2016 йилнинг 4 июль куни халқаро ЮНЕСКО ташкилоти томонидан ташкиллаштирилган матбуот конференциясида, Ислом дини – Дунёдаги энг тинчликпарвар дин деб, эълон қилинди ва сертификат билан тақдирланди.

Албатта, бу олий мукофотга сазовор бўлиш жараёни осон кечмади. Жумладан, ЮНЕСКО мутахассислари Халқаро тинчлик ташкилоти билан ҳамкорликда олти ой давомида, дунёдаги барча динларни ўрганиб чиқишди ва ушбу хулосага келишди.

Конференцияда Халқаро тинчлик ташкилотининг “Қиёсий тадқиқотлар” бўлими бошлиғи Роберт Мак сўзга чиқиб: “Биз олти ой давомида изланишлар ва сўровномалар олиб бордик ҳамда Исломни дунёдаги энг тинчликпарвар дин эканини аниқладик”, деди. Суҳбат якунида Роберт Макдан, яқинда Ироқ пойтахти Бағдод шаҳрида Ислом дини номидан амалга оширилган қўпорувчилик ҳаракатлари ҳақида сўралганда, қуйидагича жавоб берди: “Бу қўпорувчиликларнинг мутлақо Исломга алоқаси йўқ. Террор – ҳеч бир динга мансуб эмас. У дин ва миллат танламайди. Исломга келсак, унинг моҳиятида тинчлик ётади. Зеро, Ислом сўзи – тинчлик деган маънони билдиради”.

Шунингдек конференцияда, ташкилот муҳаррири Мофат Жавед сўзга чиқиб, ЮНЕСКО томонидан берилган сертификат, Ислом дини ва мусулмонларга нисбатан нотўғри тассавурлар ва гап-сўзларга барҳам беришига умид билдирди.

Ушбу сертификат дунёнинг нуфузли шахслари ва турли дин раҳбарлари томонидан мамнуният билан қарши олинди. Жумладан, Далай Лама бу ҳақида фикр билдириб, бошқа дин вакиллари меҳрибонлик ва шафқатни тинчлик дини бўлган – Исломдан ўрганиши керак, деди.  

Ҳақиқатан ҳам, Ислом – тинчлик дини!

Илҳом МАЪРУПОВ тайёрлади

Мусулмон мамлакатлари илмий изланишлар ва тадқиқотлар учун бошқа ривожланган мамлакатларга нисбатан беш баробар камроқ сармоя ажратади, деб ҳисоблайди назарий физика бўйича Суррея университети профессори Жим Ал-Халили. Америка ва Оврупа мамлакатлари бу масалага жиддийроқ ёндошиши ва давлат бюджетининг 0,5 фоизини соҳа ривожи учун сарфлашини таъкидлади. Бу айниқса, аниқ фанлар ва замонавий технологик жараёнларга тегишли эканини айтди. Ислом дунёси доимо замон билан ҳамоҳанг ва ҳамнафас бўлиши кераклигини қайд этди. Зеро, тарихда Ислом маданиятини намоён этган ота-боболаримиз фалакиёт, тиббиёт ва математика соҳаларида етакчи бўлишганини эслатиб ўтди. Ташаббусни қайта қўлга олиш учун барча мусулмонлар, хусусан, Форс Кўрфази вакиллари бир ёқадан бош чиқариши мақсадга мувофиқ эканини изҳор этди. Олдингидек, байтул ҳикма донолар уйи ва олимлар қароргоҳларини тиклаш айни муддао экани ҳақида фикр билдирди.

Азизхон ҲАКИМОВ

тайёрлади.

Алҳамдулиллаҳ, муборак Рамазон ойини яна бир бор кузатдик. Аллоҳ таоло унда ваъда қилинган ажру савобларга, файзу баракотларга Ўзи эриштирган бўлсин! Аллоҳ таолонинг марҳамати туфайли муборак Рамазоннинг файзу футуҳлари ҳамон қалбимизда. Парвардигори олам уни келаси Рамазонгача давомли қилсин, кўп маротаба ушбу муборак ойга соғ-омон етиб, ундаги фазилатлардан баҳрамад бўлайлик! Зеро, Рамазонда тутган рўзаси мақбул бўлган кишилар йил давомида шу ойнинг файзу баракотидан баҳраманд бўлиб юрадилар. Эгамиз барчамизга шундай ҳаёт кечиришни насиб қилсин! Зеро, Абу Саид Худрий (розияллоҳу анҳу)дан ривоят қилинган ҳадиси шарифда Расулуллоҳ (соллаллоҳу алайҳи ва саллам) бундай марҳамат қилганлар:

