Диний бағрикенглик намуналарини юртимизда яшаб ўтган буюк аждодларимиз ҳаётида ҳам кўплаб кўришимиз мумкин. Айримларини мисол тариқасида келтирадиган бўлсак, буюк саркарда Амир Темур бобомизнинг қўшини ичида яҳудий ва яна бошқа динга мансуб аскарларнинг ҳам хизмат қилгани ёки Соҳибқироннинг ўғилларидан Мироншоҳ Франция, Испания ва Англия каби  давлатлар билан дипломатик алоқаларга масъул этиб тайинлангани  фикримиз тасдиғидир. Ҳиндистон халқи бугунги кунгача Заҳириддин Муҳаммад Бобур ва унинг авлодларини хурмат билан ёдга олади. Сабаби бобурийзодалар давлатни диний бағрикенглик асосида бошқарган эдилар.

Тинчлик ва осойишталикни сақлаш шу куннинг долзарб вазифаси бўлиб турибди. Аллоҳ таоло: “Яхшилик ва тақво йўлида ҳамкорлик қилинг, гуноҳ ва душманлик йўлида ҳамкорлик қилманг!” деган (Моида сураси, 2-оят). Ҳозирги Ўзбекистон ҳудудида ҳанафий мазҳабининг қарор топиши бежиз эмас эди. Зеро, Имом Аъзам ўзга динлар ва маҳаллий урф-одатларга нисбатан эркинлик бериши билан ажралиб туради. Ҳанафийлик таълимотини такомилга етказган ватандошларимиз – ал-Мотуридий, Абул-Муъин ан-Насафий ва ал-Марғиноний каби алломалар мусулмонлар орасидаги ғоявий тарафкашликликка барҳам бериш, ислом динининг “аҳли сунна ва-л-жамоа” йўли барқарор бўлиб қолишига катта ҳисса қўшдилар. Диёримиздан етишиб чиққан алломалар асарларида диний бағрикенглик билан боғлиқ қадриятлар тарғиб қилинган ғояларни учратамиз. Буюк аллома, мотуридия ақидавий йўналиши асосчиси Абу Мансур ал Мотуридий (870 944) асарларида баён этилган бағрикенглик ғоялари бунга мисол бўла олади. Жумладан, Мотуридий  Қуръон тафсирига бағишланган “Таъвилот аҳли сунна” асарида Ҳаж сурасининг 40-оятини тафсир қилар экан, “Черков ва синагогаларни вайрон этиш манъ этилади. Шунинг учун ҳам, мусулмонлар юртида шу давргача улар бузилмай сақланиб қолган. Бу масалада илм аҳли орасида ихтилоф йўқдир”, деб қатъий таъкидлайди. Самарқандлик фақиҳ, муфассир Абу Лайс ас-Самарқандий (ваф. 1003 й.) эса ўзининг “Баҳр ал улум” деган тафсир китобида Қуръондаги Мумтаҳана сурасининг 8, 9-оятлари шарҳида “Сизлар билан динда уруш қилмаган ўзга дин вакиллари билан борди-келди қилинг, улар билан адолатли муомала қилинг”, деб ёзади. Мовароуннаҳрлик яна бир машҳур фақиҳ, муфассир Абул Баракот ан- Насафий (ваф. 1310 й.) ўзининг ислом оламида маълум ва машҳур “Мадорик ат танзил” асарида мазкур оятларни “Ўзга дин вакилларига эҳтиром кўрсатинг ҳамда уларга сўзда ва амалда яхшилик қилинг”,  деб шарҳлайди. Ал Мотуридий насронийлар мусулмонларга қалби мойилроқ, дўстона муносабатга яқин эканини айтиб ўтган бўлса, Абул Баракот ан-Насафий насронийлар мусулмонларга дили яқин эканини, улар орасида тавозели,  камтар “қиссис ва роҳиб” яъни, олим ва обидлар бор, дея таърифлаб, илм кимда бўлишидан қатъи назар, у албатта яхшиликка етаклашини алоҳида таъкидлайди.   Шайх Аҳмад Яссавий (1105-1166) ҳам  ўз ҳикматларида ғайридинларга яхши   муносабатда бўлишни уқтирган, “Суннат эрмиш, берма озор кофир бўлса,/Кўнгли қоттиғ дилозордан худо безор”.

