“Баракалла”, дейиш миллатимиз орасида кенг тарқалган. Зеро, Биз шундай халқмизки, миллий ва диний қадриятларимиз чамбарчас боғланиб кетган. “Баракалла” ибораси ҳам айнан шундай одатларимиздан биридир. Чунки унинг келиб чиқиши айнан Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи васалламнинг ҳадисларига боғлиқ.

Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: “Сизларга ким бирор яхшилик  қилса уни мукофотлангиз. Агар мукофотлашга бирор нарса тополмасангиз унинг ҳаққига дуо қилинг”, деганлар (Абу Довуд ривоят қилган). Яна бир ривоятда Оиша розияллоҳу анҳо бундай дейди: “Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламга бир қўй ҳадя қилинди. У зот менга: “Уни тарқатиб юборинг”, дедилар. Тарқатиб қайтган ходимадан ҳадяни олганлар нима деганларини сўрадим. У: “Аллоҳ сизга барака берсин”, дедилар, деди. Мен ҳам уларнинг ҳаққига “Аллоҳ уларга ҳам барака берсин”, деб улар каби дуо қилдим ва шу билан ҳадямиз беғараз бўлди”.

Демак, кимдандир яхшилик кўрсак уни мукофотлашимиз керак экан, агар бирор нарса тополмасак унинг ҳақига дуо қилишимиз зарур бўларкан. Қўни-қўшнилар бир-бирларига тансиқ овқат чиқарганда товоғига бошқа нарса солиб қайтариш одати ҳам ушбу ҳадисдан келиб чиққан.

“Баракалла” сўзи аслида арабча “Баарака Аллоҳу фикум” деган жумла бўлиб, маъноси “Аллоҳ сизларга барака берсин”, “Аллоҳ сизларга баракотли қилсин” каби маъноларни англатади.

Демак, бирор яхшилик қилган одамнинг ҳақига дуо қилишимиз Пайғамбаримизнинг юқоридаги сўзларидан, айнан “баракалла” дейишимиз эса саҳобаларнинг бир-бирлари ҳақларига қилган дуоларидан келиб чиққан экан.

Яхши иш қилган кишига “молодцы” демасдан, “баракалла” десак, бу билан ҳам урф-одатимизга ҳамда Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи васалламнинг суннатига амал қилган бўламиз.

Ш.ЧЎЛПОНОВ,

Тошкент ислом институтининг “Тиллар” кафедраси ўқитувчиси

Кўча-кўйда турли ёшдаги одамларнинг суҳбати қулоққа чалинади. Афсуски, уларнинг баъзилари, айниқса, ёш йигитларнинг оғзидан боди кириб шоди чиқаётгани кўнгилни хира қилади. Ҳатто ён-атрофида онаси, синглиси ёки опаси борлиги ҳам уларни қизиқтирмайди. Азбаройи жаҳли чиққанидан  ақли кетиб тилидан нима чиқаётганини назорат қила олмаётгандир, деб қўймоқчи бўласиз. Аммо яхшилаб эътибор берсангиз, уларнинг сўкиниши жаҳлдан эмас, жоҳилликдан эканига гувоҳ бўласиз. Ғазабланса ҳам, севинса ҳам, ҳайратланса ҳам, қўрқиб кетса ҳам туйғуларини ахлоқсиз сўзлар билан ифода этади. Аслида одам ҳар доим ўз тилидан чиқаётган гапларнинг маъносига эътибор бериши ва ўйлаб гапириши керак. Имом Бухорий ва Имом Термизий каби аждодларимиз тўплаган ҳадиси шарифларда бу ҳақида шундай дейилади:

“Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи васаллам: “Киши ўз ота-онасини ҳақорат қилиши катта гуноҳлардандир”, дедилар. Шунда саҳобалар: “Ё Расулуллоҳ, киши қандай қилиб ўз ота-онасини ҳақорат қилади?”, дедилар. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: “Бошқа одамнинг отасини ҳақорат қилади, сўнг у ҳам бунинг отасини ҳақорат қилади. Бошқа одамнинг онасини ҳақорат қилади, сўнг у ҳам бунинг онасини ҳақорат  қилади”, дедилар”.