صيام رمضان إلى رمضان كفارة ما بينهما

“...Рамазон ойида тутилган рўза кейинги Рамазонгача (бўлган гуноҳларга) каффоратдир” (Имом Табароний ривояти). Зотан, Рамазон ойи қадрига етган, унинг фазилатларидан баҳраманд бўлган киши, албатта, уни яна келишини интизорлик билан кутади. Чунки бир ибодатни адо этиб, кейингисига муштоқ бўлиб кутиш ҳақиқий мўмин сифатидир. Муалло ибн Фазл (раҳимаҳуллоҳ) айтади: «Салафи солиҳлар Рамазон келмасидан олти ой олдин Аллоҳдан бу ойга етказишини сўраб дуо қилишар, Рамазондан кейин эса, яна олти ой бу муборак ойда бажарган ибодатларининг мақбул бўлишини тилаб илтижо этишар эди». Шундай қилиб, у зотлар йил давомида Рамазон ҳақида қайғурар эканлар. Демак, бу муборак ойнинг фазли нақадар юксак эканига далолатдир.

Мана, алҳамдулиллаҳ, Аллоҳнинг инояти билан Рамазон ҳайитини ҳам эсон-омон нишонладик. Бу Рамазон кетди, ибодатлар тўхтади дегани, эмас, албатта. Ҳозир Рамазондан кейин келадиган шаввол ойида турибмиз. Шаввол ҳижрий-қамарий тақвимнинг ўнинчи ойидир. Бу муборак ойнинг фазилатлари жуда кўп. Қуйида улардан баъзилари билан танишамиз:

1. Ийдул фитр. Ҳижрий тақвим бўйича шаввол ойининг биринчи куни Рамазон ҳайити байрамидир. Анас (розияллоҳу анҳу) айтадилар: Расулуллоҳ (соллаллоҳу алайҳи ва саллам) Мадинага келганларида, у ерда аҳолининг ўйин-кулги қилиб нишонлайдиган икки куни бор экан. У зот сўрадилар: “Бу икки кун қандай кунлар?” Улар: “Биз жоҳилиятда бу икки кунни байрам қилиб, унда уйнар эдик”, дейишди. Шунда у зот марҳамат қилдилар:

إِنَّ اللَّهَ قَدْ أَبْدَلَكُمْ بِهِمَا خَيْرًا مِنْهُمَا يَوْمَ الأَضْحَى وَيَوْمَ الْفِطْرِ

“Аллоҳ сизларнинг бу кунларингизни улардан кўра яхшироқ бўлган икки кун – Қурбон ва Фитрга алмаштириб берди” (Имом Абу Довуд ривояти).

2. Ҳаж ибодатига тайёргарлик. Бу ой ҳаж ибодатига тайёргарлик кўриш мавсумидир. Ҳаж Ислом арконларидан бири ҳисобланган улуғ ибодат экани маълум. Зеро, мукаммал бажарилган ҳажнинг мукофоти жаннатдир. Унга етишиш ҳар бир мўмин-мусулмон орзуси. Бунинг учун, ҳаж ибодатидан олдин алоҳида ҳозирлик кўриб, унга доир аҳкомларни, шариат кўрсатмаларини кўнт билан ўрганиш ва амалда тадбиқ этиш керак. Бу ой эса, айнан шунга қулай фурсатдир.
3. Уйланиш. Хал­қи­миз орасида «икки ҳайит орасида никоҳ тўйи қи­либ бўл­май­ди» деган нотўғри, асоси йўқ тушунча бор. Ҳолбуки, Пайғамбаримиз (соллаллоҳу алайҳи ва саллам) икки ҳайит орасида, айнан, шаввол ойида ҳазрат Ойша онамиз (розияллоҳу анҳо)га уйланганлар. Демак, икки ҳайит орасида тўй қилиш мумкин, ҳатто мустаҳабдир.
4. Олти кун нафл рўза тутиш. Шавволнинг айнан Рамазондан кейин келишининг боиси Рамазон рўзасига бевосита боғлиқлиги учундир. Зеро, бу ойда соғлиғи ва имкони бор кишилар нафл рўза тутсалар, уларга Аллоҳ таоло кўплаб ажру мукофотлар беришини ваъда қилган. Жумладан, Абу Айюб Ансорий (розияллоҳу анҳу)дан ривоят қилинади. Пайғамбаримиз (соллаллоҳу алайҳи ва саллам) дедилар:

من صام رمضان ثم أتبعه بست من شوال كان كصوم الدهر

“Ким Рамазон рўзасини тутиб, сўнг кетидан шавволдан олти кун рўза тутса, йил бўйи рўза тутгандек бўлади” (Имом Ибн Можа ривояти).

