muslim.uz
Ўз жонига қасд қилиш – неъматларга ношукрликдир
Инсон ҳаётда яхши-ёмон, хурсандчилик ва хафачилик кунларни бошидан кечиради. Бундай вазиятларда қандай ҳаракат қилишига қараб, жамиятда ўз ўрнини топиб боради. Агар тақдирнинг зарбаларидан руҳан синмай, тушкунликка тушмай, сабр, тоқат билан фақат олдинга ҳаракат қилса, имкон изласа, Аллоҳ таолонинг марҳамати сабаб ютуққа эришади ва муваффақият қозонади.
Аслида, инсоннинг бахтли кунлари синовли кунларидан, неъматлар эса бало-офатлардан кўра кўпдир. Аллоҳ таоло бундай марҳамат қилади: “Агар Аллоҳнинг неъмат(лар)ини санасангиз, саноғига ета олмайсиз. Ҳақиқатан, Аллоҳ кечиримли ва раҳмлидир” (Наҳл сураси, 18-оят).
Инсонга берилган энг катта ва қадрли инъомлардан бири ҳаёт, тириклик ва яшаш неъматидир. Қуръони каримнинг икки юздан ортиқ оятида “яратиш” маъносидаги ўзакдан ясалган сўзлар келади. Уларда бевосита инсоннинг ва унга фойдали бўлган нарсаларнинг яратилиши ҳақида сўз кетади. Бу эса инсон бўлиб яралиш Аллоҳ таолонинг катта неъмати эканини билдиради. “Эй одамлар! Сизларни бир жон (Одам)дан яратган ва ундан жуфти (Ҳавво)ни яратган ҳамда иккисидан кўп эркак ва аёлларни таратган Раббингиздан қўрқингиз!..” (Нисо сураси, 1-оят).
Бошқа бир оятда эса бундай марҳамат қилинади: “Дарҳақиқат, (Биз) Одам фарзандларини (азиз ва) мукаррам қилдик ва уларни қуруқлик ва денгизга (от-улов ва кемаларга) миндириб қўйдик ҳамда уларга пок нарсалардан ризқ бердик ва уларни Ўзимиз яратган кўп жонзотлардан афзал қилиб қўйдик” (Исро сураси, 70-оят).
Шундай экан, энг улуғ неъмат бўлган яшаш ҳуқуқидан одам ўзини-ўзи маҳрум қилиши ўта ношукрлик ва катта гуноҳдир. Чунки инсон ҳаёти унинг мулки эмас, Аллоҳ таоло берган омонатдир.
Аллоҳ таоло жонни берган Зот, уни Ўзи олади. Банда ўз жонига қасд қилса, Аллоҳ таолонинг тақдирига қарши борган бўлади ва Унинг ғазабига учрайди. Динимиз бу гуноҳ ишни қилишга олиб борадиган йўлларни ҳам беркитган. Масалан, мусулмон киши ўзига ўлим тилаши мумкин эмас. Ўзига ўлим тилаган саҳобалардан бири Аббос ибн Абдулмуталлиб (розияллоҳу анҳу)га Расулуллоҳ (соллаллоҳу алайҳи ва саллам): “Эй амаки, ўзингга ўлим тилама, агар сен яхши бўлсанг, ўлиминг орқага сурилиб, яхшилигинг ортгани сен учун яхшидир. Агар ёмон бўлсанг, ўлиминг орқага сурилиб, ёмонлигингдан қайтишинг сен учун яхшироқдир”, деганлар (Имом Аҳмад ривояти).
Ўз жонига қасд қилиш билан муаммо ҳал бўлмайди, мақсадга ҳам етилмайди. Умрнинг узун бўлиши банда учун катта мукофот ва қулай имкониятдир. Набий (алайҳиссалом): “Сизларнинг яхшиларингиз умри узун, амали чиройли бўлганингиздир”, деганлар (Имом Аҳмад, Имом Ибн Ҳиббон, Имом Байҳақий ривояти).
