Аллоҳ таоло Ўзининг фазлу карами ила инсон зотини ақл ва идрок соҳиби қилиб яратди ва унга беҳисоб неъматларни ато қилди. Шу билан бирга берган неъматларига шукр айтишга ҳам буюриб, муборак каломида шукр қилувчиларга неъматларини янада зиёда қилиш ваъда қилди:

“Яна Роббингиз эълон қилган (бу сўзлар) ни эслангиз: «Қасамки, агар (берган неъматларимга) шукр қилсангиз, албатта, (уларни янада) зиёда қилурман. Борди-ю, ношукрчилик қилсангиз, албатта, азобим (ҳам) жуда қаттиқдир”.

Демак, Парвардигоримиз биз бандаларга берган тансиҳатлик, фаровонлик, бахту саодат, тинчлик ва осойишталик каби улуғ неъматларга шукр айтсак, қадрига етсак – Аллоҳ биздан рози бўлар экан.

Ислом таълимотида неъматларга шукр қилиш улуғ фазилат ва юқори даража экани алоҳида қайд қилинган. Абдуллоҳ ибн Аббос розияллоҳу анҳу: “Шукр қилиш имоннинг ярмидир”, деган эканлар. Бошқа бир ривоятда эса “Имон - сабр ва шукрдан иборат” дейилган.

Шунинг учун ҳам Аллоҳ таоло бандаларини шукр қилишга амр қилиб, унинг зиддидан қайтарган, шукр айтувчиларга чиройли мукофотларни ваъда қилиб, Ўзининг фазилати, карами ва неъматларининг янада зиёда бўлишига шукрни сабаб этган ва Ўзининг гўзал исмларидан бирини шукр орқали ифода қилган.

Буюк бобокалонимиз Қаффоли Шоший ўзининг машҳур “Жавоми ул-карим” китобида келтиришича, “Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи васаллам: “Неъматлар ҳақида гапиришлик шукр қилишликдир” деганлар.

Яратган бизларга ато этган беҳисоб неъматларни ёдда тутиш, уни қадрлай олиш ўша неъматларнинг давомийлигига сабаб бўлади. Шайх Саъдий айтганлар: “Бир нафасга икки марта шукр айтиш вожиб”. Зеро, нафас кирса-ю қайтиб чиқмаса ёки чиқса-ю қайтиб кирмаса, инсон ҳалок бўлади. Шуни билган инсон тансиҳатлиги ва хотиржамлиги учун Яратганга нега шукр айтмасин!

Тинч-хотиржам ҳаётимиз, фаровон ўтаётган кунларимизга шукр қилиб, энг аввало, ҳушёр бўлмоғимиз, ана шу неъматлардан айирмоқчи бўлаётган ғаразли кучлар, нопок  тоифаларнинг найрангларидан огоҳ бўлиб, уларга муносиб жавоб қайтаришимиз керак. Манфур кимсаларнинг ҳийлаларига алданиб, пировардида оиласидан, яқинларидан, тинчлигидан ажралиб қолган кишилар қисматига назар солсак, бу кунларимизга қанчалар шукр  келтиришимиз лозимлигини янада теранроқ ҳис қиламиз.

Аллоҳ таолонинг меҳрибонлигини қарангки, У берган неъматларига шукр айтувчи бандаларига беадад мукофотлар ваъда қилиш билан кифояланмасдан уларга улуғ ажру савоблар беришини ҳам кафолатлаган. У зот айтди: “...Шукр қилувчиларни эса, албатта, мукофотлаймиз”.

“Ниҳоя” китобида бундай нақл қилинади: “Бирор бандага биров яхшилик қилса-ю, унга ташаккур айтмаса, Аллоҳ таоло ўша банданинг Ўз неъматларига қилган шукронасини  қабул қилмайди”.