Ҳадиси шарифдан маълум бўлишича, шаввол ойида рўза тутишнинг қатор фойдалари бор. Қуйида улар билан танишамиз:

1. Шавволнинг олти кунида рўза тутишнинг фойдаларидан бири шуки, ҳар йили ушбу ҳадиси шарифга амал қилган одам умр давомида рўза тутганлик савобини қозонар экан. Уламолар Рамазон рўзасидан кейин шаввол ойида олти кун рўза тутган кишига бир йил давомида рўза тутганлик мукофоти берилишини бундай тушунтиришган: “Маълумки, шариатимизда ҳижрий-қамарий тақвим асосида ҳисоб-китоб қилинади. Шундай экан, бир ҳижрий-қамарий йил тақрибан 360 кундан иборат. Шунда, ўттиз кун Рамазон рўзаси ўнга кўпайтилганда 10 ой, яъни, 300 кун ўрнига ўтади. Шаввол ойининг олти кун рўзасининг ўн баробари эса 60 кун, яъни, 2 ой бўлади. Қўшиб ҳисоблаганда, 360 кун (бир йил)ни ташкил қилади. Натижада, киши бутун йил бўйи рўза тутгандек бўлади. Зеро, Аллоҳ таоло Қуръони каримда бундай марҳамат қилади: 

مَنْ جَاءَ بِالْحَسَنَةِ فَلَهُ عَشْرُ أَمْثَالِهَا

“Кимки (бир) ҳасана (савобли иш) қилса, унга ўн баробар (кўпайтириб ёзилур)...” (Анъом сураси, 160-оят).

Демак, Рамазондан кейин шаввол ойида ҳам рўза тутиш фазилатли улуғ экан. Бунинг ҳикмати ўлароқ, мўмин-мусулмонлар Рамазондан бошқа пайтларда ҳам рўза тутиб, янада кўпроқ ажр-савобга эришишлари, қолаверса, Рамазон келишидан олдин, унга тайёргарлик кўриш мақсадида Шаъбон ойида ўзларини рўзага ўргатиб, ҳам жисмонан, ҳам руҳан тайёргарлик кўрганлари сингари, шавволда ҳам бир ой давомида рўза тутишга кўниккан ички аъзолар энди аста-секинлик билан таом истеъмолига мослашиши учун ҳамдир. Шундай йўл тутиш инсон руҳига ҳам, жисмига ҳам кони фойда. Зеро, табиблар шавволда бирдан ўзини овқатга уришни тавсия қилишмайди. Балки, овқат истеъмолини аста-секинлик билан кўпайтиришни таъкидлашади.

Бу олти кунлик рўзани шаввол ойининг иккинчи кунидан бошлаб тутиш мумкин. Зеро, шаввол ойининг биринчи куни Рамазон ҳайити бўлгани учун унда рўза тутиш тақиқланади. Шунингдек, Ийдул фитрдан сўнг дарҳол рўза тутиш ҳам шарт эмас, балки шаввол ойи давомида тутса, жоиз. Рамазон ойи давомида баъзи кунларининг рўзасини тута олмаган кишилар, аввал ўша кунларнинг қазосини адо этиб, сўнг олти кунлик рўзани тутсалар, айни муддао бўлади. Аммо, бу ойда олти кунлик нафл рўзани тутиб, Рамазондан қолган қазоларни ундан кейин ёки бошқа ойларда тутсалар ҳам зарари йўқ. Лекин уламоларнинг тавсия қилишларича, шаввол ойида тутиладиган олти кунлик нафл рўзани кетма-кет эмас, балки ҳар ҳафтада икки кундан тутиш фазилатдир. Айниқса, душанба ва пайшанба кунлари тутилса, нур устига нур бўлади. Зеро, бу кунларда тутилган рўзага қўшимча қилиб, ўша кунлардаги рўза туганлик ажри ҳам ёзилади, иншааллоҳ. Бундан ташқари, қазо бўлган рўзаларни ҳам мазкур ойда тутиш билан бу муборак ойдаги фазилатларга эришилади.

