“Эй Абу Язид, Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам Сизни кўрганларида эди, албатта яхши кўрган бўлур эдилар”.

 (Абдуллоҳ ибн Масъуд).

Робеъ ибн Хусайм тобеинларнинг улуғларидан ва зуҳду тақвода бўлиш ўз асрида саккиз кишида камолига етган бўлиб, у ана шундай  кишиларнинг бири эди. Асли араб, Музарий. Насл-насаби боболари Илёс ва Музарда Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи ва саллам билан туташади.

Робеъ ёшлик чоғиданоқ Аллоҳнинг ибодатида бўлиб улғайди ва нафсини Унга тақво қилишга бағишлади. Онаси ярим кечада уйқудан уйғониб қараса, ёш ўғлининг ҳали ҳам жойнамоз устида тик туриб Аллоҳга муножот қилаётган, намозга ғарқ бўлган ҳолда топар эди. Ўғлига:

— Эй болам, Робеъ ухламайсанми? — деса,

Робеъ:

— Тун зулмати ўраб олган ва душманнинг ҳужумидан қўрққан одам ухлай оладими? — дер эди. Бу сўзларни эшитган муштипар онанинг кўзларидан ёш қуюлиб, ўғлининг ҳаққига хайрли дуолар қиларди. Робеъ улғайган сари унинг тақвоси ҳам, Аллоҳдан қўрқиши ҳам бирга улғайиб борди. Унинг кўп тазарру билан ёлворишлари, кечалари одамлар ухлаб ётганда овоз чиқариб йиғлашлари онаизорнинг раҳмини келтирар ва ҳатто уни ҳар хил гумонларга ҳам олиб борарди. Шунда ўғлига:

— Эй ўғлим, нима бўлди сенга, балки каттароқ бир жиноят қилиб қўйдингми? Одам ўлдириб қўйдингми?,-деди. Шунда Робеъ:

— Ҳа она, мен одам ўлдирдим, -деди.

Она:

— Кимни ўлдирдинг болам, уни оиласидан ўртага одам қўйиб илтимос қилсак, балки кечиришар. Сенинг бу йиғлашларингни, кечаларидаги нолаларингни билишса, албатта сенга раҳм қилишади, болам.

Робеъ:

— Онажон фақат ҳеч кимга айтманг! Мен ўз нафсимни ўлдирдим. Гуноҳлар билан уни ўлдирдим, - деди.

Робеъ ибн Хусайм Пайғамбаримиз Муҳаммад соллаллоҳу алайҳи ва салламга эргашишда У зотнинг энг яқин саҳобаларидан бўлган Абдуллоҳ ибн Масъуд розияллоҳу анҳуга шогирд тушиб, устозига фарзанднинг отасига бўлган боғланишидек боғланди. Ўз навбатида устоз ҳам шогирдини, ота ўзининг ёлғиз фарзандини қандай яхши кўрса шундай яхши кўриб қолди.                                      Робеъ Абдуллоҳ ибн Масъуднинг ҳузурларига изн сўрамай кираверар, Абдуллоҳ ибн Масъуднинг ҳузурларига киришга эса, то Робеъ чиқиб кетмагунича ҳеч кимга изн берилмас эди. Улуғ саҳоба Робеъдаги соф қалб, ихлос ва ибодатдаги олийжанобликни кўриб, шогирдининг Пайғамбар соллаллоҳу алайҳи ва салламнинг саодатли ҳаётлик давридан кечиккани ва у зотнинг суҳбатларида бўлмаганидан, қалбида ўкинч пайдо бўларди. Шогирдига: “Эй Абу Язид, Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам Сизни кўрганларида эди, албатта яхши кўрган бўлур эдилар”. – дер эди. Яна: “Сизни кўрсам Аллоҳдан қўрқувчиларни эслайман”, дер эдилар. Абдуллоҳ ибн Масъуд бу сўзларида муболаға қилмаган эдилар. Ҳақиқатда Робеъ ибн Хусайм Аллоҳдан қўрқув, тақво ва парҳезкорликда, ўз давридаги оз кишиларгина етган юксакликга чиқа олган эдилар.  Бу ҳақда ҳали-ҳануз тарих саҳифаларини порлатиб турган кўпдан-кўп хабарлар ривоят қилинган, биродарларидан бирининг ушбу ҳикояси шулардан биридир: “Робеъ ибн Хусайм билан йигирма йил ҳамроҳлик қилган бўлсам, фақат яхши сўзларнигина сўзлар эди, деб Қуръони каримдаги ушбу ояти каримани тиловат қилди:

“(Ҳар бир) ёқимли сўз Унинг ҳузури сари чиқур. Солиҳ амални эса, (Аллоҳ Ўз даргоҳига) кўтарур”. (Фотир сураси, 10-оят).

