Хотиримдадурки, бир кеча бир карвон миёнасида бутун кеча юрган эрдук. Ва саҳар вақти бир ўрмон лабида ухламиш эрдук. Бир девона одамки ул сафарда бизга йўлдош эрди. Бир наъра урди ва саҳро йўлини тутти ва бир дам ором топмади. Вақтики кундуз бўлди анга айдим: “Бу на ҳолдур?” Девона айди: “Булбулларни кўрдумки, дарахтдан фарёду фиғонга келмишлар эрди. Ва какликлар тоғдин ва қурбоқалар сувдин ва ҳайвонлар тўқайдин. Тафаккур айладимки, мурувват ўлмас жумласи зикруллоҳға бормишлар ва ман ғафлатда ухласам”.

Қитъа:

Тун саҳар нола айлади бир қуш,

Тоқату ақлу сабр олдиву ҳуш.

Дўсти холисларим бириға магар,

Етти овозим санга солди гўш.

Деди, тасдиқ қилмадимки сани,

Бу каби қуш уни қилур мадҳуш...

Дедим анга бу шарти инсон эмас,

Мурғ тасбиҳ ўқуру ман хомуш.

Шайх Саъдий ШЕЪРОЗИЙнинг “Гулистон”идан