Ана шу ҳадиси шариф ақли бутун одам учун сўкағонлик иллатини даволашнинг асосий воситасидир. Чунки кимнидир ота-онаси билан ҳақорат қилиш ўз ота-онасини бошқалар ҳақорат қилишига тўғридан-тўғри кўндаланг қўйиш эканини англаган киши бу иллатдан дарҳол узоқлашади. Ақли расо инсон ҳеч қачон ота-онасини ҳақорат қилишларига рози бўлмайди. Халқимиз бекорга: “Аввал ўйла, кейин сўйла”, демаган. Чунки тил суяксиз уни қайси тарафга айлантирманг ундан яхши-ёмон сўзлар чиқаверади. Бунинг учун ақлимиз бош бўлиб, инсонларнинг қулоғига ёқадиган, кўнглини равшан қиладиган сўзларни топиб гапирсак, ўзимиз ҳам ана ўшандай ажойиб сўзларни эшитамиз.

ШЕРЗОД ЧЎЛПОНОВ

Бахтиёрлик ва бахтсизлик доимо ёнма-ён юради. Одам нимадандир манмун бўлса, нимадандир дилгир бўлади. Бу – ҳаёт қонуни. Ҳеч ким мудом саодатда яшаган эмас. Энг муҳими, қайғули дамларда берилган оқилона тасалли ва ҳамдардлик инсоннинг кўнглини кўтаради, атрофга ижобий кўз билан қарашга ундайди. Айниқса, оилада эр-хотин доимо бири-бирига суянади ва ҳаёт машаққатларини босиб  ўтишда уларнинг ўзаро бирдамлиги асқатади. Қуйидаги ҳаётий ҳикояда айнан шундай ҳолат тасвирланган:

Таниқли ёзувчилардан бири иш столига ўтириб, қўлига қалам олди ва ўтган йил давомида ҳаётида содир бўлган баъзи ишларни ёза бошлади:

“Касал бўлдим ва ўт пуфагимни олдирдим, натижада бир неча ой тўшакка михландим. Олтмиш ёш тўлдим, ўттиз йил давомида ишлаган нашриётдаги асосий ишимдан бўшадим. Отам қазо қилдилар. Ўғлим автоҳалокатга учради, шундан сўнг бир неча ой ўқишга бормагани сабабли курсдан курсга ўтолмади”. Саҳифа охирига “Нақадар бахтсизлик йили бўлди”, деб ёзиб қўйди.

Ўша вақт хонага жуфти ҳалоли кирди. У эрининг ғамгин ҳолатда ўтирганини  кўриб яқинлашди ва елкаси оша эрининг ёзганларига разм солди. Лом-мим демай хонани тарк этди. Бир оздан сўнг қўлида бошқа бир қоғоз кўтариб келди ва уни эри қоралаб қўйган қоғознинг ёнига қўйди. Шу вақт эр унда ёзилган сатрларни ўқий бошлади: “Ўтган йили анча вақтдан бери сизга азоб бериб келаётган ўт пуфаги оғриқларидан шифо топдингиз. Соғ-саломат ҳолда олтмиш ёшга тўлдингиз. Кўплаб китобларнинг нашрига бош бўлганингиздан сўнг энди нафақага чиқиб ўзингиз ҳам китоблар ёзишга вақт топдингиз. Отангиз узоқ умр кечириб бирор одамга юк бўлмасдан ёки бирор касаллик билан узоқ вақт оғримасдан ҳаётдан кўз юмди. Ўғлингиз автоҳалокатдан омон қолди ва бирор асоратсиз тузалиб кетди”. Аёл ўз сўзларини “Бахтимиз бахтсизлигимиздан кўра кўпроқ бўлган бу йил қандай ҳам яхши йил бўлди”, дея тугатибди. Уни ўқиган ёзувчининг юзида самимий бир табассум пайдо бўлди.    

