Савол: Хўроз фариштани кўрса қичқиради, дейишади. Шу гапнинг асоси борми? Ҳайвонларнинг бемаҳал овоз чиқариши бирор нарсага далолат қиладими? 

Жавоб: Саҳиҳайнда келишича, Пайғамбар (алайҳиссалом): “Агар хўрознинг қичқириғини эшитсангиз, Аллоҳ таолодан фазли ва марҳаматини сўранг. Чунки у (хўроз) фариштани кўргандир. Агар эшакнинг ҳанграшини эшитсангиз, Аллоҳ таолодан шайтондан асрашини сўранг. Чунки у (эшак) шайтонни кўргандир”, деганлар. 

Насоий ва Ҳоким ривоят қилади: “Расулуллоҳ (соллаллоҳу алайҳи ва саллам): “Кечаси итларнинг ҳуришини ва эшакларнинг ҳанграшини эшитсангиз, Аллоҳ таолодан шайтондан асрашини сўранг. Чунки улар сиз кўрмаган нарсани кўради. Кечаси ҳамма ухлаб ётган пайтда камроқ кўчага чиқинглар. Аллоҳ таоло тунда махлуқотларидан хоҳлаганича юборади”, деганлар”.

“Сўраган эдингиз” китоби асосида тайёрланди

ЎМИ Матбуот хизмати

Ҳаётимизда кўп бора фобия тушунчасига дуч келамиз. Фобия (пҳобиа) аслида инглиз тилидан олинган бўлиб, "бирор бир нарсадан қўрқиш" деган маънони англатади. Фобиянинг турлари кўп, масалан: гидрофобия - сувдан қўрқиш, аерофобия - самолётдан қўрқиш, спайдерфобия - ўргимчакдан қўрқиш...

 Аммо мана бир неча йилдирки, фобиялар қаторида исломофобия ҳам тез-тез тилга олинмоқда. Ислом сўзи араб тилидан таржима қилинганда "бўйсуниш, таслим бўлиш" деган маънони билдиради. Агар Ислом сўзининг янада туб маъносига назар ташласак, унинг асли "тинчлик" деган маънони англатишини биламиз. Демак, Ислом асли тинчлик экан, у ҳолда исломофобия - "тинчликдан қўрқиш" бўладими?! Наҳот инсонлар асрлар давомида дунё беланчагини ўзининг эзгу ғоялари ила тебратиб келган ҳақ диндан қўрқиб, ундан юз ўгирсалар?! Нима сабабдан аввал Европа, аста-секин Осиё ёшлари орасида бу тушунча тобора кенг қулоч солиб бормоқда? Бунинг боисини билишни истасак, айни дамда мусулмонлар яшовчи минтақаларида юз бераётган ҳодисалар билан чуқур танишимиз лозим.

ХХ асрнинг сўнгги йилларидан буён Араб диёрларидаги нотинчликлар жаҳон ҳамжамиятининг эътиборини ўзига қаратди. Аввал Афғонистонда юз берган воқеалар Мисрдаги давлат тўнтариши билан давом этди. Яман ҳам ички урушлар оқибатида парчаланиш ҳолига келди. Ливия, Покистон каби давлатларда ҳам аҳвол ҳавас қилинмайдиган даражага етди. Учинчи қўл кирдикорлари билан юзага келган бу зиддиятлардан аслида Исломни ва мусулмонларни ёмонотлиқ қилиш, Ислом маърифатини тарқалишига тўсқинлик қилиш, омма наздида мусулмонларни ҳамиша жанжал чиқарадиган, ҳеч тинчимайдиган  халқ сифатида кўрсатиш эди.

Айнан шу вазиятда Ироқ ва Сурияда ИШИД ташкил топди. Ислом душманлари учун янги баҳона топилди. Уни йўқ қилишга олиб борилган ҳаракатлар натижаси муваффақиятли якун топди.