Ўз жонига қасд қилиш жиноятининг ечими нимада? Жамиятда юзага келган бу каби муаммолар бир кунда пайдо бўлмайди. Йиллар давомида аста-секин ривожланиб, кейин юзага чиқади. Ўз жонига қасд қилишнинг ҳам турли сабаблари бор: руҳий изтироб, жаҳолат, камбағаллик, адолатсизлик, ҳою ҳавасга берилиш, имонга суянадиган ироданинг йўқлиги ва ҳоказо.
Бу муаммонинг ягона ечими Аллоҳ таолонинг раҳматидан умидворлик, қалб хотиржамлиги ва сабр-тоқатдир. Аллоҳ таоло бундай марҳамат қилади: «(Эй, Муҳаммад!) Ўз жонларига (гуноҳ билан) зулм қилган бандаларимга айтинг: “Аллоҳнинг раҳматидан ноумид бўлмангиз! Албатта, Аллоҳ барча гуноҳларни мағфират қилур”. Албатта, Унинг ўзи Мағфиратли ва Раҳмлидир» (Зумар сураси, 53-оят).
Бошқа бир оятда бундай дейилади: “Улар имон келтирган ва қалблари Аллоҳнинг зикри билан ором оладиган зотлардир. Огоҳ бўлингизки, Аллоҳни зикр этиш билан қалблар ором олур (ва таскин топур)” (Раъд сураси, 28-оят).
Банда ғофил қолса, шайтон уни васваса қила бошлайди. Аллоҳ зикр этилганида эса ортга чекинади. Қалб зикри тафаккур билан бўлади. Яъни, банда Аллоҳ таолонинг неъматларини тафаккур этса, оғир аҳволдаги минглаб ночор одамлар борлиги ва улар ҳам қаноат билан яшаётганини тушуниб етса, шукр қилади, ношукрлигига истиғфор айтади.
Аллоҳ таоло бизга бу дунё қийинчиликларини қандай енгиб ўтиш йўлини кўрсатган: “(Аллоҳдан) сабр ва намоз ила ёрдам сўрангиз. Дарҳақиқат, у (намоз) оғир ишдир. Илло, итоатли (хокисор) кишиларга (оғир) эмас” (Бақара сураси, 45-оят).
Қийинчиликларга дуч келинганда Қуръони каримда ва ҳадиси шарифларда келган дуоларни ўқиш керак. Дуо ҳақда Қуръони каримда бундай дейилади: «Зуннун (Юнус)нинг (ўз қавмидан) ғазабланган ҳолда (қишлоғидан чиқиб) кетиб, Бизни унга қарши чиқа олмайди, деб ўйлаган пайтини, сўнг (Биз уни балиқ қорнига ташлаганимиздан кейин) қоронғи зулматлар ичра: “Сендан ўзга илоҳ йўқдир. Сен (барча) нуқсонлардан покдирсан. Дарҳақиқат, мен (ўзимга) зулм қилувчилардан бўлдим”, деб нидо қилган (пайтини эсланг!). Бас, Биз унинг (дуосини) ижобат қилдик ва уни ғамдан қутқардик. Биз мўминларга мана шундай нажот берурмиз» (Анбиё сураси, 87–88-оятлар).
Уламоларимиз мана шу оятга мувофиқ кимнинг бошига мушкул иш тушса, “Лаа илаҳа илла анта субҳанака инний кунту миназ золимийн” дуосини кўп айтсин, дейишади. Шунингдек, истиғфор (астағфируллоҳ)ни кўп айтиш камбағаллик, бефарзандлик ва қурғоқчилик каби муаммоларни ҳам даф қилиши Қуръони каримда зикр қилинган.
Ибн Аббос (розияллоҳу анҳу)дан ривоят қилинади. Набий (соллаллоҳу алайҳи ва саллам) мусибат етганда: “Улуғ ва Ҳалим, буюк Аршнинг Рабби, осмонлару ернинг Рабби – Аллоҳдан ўзга ибодатга сазовор зот йўқ”, деб дуо қилардилар (Имом Насоий ривояти).