Абдурраҳмон ибн Ажлон ҳикоя қилади: «Робеъ ибн Хусаймнинг уйида бир кеча тунаб қолдим. Мени ухлади деб билгач, туриб намоз ўқий бошлади. Намозда Қуръони каримдаги:  

“Балки (куфр ва бошқа) гуноҳларни касб этганлар ўзларини имон келтириб, солиҳ амалларни қилган зотлар билан тенг қилишимизни ва ҳаётлари ҳам, мамотлари ҳам баробар деб ўйлагандирлар?! Қандай ҳам ёмон (ноҳақ) ҳукм қилурлар?!  (Жосия сураси, 21-оят)  оятини ўқиди.  

   Бутун тун бўйи намозда ушбу оятнигина ўқиди, бошидан бошлар, оят тугагач яна бошидан бошлар ва то субҳ бўлгунга қадар шу ҳолда давом этди, кўзларидан эса дув-дув ёш оқиб турарди.

Робеъ ибн Хусаймнинг Аллоҳдан хавфи ва зуҳду тақвоси ҳақидаги ривоятлар ниҳоятда кўпдир.  Шулардан бир жамоа кишилар ҳикоя қилган ушбу воқеа диққатга сазовордир: “Кунларнинг бирида Абдуллоҳ ибн Масъуд розияллоҳу анҳу билан бирга сафарга чиқдик. Жамоамиз ичида Робеъ ибн Хусайм ҳам бор эди. Фурот бўйлаб кетаётганимизда, тошларни ёқиб оҳакка айлантириш учун олов ёқилган катта қўрага рўпара келиб қолдик. Қўрадаги олов гуриллаб ёнар, учқунлари учиб, гувиллаган товуши эшитилиб турарди. Қўрага, ёниб кул бўлиб оҳакга айланиши учун тошлар ташланаётган эди. Робеъ ибн Хусайм оловни кўргач бир сесканиб жойида туриб қолди ва Аллоҳ таолонинг: “Жаҳаннам уларни узоқ жойдан кўрган вақтидаёқ унинг ҳайқириқ ва чақириғини эшитурлар. Қачон улар кишанланган ҳолларида (жаҳаннамдан)  тор бир жойга ташланганларида ўша жойда (ўзларига) ўлим тилаб қолурлар” оятини ўқиб, ҳушидан кетиб йиқилди. Дарҳол ҳушига келтириш чораларини қилдик, ҳушига келгач эса, уйига олиб кетдик.

Робеъ ибн Хусайм умри бўйи ўлимни кутиб, унга ҳозирлигини кўриб ҳаёт кечирди. Ўлим соати келганида, меҳрибон отасидан ажралаётганига йиғлаб турган қизига қараб:  “Нега йиғлайсиз қизим, ахир отангизга яхшилик келди”,  деб, руҳини яратган Зотга топширди.

Интернет маълумотлари асосида

Халқаро алоқалар бўлими  ходими

Илёсхон АҲМЕДОВ

 тайёрлади.

Дўстмуҳаммад Бодарий домла (раҳматли) бозорда юрсалар олдиларига бир лўли аёл келиб:

– Ҳов ота! Манга қаранг, бир фол кўриб қўяйен, тақдирингизда нема борлигини айтайен, озгина атасангиз бўлде, – деб ҳеч ҳоли жонларига қўймабди.

Шунда домла:

– Хўп, сен айтганча бўлсин, сўраган пулингни бераман, битта савол бераман, жавоб берсанг бўлди, – дебдилар.

– Сўранг, бобо, дарров айтиб берамен, – дебди лўли аёл.

Домла эса:

– Менинг исмим ва отамнинг исми ким? – дебдилар лўлига тикилиб.

– Э, шуям савол бўлдиме? Билмайман, – дебди лўли хотин.

– Отамнинг исми, менинг исмимни билишга қодир эмас экансан-у, ғайбни қаердан билардинг? Нафсингни ўйлаб, охиратингни куйдирмагин, Худодан қўрқ! – деб насиҳат қилибдилар.

– Ота-бобомизнинг касби, нима қилайлик, акун? – дебди нописандлик билан.