Кейинги воқеалар Мянма ҳудудида содир бўлди. Бутун дунёга Мянмада истиқомат қилувчи роҳинжа мусулмонларини террористликда айблаб, ўзларини жабрдийда қилиб кўрсатган, уларнинг ҳужумларини қурбони бўлганларини жар солган мянмалик буддавийларнинг, алалоқибат ёлғон маълумот тарқатганлари маълум бўлди. Неча минглаб мусулмонлар бегуноҳ ҳалок бўлганлари ойдинлашди.

Воқеъликка теран нигоҳ ила назар ташлайдиган бўлсак, асл айбдор этиб мусулмонлар кўрсатилганига гувоҳ бўламиз. Аммо урушлар натижасида жабр чеккан, ҳалок бўлганлар ҳам мусулмонлар эканлигини ким қандай изоҳлаб бера олади?

 Аслида Ислом тинчлик ва омонлик дини.  Исломнинг муқаддас манбалари ҳисобланган – Қуръони Карим ва ҳадисларда кўп бора инсонлар ер юзида бузғунчилик қилмай, ўзаро аҳил ва иноқ яшашлари кераклиги таъкидланган. Жумладан, Бақара сурасининг 60-оятида шундай дейилади: “Аллоҳ берган ризқдан еб-ичинглар ва Ер юзида бузғунчилик устига бузғунчилик қилманглар”. Ёки шу суранинг 208-оятида: “Эй иймон келтирганлар! Тинчликка тўлиғича киринглар”, деб марҳамат қилинган.

Исломда тинчлик инсон қалбининг тинчлигидан бошланади. Банда ўз Парвардигори, борлиқ ва Охират ҳақидаги соф ва соғлом Ислом эътиқоди билангина қалб тинчлигига эриша олади. Сўнгра бу тинчлик оилага, сўнг қўни-қўшнилар орасига, юрт орасига кўчиб, ниҳоят Ислом  кўзлаган тинчликда бутун дунё тинчлигига эришилади.

Ҳозирги кунда Республикамизда Ислом маърифатини ёш авлод онгига тўғри етказиш борасида кўп ишлар амалга оширилмоқда. Ўрта махсус ислом билим юртлари қошида Қуръони Карим ва араб тилидан махсус ўқув курслари очилгани, ислом билим юртларига қабул қилиш квоталарини кўпайгани, Юртбошимиз Шавкат Миромоновичнинг “Қуръонни эшитиш, эшита олиш юксак маънавият, маърифат. Қуръон ҳеч қачон ёмонликка даъват қилмайди. Агар Қуръонни эшита олсак, эшиттира олсак, бу муваффақият бўлади. Элимизга нур келади” деган сўзларининг амалдаги намунаси сифатида илк бора Ўзбекистон Қуръон мусобақаси ташкил этилгани ва шу каби ишлар бунинг яққол мисоли бўлади.

Хулоса шуки, биз агар бутун Ер курраси узра тинчлик бўлишини истасак, аввало ўзимизнинг Ислом борасидаги тушунчаларимиз, эътиқодимизни поклашимиз, ботил ғояларга эргашмаслигимиз лозим. Ана шунда Исломофобия каби мантиқсиз ва зарарли тушунчалар тарқалишига тўсқинлик қилган бўламиз.

Хадичаи Кубро аёл-қизлар ўрта

махсус ислом билим юртининг

4-курс талабаси Юсуфий Рокия

ЎМИ Матбуот хизмати

Ислом дини меҳнат кишисини жуда юксак даражага кўтаради, ўзини ризқини топиш учун қилган ҳаракатини ибодат қаторида ҳисоблайди. Имом Табароний ривоят қилган ҳадиси шарифда Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: “Ким қўл меҳнатидан чарчаб кунни кеч қилса, уни гуноҳлари кечирилган ҳолда кеч қилибди”, – деганлар.

