Кўчадаги ишларимни битириб, уйга пиёда қайтаётган эдим. Одамлар гавжум йўлакнинг бир четида олма сотиб ўтирган онахонга кўзим тушди. Бир донагина тиши қолган, ночорлигидан ўзи савдо қилаётган нур юзли бу онахон камайтириб беришини сўраётган харидорга самимий оҳангда ростини айтаётган эди: “Болам, менга тирикчилик учун фақат минг сўм пулингиз қолади. Беш панжани оғизга тиқиш шарт эмас. Бир куним ўтса бўлди…”
Харидор икки килограмм олма сўраганди онахон кучсизгина, қалтираётган қўлларида тарозига қайта-қайта тортди. Харидор: “Тўғри келмаяптими, хола?” деганди, онахон: “Тарозининг иши қийин-да, болам. Бировнинг ҳаққи…” деди.
Ана шу ерда бойлик мол-дунёнинг кўплигида эмас, қаноатда эканини чуқур ҳис этдим. “Тарозининг иши” ва бировнинг ҳаққи борасида ҳам унутилмас сабоқ олдим. Тўғриси, онахонни қучоқлаб, йиғлагим келди…
Нуриддин
ЎМИ Матбуот хизмати
