Менинг 14 йилдан бери фарзандларим билан ҳар ҳафтада такрорлайдиган бир машғулотим бор. Шу машғулот туфайли биз бир-биримизни яхшироқ тушунадиган, кўпроқ меҳр қўядиган бўлганмиз. Шу сабабли сакинат ва хотиржамликда яшаймиз. Мен уни Набий соллаллоҳу алайҳи васалламнинг ушбу ҳадисларидан ўрганганман: “Ким Каҳф сурасини жума куни қироат қилса, унга икки жума орасича нур зиё сочади”.
Бу ҳадисга амал қилишни фарзандларим гўдаклик чоғлариданоқ бошлаганман. Уларни тўплаб ҳар бирларига ширинлик ҳадя қилар ва Каҳф сурасини ўқиб берар эдим. Улар мени диққат билан тинглашарди. Кейин уларни бирма-бир мақтаб, дуо қилиб қўяр эдим. Кунлар ўтиб фарзандларим улғайишди. Каҳф сурасини ёдлаб ҳам олишди. Ҳар жума кунги қироат қиладиган маҳалимиз барчамиз учун муҳим бир вақтга айланди. Ҳеч ким келмасдан қолмасди. Шу тарзда бир-биримизга бўлган ўзаро меҳр-муҳаббатимиз мустаҳкамланиб, қалбимиз нурга тўларди. Ушбу нур кейинги қироат маҳалимизгача бизни яхшиликка чорларди.
Абдуллоҳ Муҳаммад Абдулмуътийнинг "Меҳр ойи" китобидан
Ғиёсиддин Ҳабибуллоҳ, Ҳикматуллоҳ Рўзалиев таржимаси.
