Абдурроҳман ибн Абу Лайло раҳимаҳуллоҳ айтдилар: «Набий соллаллоҳу алайҳи васалламнинг саҳобаларидан 120 нафарларини топдим. Уларнинг барчалари ансорлардан эдилар. Агар уларнинг бирларидан бирор масала ҳақида (фатво) сўралса, унинг ўрнига (ёнидаги) соҳиби жавоб бериши у учун маҳбуб эди».

Улар шошилиб фатво беришдан, билмасдан туриб «Бу масаланинг жавоби бундай» дейишдан қўрқишар, шу боис саволга бошқа киши жавоб беришини хоҳлашарди. Чунки, улар бировга бир масала юзасидан фатво бериш шариат номидан гапириш эканини жуда яхши билишарди.

Афсуски, биз илмимиз бўлмаса ҳам шартта жавоб берамиз. «Менимча, бу бундай бўлса керак» деб ақлимизга суяниб шошқалоқлик қиламиз. «Фатвога журъатлироғингиз дўзахга журъатлироғингиздир» деган ҳадисни хаёлимизга келтирмаймиз. Баъзан биздан биров сўрамаса ҳам диний мазмундаги саволларга жавоб беришга уринамиз.

Аллоҳ таоло бизни илмсиз равишда фатво беришдан асраб, тилини тиювчилардан қилсин!

Интернет маълумотлари асосида Нозимжон Ҳошимжон тайёрлади