Фарздаларимни савобли ишларга ундаш учун бир тадбир ўйладим. Болаларимнинг суратларини олиб, бир ёғоч доскага ёпиштирдим. Доскани “Оиланинг шараф доскаси” деб номладик. Доска остига бир қути қўйиб унга картон қоғоздан ясалган юлдузчали шакллар солдик. Кейин болаларимга қайси бирлари бирор яхши иш қилишса, расмлари тагига битта юлдузча ёпиштиришимни айтиб қизиқтирдим. Фарзандларим билан кимнинг юлдузчалари сони юзтага етса, буни биргаликда нишонлашни келишиб олдик.
Бу нарса болаларни яхши иш қилишга ундашдан ташқари уларда жамоа бўлиб ишлаш қобилиятини ҳам ривожлантиришга ёрдам беради. Чунки бундай байрамни қандай нишонлашни болалар йиғилиб бирга ҳал қилишади. Бир-бирларини эшитишади. Ғолиб бўлган боланинг зеҳнида бу фақат унинг ютуғи эмас, бутун оиланинг ютуғи, бутун оиланинг шарафи экани ҳақидаги фикрлар пайдо бўлади. Фақат ўзи учун эмас, оиласи, жамоаси учун ҳаракат қилишга ўрганади.
Доктор Абдуллоҳ Муҳаммад Абдулмуътининг
“Фарзанд тарбиясида 700 та сабоқ” китобидан
Ғиёсиддин Ҳабибуллоҳ, Камронбек Ислом таржимаси.
