Ибратли дун
Парвардигорнинг ҳар бир яратган мавжудотида жуда кўп ҳикмат ва ибратлар бор. Масалан, қушларни олсак, уларнинг ёқимли сайраши, ранг-баранг патлари инсонни ўзига мафтун қилади. Айниқса, уларнинг бир-бирига бўлган ғамхўрлиги, оқибати кишини лол қолдиради.
Хотирамга ўрнашиб қолган бир воқеани сўзлаб берсам. Баҳорда ота-онамни зиёрат қилиш учун Наманган шаҳрига боргандим. Уйимизнинг шифтига қалдирғочлар уя қуриб, беш полапони билан яшаётган экан. Эртаси куни она қалдирғоч тўсатдан дарахт шохларига урилиб, қаноти жароҳатланган ҳолда ерга тушди. Биз дарҳол унинг қанотини муолажа қилдик. Лекин қалдирғоч уча олмади. Орадан икки кун ўтиб, нобуд бўлди. Беш полапон онасини чақиргандай, баланд овозда чирқиллашди. Қалдирғочларни шу кундан диққат билан кузатдим. Ота қалдирғоч беш полапонга ўзи емиш топиб, парваришлади. Ҳатто бир бегона қалдирғоч полапонлар уясига яқинлашганда, ота қалдирғоч уни қувиб чиқарди. Шу зайлда у субҳи саҳардан то шомгача полапонлари атрофида парвона бўлди. Орадан ойлар ўтиб, ушбу полапонлар қанот чиқариб, учиб кетдилар.
Қаранг, Аллоҳ таолонинг бир жажжи қушга ато этган меҳр-оқибатини барча мавжудотга ибрат қилса бўлади.
Маъмура ҚАҲҲОРОВА
