Икки қўшни бор эди. Улардан бири фарзандларига қуён олиб берди. Нариги қўшнининг болалари ҳам ўзларига бирор уй ҳайвони олиб беришларини сўрашди. Уларнинг отаси кучук олиб берди.

Шунда биринчи қўшни иккинчисига деди:

– У қуёнимни еб қўяди-ку!

– Йўқ, бу ҳали кучук, қуёнинг ҳам кичкина. Улар бирга катта бўлишади, дўст бўлиб улғайишади. Муаммо бўлмайди.

Кучук эгаси ҳақ бўлиб чиққандек эди. Жониворлар бирга катта бўлди. Улар доимо бирга эди.

Бир куни қуённинг эгаси оиласи билан дам олишга кетди. Жума куни эди. Якшанба куни кечки пайт кучукнинг эгаси оиласи билан айвонда чой ичиб ўтирганди. Катта итга айланган кучук уйга кириб келди. У ғижимланиб кетган, қон ва тупроқ аралашмасидан қорайиб кетган қуённи тишлаб турарди. Бутун оила ит томон ташланди.

– Қўшним тўғри айтган экан. Ит итлигини қилибди. Энди нима қиламиз? Шу етмай турувди. Бирпасдан кейин улар уйига қайтиб келишади.

Ҳамма бир-бирига қарарди. Бечора итнинг эса ғингшиганича кўзидан ёш оқарди.

Шунда болалардан бири деди:

– Қуённи яхшилаб ювиб, фен билан қуритиб, ҳовлисига қўйиб қўямиз.

Қуённинг ҳеч бир жойи йиртилмагани боис улар шундай қилишди. Қуённи инига қўйишиб, худди ухлаётгандек ҳолатга келтириб яна ўз уйларига қайтиб кириб олишди. Бир оздан кейин қўшниларнинг овози эшитилди. Кейин эса болаларнинг чинқириғи янгради. Кўришди! Икки дақиқадан кейин эшик тақиллади. Остонада ранглари оқариб кетган қўшни турарди. У худди арвоҳни кўрган одамдек алпозда эди.

– Нима бўлди? Тинчликми? – сўради итнинг эгаси.

– Қуён... қуён...

– Ўлиб қолибдими? Боя кундузи чопқиллаб юрганди-ку!

– У жума куни ўлганди!

– Нима?

– Дам олишга кетишимиздан олдин болалар уни боғ орқасига кўмиб келишганди! Ҳозир эса у яна ўз уйида ётибди!

Жумадан бери қадрдон дўстини қидирган ит уни ниҳоят топган ва ер бағридан чиқариб олганди. Ва эгаларига уни қутқариш учун олиб келганди.

Хулоса: Аслида нима бўлганини билмасдан туриб ҳаракат қилишнинг оқибати хунук бўлади.

Саид Аброр тайёрлади