Бурҳониддин ал Марғиноний (1123-1197) ўзининг “Ҳидоя” асарида мусулмонлар диёрида черков  ва ибодатхоналар бузилиб кетган бўлса, уларни ўз жойида яна қайта тиклаш мумкинлигини алоҳида айтиб ўтган. Юртимиз алломалари томонидан яратилган ислом манбаларида диний бағрикенгликка оид бу каби матнларни кўплаб топиш мумкин. Шу нуқтаи назардан, ўзга дин вакиллари билан ёнма-ён яшаб келган халқимизда диний бағрикенглик фақат зарурат келтириб чиқарган эҳтиёж эмас, балки ҳаёт тарзига сингиб кетган ўзига хос фазилат эканини кўришимиз мумкин.

Робия САИДХАНБАЛИЕВА,

Хадичаи Кубро аёл-қизлар ўрта махсус ислом билим юрти талабаси

Қиёматли икки дўст бор эди. Уларнинг бири муғомбир, эпчил ва ҳаракатчан; иккинчиси эса содда, ҳалол ва хотиржам эди. Бир куни муғомбир дўст содда дўстининг ёнига бориб, ишларининг юришмай қолганини айтди-да, ундан ёрдамга пул сўради. Самимий дўсти унга қанча пули бўлса ҳаммасини берди.

У ишларини йўлга тушириб олди, орадан бир қанча вақт ўтиб яна дўстининг олдига келиб у унаштирилган қизни жуда ҳам ёқтиришини айтди ва дўстлигининг ҳурматини ўртага қўйиб ўша қиздан воз кечишини илтимос қилди. Самимий дўст бу гапларни эшитиб ҳайратга тушди. Аммо қиздан кечмаса дўстликнинг шартини бажара олмагандек бўлди-да, унинг айтганини қилиб унаштирилган қизидан воз кечди.    Орадан кўп ўтмай, самимий дўстнинг ишлари тескари кетди. У қийналган вақтларда яхшилик қилган эдим, албатта, у ҳам менга ёрдам қилади, деган ишонч билан дўстининг ёнига бориб, ундан ишга олишини илтимос қилди. Аммо у ишга олмади. Самимий дўст иш сўраб келганига пушаймон бўлиб ортга қайтди, аммо дўстига жаҳл қилиб, заҳрини сочмади.

Бир куни кўчада айланиб юрганда касалманд бир қарияни учратиб қолди. Қария фақир бўлгани боис дорихонадан керакли дориларни ола олмаганини айтди. Унинг қарияга раҳми келди, у билан бирга дорихонага бориб, унга керакли дориларни олиб уйига кузатиб борди ва дам олиш учун ўтириб бир оз суҳбатлашдилар.

Орадан кўп ўтмай, ўша қариянинг вафот этганини эшитди. Аён бўлишича, қария жуда ҳам бой одам бўлган экан ва бутун меросини унга хатлаб қолдирибди. Содда дўст энди бой бўлиб қолди. Дўстига бўлган гинаси юзидан унинг ишхонасига яқин жойдан уй сотиб олиб, ўша уйда яшай бошлади.  У ишларининг зўр бўлиб кетганини, тавалло қилиб борганида уни ишга олмаган дўстининг ҳар куни кўриб туришини истар эди. Бир куни эшигини бир тиланчи аёл тақиллатди. Кекса аёл, жуда ҳам оч ва беҳол эди, ундан бирор егулик беришини илтимос қилди. Самимий дўст дарҳол аёлни уйга олиб кириб қорнини туйдирди. Унинг кимсасиз эканини эшитгандан сўнг мен ҳам ёлғизман, иккаламиз она-бола бўлиб бирга яшайверамиз, сиз уйнинг ишларини қиласиз, овқат пиширасиз, деди. Аёл ҳеч иккиланмасдан рози бўлди.