Аллоҳ таоло барчамизга инсоф-тавфиқ берсин, тўғри йўли – ҳидоятидан айирмасин. Халқимиз, динимиз учун фойдали ишларга йўлласин.
Ҳикматуллоҳ ТОШТЕМИРОВ,
Ўзбекистон мусулмонлари идораси Фатво бўлими мутахассиси
Тиббиёт илмининг аҳамияти
Марказий Осиёда тиббиёт фани кўҳна ва бой тарихга эга. Ҳозирги Ўзбекистон ҳудудида қадимдан кенг кўламда олиб борилган илмий ва амалий ишлар кўпгина хасталикларни тўғри ажрата олиш ва уларни асосан халқ табобати ёрдамида даволаш имконини берган. Қадимда, айниқса, IХ-ХII асрларда тиббиёт Шарқда, хусусан, Марказий Осиёда равнақ топди. Ўша даврда юнон тилидан санскрит ва қадимий шарқ тилларига ўгирилган кўпгина тиббий асарлар пайдо бўлди. Жумладан, Аристотель, Диоскорид ва Галеннинг доришуносликка оид асарлари сурёний ва араб тилига таржима қилинди.
Ислом ҳаётнинг бошқа соҳалари қатори тиб соҳасини ҳам тартибга солди, тўғри йўналишга йўллади. Қуйида ўрганадиган ҳадиси шарифлар ана ўша улуғ ишнинг баъзи намуналари ҳисобланади. Қуръони карим ва Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи ва салламнинг суннатларида инсон соғлиғига катта эътибор берилган. Агар бу икки масдарда соғликни сақлаш бўйича келган маълумотларни ўрганадиган бўлсак, улкан хазина топган бўламиз. Исломда сиҳат-саломатлик, тани соғлик Аллоҳ таоло бандаларига берган энг улкан неъматлардан бири ҳисобланади.
Абдуллоҳ ибн Аббос розияллоҳу анҳудан ривоят қилган ҳадиси шарифда Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи ва саллам: “Икки неъмат борки, кўп одамлар уларда алданиб қолурлар. Улар соғлик ва фароғат”, деганлар. Кўриниб турибдики, Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи ва саллам очиқ-ойдин қилиб соғликнинг бандага берилган неъмат эканини айтмоқдалар.
Имом Бухорий, Имом Термизий ва Имом ибн Можалар Абдуллоҳ ибн Мехон ал-Ансорий розияллоҳу анҳудан ривоят қилган ҳадиси шарифида Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи ва саллам қуйидагини айтганлар: “Кимнинг жасади офиятда бўлса, ўз гуруҳида тинч-омон бўлса ва ҳузурида егани ризқи бўлса гўёки дунёни қўлга киритибди”.
Инсон учун дунёни қўлга киритиш йўлида зарур бўладиган шартлардан энг аввалгиси саломатлик деб эълон қилинишининг ўзи исломда тиббиётга қанчалик эътибор берилишини кўрсатиб турибди. Имом Термизий Абу Ҳурайра розияллоҳу анҳудан ривоят қилган ҳадиси шарифда пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи ва саллам: «Қиёмат куни бандадан энг аввал сўраладиган неъмат унга, сенинг жисмингни сиҳатлик қилган эмасмидик, сени совуқ сув ила сероб қилган эмасмидик дейилишидир» деганлар. Аллоҳ таоло ўз бандасига берган неъматлар ичида энг аҳамиятлиларидан бўлгани учун ҳам соғлик неъмати ҳақида охиратда биринчи бўлиб сўралади. Шундай экан, банда бу нарсаларнинг қадрига етмоғи керак. Неъматни берган зотга шукр қилмоқ керак. Неъматнинг шукри эса уни берувчи зотга мақтов сўзлари айтиш ва неъматни неъмат бурувчини рози қиладиган йўлда сарфлаш билан бўлади.