– Фол очиш, тиланчилик қилиш касб эмас, бу орқали топган пулинг ҳалол эмас. Аждодларингизга ҳам, сизларга ҳам тиланчилик қилиш, ёлғондан фол очишга рухсат йўқ. Инсониятга илм ўрганиш, ҳалолдан ризқ топиш, ёлғон гапирмаслиги кераклиги буюрилган. Ота-боболаринг фолбинликни касб қилган экан, сен қилма! Уларнинг сабабидан сен дўзах азобидан озодсан деган ваъда йўқ! – деб лўлига анча насиҳат қилибдилар.

“Қасамини бузган қиз” китобидан олинди

Ҳаж ибодати - ислом динининг энг муқаддас ва шарафли амалларидан бири. Ҳар бир мўмин-мусулмон ҳаж зиёратига бориш орзуси билан яшаса керак. Аллоҳ инояти билан бу муборак амални адо этганларга шу боис ҳавасимиз кучлидир.

Айни кунларда айрим юртдошларимиз, яъни бу йил муборак ҳаж зиёратига отланган фуқароларимиз ўзгача тараддудда. Улар ва бошқаларнинг ҳаж амаллари, ҳожилик мақоми, унга муносиб бўлиш ва ҳаж ибодати билан боғлиқ кўплаб саволларига жавоб бериш мақсадида Наманган шаҳрилик маънавият тарғиботчиси, «Меҳнат фахрийси» кўкрак нишони соҳиби Хорунхон ҳожи АЮБХОНОВ билан суҳбатлашдик.

- Муборак ҳадисларда: «Албатта, амаллар ниятларга боғлиқдир. Банда уч нарса: дил, тил ва бадан орқали амалга оширилган амаллар орқали савобга эришади», дейилади. Сиз ушбу ҳадиси шариф изоҳида яна қандай мулоҳазаларни билдирган бўлар эдингиз?

- Ислом дини ички ва ташқи амаллардан иборатдир. Ният ички амал ҳисобланиб, у қалб билан боғлиқ бўлади. Бу ҳадиснинг буюклиги, шаъни улуғлиги, саҳиҳлиги, фойдаси ниҳоятда кўплигини барча муҳаддислар ва уламолар таъкидлашган. Бугун улуғ сафарга тайёргарлик кўраяпмиз. Бу - гўзал ниятларимиз ижобат бўлаётганидан нишона.

Яқинда хонадонимизга икки меҳмон келди. Сўрашдик, чеҳралари очиқ, хурсандлар. Меҳмонхонадаги суҳбат чоғида улардан бири: «Ҳожи ота, эсингизда бўлса, 1996 йилда, бундан 23 йил муқаддам «Марғилон» кўчадаги Маҳдуми эшон жомеъ масжидидан ота-онамизни ҳаж сафарига кузатганмиз. Ўшанда сиз уларга ҳаж зиёрати ва амаллари ҳақида кўп тавсия ва маслаҳатларни берган эдингиз. Ота-онамиз ҳожилар бўлиб қайтишгач, сизга  миннатдорчилик билдирган эдилар. Оиламиздаги ўша вақтдаги гўзал ҳолат ҳамон эсимда. Бизларга ҳам шундай улуғ муборак сафар насиб этишини сўраб, раҳматли ота-онамиздан дуо олган эдим. Алҳамдулиллоҳ, бугун ҳузурингизга сафар олдидан дуо олгани, насиҳат, маслаҳат ва тавсиялар эшитгани келдик. Отамиз то умрларининг сўнгига қадар ҳожилик мақомини эъзозлаб, унга муносиб бўлишга ҳаракат қилди. Мен ҳам улардек бўлсам дейман», - деди.

Бу гапларни эшитиб, қалбим тўлқинланди. Хурсанд бўлдим.

Кўрганингиздек, ҳаж ибодатини адо этиш учун аввало, яхши ният бўлиши керак. Бажариладиган амалларнинг тўғри бўлиши ниятга боғлиқ. Ният қилмай адо этилган амал қабул бўлмайди.

- Сафар олдидан бажариладиган амаллар ҳақида батафсил маълумот бера оласизми?

- Ҳаж сафарига отланишдан аввал ният қилинади. «Эй Аллоҳим, мен ҳаж қилишни ният қилдим, уни менга осон қил ва уни мендан қабул қил», дея эҳром боғланади, икки ракат эҳром намози ўқилади. Талбия айтиш билан эҳромга кирган бўлинади.

Ислом дини инсон ҳаётини диний ва дунёвий ҳаётга ажратмайди. Инсон ҳаётининг ҳар бир соҳасида динимизнинг кўрсатмаси бор.