 Касб ҳунарни қадрлаб, меҳнатни ҳаётий зарурат деб билишга чақирувчи таълимлардан бири сифатида Пайғамбаримиздан ривоят қилинган қуйидаги ҳадисни келтиришимиз мумкин.

Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам ҳузурларига бир киши тиланчилик қилиб келди. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам ундан сўрадилар: “Уйингда бирон нарсанг борми?” У жавоб берди: “Ҳа, бор. Баъзисини остимизга солиб, баъзисини кечаси устимизга ёпадиган тўшамчалар ва сув ичадиган бир идишимиз бор”. Расулуллоҳ соллллоҳу алайҳи васаллам дедилар: “Икковини келтир!”. У киши айтган нарсаларни олиб келди. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам келтирилган нарсаларни қўлларига олдилар ва саҳобалардан сўрадилар: “Буларни ким сотиб олади?” Саҳобалардан бири:“Мен уларни бир дирҳамга оламан”, –деди. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам бир неча бор:“Ким бунинг устига зиёда қилади”, –дедилар. Бошқа бир саҳоба: “Мен уларни икки дирҳамга оламан”, – деди. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам икки нарсани саҳобага бердилар ва ундан икки дирҳамни олиб ансорийга узатар эканлар:“Бир дирҳамга овқат сотиб олиб, аҳли-аёлингга олиб бор ва қолган бир дирҳамга болта сотиб ол-да, менга олиб кел”,– деб амр қилдилар. У одам буйруқни бажариб, болта сотиб олиб, ҳузурларига келди. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам муборак қўллари билан болтага соп ясадилар ва уни ансорийнинг қўлига бердилар-да:“Энди бориб ўтин йиғиб, уни сот, ўн беш кун сени кўрмайин”, – дедилар. Ансорий шу кунлар ичида ўтин йиғиб, уни сотиб, ўн беш дирҳамга эга бўлди ва Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам ҳузурларига келди. Шунда Расули акрам соллаллоҳу алайҳи васаллам:“Бу маблағнинг бир қисмига овқат харид қил, бир қисмига кийим-кечак сотиб ол!”, – дедилар. Сўнгра марҳамат қилиб айтдилар:“Бундай қилишинг сенга ярашади. Тиланчилик қилишинг қиёмат куни юзингда доғ бўлади”, –дедилар.

Хулоса ўрнида шуни айтишимиз мумкинки, фарзандларимизни моддий ва маънавий эҳтиёжи учун сарфлайдиган маблағимиз, албатта ҳалол, жисмоний ёхуд ақлий меҳнатимиз орқали топилган бўлиши зурур. Ҳалол меҳнат орқали топилган, шубҳа-гумон аралашмаган луқма еб улғайган фарзанд ҳар томонлама етук соғлом ва баркамол инсон бўлиб етишади. Бунинг исботини юртимиздан етишиб чиққан ва чиқаётган олиму-фузалолар мисолида кўришимиз мумкин.

Ҳалол меҳнат инсонни дунё ва охиратда азиз ва мукаррам бўлишига сабабчи бўлади. Инсонларга боқиманда бўлишдан сақлайди. Ҳалол меҳнат қилган инсон тамаъдан йироқ бўлади, тинч ва осойишта ҳаёт кечиради.

 Муроджон БАЛТАЕВ

Питнак шаҳри “Абдул Маржон”

жомеъ масжиди имом-хатиби

ЎМИ Матбуот хизмати

Инсон ўзи орзу қилган ҳақиқий саодатга эришиш учун интилиб яшайди. Лекин ҳақиқий саодат ҳақида ҳар кимнинг ўз тушунчаси бор.

