Қизим боғчага борганида ҳам вазифаларини бажаришга қийналар эди. Мактабга бора бошлаганидан кейин ҳам шу ҳолат давом этди.

Бир куни қайсидир фандан икки баҳо олиб келди. Аёлим уйни бошига кўтариб қизимни уруша бошлади. Шунда мен аёлимни ёнимга чақириб, қизимиз шундоқ ҳам афсусда эканлигини, унга бақириш ортиқчалигини тушунтирдим. Кейин қизимни чақирдим. У кўз ёшларини артиб ёнимга келди. Қизимни бағримга босган кўйи: “Қизим, ҳафа бўлма, хоҳлаган баҳоингни олавер”, деб кўнглини юпатдим.

Кейин қизимни дарсдан кейин шуғулланиши учун моҳир устоз қўлига топширдим. Шундан сўнг доимо қизимнинг ўқишларидан хабардор бўлиб, вақти-вақти билан уни ўқишга қизиқтириб турдим. Қизим ҳар сафар беш баҳо олса ёки қандайдир муваффақиятга эришса, уни бағримга босиб, пешонасидан ўпиб қўяр ва “Баракаллоҳ қизалоғим, қандай баҳо олсанг ҳам мен сени яхши кўраман” дер эдим.

Ўқув йили тугаб қизим уйга онаси билан кириб келганда юзида қувонч аломатлари балқиб турар эди. Қизимнинг қўлида ўқув йили охирида энг фаол ва аълочи ўқувчиларга бериладиган мақтов ёрлиғи бор эди. Ўқув йили якуний натижаларига кўра, қизим ўқиши ва хулқида намуна бўлиши билан бирга умумий баҳолар бўйича синфида иккинчи ўринни ҳам эгаллабди.

Демак, мен тушундимки, боланинг таълими ва тарбиясига меҳр-муҳаббат ва шафқат билан ёндашиш болани муваффақиятсизлар сафидан муваффақиятлилар мартабасига кўтарар экан.

Доктор Абдуллоҳ Муҳаммад Абдулмуътининг

“Фарзанд тарбиясида 700 та сабоқ” китобидан

Ғиёсиддин Ҳабибуллоҳ, Камронбек Ислом таржимаси.