«Муҳаммад Аллоҳнинг расулидир. У билан бирга бўлган (мўмин)лар кофир­ларга қаҳрли, ўз ораларида (мўминларга нисбатан) эса раҳм-шафқатлидирлар. Уларни (мудом) Аллоҳдан фазл ва рози­лик тилаб руку ва сажда қилаётган ҳол­ларида кўрарсиз. Уларнинг юзларида сажда асоратидан (қолган) белгилари бордир. Мана шу (сифатлар) уларнинг Тавротдаги мисолларидир. Уларнинг Инжилдаги мисол­лари эса, худди шохлар чиқариб, қувватга киргач, йўғонлашиб ўз новдасида тик турган, деҳқонларни ажаблантирадиган ўсимликка ўхшайди. (Бу) улар сабабли кофирлар жаҳлини чиқариш учундир. Аллоҳ улардан имон кел­тириб, солиҳ амалларни қилган зот­ларга мағфират ва улкан мукофот ваъда қилгандир» (Фатҳ сураси, 29-оят).

Айрим кишилар: «Муҳаммад соллаллоҳу алай­ҳи ва саллам барча инсонлардан, ҳатто пай­ғамбарлардан ҳам афзал эканига шуб­ҳа йўқ. Лекин нима учун у зотнинг муборак исмлари Қуръони каримда бор-йўғи 4 ўрин­да зикр этилган? Ваҳоланки, олдинги пай­ғамбарларнинг кўпчилиги, мисол учун, Нуҳ алайҳиссалом 40 марта, Лут алайҳиссалом 27 марта, Солиҳ алайҳиссалом 9 марта, Иброҳим алайҳиссалом 69 марта, Мусо алайҳиссалом 136 марта, Исо алайҳиссалом 35 марта эсланган. Шу билан бирга, Кало­муллоҳда “Эй Нуҳ; эй Лут; эй Иб­роҳим; эй Мусо; эй Ҳорун; эй Ҳуд; эй Солиҳ” дея пай­ғамбарларга мурожаат қилинган. Ле­кин сўнгги Пайғамбаримизга “Эй Муҳаммад!” дея хитоб қилинмаган. Бунинг боиси нима?» дейишади.

 Давоми бор...