Маълумки, муқаддас динимизда устоз ва мураббийларга эҳтиром беқиёсдир. Муаллимлик, мураббийлик ва устозлик мартабаси – буюк шарафдир. Қуёш нуридан барча мавжудот фойдаланганидек, уларнинг маърифат зиёларидан бутун башарият манфаатланади. Ҳазрат Aбдурроҳман Жомий ўз байтларида:

Устоз, мураббийсиз қолганда замон,
Зулумотдан қора бўларди жаҳон.

Биз шогирдлар доимо устозларимизни ҳурматини жойига қўйиб, хизматларини адо этиб, уларни дуои хайрларини олишлик пайида бўлишимиз лозим. Шу билан бир қаторда у зотларни дуоларимизда эслаб, уларни ҳаққига истиғфор айтишни ўзимизга вазифа қилиб олишимиз керак.

Зеро, мазҳаббошимиз Aбу Ҳанифа роҳматуллоҳи алайҳ: “Устозим Ҳаммоднинг ҳурматлари учун у зотнинг уйлари томонга оёғимни узатмаганман. Ҳолбуки, у зотнинг уйлари билан менинг уйим орасида еттита кўча бор эди. Ҳаммоднинг вафотларидан сўнг қачон намоз ўқисам, ҳар сафар албатта ота-онамга қўшиб, у зотга ҳам Aллоҳдан мағфират сўраганман. Нафақат у зот, балки кимдан нимадир ўрганган бўлсам ёки кимдир менга нимадир ўргатган бўлса, албатта ўша кишилар учун ҳам доим Aллоҳдан мағфират сўрайман”.

 Ҳошимжон ЭРГAШЕВ,
Бувайда тумани ”Пошшопирим” масжиди имом-хатиби