Иккинчи жаҳон уруши йилларида гитлерчилар Германияси, Италия, Япония босқинчилари ва улар билан ҳамкорлик қилганларга қарши миллий озодлик, антифашистик, демократик ҳаракатлар олиб борилди.

Бу ҳаракатлар тарихда қаршилик кўрсатиш ҳаракати номи билан маълум. Уларнинг асосий вазифаси фашистларга қарши тарғибот ишларини олиб бориш, Ватан хоинларига қарши курашиш, партизанлик ҳаракатини авж олдиришдан иборат эди.

Худди шундай, Югославия халқ озодлик армияси сафларига кирган бошқа миллатлар қаторида ўзбек ўғлонлари ҳам қаҳрамонликлар кўрсатган. Озодлик кўнгиллилар корпуси отрядининг жангчиси сифатида самарқандлик Шариф Саматов ҳам ушбу армия сафида хизмат қилган. У отрядда разведкачи, бўлинмага бошчи бўлган. Урушдаги қатор операцияларда фаол иштирок этаётган пайти Ш.Саматовни "эсэс"чилар қўлга тушириб, "Сан-Витторе" қамоқхонасига ташлашди. Бу ерда у барча қийноқларга дош бериб, дўстларини ошкор этмади. 1945 йилнинг 1 майида фашистлар уни отиб ўлдиришга ҳукм қилишган. Бу орада Италия миллий озодлик ҳаракати халқни ғалаёнга чорлаб, мамлакатнинг шимолий ҳудудларини озод қилади. Улар қаторида оғир аҳволда бўлган Шариф Саматов ҳам омон қолади. Италия ҳарбий госпиталида даволаниб чиққач, Ўзбекистонга қайтади.

Унинг қаҳрамонликлари муносиб тақдирланган. Италиянинг Милан шаҳридаги кўчаларнинг бирига Шариф Саматов номи берилган. Она шаҳри Самарқандда ҳам унинг номидаги кўча мавжуд.

Унинг фарзанд, набиралари ҳар доим бобоси айтиб берган уруш қийинчиликларини хотирлашади, у киши билан фахрланади.

Манба: zarnews.uz

Юртимиздаги икки мингдан зиёд масжидлар кундан-кунга обод бўлмоқда. Янгидан-янги масжидлар қурилмоқда, кўплари таъмирланиб, чиройли ҳолатга келтирилмоқда.
Мана шундай ишларни узвий давом эттириш йўлида муфтий Усмонхон Алимов ҳазратлари Наманган вилоятидаги сафарлари чоғида қайта қурилиши режалаштирилган Норин туманида жойлашган “Қурбон ота” жоме масжиди фаолияти билан яқиндан танишдилар.
“Қурбон ота” жоме масжидининг мавжуд биноси қабристон ҳудудида жойлашган бўлиб, 1991 йилда қурилган. Ҳозирга келиб анча таъмирталаб бўлиб қолган. Масжид асосий йўлдан анча ичкарида жойлашгани сабабли, қишнинг қировли, ёзнинг жазирама иссиқ кунларида намозхонлар ора кўчалар орқали келишга тўғри келади. Шунинг учун масжид қавмининг илтимосини инобатга олиб, ушбу масжидни асосий йўл бўйида қайтадан бунёд этиш саъй-ҳаракатлари бошлаб юборилди. Ўз навбатида масжид ҳудудида жойлашган Қурбон ота исмли авлиё мақбараси ҳам обод этилиб, мўъжаз зиёратгоҳга айлантирилади.
Муфтий ҳазратлари “Қурбон ота” жоме масжидининг янги биноси лойиҳаси билан танишар экан қурилиш ва таъмирлаш ишларини замонавий ва миллий меъморчилигимизга мос, мўмин-мусулмонлар учун қулай шаклда барпо этиш бўйича тавсиялар бердилар.
Таъкидлаш жоизки, бундай эзгу ишга ҳисса қўшиш истагидаги қурувчилар ўз маҳоратларини кўрсатиб, бор куч-ғайрат ила меҳнат қилишади. Зеро, масжид қуриш, уни обод этишнинг савоби улуғ экани Ислом манбаларида кўп баён этилган. Бу ҳақда Анас ибн Молик (розияллоҳу анҳу)дан бундай ривоят қилинади: “Ким масжидда битта чироқ ёқса, ўша чироқнинг нури ўчгунича фаришталар у кишининг ҳаққига истиғфор айтиб турадилар”.
“Қурбон ота” жоме масжиди қавми давлатимиз Раҳбарининг аҳоли талаб ва эҳтиёжларини таъминлаш, орзу-умидларини рўёбга чиқариш йўлидаги ташаббусларидан чексиз мамнун эканларини изҳор қилишди. Бундай ёруғ ва кенгчилик кунлар учун Яратган Парвардигорга ҳамду сано айтишаётгани ва диёримиз гуллаб яшнаши йўлида дуолар қилишаётганини билдиришди.
Дарҳақиқат, масжидлар ободлиги юрт ободлигидир. Зеро, масжидга ибодат қилиш учун келган кишилар она-Ватан тинчлиги, халқ осойишталигини сўраб, дуо қилишади.
Наманган вилояти Норин туманида янгидан қад ростлайдиган ушбу жоме масжид мўмин-мусулмонларимиз учун муносиб туҳфа бўлади, иншоаллоҳ.

