Бозорда эдик. Сотувчиларнинг қўли-қўлига тегмайди. Шу пайт навқирон йигит кекса отасига: “Дада, имилламасдан тез-тез ўлчаб бермайсизми, одамлар кутиб қоляпти. Ортиқча юк бўлдингиз-да. Ундан кўра ўғлимни олиб келсам бўларкан”, деди. Унинг отасига қилган бу муомаласидан музлаб қолдим.
Афсус, ота-онасининг қадрига етмай, беҳурмат қиладиган бундай инсонлар ҳаётда учраб туради.
Қуръони каримнинг йигирмага яқин оятида ота-онага яхшилик қилиш буюрилган. Жумладан, Исро сурасининг ٢٣-оятида бундай дейилади: «Раббингиз Унинг Ўзигагина ибодат қилишингизни ҳамда ота-онага яхшилик қилишни амр этди. (Эй инсон!) Агар уларнинг бири ёки ҳар иккиси ҳузурингда кексалик ёшига етсалар, уларга “уфф!..” дема ва уларни жеркима! Уларга (доимо) ёқимли сўз айт!»
Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи ва саллам огоҳлантирганлар: “Аллоҳ таолонинг розилиги – ота-онанинг розилигида, Унинг ғазаби эса ота-онанинг ғазабидадир” (Имом Табароний ривояти).
Бугун орамизда ота-онасини норизо қилаётган, уларнинг ғазабига қолаётганлар оз эмас. Бундай кишиларнинг юриш-туриши, ҳаётида ҳаловат йўқ. Топиш-тутишида барака бўлмай, ҳаётдан нолиб ўтади. Лекин иши юришмаслигию бири икки бўлмаётгани сабабини англаб етмайди. Зеро, қачон ота-она рози, дуода бўлса, фарзанднинг бахти иқболи кулади. Уларга яхшилик қилган кишини Аллоҳ ҳам суяди ва ундан марҳаматини дариғ тутмайди.
Абдуллоҳ ибн Масъуд розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади. Мен Набий соллаллоҳу алайҳи ва салламдан: “Ё Расулуллоҳ, қайси амал Аллоҳга энг суюмли?” деб сўрадим. У зот: “Вақтида ўқилган намоз”, дедилар. “Кейин қайси?” дедим. “Ота-онага яхшилик қилиш”, дедилар (Муттафақун алайҳ).
Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам:
– Она-отасининг юзига марҳамат билан боққан кишига ҳаж ва умранинг савоби ёзилади, – дедилар.
– Кунда минг марта боқса ҳам шундайми? – деб сўрадилар.
– Кунда юз минг марта боқса ҳам, – дедилар (Имом Байҳақий ривояти).
Бошқа бир ҳадисда Онҳазрат:
– Албатта, Аллоҳ таоло карами кенг, улуғ зотдир ва ажру савобларини яхши бандаларидан дариғ тутмагай, – деб жавоб бердилар (Имом Байҳақий ривояти).
Албатта, ота-она – тенгсиз давлат. Уларнинг борлиги, дуолари ҳамда хурсандчиликлари қалбларимизга, хонадонларимизга барака, нур олиб киради. Ризоликлари эса ризқимиз бутунлиги, умримиз узунлиги ҳамда мушкулларимиз осон, ғаму ташвишлардан фориғ бўлишимизга боис бўлади. Шунинг учун ҳам фарзанд ота-онасини асраб-авайлаши, ширин сўзлар билан уларнинг кўнглини кўтариши, агар кексалик ёшига етган бўлсалар, барча инжиқликларига чидаши керак. Ана шунда фарзанд муродига етади.
Ибн Аббос розияллоҳу анҳумодан ривоят қилинади. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам: “Қайси бир мусулмоннинг ота-онаси бўлса, уларга яхшилик қилиб, унинг савобини кутган ҳолда тонг оттирган бўлса, Аллоҳ таоло унга жаннатнинг икки эшигини очади”, деганлар (Имом Абу Довуд ва Имом Ибн Можа ривояти).
Ота-оналаримизни рози қилиб, дуоларини олиб яшаш ҳаммамизга насиб этсин.
Камолиддин ҳожи ЖАМИЛОВ,
Сариосиё тумани