Кимдир ҳақиқий бахтни мол-дунёга эришиш деб билади. Умрини мол-дунё жамлаш учун елиб-югуриб ўтказиб юборади. Мол-дунё “бир лаҳзалик саодат” эканлигидан, унинг абадий эмаслигидан хабари йўқ. Қуръони Каримда қиёмат куни бандалар ҳисоб қилиниши ҳақида ҳамда номаи аъмоли чап томондан берилган банданинг қуйидагича ҳасрат чекиши зикр қилинади:

مَا أَغْنَى عَنِّي مَالِيَهْ 

هَلَكَ عَنِّي سُلْطَانِيَهْ 

Менга мол–мулк ҳам асқотмади. Салтанатим ҳам ҳалок бўлиб кетди (Ҳоққа сураси 28-29-оятлар).

Кимдир ҳақиқий бахтни ҳамма ҳавас қиладиган, эътиборли мансабга эришиш деб билади. Ўша мақсадига етишиш учун барча чора–тадбирлар, восита–ю сабабларни ишга солади. Яна кимдир уни сиҳат-саломатлик деб билса, бошқалар уни тинч-омонликда ҳаёт кечириш деб тушунади. Айрим инсонлар эса, ҳақиқий бахт–саодат бу Аллоҳга иймон келтириш ва Унга итоат этиш, охиратда Унинг жаннатига ноил бўлиш деб биладилар.

Инсонларнинг бахт ҳақидаги тушунчаларининг турли хил бўлишининг сабаби, ўзларида ўша нарсанинг бўлмаслиги ёки уни йўқотганликларидир.

Масалан,  мол–дунёсини йўқотган киши ҳақиқий бахтни мол–дунёда деб билади.

Бир муддат иш топа олмай сарсон бўлган киши, ўзи истаган фаолиятга киришгач, ўзини бахтиёр ҳис қилади.

Узоқ вақт шифтга термулиб хасталикни бошдан кечирган бемор учун тани жонининг соғ бўлишидан катта бахт йўқ.

Демак, бирор нарсани йўқотган киши унга эга бўлгандагина ҳақиқий саодатни ҳис қилар экан.

Аслида, қалбида ҳотиржамликни, жисмида фаровон ҳаётни излаган киши, уни Роббисига итоат этиш, буйруқларига бўйсуниш ва гуноҳ маъсиятлардан йироқлашиш билангина топади. Чунки ҳақиқий мўминнинг қалби дунё матолари ила ҳузурланишдан кўра Роббисига ибодат қилишдан лаззат олади. У иймони, тоати билан Роббисига яқинлашгани сайин, қалби унга боғланаверади. Ҳатто, Аллоҳнинг муҳаббати унинг асосий мақсади бўлиб қолади.

وَالَّذِينَ آمَنُوا أَشَدُّ حُبًّا لِلَّهِ

Иймон келтирганларнинг Аллоҳга бўлган муҳаббатлари эса (уларникидан) кучлироқдир (Бақара сураси 165-оят).

Албатта, Аллоҳга ибодат қилиш ва Унга яқинлашиш оддийгина  қуруқ гаплар эмас. Балки воқеликда ўз исботини топган энг тўғри йўлдир. Ибодатнинг асари дунё ва охиратда зоҳир бўлади.  Банда учун ундан фойдали йўл йўқ. Фақат шу йўл билангина у ҳақиқий саодатга эришади.

فَمَنِ اتَّبَعَ هُدَايَ فَلَا يَضِلُّ وَلَا يَشْقَى (123) وَمَنْ أَعْرَضَ عَنْ ذِكْرِي فَإِنَّ لَهُ مَعِيشَةً ضَنْكًا وَنَحْشُرُهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ أَعْمَى (124) قَالَ رَبِّ لِمَ حَشَرْتَنِي أَعْمَى وَقَدْ كُنْتُ بَصِيرًا (125)

Бас, сизларга (Мен) тарафдан ҳидоят келганидаким Менинг ҳидоятимга эргашса, йўлдан озмас ва бахтсиз бўлмас. Ким менинг эслатмамдан юз ўгирса, унинг учун танг (бахтсиз) турмуш бўлиши муқаррар ва Биз уни қиёмат кунида кўр ҳолда тирилтирурмиз. У “Раббим! Нега мени кўр ҳолда тирилтирдинг,ахир (олдин) кўрувчи эдим-ку?!” – дейди (Тоҳо сураси 123-125-оятлар).