Ҳадиси шариф мазмунига мувофиқ бизлар давлатимизнинг халқимиз бахту саодати, фаровонлиги, осойишталиги ва тинчлиги йўлида қилаётган хайрли ва эзгу амалларидан миннатдор бўлмоғимиз лозим. Аллоҳга шукрлар бўлсинки, муҳтарам юртбошимизнинг бевосита ташаббуслари ила маънавий қадриятларимизни тиклаш ишларига катта эътибор қаратилмоқда. Жумладан, Қорақалпоғистон республикасидаги “Имом Эшон”, Хоразм вилоятидаги “Охун бобо” масжидлари, шунингдек, Сурхондарё вилоятидаги “Имом Исо Термизий”, Қашқадарё вилоятидаги “Абу Мўъийн Насафий” мажмуалари тубдан реконструкция қилинаётгани, Бухоро вилоятидаги “Баҳоуддин Нақшбанд”, “Масжидул Калон” ва “Мир Араб” тарихий ёдгорликларини таъмирлаш ишлари амалга оширилмоқда.  

Дунёнинг турли мамлкатларида юз бераётган нотинчликлар, иқтисодий-сиёсий низолар, хунрезликлар ва миллатлараро келишмовчиликлар оқибатида инсонларнинг бир бурда нонга зор бўлаётганини кўрганда Ўзбекистондаги тинч-осуда ҳаёт ва тўкин дастурхонимиз учун Аллоҳ таолога чексиз шукрлар айтишимиз лозимлиги янада яққолроқ намоён бўлади.

Аллоҳ таоло азиз юртимизни тинч, ҳаётимизни янада фаровон айлаб, барчамизнинг Ўзига шукр қилувчи солиҳ бандаларидан бўлишимизни насиб айласин.

   И.ЗУХРИДДИНОВ, 

Мирзо Улуғбек туманидаги “Олтинтепа” жоме масжиди имом-хатиби

2017 йил 13 март куни “Жўйбори Калон” хотин-қизлар ўрта махсус ислом билим юртида “Заковат” интеллектуал беллашувининг ҳал қилувчи 6-босқичи бўлиб ўтди. Сўнгги босқичда аввалги ўйинларда ғолиб бўлган икки жамоанинг дуранг ўйини кузатилди. Беллашув тарзида ўтган мусобақада Лутфия Ўринова ҳамда Зарнигор Ҳакимовалар жамоаси ўзаро билим синашишди.

Унда жамоалар: Бухоро давлат университети  катта ўқитувчиси Ортиқжон Хуррамов, Эски ўзбек ёзуви фанидан тўгарак раҳбари Нозигулхон Халимоваларнинг саволларига, “Эътиқод дурдоналари”, “Кифоя”, “Интернетдаги таҳдидлардан ҳимоя”, “Ислом ва ақидапараст оқимлар”, “Ўткан кунлар”, “Пайғамбар атрофидаги кишилар”, “Зикр аҳлидан сўранг” китобларидан берилган саволларга; ZERO, “Заковат” сандиқчаси саволларига жавоб беришди. Ақлни чархлайдиган муаммоли вазиятлар томошабинларни ҳам мушоҳада этишга жалб этди. Ўта қизиқарли саволлар ечимини топиш иккала жамоани ҳам анчагина сермулоҳаза бўлишга ундади.

Қизиқарли тус олган жараёнлар сарҳисобида 5:4 натижа билан Лутфия Ўринова жамоаси “Билимдон” ўйини финалига йўлланмани қўлга киритди.

Интеллектуал беллашувга ташриф буюрган кузатувчи меҳмонлар: билим юртининг собиқ талабаси Азиза Халилова ҳамда “Маънавият сарчашмаси” газетаси мухбири Дилором Ҳалимовалар иккала гуруҳдан “Энг фаол иштирокчи”ни танлаб беришди. “Энг фаол иштирокчи”лар деб эътироф этилган Лутфия Ўринова ҳамда Зарнигор Ҳакимовалар билим юрти маъмуриятининг эсдалик совғалари билан тақдирланди.