Ўзбекистон мусулмонлари идораси Матбуот хизмати

Пайғамбаримиз Муҳаммад соллаллоҳу алайҳи ва саллам: “Ибодатдан кейинги энг афзал амаллардан бири – мўминлар қалбига хурсандчилик улашиш”, деб марҳамат қилганлар.
Ҳақиқатан ҳам, бир инсонга яхшилик қилиб, унинг кўнглини кўтариш, руҳий тасалли бериш – динимизда ажри улуғ амал ҳисобланади. Мана шундай ҳикматни ўзига шиор қилиб олган Ўзбекистон мусулмонлари идораси савобли ишлар қилишда давом этмоқда.
Наманган вилоятида хизмат сафарида бўлиб турган муфтий Усмонхон Алимов ҳазратлари Наманган вилояти бош имом-хатиби Абдулҳай Турсунов, туман бош имом-хатиби Шокиржон Мансуров ҳамда туман ДХХ раҳбари Орифжон Хомидов ҳамроҳлигида Учқўрғон тумани Нуробод кўчасида истиқомат қилувчи Зокиржон Саиталиевнинг хонадонига ташриф буюришди.
Маълум бўлишича, Зокиржон Саиталиев қарийб 20 йилдан буён жазони ижро этиш муассасасида сақланмоқда. Унинг рафиқаси Тожихон Саиталиева юртимиздаги ижобий ўзгаришлар натижасида, эри қаттиқ тартибли колониялардан манзиллисига ўтказилганини айтиб, эндиликда турмуш ўртоғи авфнома ёзгани, давлатимиз Раҳбарининг оқилона ислоҳотлари натижасида, турмуш ўртоғининг озодликка чиқишига умидвор эканини айтди. Шунингдек, Тожихон Саиталиева ўтган давр мобайнида жуда қаттиқ қийинчиликларни бошидан ўтказгани, диёримизда аҳоли манфаатларини ўйлаб амалга оширилаётган хайрли ишлар кўнглини ёриштиргани, айниқса, мана шундай дин пешволари ва мутасадди шахсларнинг унинг хонадонига ташриф қилишлари катта хурсандчилик бахш этганини кўзида ёш ила сўзлади.
Шундан сўнг, муфтий ҳазратлари муҳтарам Президентимизнинг халқ дардини ўйлаб, олиб бораётган доно сиёсатлари натижасида, қилган қилмишига чин кўнгилдан пушаймон бўлган, жиноятни билиб-билмай содир этган, тўғри йўлга қатъий ўтган маҳкумларнинг авф этилаётганини тушунтириб, Саиталиев Зокиржоннинг ҳам яқин кунларда озодликка чиқишини Яратган Парвардигордан сўраб дуолар қилдилар. Шунингдек, хонадон аҳлларига тасалли бериб, уларнинг кўнглини кўтарадиган илиқ сўзларни айтдилар.