Бир неча ой шундай яшаганларидан кейин аёл унга яхши қиз топиб уйланиши лозимлигини айтди. Самимий дўст бундай қизни қандай топишини, танишлари йўқлигини айтди. Кекса аёл ажойиб бир қиз борлигини, истаса уларни учраштириши мумкинлигини сўзлади. Йигит қиз билан учрашгандан сўнг унга дарҳол кўнгил қўйди ва уйланишга қарор қилди. Тўй тараддуси бошланиб кетди, таклифномалар тайёрланди. Ранжиб юрган бўлса-да, дўстини сира ҳам унута олмаётган эди, унга ҳам таклифнома юборди. Тўй куни ҳам етиб келиб шодиёна бошланди. Меҳмонлар ўйин-кулги қилаётган чоқда куёв қўлига микрофонни олиб гап бошлаб қолди:

– Илгарироқ жуда ҳам яхши кўрган бир дўстим бор эди. Ишлари юришмай қолиб мендан қарз сўради. Қўлимда қанча пулим бўлса ҳаммасини бердим. Унаштирилган қизимни ёқтириб қолганини айтди, дўстлигимизнинг ҳурмати дея қиздан ҳам воз кечдим. Аммо ўша чоқда ичим қонга тўлди, кўзларимни яшириб йиғладим. Аммо унга асло сездирмадим. Чунки дўстликнинг шарти шундай бўлади, деб тушундим, Менинг бахтимни олгани учун хижолат бўлмасин дедим. Вақти келиб менинг ишларим тескари кетганда иш сўраб унинг фабрикасига бордим. У менга иш бермади. жуда ҳам хафа бўлдим. Аммо дўстимга жаҳл қилмадим, Негаки, биз ҳақиқий дўст эдик.

Бу таъналарни эшитган эпчил дўст чидай олмасдан югуриб саҳнага чиқди, дўстининг қўлидан микрофонни олиб бундай деди:

– Менинг ҳам бир замонлар жуда яхши кўрадиган бир дўстим бор эди. Ишларим юришмай қолиб ундан қарз сўрадим. Ҳамма пулини менга берди. Сўнгра ундан унаштирилган қизини сўрадим. малолланиброқ унаштирилган қизидан ҳам кечди.  У қиздан воз кечишини сўраганимнинг сабаби у дўстимга лойиқ эмас эди, сатанг аёл эди. Ўзи ниҳоятда пок тийнатли бўлгани боис дўстимни ана шу сатангнинг тузоғига тушишдан ана шу йўсинда ҳимоя қилдим. Ишлари юришмай қолганда келиб мендан иш сўради. Аммо бу мумкин эмас эди – дўстимни амримнинг остида ишлата олмас эдим. Шунинг учун унга иш бермадим. Кунларнинг бирида учратиб қолгани кекса чол менинг отам эди, отамнинг дарди оғир эди, ўлими яқинлашиб қолган эди. Уни дўстимнинг ёнига мен юбордим, меросини унга мен қолдиртирдим. уйига келган тиланчи аёл эса менинг онам эди, Дўстим уйида ёлғиз қийналиб қолмасин, иссиқ-совуғидан хабар олиб турсин деб онамни жўнатдим ва ҳозир у уйланаётган  қиз менинг синглим. Унинг синглимга  уйланишини мен уюштирдим. Биз ана шундай дўстмиз.

Туркчадан Дамин ЖУМАҚУЛ таржима қилди

Ўзбекистон  мусулмонлари идораси 2018 йил Ҳаж ва Умра мавсуми зиёратчилари учун тўрт валентлик, бир дозалик ACYW-135 менингококк вакцинаси ва мавсумий грипп вакцинасини сотиб олиш юзасидан тендер эълон қилади.

Шунингдек,  2018 йил Ҳаж ва Умра мавсуми зиёратчилари учун Ўзбекистон рамзи туширилган камзул ва сумка тикиб бериш юзасидан тендер ўтказилишини эълон қилади.

Ҳисоб-китоб миллий валютада пул ўтказиш йўли билан амалга оширилади

Маълумот учун телефонлар: (+99871) 240-18-58 (+99871) 150-18-58

“Сизлар сабабли (ўтиб олишларингиз учун) денгизни (ўн икки йўлакка) бўлиб, сизларни қутқарганимиз, кўз ўнгингизда Фиръавн лашкарини ғарқ қилганимизни ҳам эслангиз” (Бақара сурасининг 50-ояти).

Жаброил алайҳиссалом кунларнинг бирида Фиръавннинг ҳузурига инсон қиёфасида келди ва унга ўз қулларининг бирининг устидан шикоят қилди.

– Мен унга жуда кўп яхшиликлар қиламан. Аммо у ҳар доим кўрнамаклик қилади, менинг амрларимга қаршилик қилади. У ҳатто ўзини менинг номим билан атаб, бошқаларни ўзига қул қилиб олибди.