“Кифоя” китоби асосида тузилган савол: “Бу намозни ўқиш учун Абу Ханифа раҳматуллоҳи алайҳ наздида камида 4 киши, Абу Юсуф раҳматуллоҳу алайҳ наздида 3 киши, Ҳасан Басрий раҳматуллоҳи алайҳ наздида 2 киши, Имом Шофеъий раҳматуллоҳу алайҳ наздида 40 киши бўлиши шарт. Гап қайси намоз ҳақида боряпти?

Жавоб: Узри бўлмаган ҳолда унда қатнашмаслик қаттиқ қораланади. Бу – жума намозидир”.

Ана шу савол беллашувнинг “Энг яхши саволи” деб топилди. 

Мусобақа ғояси ижодкори Ҳ.Ҳалимова “Касир Ибн Қайс розияллоҳу анҳудан ривоят қилинган мана бу ҳадис билан беллашувга хотима ясади. “Абу Дардо розияллоҳу анҳу: “Мен Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг: “Ким илм талаб қилиш йўлига юрса, Аллоҳ унга жаннат йўлини осон қилиб қўяди. Фаришталар толиби илмни рози қилиш учун қанотларини тўшайди. Олимга осмондаги зотлар, ҳатто сувдаги балиқлар ҳам истиғфор айтади. Олимнинг обиддан фазли худди ойнинг бошқа юлдузлардан фазлига ўхшайди. Олимлар пайғамбарларнинг меросхўрларидир. Пайғамбарлар динорни ҳам, дирҳамни ҳам мерос қилиб қолдирмаганлар. Улар илмни мерос қолдирганлар. Ким ўшани олса, улуғ насибани олибди”, деганларини эшитдим”.   

 Мунира ХЎЖАЕВА,

“Жўйбори Калон” аёл-қизлар ўрта махсус  ислом билим юрти тарбиячиси

Ростгўйлик каби жамиятнинг барқарорлиги ва жамият аъзолари ўртасида ишонч, бирдамликни таъминлайдиган сифат бўлмаса керак. Агар бу сифат йўқолса, ўрнини ишончсизлик, бирдамликнинг йўқолиши ва ёлғон эгаллайди. Шу боис, Аллоҳ таоло аввало, Ўзидан қўрқишга, шу билан бирга рост сўзлашга ҳамда ростгўйлар билан бирга бўлишга буюриб, бундай марҳамат қилади:

«Эй, имон келтирганлар! Аллоҳдан қўрқингиз ва (имонда) содиқ кишилар билан бирга бўлингиз!» (Тавба, 119).

«Эй, мўминлар! Аллоҳдан қўрқингиз ва тўғри сўзлангиз!» (Ахзоб, 70).

Пайғамбар Муҳаммад (соллаллоҳу алайҳи ва саллам): “Ростгўй бўлинг! Ростгўйлик эзгуликка бошлайди, эзгулик жаннатга бошлайди. Мадомики киши рост гапирса Аллоҳнинг наздида сиддиқлардан деб ёзиб қўйилади”, деганлар.

Оиладаги, жамиятдаги мавжуд муаммолар ўрганиб чиқилса, аксариятининг келиб чиқиши–ўйламасдан айтилган қўпол, ёлғон сўзга бориб тақалади. Бинобарин, ширин сўз меҳр-окибат калитидир.

Аллоҳ таоло мўминларни ширин сўз бўлишга чақириб, бундай марҳамат қилади: «Бандаларимга айтинг гўзал (сўзлардан) сўзласинлар» (Исро, 53).

Бу ояти карима ҳар бир мўминни чиройли сўзларни сўзлашга чақиради. Ширинсўзлик ва рост гапиришликнинг шартларидан бири овозни пастлаб майин гапиришдир.

Жамиятимиз нақадар тинч ва осойишта. Аллоҳнинг бу неъматларига шукрона келтиришимиз лозим. Ўзаро муомила-муносабатларимизда ростгўй ва ширинсўз бўлсак нур устига аъло нур бўлади, азизлар!

Бахтиёрхон Умаралиев

Зарбдор тумани  “Кусам ибн Аббос”  жоме масжиди имом-хатиби.