Муфассир уламолар ушбу ояти каримадаги   فَلَا يَضِلُّ  “йўлдан озмас” сўзини “дунёда йўлдан озмас” деб, وَلَا يَشْقَى  “бахтсиз бўлмас” сўзини “охиратда бахтсиз бўлмас” деб тафсир қилганлар.

Шунингдек, доимий тарзда Аллоҳни зикр қилиш қалбни қотиб кетмаслигига сабаб бўлади. Қолаверса, қалб хотиржамлик ва сакинат ила ором олади.

الَّذِينَ آمَنُوا وَتَطْمَئِنُّ قُلُوبُهُمْ بِذِكْرِ اللَّهِ أَلَا بِذِكْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ

Улар имон келтирган ва қалблари Аллоҳнинг зикри билан ором оладиган зотлардир. Огоҳ бўлингизки, Аллоҳни зикр этиш билан қалблар ором олур. (Раъд сураси 28-оят).

Уламолар зикр қилишнинг бир неча фойдаларини баён қиладилар:

1) Зикр қилиш билан банда Аллоҳнинг розилигига ноил бўлади.

2) Зикр шайтонни қувади.

3) Мўминнинг қалбидан қайғу, ғам-ташвишни кетказади.

4) Хурсандчилик, шодлик ва мамнунликни олиб келади.

5) Сиҳат-саломатликни мустаҳкамлайди.

6) Юз ва қалбга нур бахш этади.

7) Ризқни зиёда бўлишига сабаб бўлади.

8) Аллоҳ таолога ва инсонларга муҳаббатни пайдо қилади.

Авазхўжа БАХРОМОВ,

Тошкент тумани “Холмуҳаммад ота”

 жоме масжиди имом-хатиби  тайёрлади

ЎМИ Матбуот хизмати

Мактаб остонасига қадам қўйишимиз арафасида қишлоғимиз ўртасидан қазилган каналдан сув келгани муносабати билан Шароф Рашидов келар эмиш дея у кишини кутиб олиш учун тарадду бошланиб кетди. Катта-ю кичик эрта тонгдан уйларининг атрофини супуриб-сидириб, канал бўйига келиб олди-да, шарафли меҳмонни кута бошлади. Баҳор чоғи эди. Баъзилар лолақизғалдоқлардан гулчамбар ҳам ясаб олган. Чошгоҳларга бориб ана-ана, келди-келди, деб халойиқ қалқиб кетди. 

Олдинига юк машиналари ўтиб кетди. Ортидан қора, усти очиқ узун “чайка”да тик турган ҳолда келаётган Шароф ота кўринди. Баланд бўйли, очиқ чеҳрали, одам эди у. Орқага қараб таралган сочлари шамолда ҳилпираб борарди. Биз каналнинг нариги тарафида турган эдик, онажоним менга қараб ҳадеб кўрдингми-кўрдингми? дер эди...

Ҳозир ўша воқеани эслар эканман, ўзи ростдан ҳам у кишини кўрган эдимми ёки шу воқеани хаёлимда жонлантириб олганмидим деб ўйлайман. Чунки у киши қишлоғимизга келади деб уйлар оқланиб бирмунча пардозланган эди ва халқ интиқиб кутган эди. Кейин штабга (каналчиларнинг қўшни қишлоқдаги идораси) келар эмиш деган гап чиқди. Сўнг эса, ҳали айтганимдек, машиналар карвони ўтди. Баъзилар ўша нуроний одамни Шароф ота деса, баъзилар Рузмат Ғойибов (Қашқадарёнинг обком секретари) эди дейишди.

