Алҳамдулиллаҳи роббил ъаламийн. Вассалату вассалам ала расулиҳи ва асҳабиҳий ажмаийн. Инсон деб аталмиш махлуқотни яратиб унга ўзининг каломи ила дунё ҳаётида яшашни ўргатиб, ҳалол ва ҳаромни англашга қалб кўзини ато этган Раббимизга чексиз ҳамду санолар бўлсин.
Юксак одоби ва тақвоси билан умматига ўрнак бўлиб, суннати ила таълим берган Расулуллоҳ саллоллоҳу алайҳи васалламга саловату саломлар бўлсин.
Ҳар қандай жамиятда ҳаром ишлар тақиқланган. Чунки ҳаромнинг юки оғир! Ислом шариатида ҳар қандай зулм ҳаром саналади. Кишининг молига, обрўсига ва шаънига тажовуз қилиш асло мумкин эмас. Кимки шундай қилса, унинг ўзи қаттиқ зарар топади.
Абу Ҳурайра розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади: “Расулуллоҳ саллаллоҳу алайҳи васаллам: “Муфлис нималигини биласизми?” деб сўрадилар. Саҳобалар: “Эй Аллоҳнинг Расули, бизнингча, муфлис на дирҳами ва на матоси бўлмаган кимсадир”, дедилар. Расулуллоҳ саллаллоҳу алайҳи ва саллам: “Умматимнинг муфлиси шундай бир кимсаки, у қиёмат кунида рўза, намоз ва закоти билан келади. Аммо унга зулм қилган, бунинг молини еган, бошқасини урган, яна бировни сўккан. Бас, у ўтиради, бундан унга, бунинг яхшиликлари қасос қилиб олиб берилади. Агар унинг зиммасидаги хатолари адо қилинмасдан туриб яхшиликлари тугаб қолса, уларнинг гуноҳлари олиниб, бунинг зиммасига юклатилади, кейин эса жаҳаннамга отилади”, дедилар”.
Шундай инсонлар бўладики, ўзи аҳли илм. Ҳамма нарсани – оқу қорани билади. Аммо ўнга амал қилмагани ортидан Аллоҳ субҳанаҳу ва таоло уни юз тубан судраб бориб, жаҳаннам ўчоғининг тубига улоқтиради. Ва яна мутакаббир олимни кибру ҳавоси учун шундай азоблайди. У ўзидан юқори мартабадаги кишиларни кўрса, қуллуқ қилиб пойига паёндоз ила пешвоз чиқади. Лекин мартабаси ўзидан паст бўлганларни кўрса мийиғида муомала қилиб, ўзига қуллуқ қилишидан умидвор бўлади. Бу ҳам ҳаром қилинган амаллар сарасига киради.
Бундай амал ўзи ва нафси учун қилинган иш бўлади, бундай ишни Аллоҳ таоло ёқтирмайди. Бунинг эвазига сен нима учун амал қилган бўлсанг ўшанинг розилигини топ ва ундан ёрдам сўра дейилади.
Аллоҳ таоло ана шундан, охирида шарманда бўлиб қолишга сабабчи бўладиган муомиладан барчамизни сақласин.
«Муфлис» сўзи араб тилидан олинган бўлиб, луғавий маъноси «фулус» (чақа) сўзи, сариқ чақага ҳам зор бўлиб, муҳтожликдан қийналиб қолган киши маъносини англатади,
Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи васаллам бу сўзни зарбулмасал қилиб умматига улкан сабоқ бўлиши учун таълим берганлар.
Бировнинг ҳақи учун жавобгарлик шунчалар оғир. Шунинг учун ундан жуда ҳам эҳтиёт бўлмоғимиз керак.
Пайғамбар саллаллоҳу алайҳи васаллам бир муборак ҳадисида ушбу воқеани ҳикоя қилиб берганлар:
Бир одам уй сотиб олиб, унда яшай бошлайди. Бир куни уйида ўра қазиётган эди кутилмаганда бир катта кўза чиқиб қолди. Очиб қараса, олтинга тўла экан. Нима қилишини билмай ҳайрон бўлди-да, кўп бош қотиргандан сўнг шундай қарор қилди:
“Бу уйни менга сотган киши ерга шунча тилла кўмилганидан бехабар бўлган. Мен ундан тиллаларини эмас уйини сотиб олганман. Бу бойликни унга олиб бориб топширишим керак», деб идишни уй сотган кишининг олдига олиб борди. Бўлган воқеани айтиб: “Эй дўстим, бу идиш сизники. Мен сиздан фақат уйни сотиб олганман”, деди. Уйни сотган киши эса: “Мен уйдаги барча нарсани сотганман. Демак, бу олтинлар сенинг хаққинг”, деб хазинани олишдан бош тортди.
Иккови шундай тортишиб турганида олдидан бир киши ўтиб қолди. Унга воқеани тушунтириб, ўртадаги муаммони қандай ечишни ундан сўрадилар. Учинчи киши:
– Фарзандларингиз борми? – деб сўради.
Бири: – Ҳа, менинг ўғлим бор, – деди
Иккинчиси эса: – Менинг қизим бор, - деб жавоб берди.
Учинчи киши: – Унда қуда бўлинглар-да хазинани фарзандларингга харж қилинглар, – деди.
Бу фикр иккисига ҳам маъқул бўлди.
Ана ўша инсонлар ҳатто ер остидан топиб олинган молнинг ҳам юки оғирлигидан қаттиқ қўрққан ва тақвода мустаҳкам бўлган инсонлардан экани кўриниб турибди.
Барчамизни Аллоҳ ҳаром қилган ишлардан чекинишимиз ва Ўзи буюрган амалларни қилишимизга муваффақ айласин.
Интернет материаллари асосида Марҳамат тумани
бош имом-хатиби Мухторжон ШАРОФУДДИНОВ тайёрлади.