Убай ибн Каъб ибн Қайс ибн Убайд ибн Муовия ибн Аъмр ибн Молик ибн Нажжор ибн Саълаба ибн Аъмр Хазражий. Мадинаи мунавварада туғилганлар. У зот имом, қори, фақиҳ ва муфассир эдилар. Бадр, Уҳуд ва Ҳандақ ғазотларида қатнашган.

У зотни Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам “Абул Мунзир” деб, Умар ибн Хаттоб розияллоҳу анҳу эса “Абу Туфайл” дея куня билан чақирганлар. Умар розияллоҳу анҳу у кишини “мусулмонларнинг саййиди” дер эдилар. У зотнинг онаси Суҳайла бинти Нажжор, у эса Абу Толҳа ансорийнинг аммаси эди.

Убай ибн Каъб розияллоҳу анҳунинг васфи ҳақида: соч ва сақоллари оқ эди дейилган.

Убай ибн Каъб ибн Қайс розияллоҳу анҳу Қуръони Каримни ёзувчи котиб, иккинчи ақаба байъатида қатнашган ва Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам: “Илмни тўрт кишидан олинглар: Ибн Масъуд, Убай ибн Каъб, Муоз ибн Жабал ва Абу Ҳузайфанинг мавлоси Солимдан”, деб айтганларида, улар орасида саналган зотдирлар.

Убай ибн Каъб розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади: Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам: “Ё Абал Мунзир! Сенингча Аллоҳнинг китобидаги энг улуғ оят қайси?” Дедилар. Убай ибн Каъб розияллоҳу анҳу: “Мен Аллоҳ ва Унинг Расули билувчироқдир”, дедим. У зот: “Ё Абал Мунзир! Сенингча Аллоҳнинг китобидаги энг улуғ оят қайси?” Дедилар. Убай ибн Каъб розияллоҳу анҳу: “Мен Оятул Курсий дедим”, дедилар. У зот мени кўксимга уриб, “Аллоҳ сенга илмни муборак қилсин”, дедилар”.

Убай ибн Каъб розияллоҳу анҳу фақиҳ саҳобаларнинг бири, ваҳийни ёзиб қайд этувчи, Қуръон қориларининг энг афзали ва ақаба байъатида қатнашган ўн икки саҳобанинг бири бўлганлар.

Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам Мадинада бўлмаган вақтларида Убай ибн Каъб розияллоҳу анҳуни мусулмонларга имомлик қилишларига буюрар эдилар. Шунинг учун ҳам Умар розияллоҳу анҳу: “мусулмонларнинг саййиди Убай ибн Каъб” деганлар.

Имом Бухорий раҳматуллоҳи алайҳи “Саҳиҳул Бухорий”да қуйдаги воқеъани келтирадилар: Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам “Баййина” сураси нозил бўлганда, Убай ибн Каъб розияллоҳу анҳуга: “Албатта Аллоҳ таоло менга бу сурани сенга ўқиб беришимни буюрди” дедилар. Убай ибн Каъб розияллоҳу анҳу: “Аллоҳ таоло мени исмимни айтдими?”, Дедилар. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам: “ҳа, Аллоҳ таоло сени исмингни айтди”, дедилар. Шунда Убай ибн Каъб розияллоҳу анҳу йиғлаб юбордилар.

Жобия жанги:

Убай ибн Каъб розияллоҳу анҳу Умар розияллоҳу анҳу билан Жобия жангида қатнашдилар. Жобияда Умар розияллоҳу анҳу хутба қила туриб: “Эй инсонлар! Кимда ким Қуръондан савол сўрамоқчи бўлса, Убай ибн Каъбдан сўрасин” дедилар.