Ўшанда Шароф отани кўрдимми, йўқми билмадим-у, аммо ота-онамнинг ҳаяжондан порлаган кўзларини кўрганим аниқ эди. Улар юртбошини кўриб жуда севинган эдилар. Ана ўша севинчдан порлаган кўзлар ҳозир ҳам кўз олдимда турибди.

Халқ Шароф Рашидовни “ота” деб эъзозлар эди. Зотан, у кишининг донишмандларга хос қиёфаси, мулойим чеҳраси, хайрихоҳлик билан боқадиган назари шунга монанд эди. Инчунун, халқимиз азалдан эл-юртнинг ҳурмат-эътиборини қозонган донишманд зотларни “ота” деб улуғлаб келади. Масалан, Қўрқут ота, Ҳаким ота, Занги ота, Қуйлиқ ота, Саййид ота...

Ҳа, дарвоқе, гапимиз азизларга келиб қолди. Шароф отанинг иймонли-эътиқодли одам экани, Аллоҳ таолонинг азиз-авлиёларига ҳурмати ниҳоятда баланд бўлганини у кишини яқиндан билганлар яхши билади-ю, аммо биз ҳам иймонлашиш ниятида ўз қулоғимиз билан эшитган мана бу воқеани мисол тариқасида айтишга журъат қилдик. Аъзамхон Каттаев эшонбобо бир суҳбатда гапириб берган эди. У киши Ғавсул Аъзам Даҳбедий ҳазратларининг мақбараси атрофини ўрамоқчи бўлибми, нимадир қилиб куймаланиб юрган экан, дабдурустдан Шароф ота келиб қолибди. Ўша замоннинг сиёсатидан юрак олдириб қўйган Эшонбобо қўрқиб кетибди. Шароф ота эса илдам келиб Эшонбобо билан ҳол-аҳвол сўрашибди. Анча вақт дилдан суҳбатлашиб ўтирибди. Ғавсул Аъзам ҳазратлари ҳаёти ва ижодига оид саволлар сўрабди. Кейин суҳбатдан мамнун бўлиб, бу мўътабар жойни обод қилишимиз керак, деб ўрнидан қўзғалибди.

Ҳосили калом, Самарқанд вилоятидан тортиб келинган ўша каналдан сув олиб Самарқанднинг ўзида нечта қишлоқ деҳқончилик қилади, Қашқадарёда Чироқчи, Яккабоғ, Қамаши, туманлари далалари сув ичади. Шу канал бизнинг қишлоқнинг манзарасини буткул ўзгартириб юборди. Шароф отанинг республика ва собиқ Иттифоқ миқёсидаги улкан ишларини бир четга қўйиб ана шу каналдан келаётган савобни чамаласангиз ҳам савоби бир одамга етади.

Бинобарин, Абу Ҳурайра розияллоҳу анҳудан ривоят қилинган ҳадисда Пайғамбар соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Мўмин кишига унинг ўлимидан кейин ҳам етиб турадиган амали ва гўзал ишларидан; ўргатган ва тарқатган илми, ортидан қоладиган солиҳ фарзанди, мерос қолдирган Қуръони, бино қилган масжиди, ғариб мусофирлар учун қурган уйи, оқизган ариғи ёки ўз молидан қилган жорий садақаси бордир. Соғлик ва тириклик чоғида мазкур нарсаларни қилса, уларнинг савоби ўлимидан кейин ҳам етишиб туради», дедилар (Ибн Можа, Байҳақий ва Ибн Хузайма ривоят қилган).