Ўзбекистон мусулмонлари идораси Матбуот хизмати

Абу Ҳурайра розияллоҳу анҳу Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламдан ривоят қиладилар. У зот алайҳиссалом бундай марҳамат қилдилар: «Кимки холис Аллоҳ йўлидаги илмни дунё молига эришиш йўлида ўрганган бўлса, у қиёмат кунида ҳаргиз жаннат ҳидидан баҳраманд бўлмайди». Яна бошқа бир ҳадисда ривоят қилинишича, Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам марҳамат қилдилар: «Кимки олимлар олдида фахрланиш ёки тортишиш ёхуд аҳмоқлар ила баҳслашиш, ё бўлмаса, одамларни ўзига қаратиш учун илм олган бўлса, унинг жойи оташи дўзахдадир». Бу ҳадисни ватандошимиз буюк Имом Термизий ривоят этганлар. Бу ҳақда жуда кўплаб ҳадислар мавжуд.

Айрим салаф уламолари айтишади: «Одамлардан ўлим олдида кўп афсус-надомат қиладигани – бу ҳаддан тажовуз этган олим».

Билинг! Олимнинг вазифаси амру-маъруф ва наҳий мункар билан машғул бўлишликдир. У бутунлай зоҳидга айланиб, мубоҳ бўлган нарсалардан юз ўгирмаслиги лозим. Зеро, у қодир бўлганича дунё молига зиёда муҳаббат қўймаслиги керак. Аммо шуни ҳам унутмаслик зарурки, ҳар бир инсон жасади оз дунёга сабр эта олмайди, одамлар бир-биридан фарқли.

Ривоят этишларича, Суфён Саврий раҳимаҳуллоҳи алайҳ чиройли таомларни тановул этар эканлар (Шу каби Усмон ибн Аффон розияллоҳу анҳу ҳам юмшоқ емакларни хийла хуш кўрардилар… – тарж.).

Имом Аҳмад ибн Ҳанбал раҳматуллоҳи алайҳ кўп вақт қаттиқ ҳаётга сабр этардилар. Маълум бўладики, инсонлар табиати турличадир.

Охират уламоларининг сифатлари: улар дунёни паст деб биладилар, охират эса шарафли. Дунё ва охират бамисоли кундош. Улар охиратни дўст тутадилар ва уни афзал деб биладилар. Ўзларини фойдаси оз илмлардан четга оладилар, нафи улуғ илмларга интиладилар.

Шақиқ Балхийдан ривоят этилишича, у киши Хотимга қарата дейдилар: «Мен билан бир қанча вақт бирга бўлдинг. Нима ўргандинг?» Хотим жавобан дедилар: «Саккиз масалани ўргандим:

Биринчиси – барча халойиққа боқдим, ҳар бирининг маҳбуби борлигини билдим. У вафот қилиб қабрга етса, маҳбуби ундан ажралади. Қабримда мен билан бирга бўлиши учун барча ҳасанотларимни (яхши амалларимни) ўзимга маҳбуб этдим.

Иккинчиси – улуғ Аллоҳнинг: «Нафсни орзу-ҳавасдан, бекорчи нарсалардан қайтарди» (Нозиот сураси, 40-оят), деган сўзига таҳаммум ила назар солдим. Ва нафсимни ҳавойи нафсдан ҳимоя қилишда қийнадим. Натижада у Аллоҳ тоатида қарор топди.

Учинчиси – яна шуни билдимки, қиммати бор нарсани ҳамма ўзида сақлаб туради. Сўнг Парвардигорнинг: «Сизлардаги барча нарса тамом бўлади, Аллоҳ ҳузуридаги нарсалар боқий» (Наҳл сураси, 96-оят), деган оятига назар солдим, бас, ҳар доим қўлимга қиммати бор нарса тушиб қолса, уни дарҳол Аллоҳ ҳузурида боқий қолиши учун Ўзига йўлладим.

Тўртинчиси – одамлар мол-дунё, асл-у насл, шон-шарафга мансубликларини кўрдим. Менда улардан бирортаси ҳам йўқ. Бас, мен буюк Аллоҳнинг: «Батаҳқиқ, Аллоҳ ҳузурида энг мукаррамингиз – энг тақводорингиздир» (Ҳужурот сураси, 13-оят), деган сўзига боқдим ва Унинг ҳузурида мукаррам бўлиш учун тақво билан амал қилдим.

Бешинчиси – инсонлар бир-бирларига ҳасад қилишларини билдим ва улуғ Аллоҳнинг: «Биз ўрталарида маишатларни (турлича) тақсимлаб қўйдик» (Зуҳруф сураси, 32-оят), деган сўзига назар ташладим ва ҳасадни тарк этдим.