Ш.ЧЎЛПОНОВ,

ТИИ ўқитувчиси

Узоқ йўлга отланган бир мусофир киши бепаён ялангликда кетар экан узоқдан бир дарахтга кўзи тушиб, отини ўша тарафга бурди. У дарахт тагига етганида отидан тушиб қўлига қозиқни олди ва уни дарахт сояси тушадиган ерга қоқиб унга отини боғлаб қўйди. Сояда овқатланиб бир оз ҳордиқ чиқаргандан сўнг отига минар экан “Мендан кейин келган йўловчилар ҳам уловларини шу қозиққа боғлаб, ундан фойдаланса савоби тегар”, дея қозиғини қоқилган жойида қолдирди ва отига миниб йўлида давом этди.

Бир қанча вақтдан кейин бошқа  бир йўловчи ўша ердан ўтиб кетар экан, у ҳам дарахт сояси остида дам олиш учун уловини дарахтга боғлади. Вақт пешиндан бир оз ўтиб қолгани учун дарахт сояси ҳам ўзидан бир оз узоқлашган эди. Йўловчи дарахт тагидан соя тарафга юрар экан оёғи ногоҳ ўтлар орасида нимагадир тегиб қоқилиб  тушди. Туриб қараса, ерга қоқиб қўйилган қозиқ турибди. Мендан кейин келган йўловчилар унга чалиниб йиқилиб тушмасин, деб уни суғуриб олиб улоқтирди.

Уларнинг бирининг иши тўғри, бошқасиники эса нотўғри бўлиши керак. Аммо, Умар розияллоҳу анҳу Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламдан ривоят қилган “Амаллар ниятларга қараб бўлади”, деган машҳур ҳадисга кўра, бу йўловчиларнинг ҳар бири қилган иши учун мукофотланади ва уларга савоб ваъда қилинади. Чунки ҳар иккаласининг ҳам қалбида одамларга яхшилик қилиш ва эзгулик бор эди. Шунинг учун ҳам бу воқеада ҳар иккала ҳолат ҳам тўғри деб баҳоланади. Демак, ҳар қандай оддий ишни қилаётганимизда ниятимизни чиройли қилсак, амалларимиз савобли ва икки дунёда ҳам фойдали бўлар экан.

Раббимиз нақадар меҳрибон!

Ш.ЧЎЛПОНОВ,

Тошкент ислом институтининг “Тиллар” кафедраси ўқитувчиси  

Кун ё туннинг ўз вақтидан бир лаҳза ортда қолмаслиги, йил фаслларининг алмашиб туриши умр бебақолигини билдирувчи ҳикматдир. Фасллар фақат табиатнинг такрорланиб келишини англатмайди. Унда инсон умри фасллари ҳам акс этади. Шунинг  учун ҳам Алишер Навоий ҳазратлари  “Хазойин-ул маоний”даги  ғазалларига умр фаслларига монанд ҳолда тартиб берган бўлса, ажаб эмас.

“Хазойин-ул маоний” болалик, ёшлик, ўрта ёшлик, кексалик каби фаслларга ажратилган. Бу фаслларни табиат фаслларига қиёсласак, болалик – баҳор, ёшлик – ёз, ўрта – куз, кексалик – қишга тўғри келади. Бунда ҳеч қандай муболаға йўқ. Ўйлаб қарасангиз, умр фасллари акси бир кунда ҳам намоён бўлар экан: тонг – болалик, бу пайтда табиат мусаффо, одам қайта туғилгандек  бўлади ва ҳоказо.

“Тонгги уйқу ризқни қияди”, дейдилар. Бу ҳадиснинг ҳаётий мисоли ҳам бор. Айтайлик, кимдир чошгоҳда туради, бошқа биров эса қуёш чиқмасдан уйғонади. Орада икки соат фарқ  бор, дейлик. Эрта турган одам, табиийки, шу вақт ичида бирор фойдали юмуш билан машғул бўлади. Кеч турган эса аранг ишхонасига бориб улгуради. Шу ҳисоб бўйича барвақт уйғонган одам ҳар тўрт кунда бир иш куни, бир йилда тўқсон иш куни орттирган бўлади. Бир йилда бошқалардан уч ой кўп меҳнат қилган одамнинг кўпроқ даромад топишига шубҳа қилмасак ҳам бўлади. Бундан ташқари, математик ҳисоб кўра, болалигиданоқ  кеч туришни одат қилган киши етмиш йил умр кўрса, унинг ўн етти ярим йилини меъёридан ортиқча уйқуга сарфлар экан. Бу навқирон йигит умрига тенг вақтни совурмоқ  демакдир.

