Асмаъий айтади, Аъробийлардан бўлган бир кимса мана бу воқеани айтиб берди:
Мен энг яхши одам ким-у, ота-онасига оқ бўлганлар кимлигини билиш мақсадида ўз маҳалламдан чиқиб бошқа маҳаллалар оралаб борар эканман, бир қари чолнинг олдидан чиқдим. Унинг бўйнида қудуқдан сув тортадиган челакнинг узун арқони бор эдики, у юкни ҳатто туя ҳам кўтара олмас эди. Бу айни туш пайти бўлиб, жазирама заминни қаттиқ қиздираётган эди. У чолнинг орқасида бир йигит турар, унинг қўлида арқондан қилинган қамчиси бўлиб, у билан чолни урар, ҳатто чолнинг орқаси арқоннинг зарбидан ёрилиб кетган эди. Мен бу ҳолатни кузатар эканман, йигитга: “Аллоҳдан қўрқмайсанми, ахир бу қари чолку, уни жароҳатлаганинг етмаганидек, қаттиқ азоб ҳам беряпсан?!”, дедим. У пинагини ҳам бузмай: “Бундан ташқари у менинг отам ҳам”, деди. Мен: “Аллоҳ сени яхшилик билан мукофотламасин!”, дедим. У: “Жим бўл, бу одам, яъни отам ўз отасига шундай қилган, отаси эса бобосига”, деди. Мен айтдим: “Ҳақиқий оқпадар шудир!”.

Иброҳим Ҳозимийнинг
ОҚПАДАРЛИК ОҚИБАТЛАРИ китобидан