Абдуллоҳ ибн Нусойр розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади: У “Убай ибн Каъб касал бўлиб қолганда, уни кўришга бордик. У нидо қилувчини чақириғини эшитиб: “бу азонми ё такбирми?” Деб сўради. Биз унга “такбир” дедик. У: “нимани кутмоқдасизлар? Намозга шошилмайсизларми?” Деди. Биз: “сени бу холатда ташлаб кетамизми?” Дедик. У: “бундай қилманглар! Туринглар! Албатта Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам бизларга бомдод намозини ўқиб бериб бўлиб, юзлари билан жамоатга юзланиб: “Фалончи борми? Фалончи борми?” Деб намозга келмаган уч кишини чақирдилар. Ва “Албатта, мунофиқларга энг оғир намоз Бамдод билан Хуфтондир. Агар улар бу икки намозда нима борлигини билганларида эди, у иккисига эмаклаб бўлса ҳам келар эдилар. Шуни билингки, ёлғиз ўқилган намоздан икки киши бўлиб ўқилган намоз афзал. Сизларни кўпчилик билан ўқиган намозингиз, у Аллоҳга севимлироқдир. Албатта биринчи саф фаришталарнинг сафи сингаридир. Агар уни фазилатини билганларида эди, албатта унга шошилган бўлардилар. Огоҳ бўлинг! Албатта жамоат намози ёлғиз, жамоатсиз ўқилган намоздан 24 ёки 25 даража афзалдир” деганлар, деди.

Убай ибн Каъб розияллоҳу анҳу Мадинаи мунавварада 649-йили вафот этадилар.

 Манбалар асосида Тожиддинов

Абдуссомад Абдулбосит ўғли тайёрлади

Баҳор келиши билан табиат узоқ қиш уйқусидан уйғониб жонланади, набототлар ниш уриб чиқади, Юртимиз ва халқимизнинг қут-баракаси, тўкинлиги ва фаровонлиги манбаи бўлган зироат, деҳқончилик ишлари бошланиб кетади.

Аллоҳ таоло бу дунёни чексиз ҳикматларга тўла ҳолда яратган. Инсонлар учун яратилган барча мавжудот, Холиқни борлигига далолат қилади. Шунингдек, атрофимизда рўй бераётган табиат ва манзараларнинг янгиланиб, яшариб, яшнаб туриши Аллоҳ таолони танитувчи, ушбу неъматларни қадрига етиб, шукрини қилишга ундагувчи далиллар, деб айтсак асло хато бўлмайди.

Аллоҳ таоло “Оли Имрон” сурасида шундай деган:

إن فى خلق السموت و الأرض و اختلف اليل و النهار لأيت لإولى  الألباب

Яъни: “Осмонлар ва Ерларнинг яратилишида, тун ва куннинг ўрни алмашиб туришида ақл эгалари учун аломатлар бордир”, (190-оят) деб марҳамат қилган.

Ҳар куни умр дафтаримиздан янги бир саҳифа очилгани каби атрофимиздаги оламни, яъни табиатнинг ҳам сурати ҳар куни янгиланади. Бу янгиланиш инсонни тафаккурга чорлайди.

Дунёда халқимизни ҳаммадан ажратиб турадиган, ўзлигини кўрсатадиган ўзига хос фазилатлари бисёр. Жумладан, бағрикенглик, меҳр-оқибат, хайр-саховат, йиқилганни суяш, бир-бирига мададкор бўлиш, тозалик-озадаликка эътибор бериш, кам таъминланган, кўнги ўксик қалбларни кўнглини кўтариб, уларга меҳр улушиш каби туйғулари қонида бор бу элнинг – Бахор фасли, янгиланиш ва ёшариш фасли бошланиши билан амалга оширадиган барча эзгу ишларида юқорида зикр қилинган туйғулар бутун бўй-басти билан ўз ҳаётий ифодасини топади, десак муболаға бўлмайди.

Баҳорнинг ҳар куни қутлуғ ниятларга ҳамоҳангдир. Ёш ниҳолларнинг эртага боғга айланиши ҳамда унинг мевасидан ёшу кекса баҳраманд бўлиши орзуси дилларни завққа тўлдиради.

