Уйда нима таом пиширсам, дадамдан мақтов эшитардим. “Раҳмат, қизим, қўлинг дард кўрмасин” деб дуо қилардилар. Ҳатто овқат ёмон бўлса ҳам, “Қизим нима тайёрласа ҳам ширин чиқади, ўзимнинг қўли ширин қизим” деб эркалатардилар. Мен бу олқишларни эшитиб таомларни янада ширин пиширишга ҳаракат қилардим.
Аммо онам отамнинг тамоман акси эдилар. Овқатни ширин қилган пайтим ҳам нимадир камчилик топардилар. Онамнинг гапларини эшитиб тушкунликка тушиб қолардим. Ошхонага ҳам киргим келмай қоларди.
Менинг қўли ширин, пазанда бўлишимда дадамнинг ўрнилари катта бўлган. Агар отамнинг қўллаб-қувватлашлари бўлмаганда эди, билмадим, балки бир умр овқат пишришни билмай ўтиб кетишим мумкин эди.
Доктор Абдуллоҳ Муҳаммад Абдулмуътининг
"Фарзанд тарбиясида 700 та сабоқ" китобидан
Ғиёсиддин Ҳабибуллоҳ, Камронбек Ислом таржимаси.
