Ибн Умардан (розийаллоҳу анҳу) ривоят қилинади: “Расулуллоҳ (соллаллоҳу алайҳи ва саллам) дедилар: “Ер юзидаги ҳар бир экинга, дарахтлардаги ҳар бир мевага, ернинг қаъридаги ҳар бир уруғга “Бисмиллаҳир роҳманир роҳим. Бу фалончининг ризқидир”, деб ёзиб қўйилган”.

Фарзанд ўғилми, қизми Аллоҳнинг неъмати ҳисобланади. Бундай вақтларда йигитларимиз “Зурриёдимни давомчиси бўлиши керак. Ўғил кўрмасдан ўтаманми?” ёки “Шунча қизни   боқиш, узатишни ўзи бўладими?”, демасдан, аёлига  руҳий мададкор бўлиши керак. Чунки Аллоҳ таоло Қуръони каримда марҳамат қилади:

“(Эй, инсонлар!) Болаларингизни қашшоқликдан қўрқиб ўлдирмангиз – уларга ҳам, сизларга ҳам Биз ризқ берурмиз. Уларни ўлдириш, шубҳасиз, катта хатодир. (Исро, 31 оят).

Аллоҳ таоло кимларгадир ўғил, кимларгадир қиз фарзандлар ато этади. Баъзиларига эса фарзандсизлик насибдир. Кўпчиликка эса ўғил-қиз аралаш берилади. Бу илоҳий тақсимот бандаларининг синови учундир. Бинобарин, бандасидан неъматга шукр ва мусибатга сабр матлубдир.

Ўзбекистон мусулмонлари идораси мутахассиси

Мунира АБУБАКИРОВА