Сафардан олдин ўтган умрингиздаги хатолик ва гуноҳлар учун чин дилдан тавба қиласиз. Тавбанинг қабул бўлиши учун тавба қилувчининг зиммасида ҳеч бир банданинг ҳаққи қолмаслиги керак. Бирор кишига жисмоний, молиявий ва манавий зарар етказилган бўлса, унинг ҳаққини адо этиши ва ундан кечирим сўраши лозим бўлади. Омонат бўлса, эгасига қайтарсин. Ҳажга кетаётган киши бировлар билан ўртасида норозилик бўлса, учрашиб кўнглини олсин. Зулм қилган бўлса, кечирим сўрасин. Қарзи бўлса, адо қилиб, кейин сафарга чиқсин. Бирор кишининг молини еган бўлса, мислини эгасига, у ўлган бўлса, меросхўрларига берсин. Хотини ва болаларини моддий томондан эҳтиёжсиз қилсин.

Сўнг уйида икки ракат сафар намозини ўқиб, оиласини дуо қилиб, улардан дуо олиб, оилани Аллоҳга омонат топширсин ва яхши ният билан ибодатни бошласин.

- Сафар давомида-чи?

- Ҳажнинг зарурий амалларини ўрганиб ва тушуниб олсин. Бунда ҳаж амаллари ҳақидаги қўлланма китобни ўзи билан бирга олиб кетиши мумкин. Ҳамроҳларига доим ёрдам берсин ва ҳожатини раво қилсин. Сафар давомида уришиш-талашиш, ўзгаларга зиён етказиш, тил билан озор бериш ва бошқа салбий иллатлардан сақланмоқ лозим. Чунки Аллоҳ таоло каломида бу маън этилган.

Худди намозни ният қилиб, «Такбир» айтган кишига намоздан бошқа нарса харом бўлганидек, ният қилиб, эҳром боғлаб, талбия айтиш билан маълум нарсалар харом бўлиб қолади.

Эҳромлик ҳолатида нималар маън этилгани китобда ёзиб қўйилган. Ҳаждаги бузилган амалларга каффорот ҳам тайин этилган. Эҳтиёт бўлиш ҳаммага насиб этсин.

Арафотда миллионлаб ҳожилар қаторида эҳром кийиб, бош яланг, оёқ яланг ҳолда талбия айтиб, буюк ибодат вақтида бандаликни изҳор этиш, дунё ҳаётидаги билиб-билмай қилинган гуноҳларни авф этишини сўраб, Аллоҳ ҳузурида бош эгиб туриш, Аллоҳдан мағфират, раҳмат умид қилиб, даргоҳида ҳокисор, камтарин ва тавозели ҳолатда туриш - энг олий итоатлар кўринишидир. Бу ҳолатда ҳамма Парвардигордан илтижо қилиб, ёлбориб йиғлайди. Икки дунё саодатини сўраб дуолар қилади.

Бу вақтда ҳар бир кишининг ота-онаси ҳақига, халқига, юртига, раҳбарига омад, тинчлик, хотиржамлик, фаровон ҳаёт, бунёдкорлик ишларга ривож, аҳиллик, тотувлик, иттифоқлик сўраши мақбулдир.

Азизлар талбияни айтишни бошлаганда, хаёлда доим шу нарса турсинки, Иброҳим алайҳиссалом ўғиллари билан Байтуллоҳни қуриб битиргандан кейин Аллоҳ аза важалла у кишига: «Одамларни ҳажга чақир», деб буюрди. Иброҳим чақириқларига руҳлари «Лаббай!» деб жавоб берганлар ҳажга келишди. Аллоҳ таолога «Лаббайка» дейишнинг маъноси жуда улуғ. Илоҳий чақириқларнинг ҳаммасига «Лаббай» деб тайёр туриш банда учун катта бахт. Шу боисдан ҳам бу дунёни унутиб, унга тегишли барча нарсалардан ҳоли бўлиб, эҳром кийимини кийгандан кейин «Лаббайка» айтиш бошланади.

- Ҳожилик нафақат киши қалбини, балки маънавиятини ҳам поклайди. Шундай эмасми?

- Албатта. Расулуллоҳ (с.а.в)нинг ваъдаларига кўра, ҳаж ибодатини мукаммал адо этган кишининг мукофоти - жаннатдир. Шундай улуғ мақомга эга бўлиб қайтган ҳожи энди мутлақо бошқа инсондир. Зеро, у ҳарами шарифда буюк Пайғамбарлар юрган йўллардан юрди, улар қилган саъй-ҳаракатларни қилди, улар бажарган ибодатларни адо этди, гўё ўша улуғ зотларнинг зумрасига доҳил бўлди.