Соғлик-саломатлик неъмати муҳим бўлгани учун ҳам пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи ва саллам биз умматларига ўша улуғ неъматни доимо Аллоҳ таолонинг ўзидан сўраб туришини амр этганлар. Имом Аҳмад Абу Бакр Сиддиқ розияллоҳу анҳудан ривоят қилган ҳадисда қуйидагилар айтилган: “Аллоҳдан яқийнни ва мустаҳкам соғликни сўранглар. Ҳеч бир кимсага яқийндан кейин офиятчалик яхши нарса берилмаган”.
Яқийнн мустаҳкам имондир. Демак, Аллоҳ таоло бандаларига берган неъматлар ичида энг биринчи ўринда мустаҳкам имон турса, ундан кейинги иккинчи ўринда соғлик турар экан. Ислом соғликни Аллоҳ таоло бандага берган улуғ неъмат эканини, унинг учун банда шукр қилиши лозимлигини таъкидлаш билангина кифояланиб қолмайди. Ислом соғликни сақлашнинг йўлларини ҳам баён қилиб беради. Масалан, улар: тозаликка риоя қилиш, соғликка зарар етказувчи ва атрофни ифлос қилувчи нарсалардан қайтариш, бадан тарбия, соғликка зарарли нарсаларни ҳаром қилиш ва бошқалардир.
Манбалар асосида Хўжаобод туман
“Етти чинор” жоме масжиди имом ноиби
Муҳаммад Қуддус Абдулманнон тайёрлади.
Худбинликдан сақланайлик
Алҳамдулиллаҳ, юртимизда диний-маърифий ислоҳотларда янги ўзгаришлар рўй берди. Республикамиз вилоятларида қуръон, ҳадис, фиқҳ мактаблари, илмий-тадқиқот марказлари очилди. Қуръон мусобақалари, ҳадис илми бўйича кўрик-танловлар ўтказилди. Ойнаи жаҳон орқали диний-маърифий мавзуда кўрсатувлар йўлга қўйилди. Зеро, бундан мақсад халқимизга ислом дини маънавий етукликни, маърифатни, бошқа динларга нисбатан бағрикенгликни, сабр-тоқат, шукроналикни тарғиб этувчи дин эканлигини тушунтиришдан иборатдир. Бу менинг диний эркинлигим экан дея ўзи хоҳлаган ишни қилиб юриш дегани эмас.
Ислом оламида мўмин-мусулмонлар доимо раҳбарлари бошчилигида, уламолар иштирокида қарорлар қабул қилганлар. Ҳар ким дин номидан ўз билганини қилавермаган. Ўзбошимчалик оқибатида ўтган йилларда не-не оилалар бошига тушган мусибатларни эсга олайлик. Экстремистик оқимга мансуб кимсалар қилмишлари билан ота-оналарини ҳам юзларини ерга қаратдилар, алам-изтиробга солдилар.
Илмсизлигимиз, тажрибасизлигимиз дин душманларининг орамизга нифоқ, ихтилоф, парокандалик солиш учун тинмай уюштираётган фитна-найрангларига эътиборсизлигимиздир. Бизлар намоз ўқияпмиз, рўза тутяпмиз, Ҳажга бориб келяпмиз. Аммо Исломнинг асл моҳиятига кириб боролмаяпмиз, динимизнинг бағрикенглик талабларини тушуна олмаяпмиз.
Динимиз худбинликни, кеккайиш ва манмансирашни қаттиқ қоралайди. Чунки бу иллатлар Аллоҳ ёқтирмайдиган мутакаббирликка олиб боргани учун мусулмонлар булардан қайтарилган. Аллоҳ таоло бандаларини Ўз ҳузурида ҳамиша хокисор, итоатли, қуллик қилган ҳолда кўришни истайди. Худбин кимсада эса буларнинг акси бўлади.