Шифокорларнинг  гувоҳлик беришича,  кеч турган одам танасидаги ҳужайраларнинг   ҳаммаси кун бўйи уйғониб улгурмас экан. Тасаввур қилинг, ярим уйғоқ ҳолда мудраб ишга, ўқишга борамиз, шу ҳолда ўқиб-ўрганамиз, ўқитамиз ва ўргатамиз, ҳужжатлар  тайёрлаймиз, имзолар чекамиз...  Аллоҳ таоло бизни жамики мавжудотнинг афзали қилиб яратган. Шу боис ўзимизни  “ҳазрати инсон”  деб улуғлаймиз. Аммо тонг маҳали тирик  жон борки, Яратувчига ҳамд-у сано айтаётган чоғда  “ҳазрати инсон”  ғафлат уйқусида ётган  бўлади.

Қуръони каримнинг  “Нур”  сураси  41-оятида  “(Эй, Муҳаммад), Аллоҳга осмонлар ва ердаги бор жонзот ҳам, (самода) саф тортган  қушлар ҳам тасбеҳ  айтиб покланишини кўрмадингизми?” дея даъват қилинади. Уламоларнинг  маълум қилишича, қалдирғоч эрта тонгда  “Вал-фажр”  (Тонгга  қасам) сурасини ўқир экан. Улуғ Навоий бобомиз лутф этганларидек, Туркистон мулкининг шайхул машойихи Аҳмад Яссавий ҳасратлари:

Саҳарларда ул гуллар сано айтур булбуллар,

Ким айтурким, биру бор саҳар вақти ичинда... 

 – дея бу фурсатнинг қанчалик  “хуш соат ва жаннат  роҳати”  эканини таъкидлайди.
Тонг чоғида туриб бир оз сайр қилсангиз, одамдан бошқа бирор жонзотнинг маст уйқуда ётганини кўрмайсиз. Шундай экан, тонгда туришимизга нима халақит қилмоқда? Биргина кеч ётиб, кеч туришимиз, холос. Аммо бу одатдан воз кечиш у қадар қийин эмас. Фақат бунинг учун инсон ўз вақтининг қули эмас, балки жиловдори бўлиши зарур.

Оналаримиз ўз фарзандларига беқиёс  даражада меҳрибон. Шу туфайли болам тиниқиб ухлаб олсин деб уни тонгда – жамики яралмишга ризқ-у насиба улашилаётган пайтда уйғотмайди. Ўзи билиб-билмай норасидасини тонг нафасидан бенасиб қолдиради. Баногоҳ боланинг  ўзи уйғониб қолса ҳам дарҳол пардаларни  ёпиб хонани  қоронғилатади, эмизади, бола яна ухлаб қолади. Бола пошшо-да. У қанча кўп ухласа, шунча кам хархаша қилади. Рўзғор юмушларига халақит бермайди. Бу меҳр-муҳаббат замирида онанинг озгина худбинлиги ҳам борга ўхшайди...

Бундай ҳаддан ортиқ  меҳрибончиликлар боис талтайтирилган болани улғайганда “тахти равондан”  тушириш қийин кечади. Онаизор ҳам қўлларида кўтариб алла айтиб юрган боласини энди уйғота олмай хуноб бўлади. Аста-секин ширин аллалар, опичлаб эркалашлар ўрнини қийин-қистовлар, аччиқ-тизиқлар, ўйиб-чимчилашлар эгаллайди. Айби нелигини билолмай бола бечора ҳайрон. Ахир, у мурғаклигиданоқ мириқиб ухлашга ўрганган-да...