Ҳаж ибодати гуноҳларига тавба қилган, хатоларини англаган, ҳаётини ислом мезони билан сарҳисоб қилган ва умр китобидан янги саҳифа очган ҳожи учун янги, покиза ҳаётга қўйилган илк қадамдир.

Савол туғилади: бу покиза ҳаёт дафтарига доғ туширмай ҳаёт кечириш осонми, бунинг учун нима қилиш керак? Аллоҳ нимани буюрган бўлса адо этиш, нимадан қайтарган бўлса, шундан қайтиш лозим. Расулуллоҳнинг суннатлари, тавсиялари, ахлоқларига, унингдек яхши сифатларга эргашиш керак. Энг аввало, ота-онани эъзозлаш, ҳурматини жойига қўйиш, улар вафот этган бўлса, руҳларини шод этиш, қариндош-уруғлар билан алоқани боғлаб туриш, уларга мурувват кўрсатиш, кўнгилларини олиш энг мақбул амаллардир.

Ҳаж ва Умра қилувчи кишилар Аллоҳ таолонинг меҳмонларидир. Агар Аллоҳ таолога дуо қилсалар, уларнинг дуосини ижобат қилади. Агар ундан гуноҳларини кечиришини сўрасалар, уларни кечиради. Ҳажнинг энг афзали - баланд овоз билан талбия айтиш ва қурбонлик қилиш.

Ҳадислардан бирида Умар (р.а) Расули Акрам (с.а.в)дан Умрага боришга ижозат сўрадилар. Пайғамбаримиз ижозат бердилар. Шу билан бирга: «Эй менинг дўстим, ўзингнинг хос дуоларингда бизни ҳам шерик қил ва дуода бизни унутма», - деб айтдилар. Ривоят қилинишича, бир сўм сарф қилганнинг ажру савоби юз минг сўм ёки танга сарф қилганнинг фазилатига тенгдир. Шу сабабли исрофдан сақланган ҳолда бағрикенглик билан сарфлаш лозим. Мино, Арафот водийларида сув ва овқатга муҳтожларга сув ичирилса, бу улуғ савоб бўлиб, унинг савобини ота-она руҳига юборилса, жуда улуғ ибодат бўлади. Расулуллоҳ (с.а.в) айтдилар: «Кимки ота-онасининг вафотидан сўнг улар тарафидан ҳаж қилса (ёки ҳаж қилдирса), унинг учун жаҳаннамдан озодлик (ёрлиғи) ёзилади ва ота-онасига ҳам мукаммал ҳаж савоби берилади. Лекин уларнинг номидан ҳажга борувчи кишининг ажридан ҳеч нарса камайтирилмайди».

Хизмат қилганга хизмат қилинади, деган ҳикматли сўз бежиз айтилмаган. Аллоҳим ҳар бир бандасига ота-онанинг розилигини олишни, хизматини қилиб дуо олишни ва боласидан роҳат-фароғат кўришни насиб этсин. Дуо олган омондир.

 Санжарбек ҲАМИДОВ суҳбатлашди.

манба: kun.uz

Мадинаи мунаввара шаҳридаги ҳаж масалалалари бўйича фаолият олиб борувчи “Адилло” миллий муассасаси маълумотига кўра, шу кунга қадар Ҳаж ибодатини адо этиш учун Мадинаи мунавварага келган зиёратчилар адади 162.159 кишига етди.

Жумладан, Индонезиядан 34965 киши, Покистондан 21585 киши, Ҳиндистондан 38318 киши, Туркиядан 25267 киши, Афғонистондан 10518 киши етиб келган. Мадина шаҳридаги “Адилло” миллий муассасаси раҳбари Ҳатим Балининг айтишича, муассаса томонидан зулқаъда ойининг бошидан то 1440 ҳижрий санадаги 15 муҳаррам кунига қадар Мадинаи мунавварага ташриф буюрадиган 1 800 000 (бир миллион саккиз юз минг) кишини қабул қилиш ва ҳожилар учун энг яхши хизматларни кўрсатиш учун Саудия Арабистони подшоҳи кўрсатмаларига мувофиқ, барча тайёргарлик чоралари кўрилган.

Илёсхон АҲМЕДОВ

 тайёрлади