– У жуда бемаза одам экан-ку, – деди Фиръавн.

– Бундай одамга қандай жазо берса бўлади? – деб сўради Жаброил алайҳиссалом.

– Уни сувга чўктириш керак, – деб жавоб берди Фиръавн. 

– У ҳолда ана шу ҳукмни менга ёзиб бер, – деди Жаброил алайҳиссалом.

Фиръавн ўзининг қарорини қоғозга ёзиб берди ва ўша заҳоти Жаброил алайҳиссалом ўша жойдан ғойиб бўлди.

Қуръони каримда  Аллоҳ таоло Мусо ва Хорун алайҳиссаломларга Фиръавннинг олдига бориб унга:  

– Эй Фиръавн! Сен тўрт юз йил яшадинг ва ҳали ҳам ҳукмдорсан. Сенга булар кам кўриниб, одамларга ўзингни илоҳ деб таништира бошладинг. Сендан олдин яшаган даҳрийлар ҳам худди шундай қилган эди. Сен шуни билишинг керакки, тўғри йўлга тушиб олишинг учун қирқ йил умринг қолди. Агар сен Аллоҳ таолога бир мартагина “Сен менинг Раббимсан”, десанг, Парвардигори олам сенинг барча гуноҳларингни кечиб юборади. Умринг эса яна минг йилга узаяди.  Раббимиз сенга ер ости хазиналари қаерда эканини маълум қилади ва сен бутун олам ҳукмдорига айланасан.

Бу гапларни эшитган Фиръавн уларга меҳрибончиликлар кўрсатиб, турли ноз-неъматлар билан меҳмон қилди.  

Кейин эса:

– Менга озгина фурсат беринг, шу масалада вазирим билан бир маслаҳатлашиб, унинг фикрини ҳам билайин, – деб изн сўради.

Фиръавн Мусо алайҳиссалом айтган гапларни вазири Ҳомонга айтиб ундан маслаҳат сўради.

Унинг гапларини эшитган Ҳомон:

– Эй Фиръавн! Бутун олам оёғинг остида ётганда кимнингдир бандаси бўлмоқчимисан? – деди. у деди, бу деди, хуллас, Фиръавнни Мусо ва Хорун алайҳиссаломларнинг эътиқодига эргашишдан қайтаришга эришди.

Шундай қилиб, Фиръавн жоҳилликда ва куфрда қолди ҳамда ҳаётининг охирги йилларида халқига зулм ўтказа бошлади. Аллоҳ таоло Фиръавн ва унинг қавмини ҳалокатга учратиш ҳақида қарор қилганидан кейин Мусо алайҳиссаломга:

– Бугун тунда ўз халқинг билан шаҳардан чиқ! – дея амр қилди.

Мусо алайҳиссалом Парвардигорнинг амрига мувофиқ шаҳарни ташлаб чиқди. “Ал-Кашшофий”да айтилишича, Мусо алайҳиссалом ўзининг етмиш икки оиладан иборат уммати билан Мисрга кўчиб ўтади. Уларнинг авлодлари Мисрни ташлаб чиққан вақтда эса уларнинг сони олти юздан ошиб кетган эди. Фиръавн ўзининг бир миллионлик қўшини билан уларни таъқиб этади. Жаброил алайҳиссалом Фарас ал-Ҳайат лақабли байтални миниб Фиръавн қўшинининг олдида борар эди. Микоил алайҳиссалом эса Фиръавн қўшинининг ортидан кузатиб боради. Исроил авлодлари:

– Фиръавн ортимиздан қувлаб келяпти, ҳадемай етиб олади, энди нима қиламиз? – дея ваҳимага тушади.

Аллоҳ таоло Мусо алайҳиссаломга:

– Қўлингдаги асонгни сувга ур (Қизил денгиз)! – деб буюради.  Мусо алайҳиссалом асосини сувга урганда ўн иккита йўлак очилади. Исроил авлодлари ана шу йўлаклардан денгизнинг нариги қирғоғига ўтиб олади.  Денгиздан ўтаётган чоқда улар бир-бирини кўрмайди ва жуда қаттиқ қўрқади. Аллоҳ таоло улар бир-бирини кўриши учун сувга очиқ бўлишни буюради. Сувда тешиклар пайдо бўлади. Ундан кейин улар бир-бири билан гаплашиб йўлда давом этади. Ҳеч ким зарар кўрмасдан ҳаммаси соғ-саломат ўтиб олди.

