Солиҳ зотлардан бири, ҳар куни, Аллоҳнинг каломидан ўн жуз (пора) ўқишга одатланган экан. Кунларнинг бирида, одатига кўра Қуръон ўқишни бошлади. “Ёсин” сурасининг:

 إِنِّي إِذًا لَفِي ضَلَالٍ مُبِينٍ

“У ҳолда мен, албатта, аниқ залолатда бўлурман-ку!” оятини ўқий туриб жони узилди. Уни атрофидагилар, таниган-билганлар: у солиҳ инсон эди-ку, нега, айнан, “У ҳолда мен, албатта, аниқ залолатда бўлурман-ку!”, оятини ўқиб жони узилди?! – деб ажабланишди. Аллоҳдан унга раҳмат сўраб, дафн этишди.

Тунларнинг бирида солиҳ инсонлардан бирининг тушига вафот этган таниши кирди. Эй, дўстим, сен солиҳ инсон эдинг, лекин жонинг узилишидан олдин: “У ҳолда мен, албатта, аниқ залолатда бўлурман-ку!”, оятини ўқиб боқий дунёга риҳлат қилдинг, қабрда сенга қандай муносабатда бўлишди?

– Мени дафн этганингиздан сўнг икки фаришта келиб, сўроқ қила бошлади. Бири: “Роббинг ким”, – деди. Шунда мен, у дунёда “Ёсин” сурасининг келиб қолган жойидан давом эттирдим: 

إِنِّي آَمَنْتُ بِرَبِّكُمْ فَاسْمَعُونِ

“Ҳақиқатан, мен Раббингизга имон келтирганман, мени эшитиб қўйингиз!”. 

Унга:

قِيلَ ادْخُلِ الْجَنَّةَ

“Жаннатга кир!”

дейилди. 

(У жойдаги ноз-неъмат ва иззат-икромни кўргач), 

قَالَ يَا لَيْتَ قَوْمِي يَعْلَمُونَ  بِمَا غَفَرَ لِي رَبِّي وَجَعَلَنِي مِنَ الْمُكْرَمِينَ

у айтди: “Қани эди, қавмим билса, мени Раббим мағфират этганини ва мени мукаррам кишилардан қилганини!”

Ҳоний Ҳожининг

“Солиҳлар ва солиҳалар ҳаётидан минг бир қисса” асаридан

Илҳомжон МАЪРУПОВ

таржимаси