кўплаб эртакларда учратиш мумкин.

Жамила АСҚАРОВА,

тадқиқотчи

[1] Қуръони карим (таржима ва изоҳлар муаллифи Алоуддин Мансур). – Т.: Чўлпон, 1992. Б.296