Муқаддас динимизнинг мўътабар манбаларида инсонларни боғлар яратишга, экин экишга, ободончилик қилишга тарғиб қилган. Ушбу амалларга Яратганнинг улуғ мукофати борлигини ҳам маълум қилган. Жумладан: Пайғамбаримиз Муҳаммад (с.а.в.) ўз умматларини мазкур савобли амалларга тарғиб қилиб:

" مَا مِنْ مُسْلِمٍ يَغْرِسُ غَرْساً اَوْ يَزْرَعُ زَرْعاً فَيَأْكُلُ مِنْهُ طَيْرٌ اَوْ اِنْسَانٌ اِلاَّ كَانَ لَهُ بِهِ صَدَقَةٌ

رواه البخاري و مسلم

Яъни: “Бирон-бир мусулмон кишиси бир дарахт ўтқазса ёки бир нарса экса, бас ундан қуш ёки инсон танавул этиб, манфаатланса, шу сабабдан у киши эҳсон қилганлик савобига эришур” деб, марҳамат қилганлар.

Инсонларнинг яратилишидан мақсад ҳам айнан мана шу эзгу амалларни амалга ошириш учун, манфаатли бўлиши учун яратилганлиги кўп-кўп эслатилган хақиатлардандир. Манзарали ва мевали дарахтларни экиш, – бизни ўрат турган оламни, заминни обод қилиш ажри улуғ савобли ишлардан (касб) ҳисобланишини юқоридаги ҳадиси шарифдан билиб олдик. Муқаддас динимиз деҳқончилик ва боғдорчилик ишларига катта эътибор, барчани унга далолат қилган.

Жобир (р.а,) Пайғамбаримиз Муҳаммад (с.а.в.)дан бу борада қуйидаги ҳадиси шарифни ривоят қилган: “Ким Аллоҳга ишониб, савоб умид қилган ҳолда қаровсиз ерни обод қилса, унга ёрдам ва барака бериш Аллоҳга лозим бўлди (у бандани Яратган ўзининг марҳамати билан неъматлантиради)”.

Шунингдек, ҳар йили баҳор келиши билан атроф-муҳит, ҳовли ва яшаш жойлар, ўқув даргоҳлари ҳамда маҳаллаларни саранжом-саришта қилиш бўйича кўплаб оммавий ҳашарларни уюштириш ҳам миллатимизга хос фазилатлардандир. Бунда дарахтлар оқланиб, ҳар хил чиқиндилар тозаланади, янги-янги мевали ва манзарали дарахт кўчатлари экилади. Атрофни ўзгача файз ва шукуҳ, поклик қамраб олади. Зеро, Пайғамбаримиз  Муҳаммад соллаллоҳу алайҳи васаллам:

 “Ҳовли ва уй-жойларингизни озода тутинглар”, “Поклик имондандир” дея умматларини покликка чорлаганлар.

Шунингдек, бошқа бир ҳадисда:

" اَلنَّظَافَةُ تَدْعُو إِلىَ الْاِيمَانِ وَالْاِيمَانُ مَعَ صَاحِبِهِ فىِ الْجَنَّةِ "

яъни: “Поклик кишини имонга чақиради. Имон эса, ўз эгаси билан жаннатда биргадир”, дейилади.

Оила, маҳалла, кўча ва гузарлар ободонлаштирилиб, мевали, манзарали кўчатлар ўтқазиш, тозалик ва озодаликка эътибор берган киши миллий маънавиятимизнинг ажралмас қисмига айланган муқаддас динимизнинг талаб ва тавсияларига амал қилган бўлади.

Ривоят қилинадики, бир киши улуғ саҳобий Абу Дардо (р.а.)нинг олдиларидан ўтиб бораётса, у зот ёнғоқ кўчати экаётган эканлар. У киши Абу Дардо (р.а.)га қараб: “Улуғ ёшга кирган бўлсангиз ҳам кўчат экасизми, ахир бу фалон йилдан сўнг мевага кираду-ку” – деди. Абу Дардо (р.а.) бунга жавобан: “Менга савоби етса бўлди, мевасини бошқалар истеъмол қилаверсин” – деган эканлар.

Ҳа азизлар, азал-азалдан ота-боболаримиз Баҳорга покизалик, яхши орзу-ниятлар билан пешвоз чиққан. Чунки меҳнат, тозалик, саранжом-саришталик бор жойда қут-барака, сиҳат-саломатлик бўлади.

