6. Али розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:
“Ким илм талабида бўлса, жаннат унинг талабида бўлади. Ким гуноҳ талабида бўлса, дўзах унинг талабида бўлади”.

7. Яҳё ибн Муоз розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:
“Олийжаноб киши Аллоҳга осий бўлмайди. Ҳаким донишманд эса бу дунёни охиратдан устун қўймайди”.

8. Аъмаш розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:
“Кимнинг сармояси тақво бўлса, тиллар унинг динининг фойдасини васф қилишдан чарчабди. Кимнинг сармояси мол-дунё бўлса, тиллар унинг динининг зарарини васф қилишдан чарчабди”.

(Изоҳ: Ким тақвони асос қилиб, маҳкам ушласа демак динида кўп манфаат олар экан. Ким мол-дунёни асос қилиб, унга суянса демак динида кўплаб зарар топар экан.)

9. Суфёни Саврийдан ривоят қилинади:
“Ҳар бир гуноҳки шаҳват орқали содир бўлса, унинг кечирилиши умид қилинади. Ҳар бир гуноҳки кибру ҳаводан содир бўлса, мағфират қилинишига умид қилинмайди. Чунки Иблиснинг гуноҳи аслида кибру ҳаводан бўлган эди. Одам алайҳиссаломнинг тойилишлари эса аслида шаҳват яъни, нафсга тобеъликдан содир бўлган эди”.

“Мунаббиҳот” китобидан