Фарзандларга  барвақт туриб ибодат қилишни ўргатишдан чўчиб қолган вақтлар ортда қолди. Уйқучилик, карахтликдан уйғониш фурсати етганига ҳам анча бўлди-ку. Мусаффо тонг шукуҳини сезмай ухлаб ётган фарзандининг    ширин уйқусини бузиш  айрим  миллатдошларимизнинг  мулойим  табиатига  тўғри  келмайди, Аммо  истайсизми-йуқми,  тонгни  ҳаммадан  кечикиб  қарши  олган  инсоннинг  кун  давомида  қўлга  киритган  ютуғи  ҳам  ўзига  яраша  бўлади. Шу боисдан  бунга  жиддий  масала сифатида              ёндашмоқ лозим.

Ҳаж  сафарига  борган  муборак  зотлардан  бири  маккалик  бир  хонадон  меҳмони  бўлганини  эслайди:  эрталаб  бомдодга  азон  чақирилганда  мезбон  аёл  икки  ойлик  чақалоқни  бурнини  чимчилаб  уйғотибди. Буни  кўрган  меҳмоннинг  рафиқаси  мезбондан  болани  нега  безовта  қилганини  сўраган  экан,  “Бола  азон  билан  уйқудан  уйғонишни  ҳозирдан  одат  қилмаса,  кейин  жуда  қийналади”,  деб  жавоб  берибди. Шуни  эшитганда  беихтиёр  кўпчилик  намозхонларнинг  бомдодга  туришга  қийналаётганидан  шикоят  қилишини  эсладим. Агар  одам  саҳар  вақти  туришни  мурғакликдан  одат  қилса,  эрта  туришга  ҳеч  вақт  қийналмайди,  ибодатини  ҳам  уйқусирамасдан,  завқ  билан  бажаради...
Катта  чошгоҳда  уйқудан  ланж  ҳолда  туриб  бирор  дарахтнинг  соясигами,  чойхонагами  йиғилган  қўни-қўшнилар  замондан,  жамиятдан  нолимоқни  бошлаймиз. Бу пайтга  келиб  вақтли  турган  кишилар  кунлик  юмушининг  ярмини  бажариб  қўйган  бўлади. Инсоф  билан  айтганда,  замондан  нолиш  гуноҳ. Ҳадиси  шарифда  “Аллоҳ  Таоло  айтади:  Одам  фарзанди  менга  азият  бериб,  замондан  шикоят  қилади. Ваҳоланки,  замоннинг  эгаси  менман. Уни  ўз  қудратим  билан  кеча  ва  кундузга  айлантириб  тураман. Қачон  хоҳласам  уни  тўхтатиб  қўйишим  ҳам  мумкин”,  дея  марҳамат  қилинади. Жамиятдан  нолиш  ҳам  адолатдан  эмас,  унинг  қандай  бўлиши шу  жамият  аъзоларининг  маънавият  ва  масъулияти,  билими  ва  ҳуқуқий  маданиятига  ҳам  боғлиқ. Жамият  асоси  эса  сиз-у  бизмиз. Биз  қандай  бўлсак,  жамият  ҳам  шундай  бўлади. Демак,  турмушимиз  ўзимиз  орзу  қилгандек  кечмаётганига  бошқаларни  айбдор  қилишга  ҳар  қанча  уринмайлик,  асосий  айбдор  ўзимизнинг  инсоний  савиямиз  эканлиги  икки  карра  икки – тўртдай  аён.