Шароф Рашидов шу қадар яхши одам бўлган эканки, у кишининг ҳалоллиги, поклиги кўп йиллар уни мустабид тузум жаллодларидан сақлаб келган экан. Рус муаллифи Игорь Буничнинг “Партиянинг олтинлари” асарида келтирилган бир воқеа ана шу фикрга келишимизга асос бўлди. “Бировнинг моли бахт келтирмайди, – деди генерал Ниёзов (Ўзбекистон КГБиси (Давлат хавфсизлик қўмитаси) бошлиғи – Д.Ж.)  унга Кавказ варианти бўйича (Озарбайжон КГБиси бошлиғи Гайдар Алиев Республика компартияси Биринчи котиби Охундовни, Грузия КГБиси бошлиғи Шеварнадзе Республика компартияси Биринчи котиби Мжаванадзени СССР КГБиси бошлиғи Андропов кўрсатмалари асосида ҳокимиятдан четлатиб уларнинг ўрнини эгаллаб олган эди – Д.Ж.) Рашидовнинг ўрнини таклиф қилишганда. – Бундан ташқари, бу оила пулини ҳалол топган”.

Ўрта Осиё босқини муваффақиятли чиқмади ва Андропов буни тан олишга мажбур бўлди” (218-бет).

Буни қаранг, йигирма йилга яқин вақт республика раҳбари бўлиб ишлаган одам рўзғорини ҳар қандай шубҳадан ҳоли бўлган ҳалол пул билан таъмин этганини Республика давлат хавфсизлиги қўмитаси раҳбари айтяпти. Демак, унинг хизматида бу оила шубҳали бирор иш қилган деган маълумот йўқ. Шу боисдан унга Биринчи раҳбарлик, порлоқ истиқбол ваъда қилинса ҳам, виждони амрига қулоқ солиб, уларнинг ноғорасига ўйнамаяпти. Қизиқ, ана шу одамнинг кейинги тақдири нима бўлган экан?..

Мустабид тузум барибир ёвузлигини қилди – Шароф отанинг бошига етди. Лекин тақдир уларнинг ўзларини ҳам омон қўймади. Орадан ҳеч қанча вақт ўтмасдан золимлар унут бўлиб кетди. Шароф отанинг порлоқ хотираси эса халқнинг ёдида қолди.

Президентимиз Шавкат Мирзиёев жорий йилнинг 27 мартида «Атоқли давлат арбоби ва ёзувчи Шароф Рашидов таваллудининг 100 йиллигини нишонлаш тўғрисида» қарор қабул қилди. Қарорда Жиззах шаҳрида унинг хотирасига бағишланган ёдгорлик мажмуасини барпо этиш ва ҳайкалини ўрнатиш белгиланган эди. Қисқа вақтда шаҳар марказида мазкур мажмуа ва ҳайкал бунёд этилди.

Ушбу ҳайкалнинг очилиш маросими 6 ноябрь куни бўлди. Тадбир бошланишида  Қуръони карим оятларидан тиловат қилинди ва Ўзбекистон мусулмонлари идораси раиси, муфтий Усмонхон Алимов ҳазратлари атоқли давлат арбоби ҳақига дуо қилдилар.

Маросимда нутқ сўзлаган Президент Шавкат Мирзиёев Шароф Рашидов умр бўйи ўз халқига, барча соф ниятли инсонларга яхшилик қилиб, уларни улуғ мақсадлар йўлида бирлаштириб, эзгу ишларга сафарбар этиб яшаганини таъкидлар экан, “Бу олижаноб, донишманд ва бағрикенг инсон, қандай суронли синовларга дуч келган бўлмасин, юксак гуманистик ғояларга доимо содиқ бўлиб, халқимиз қалбида яхши ном, сўнмас хотира қолдирди”, деди.

Агар Шароф ота шу миллат учун, шу Ватан учун фидокорлик қилмаганида уни бугун биров эсга олармиди; агар уни эл севмаганида ундан миннатдор бўлармиди; агар у илм ва ижод аҳлини  қўллаб-қувватламаганида у ҳақида ижобий хотиралар ёзилармиди?..

Ҳақиқатан, шундай одам эди Шароф Рашидов. У қанчалик машаққатларга дуч келмасин, юксак инсоний фазилатини сақлаб қолган эди.

Дамин ЖУМАҚУЛ

ЎМИ Матбуот хизмати