Динимизда деҳқончилик, ерни обод қилиш масаласига алоҳида эътибор берилганлигини юқорида ўрганиб чиқдик.

Зеро, ерга меҳнат билан қанчалик ишлов берилса,  деҳқончилик, зироат ҳам  шунга қараб  баракали бўлади. Рўзғоримиз бутун, ҳаётимиз фаровон, турмушимиз ҳам янада обод ва  кўркам бўлади.

Ҳазрат Мир Алишер Навоийдан тортиб барча мутафаккирлар ижодида Юртни ободлиги, элни фаровончилиги йўлида ҳаракат қилиш жамиятда яшаб турган кишиларнинг асосий истаги асосий ғоялардан бўлиши лозим эканлигини зикр қилганлар.

Шаҳар ва қишлоқларда яшовчи барча инсонлар  бу муборак фаслни ғанимат билиб, юртимиз тараққиёти, халқимиз фаровонлиги, турмушимиз равнақи йўлида астойдил белларини  маҳкам боғлаб, фидокорона меҳнат қилиш, тозалик ва озодалик ишларини амалга ошириш билан ўзларининг холис ҳиссаларини қўшишга ҳаракат қилишлари мақсадга мувофиқдир.

Мана шундай навбаҳор фаслида юрт тинчлиги, халқимиз фаровонлиги, имон-эътиқодимизга яраша солиҳ амалларни бажаришликка муносиб шароитларнинг муҳайё экани учун Аллоҳ таолога шукроналар айтган ҳолда атроф-муҳит ва ҳовли-жойларимизнинг озода бўлишлиги учун ҳаракат қилайлик.

Атрофимизни турли зарарли нарсалардан ва ифлосланишдан сақласак, ўзимиз ва аҳлимизнинг ҳаётини сақлаган бўламиз. Шунингдек, тупроқ, сув, ҳаво ва бошқа нарсаларни тоза сақлаш, уларни ифлосланишига йўл қўймаслик ва соғлиқ учун зарарли бўлган нарсалардан сақланиш каби ишларни амалга оширишда барчамиз фаол бўлсак миллий қадриятларимиз ва муқаддас динимизнинг асосий фазилатли ва ҳайрли ишларини амалга оширган бўламиз.

Наврўз қўшиғи

Баҳорни билмаган элларни кўрдим,
Бир чечак кулмаган ерларни кўрдим.
Ўзингни соғиниб келади наврўз,
Кафтингга кўз сурай, деҳқоним, юртим,
Ўзингдан ўргулай, боғбоним, юртим.

Чучмома чайқалиб, чалар қўнғироқ,
Ҳаёт ҳидин сочар уйғонган тупроқ,
Илдиз сувратини чизади чақмоқ,
Кафтингга кўз сурай, деҳқоним, юртим,
Ўзингдан ўргулай, боғбоним, юртим.

Меҳмонни чорлайди сумалакларинг,
Қизларинг боғлайди жамалакларин.
Саодатга кўприк камалакларинг,
Кафтингга кўз сурай, деҳқоним, юртим,
Ўзингдан ўргулай, боғбоним, юртим.

Эй, кафти қадоғу  кўнгли юмшоқ эл,
Қуёшда қорайган, юраги оқ эл,
Дуога қўл очган, тилаги оқ эл,
Кафтингга кўз сурай, деҳқоним, юртим,
Ўзингдан ўргулай, боғбоним, юртим.

Муқаддас еринг бор, қутлуғ осмон бор,
Суянган тоғинг бор, дилда иймон бор.
Улуғ боғистонга буюк боғбон бор,
Кафтингга кўз сурай, деҳқоним, юртим,
Ўзингдан ўргулай, боғбоним, юртим.

Иқбол Мирзо

Исомиддин АХРОРОВ,

Ўзбекистон мусулмонлари идораси

Тошкент шаҳар вакиллиги ходими,

“Оқилон” жоме масжиди имом-хатиби.