Гоҳо  айрим  мамлакатлар  фаровонлигидан  сўзлаб  оғзимизнинг  суви  кетади. Уларнинг  бу  даражада  тараққий  этгани  сабабларини  ўзимизча  таҳлил  қиламиз. Бироқ  улар  кўп  ухламаслиги,  кўрпа-тўшакка  меҳр  қўймаслиги  ҳисобига  шундай  фаровонликка  эришганини  ўйламаймиз. Америка  Қушма  Штатларига  бориб  келган  дўстимиз  айтади: “Бир  оилага  меҳмон  бўлдик,  ётишдан  олдин мезбон  эрталаб  соат  бешда  туришимизни  маълум  қилди. Мен  саккизгача  ухламоқчи  эканимни  айтувдим,  эшитиб  оғзи  очилиб  қолди. Чунки  улар  саккизгача  ухлаш  мумкинлигини  тасаввур  ҳам  қила  олмас  экан. Бундан  жуда  хижолат  бўлдим. Шу  воқеадан  сўнг  барвақт  туришни  одат  қилдим.”
Ўтган  йили  яна  бир  ҳамкасбимиз  уммон  ортига  бориб  келди. Унинг  айтишича,  Вашингтонда  тонг  вақти  бомдодга  туриб  деразадан  шаҳарга  боқса,  кўчада  ҳаёт  қайнаб  ётган  экан. Саудия  Арабистонини  биласиз,  иқтисоди  ниҳоятда  бақувват.  Бу мамлакат  шаҳарларининг  ободлиги,  халқининг  фаровон  турмушига  овруполиклар  ҳам  ҳавас  қилади. Тўғри,  уларнинг  нефти  кўп,  фуқароларининг  ҳаммаси  ҳам  эрта  тонгда  туравермас,  аммо  у  юртларда  тонги  уйқу  оммавий  тус  олмаган. Қут-бараканинг асосий  сабаби  ҳам  шунда.
Саҳархез  кишиларнинг  иши  унумли  ва  турмуши  фаровон  бўлишига  мисоллар  ўзимизда  ҳам  бисёр. Кибриё  Қаҳҳорованинг  Абдулла  Қаҳҳор  ҳақидаги  хотираларида  адибнинг  кўпинча  тонг  чоғи  ижод  қилгани  битилган. Тонгда  ижодкорнинг  мияси  тиниқ,  фикри  равон, турли  ахборотлар  билан  чувалашиб  қолмагани  боис  ижодий  меҳнати  самарали  кечган. Ҳурматли  ёзувчимиз  Одил  Ёқубовнинг  шогидлари  ҳам  устоз  ижодий  ишларини  кўпинча  тонг  чоғи  битириб  қўйишга  одатланганини  айтиб  юришади.

Бир  қанча  ишлаб  чиқариш  корхоналари  ва  савдо  шохобчалари  очган  тадбиркорлардан  бири  тўғрисида  танишларининг  гапиргани  қулоғимга  чалиниб  қолди. Бу  бой  бир  кунда  икки  соат  ухлар  экан. Кундузи  бошқа  ишлар  билан  банд  бўлиб,  кечаси  ярим  тунга  қадар  фойда-зарарни  ҳисоб-китоб  қилармиш. Кейин  эрта  тонгда  стадионда  югуриб  юрармиш. Бир  кунда  икки соат  ухлаш  соғлиқ  учун  фойдали  демоқчи  эмасмиз, албатта. Аммо  мол-у давлатли  одамнинг  шу  қадар  кеч  ётиб  яна  тонгда  туришга  куч  топа  олишига  қойил  қолмай  илож  йўқ.

Инсоннинг  бир  кунини  умр  фаслларига  қиёсладик. Фикримизни  ҳаётий  мисоллар  ёрдамида  далилласак,  тонг – болалик. Шу маънода,  кеч  туришни  одат  қилган  мурғак  жон  ҳар  куни  болалигининг  бир  неча  соатини  уйқуда  ўтказади. Мана  шу  уйқуда  ўтган  кунлар  йиғилиб  йилларни  ташкил  этади  ва  бола  яхши  тарбиячига  шогирдликка  берилса,  қўлидан  тузуккина  иш  келадиган  ёшга  бориб  қолганда  ҳам  ўйнаб  юради.  Сабаби,  у  кўп  ухлагани  боис  ҳали  тўйиб  ўйнаб  ололгани  йўқ.

Она  эса  боласининг  уйқусини  қизғанганидек,  унинг  тўйиб-тўйиб  ўйнашини  ҳам  хоҳлайди. Чунки  она  учун  фарзанд  неча  ёшга  кирса  ҳам  гўдак  бўлиб  қолаверади. Шу  боисдан  болангизга  нимадир  ўргатгингиз  келиб  бирор  нарсани  уқтираверсангиз, онаси  “миясини  зўриқтирасиз, бола  тушинадими,  шуни”  деб  яна  ўртага  тушади. Табиийки,  сиз  ҳам  боланинг  миясини  зўриқтирмаслик  тарафдорисиз,  ахир  у  дилбандингиз. Кейин  эса  мана  шу  зўриқишдан  асралган, вақтида  ишлатилиб, тобланиб,  ривожланиб  бормаган  мия  дангаса  бўлиб  қолади-да, зарур  бўлганда  “ишламай”  ҳаммани  қийнайди. Бу  эринчоқлик  Абдулла  Авлонийнинг  “Ялқов  шогирд  тилиндин”  шеърида  шундай  ифодаланади:

                                      Мен  мактабга  келмас  эдим,

                                      Кирмас,  ўқимас  эдим.