Аллоҳ таоло Қуръони каримда: “Сизлар сабабли (ўтиб олишларингиз учун) денгизни (ўн икки йўлакка) бўлиб, сизларни қутқарганимиз, кўз ўнгингизда Фиръавн лашкарини ғарқ қилганимизни ҳам эслангиз” (Бақара сурасининг 50-ояти), дея бизга бу воқеанинг хабарини берган.

“Тафсир ал-Кабира”да қуйидагича изоҳ берилади: “Фиръавн қўшини билан денгиз қирғоғига етиб келган чоқда улар сув ичида йўлаклар пайдо бўлганини кўради. Шунда Фиръавн одамларига қарата: “Кўрдингларми, сувдан мен учун ўн иккита йўлак очилди”, дейди. У билан келганларнинг барчаси унга ишонади ва қарши тарафга ўтмоқчи бўлиб сувдаги йўлакларга кириб юра бошлайди. Шу вақт Иблис пайдо бўлиб, уларнинг сувга киришига халақит қилмоқчи бўлади. Бироқ Жаброил алайҳиссалом Фиръавннинг отини сувга қараб судрайди, Микоил алайҳиссалом эса қўшинни орқасидан итара бошлайди. Шундай қилиб, Қизил денгизга биринчи бўлиб Фиръавн, унинг ортидан қўшини киради. Сувнинг очиқ жойлари ёпилади ва уларнинг ҳаммаси ҳалок бўлади. Исроил авлодлари хатардан холи бўлади.

Ибн Аббос розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:

– Фиръавн сувга ғарқ бўлишини билганидан кейин: “Мен Аллоҳ таолога Исроил авлодлари ишонгандек ишонган эдим”, дейди.

Аллоҳ таоло бунга жавобан:”

– Сен ҳар доим итоатсизлик қилар эдинг, ўлиминг кўзингга кўриниб ҳар тарафдан умид узганингдан кейин иймонга келиб қолдингми! Бу ҳолатдаги иймон қабул қилинмайди, – дейди.

Ривоятларга кўра, Фиръавн иймон келтирганини етмиш марта айтиб Жаброил алайҳиссаломдан ёрдам сўраган. Аммо Жаброил алайҳиссалом ёрдам бермаган.  Аллоҳ таоло Жаброил алайҳиссаломга: “Фиръавн сендан етмиш марта ёрдам сўради, агар Мендан бир мартагина ёрдам сўраганида дарҳол ёрдам берган бўлар эдим”, дейди. Фиръавн Жаброил алайҳиссаломдан ёрдам сўраганида Жаброил алайҳиссалом унга бир вақтлар ўзи ёзиб берган ҳукмни кўрсатади. Фиръавн ўлганидан сўнг Мусо алайҳиссалом шу ҳақда ўз халқига гапириб беради. Аммо Исроил авлодлари унга ишонмайди.  

– Йўқ, у ўлмаган, – дейди улар.

Шунда Аллоҳ таоло сувга амр этади ва сув Фиръавннинг шишиб кетган танасини қирғоққа чиқариб ташлайди. Буни кўриб улар унинг ўлганига ишонч ҳосил қилади ва севинади. Ўша воқеадан бошлаб чўкиб ўлганларнинг жасадини сув қирғоққа чиқариб ташлайди.  

“Анварул ошиқийн” китобидан олинди.

Таржимон

Улуғбек Раҳматуллаев

Учқўрғон тумани

Абдулҳамид ҳожи Абдураҳмон ўғли

жоме масжиди имом-хатиби

Одамлар орасида фасодлар ёйилиши, адоват ўтини ёқишига сабабчи бўлувчи омилларнинг энг ёмони – чақимчилик. Унинг нақадар салбий оқибатларга олиб келишини деярли ҳар бир онгли инсон яхши билса-да, негадир унга эргашиб кетаверади. Бировнинг гапини ташиб келган инсон бизнинг ҳақимизда ҳам унга гап ташишини эсимиздан чиқариб қўямиз ёки эътибор бермаймиз. Аллоҳ таоло уларга итоат этишдан ман қилган: «Итоат қилма! Ҳар бир қасамхўр, пасткашга, кишиларни айбловчи, чақимчилик қилиб юрувчига» (Қалам сураси, 10-12-оят).

Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи ва саллам саҳобалардан: “Туҳмат ёки чақимчилик нима эканини биласизми?” дeб сўрадилар. Саҳобалар: “Аллоҳ ва унинг Расули билувчироқ”, дeйишди. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам: “Бу – одамларнинг орасини бузиш учун гапини бир-бирларига нақл қилиб юришдир”, дедилар.

Абу Бакр ибн Абдуллоҳдан ривоят қилинишича бир подшоҳнинг доно вазири бор эди. Ҳар куни подшоҳнинг ёнига кирганда: “Яxшилик қилганга яxшилик қил, бадхулққа ўзининг ахлоқсизлиги кифоя”, дeр эди. Подшоҳ вазирини ҳурмат қилар, бироқ мулозимларидан бири унга ҳасад қиларди. Бир кун подшоҳнинг олдига бориб:

— Вазирингиз доимо сизни ёмонлаб: “Подшоҳнинг оғзидан шундай бадбўй, сассиқ ҳид кeладики, унга яқин боришга тоқат қила олмайман дeйди”, деб чақимчилик қилди.

Подшоҳ: “Бу сўзингга далилинг борми?” дeб сўради.

Ҳасадчи: “Вазирни ҳузурингизга чақиринг, бурнини енги билан тўсиб кирса, сўзим тўғрилигини кўрасиз”, дeди. Сўнг подшоҳнинг ёнидан чиқиб, вазирнинг олдига борди. Вазирни уйига меҳмонга таклиф қилди. Уни саримсоқ қўшилган овқат билан меҳмон қилди. Вазир зиёфат тамом бўлгандан кeйин ҳасадчининг уйидан чиқиб, подшоҳнинг ёнига борди. Подшоҳ синаш учун: “Яқинроқ кeл!” дeди. Вазир саримсоқ ҳидидан хижолат бўлиб, бурнини тўсиб яқинроқ борди. Подшоҳ буни кўриб, мулозимнинг сўзи тўғри эканига ишонди.

Подшоҳ кимга илтифот ёки ғазаб қилса, xат ёзиб, муҳрлаб: “Бу xатни сарой бошлиғи қўлига бeр”, дeб xат топширадиган одати бор эди. Сарой бошлиғи xатни ўқиб, подшоҳ нима буюрган бўлса, уни амалга оширарди. Ўша одати бўйича xат ёзиб, муҳрлаб вазирга бeрди ва сарой бошлиғига учрашни буюрди. Вазир xатни олиб кeтаркан, йўлда ҳасадчи учраб қолди. Мулозим: “Бу қандай xат?” дeб сўради. Вазир: “Подшоҳ мeнга ҳадя инъом қилди”, дeди. У чиндан ҳам шундай деб ўйлаган эди. Мулозим: “Иккимизнинг яxши танишлигимиз ҳурмати xатни мeнга бeр, ҳадяни мeн олай. Сендан менга бир илтифот бўлсин”, дeди.

Вазир xатни унга топширди. Ҳасадчи сeвиниб, xатни сарой бошлиғига топширди. Сарой бошлиғи xатни ўқиб мулозимларига: “Бу одамни қатл этинглар, подшоҳ шундай буюрибди, подшоҳнинг амрини бажаринг!” дeди.

Сарой бошлиғининг буйруғини эшитиб, ҳасадчи: “Бу xат вазирга бeрилган эди, мeн ундан сўраб олгандим!” дeб дод-фарёд қилса ҳам фойдаси бўлмади.

Сарой бошлиғи бу воқeани подшоҳга маълум қилди. Подшоҳ буни яxшилаб тафтиш қилган эди ҳаммаси маълум бўлиб, вазирнинг гуноҳсиз эканини билди. Подшоҳ унинг мартабасини яна ҳам оширди. Шунга вазирига: “Ҳар куни ёнимга кирганингда биринчи сўзинг “яxшилик қилганга яxшилик қил, бадкорга ўзининг бадкорлиги кифоя” дeр эдинг, ҳақ экансан, ҳасадчининг бадкорлиги унинг бошига етди”, дeди.

Абдуллоҳ Парпиев

Халқаро алоқалар бўлими ходими