Худбинлик инсоннинг ўз “мен”ига тобе бўлишидир. Инсон ўз нафсини, хою ҳавасини, истакларини жиловламаса, у худбиндир, худбинлик тўрига илингандир. Худбинликнинг асл маъноси ҳар ишда, ҳар бир ҳаракатда “Ўзим бўлай”, “Менинг айтганим бўлсин” қабилида фикр юритиш ва шунга интилишдир.
Худбинликнинг яна бир номи “манмансираш”, “кеккайиш”, ўзини бошқалардан устун кўриш. Худбинлик Аллоҳ суймайдиган кибр деган чоҳ томонга судрайди, охири ҳалок қилади.
Худбин одамдан яхшилик, меҳр-оқибат, одамгарчилик, инсоф кутиш мушкул иш. У ҳақли кишиларнинг риоясини қилиб ўтирмайди, барча воситаларини ишга солиб, ўз мақсадига эришади. У чет эллик манфаатпарастлардан озгина чўтал олиш учун юртимизга ғаразли мафкураларнинг, бузуқ эътиқодларнинг киришига дарвозани ланг очиб беради. У охири пул ёки амал илинжида Ватанини, иймон-эътиқодини, халқини сотишдан ҳам ор қилмайдиган бўлиб қолади.
Ўзидан илмда пешқадам бўлганлар билан холис маслаҳат қилиш ўрнига уларга душманлик қилишга ўтади, ҳатто жиддий зарар келтириш пайидан бўлади. Худбин киши ҳатто ота-онаси ва хотинию фарзандларидан ҳам яхшилигини, ёрдамини, меҳрини қизғанади. Хулласи, худбин киши одамларга фойда келтириш ҳақида мутлақо бош қотиргиси келмайди. Чунки у худбин, манмансираган, кеккайган, унинг нафси, шайтони, хою ҳаваси одамлардан ўзини устун кўришга, уларни менсимасликка тинмай тарғиб этиб туради.
Худбинлик оқибатида катта-катта хайрли ишлар амалга ошмай қолади. Худбиннинг касридан давлатларга, жамиятларга, халқларга жиддий зарарлар етади.
Худбин бўлмаслик учун одамлар билан муносабатда жуда эътиборли бўлиш лозим. Бошқаларнинг айбини улар олдида ҳам, ортидан ҳам гапирилмайди.
Имом Муслим ривоятидаги саҳиҳ ҳадиси шарифда: “Мусулмон мусулмонга дўст-биродар, унга зулм ҳам этмайди ва уни ўз ҳолига ташлаб ҳам қўймайди”, дейилган. Юқорида айтганимиздек, худбинликнинг охири кеккайиш, манмансираш, ўзини бошқалардан устун қўйишга олиб боради. Шундан кейин эса кибрга, калондимоғликка бир қадам қолади.
Худбинлик дардига мубтало бўлган одам ўзининг фикри билан кеккаяди ва унга қойил қолади. У насиҳат этувчининг насиҳатига қулоқ солмайди. У нажот деб эътиқод этган нарсани қандай қилиб тарк этади? Бу дарднинг умумий муолажаси шуки, бу дард соҳиби ўз фикрини доимо танқид-тафтиш этиши, фикрига ғурурланмаслиги лозим. Бунга у илм аҳли ила маслаҳат қилиш ва уларнинг илмларидан кўп тажриба ҳосил қилиш орқали етишади.
Худбинлик, манмансираш мусулмонлар қайтарилган зарарли иллатлардандир. Унинг зарарини барча инсонлар ҳар қадамда, ҳар лаҳзада ўз тажрибаларида кўришади. Мусулмонмиз, шу боис ҳам худбинлик, манмансираш хасталигидан тезроқ қутулишимиз, бу иллатлардан узоқроқ юришимиз лозим.