                                      Мени  зўрлаб  юбордилар –

                                      Ғариб  онам  йиғлаб  қолди.

Гўдаклигида  боласи  бошида  гиргиттон  бўлган  онаизор  у  мактабга  чиққанда  ҳам  қайғуради. Буни  сезган  бола  мактабда  ўтилаётган  дарсларни  ўзлаштиришдан  кўра  тезроқ  йўлларига  кўз  тикиб,  хавотирланиб  ўтирган  онасининг  бағрига  қайтиш  ҳақида  ўйлайди. Ахир,  қуёш  тепага  келгунча  мириқиб  ухлаган,  кечгача  ўз  эркида  телевизор  томоша  қилган  ёки  кўча  чангитиб  ўйнаб  юрган  болага  дабдурустдан  “Тонгда  тур,  нонуштангни  қил,  мактабга  чоп,  партада  тўғри  ўтир,  қийшайма,  лаллайма,  оғзингни  ёп,  ёз,  чиз,  ўчир”,  каби  амирона  кўрсатмалар,  дўқ-пўписалар  бўла  бошлагач,  довдираб  нима  қилишни  билмай  қолади-да.

Боболаримизнинг  ўгитларига  қараганда,  одам  қирқ  кун  давомида  бир  ишни  узлуксиз  бажарса,  бу  юмуш  унга  одат  бўлиб  қолар  экан. Тарки  одат  эса  амри  маҳолдир. Айрим  юртдошларимизга  қуёшдан  кейин  уйғониш  кўп  йиллик  одатлигини  ҳисобга  олсак,  уларнинг  вақтли  туришга  қийналиши  ажабланарли  ҳол  эмас. Аммо  эринмасдан  узоғи  билан  қирқ  кун  жидду  жаҳд  этсалар,  субҳи  содиқданоқ  кўчалар  гавжумлашиб, хонадонимизга  файз-у барака  ёғилаверади.

Шундай  экан,  дилбандингизни  эртароқ  уйғотинг,  онажон!  

Дамин ЖУМАҚУЛ,

журналист

Муаллифдан: Хорижга борганимизда эрталаб йўлда кетаётиб бир кампирнинг ўзига ўзи: “Миллат ухлаяпти, миллат”, дея минғирлаб юргани қулоғимга чалиниб қолди. Унинг гапидан ҳушёр тортиб атрофга диққат қилиб қарасам, ҳақиқатан, кўчалар бўм-бўш, биронта тирик жон кўринмасди. Бу сафар ортидан бошқа юртга борсам тонг билан саломлашгани у ернинг одамларининг ҳам кўпчилиги чиқмасдан ухлаб ётар экан. Бу ҳолни кўриб уйқучилик ҳам замонавий ифода билан айтганда, глобал муаммо экан-да деган фикрга келдим.

Ушбу мақола 2006 йил “Ўзбекистон адабиёти ва санъати” газетасида эълон қилинган эди. Орадан ўн бир йил ўтди. Аммо ҳали ҳам муҳтарама оналаримиз болаларини тонгда уйғотмаяпти. Аксинча, баъзиларининг ўзлари ҳам уларга қўшилиб ухлаб ётибди.  Ёши катта юртдошларимизнинг ҳам кўплари саҳархез бўлгани йўқ. Демак, бу мавзу ҳамон долзарблигича турибди. Зора, мақолани ўқигандан сўнг юртдошларимиз уйқусида бир озгина бўлса-да, ўзгаришлар бўлиб қолса, деган яхши ниятда мақолани Интернетда ҳам эълон қилишга журъат этдим.