Олтинчиси – одамлар бир-бирларига қарши адоват этишларига гувоҳ бўлдим. Шунда Парвардигори оламнинг: «Дарҳақиқат, шайтон сизларга дўст эмас, уни душман деб билингизлар» (Фотир сураси, 6-оят), деган сўзига қарадим, дарҳол одамларга адоват этишни тарк қилиб, шайтонни ягона душман деб билдим.

Еттинчиси – инсонлар ризқ-рўз талабида ўзларини хор-зор этаётганларини кўрдим. Шунда мен улуғ Аллоҳнинг: «Ер юзидаги барча ҳайвонларга ризқни фақат Аллоҳ беради» (Ҳуд сураси, 6-оят), деган сўзига назар ташладим, бас, Аллоҳ томонидан менга юклатилган вожиботларни адо этиш билан машғул бўлиб, Унинг ҳузуридаги менга тегишли нарсаларни тарк этдим.

Саккизинчиси – одамлар ўзларининг тижоратлари, касб-корлари ва сиҳҳат-саломатликларига бино қўйиб беташвиш эканликларини кўриб, мен ягона улуғ Аллоҳга таваккал этдим.

Охират уламоларининг сифатлари шундай: улар султонлардан ғамда бўлиб, уларга ихтилот – аралашишда эҳтиёткор бўладилар.

Ҳузайфа розияллоҳу анҳу айтадилар: «Сизлар фитна ўринларидан эҳтиёт бўлинглар». У кишидан: «Фитна ўринлари нима?» – деб сўрашди. У зот жавоб бериб бундай дедилар: «Умаролар эшиклари. Сизлардан бир киши амир ҳузурига кириб ёлғонни ростга чиқаради, ўзида йўқ нарсани сўзлайди».

Саид ибн Мусаййаб розияллоҳу анҳу айтдилар: «Агар умаролар ҳузурига бориб-келиб юрган олимни кўрсангиз, ундан эҳтиёт бўлинг, бас, у (ўғри, қароқчи) жосусдир».

Айрим салаф олимлари айтишди: «Сен уларнинг мол-дунёларидан бирор нарсага эришмайсан, магар улар дунё молидан афзал динингга шикаст етказишади».

Яна уларнинг сифатларидан бири – ҳеч қачон фатво беришда шошилмайдилар. Фатвонинг тўғрилигига ишонганларидан сўнг уни айтишади.

Салаф олимлари фатво беришни ўзларидан бошқаларга тақдим этишардики, айланиб-айланиб яна аввалгиларига қайтиб келарди.

Абдураҳмон ибн Абу Лайло розияллоҳу анҳу айтдилар: «Мен бу масжидда (Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи васалламнинг Мадинадаги масжидлари) 120 саҳобийни учратдим ва улар билан суҳбатлашдим. Улардан бирига ҳадис ёки фатво тўғрисида савол берилса, у саҳоба ўзидан бошқа саҳоба жавоб беришини дўст тутар эди. Ҳозирги кунда фатво бериш ишлари илмни даъво қилган одамларга қолди. Улар турли масалалар хусусида дарҳол жавоб айтишга шошиладилар, агар фаразан ушбу масалалар халифа Умар ибн Хаттоб розияллоҳу анҳуга арз этилса, у зот Бадр аҳлини йиғиб, улар билан маслаҳатлашиб, сўнг жавоб айтардилар.

Яна бундай сифатлардан бири – уларнинг аксар баҳслари амаллар илми ҳақида бўларди, уни нималар бузади, қалбларни нима қорайтиради, нима васвасага солади – буларни билишга интилардилар, зеро амалларнинг сурати яқин ва осондир, аммо уларни тартибга солиш қийин ва оғир ишдир.

Диннинг асли – ёмонликдан сақланиш. Ёмонликни билишга қадар ундан сақланиш тўғри эмас.

Уларнинг хислатларидан яна бири – шаръий амалларнинг сир-асрорларини тадқиқ этиш, уларнинг ҳикмати тўғрисида мулоҳаза юритиш. Агар уларнинг иллат-сабабини билишда ожиз бўлса, шариат ҳукми кифоя қилади.

Яна уларнинг сифатларидан бири – улар саҳоба ва яхши тобеинларга эргашадилар ҳамда диндаги барча бидъат ва хурофотлардан сақланадилар.

Мунис СИРОЖОВ,

Пискент туманидаги “Ўсмат ота” жоме масжиди имом-хатиби