Бекобод шаҳар “Исломобод” жоме масжиди
имом-хатиби Ш.Назарқулов
ЎМИ Матбуот хизмати
Зино – разолат ботқоғи
Ҳақ таоло бошқа махлуқотлар қатори инсон наслини яратар экан, уларни Ўзига итоат этишга, амрига бўйсунишга, яхши амалларни қилиб, ёмонликдан қайтишга буюради.
Азиз ва мукаррам инсон фақат эзгу ишлар, солиҳ амаллар қилмоғи, Аллоҳ таоло ва Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам қайтарган ишлардан қайтмоғи лозим. Улкан гуноҳлардан бири зинокорликдир. Аллоҳ таоло Қуръони каримнинг кўп оятларида бандаларини зинонинг ҳаром иш эканидан хабардор қилди. ”Зинога яқинлашманглар! Чунки бу бузуқликдир ва энг ёмон йўлдир” (Исро сураси, 32-оят).
Саҳобалардан ривоят қилинади, Зинодан сақланинглар! Чунки зинода 6 иллат бор, учтаси дунёда, учтаси охиратда. Бу дунёдагиси зинокорнинг ризқдан барака кетади, яхшиликлардан махрум бўлади, инсонларнинг қалбида ғазаб уйғотади; охиратда эса Аллоҳнинг ғазабига учрайди, ҳисоби қийин бўлади, дўзахга боши билан шўнғийди.
Бир инсоннинг нафс кўйига кириб, қилган гуноҳи оқибатида хонадонидаги аҳли-аёлини жабр кўришига ва болаларининг ҳам бедаво дардга йўлиқишига сабаб бўлади. Чунки гуноҳ билан бирга ОИТС касалини юқтириб, ундан оиласига ўтиб, боласи ҳам шу касаллик билан туғилади. Бир оилада ҳаммаси бедаво дардга йўлиқади.
Ривоят қилишларича, шайтон қўшинларини ер юзига юбора туриб: “Қайси бирингиз бир мусулмонни йўлдан оздирсангиз, бошингизга тож кийдираман”, дейди. Уларнинг энг фитнакори, шайтонга энг яқини бўлади ва унинг олдига келиб: “Фалончини васваса қилаверган эдим, охири хотинини талоқ қилди”, дейди. Шайтон: “Ҳеч иш қилмабсан, у яқинда бошқасига уйланиб олади”, дейди. Сўнг бошқаси келиб: “Фалончини васваса қилавериб биродари билан уриштириб қўйдим”, деганида у: “Ҳеч иш қилмабсан, яқинда қайтадан ярашиб олади”, дейди. Сўнгра бошқаси келиб: “Фалончини тинмай васваса қилган эдим, охири у зино қилди”, дейди. Шайтон: “Жуда зўр иш қилибсан”, деб уни ёнига чорлайди ва бошига тож кийдиради. Шайтон ва қўшинларининг ёмонлигидан Аллоҳ сақласин.
А.Сатторов,
Избоскан туман “Бобур” жоме масжиди имом-хатиби
ЎМИ Матбуот хизмати
Саудия Арабистони ҳукумати ҳожилар учун чекловни олиб ташлади
Саудия Арабистони ҳукумати умра учун келаётган зиёратчиларга қўйилган таъқиқни олиб ташлади. Яъни, энди Саудия Арабистонига келган зиёратчилар 30 кун давомида Саудиянинг барча шаҳарларига зиёрат ёки сайёҳлик учун борса бўлади. Фақат бу 30 кунлик рухсатни 15 куни Макка шаҳри учун бўлиши шартдир – дейди ҳаж вазирлиги ходими Абдулазиз Вазан. Ўтган йили умрага 7 млн зиёратчилар ташриф буюришган эди.
Демак, энди зиёратчилар 15 кун Макка шаҳрида умра амалларини адо қилиб олса, қолган 15 кун давомида Мадина, Тоиф, Жидда, Риёд ва бошқа шаҳарларга сайёҳлик уюштирсалар бўлади.
ЎМИ Матбуот хизмати