2. Шавволнинг олти кунида рўза тутишнинг яна фойдаларидан бири шуки, у Рамазон рўзасидаги йўл қўйилган камчилик-нуқсонларга каффорат бўлади. Зеро, беайб Парвардигори олам. Банда камчилик ва хатолардан холи эмас. Бу худди фарз намозлар ортидан ўқилган суннат намози кабидир. Ушбу суннатлар фарзда билиб-билмай йўл қўйилган камчиликларни бартараф қилади. Қиёмат куни банданинг нафл ибодатлари унинг фарз-вожиб амалларда йўл қўйган нуқсонларини тўлдиради. Зотан, Пайғамбаримиз (соллаллоҳу алайҳи ва саллам) бундай деганлар:

إن أول ما يحاسب الناس به يوم القيامة من أعمالهم الصلاة قال يقول ربنا جل وعز لملائكته وهو أعلم انظروا في صلاة عبدي أتمها أم نقصها فإن كانت تامة كتبت له تامة وإن كان انتقص منها شيئا قال انظروا هل لعبدي من تطوع فإن كان له تطوع قال أتموا لعبدي فريضته من تطوعه ثم تؤخذ الأعمال على ذاكم

“Инсонлар қиёмат куни амаллари ичида энг биринчи ҳисоб-китоб қилинадигани намоздир. Раббимиз азза ва жалла Ўзи яхши билса-да, фаришталарга қарата: “Бандамнинг намозига қаранглар-чи, у тўла-тўкис эканми ёки нуқсонлими?" деб айтади. Агар (банданинг намози) мукаммал бўлса, унга мукаммал деб ёзилади, агар унда бирор камчилик бўлса, Аллоҳ: “Каранглар-чи, бандамнинг бирор-бир нафл ибодати бор эканми?" дейди. Агар унинг нафл ибодатлари бўлса, Аллоҳ: “Бандамнинг фарз амалларини унинг нафл (ибодатлар)идан олиб тўлдиринглар", дейди. Сўнра (унинг қолган) амаллари ҳам шу йўсинда қабул қилинади" (Имом Абу Довуд ривояти).

3. Шавволнинг олти кунида рўза тутишнинг яна фойдаларидан бири шуки, бу ўз моҳияти билан мусулмон кишининг рўзадан зерикмаганига, балки унга рағбати кучлилигидан далолат қилади. Зеро, бу ойдаги рўзанинг ҳикмати ҳақида Ибн Ражаб (раҳматуллоҳи алайҳ) бундай деган: “Рамазон ойидан кейин рўза тутиб юришга одатланиш – Рамазон ойи рўзасининг қабул бўлгани белгисидир. Чунки Аллоҳ таоло бандасининг бирор амалини қабул қилса, ундан кейин уни (бошқа) солиҳ, хайрли ишларга бошлайди, давомли қилади”.
4. Тарихий воқеалар. Ислом тарихида бу муборак ойда жуда кўп ҳодисалар юз берган. Жумладан, манбаларда шу ойда бўлиб ўтган воқеаларнинг энг машҳури ўлароқ Расулуллоҳ (соллаллоҳу алайҳи ва саллам) пайғамбарликнинг ўнинчи йили тоифликларни Исломга чорлаш учун, Тоиф томонга йўл олиб, сафар давомида жуда оғир машаққат ва қийинчиликларга дуч келганлари тилга олинади. Мақола жуда чўзилиб кетмаслиги эътиборидан мазкур воқеа тафсилоти ва бошқа бўлиб ўтган ҳодисалар ҳақида тўхталмадик. Улар ҳақида тўлиқ маълумот олмоқчи кишилар Ислом тарихи оид манбаларга мурожаат қилишлари тавсия этилади.

Аллоҳ таоло барчамизни Рамазон ойи ва шаввол ойининг фазилатларидан баҳраманд қилсин. Омин!

Толибжон ҚОДИРОВ

тайёрлади.

Намозда Қуръон хатм қилиш

Намозда бажариш фарз бўлган амаллардан бири қироатдир. Қироат луғатда "ўқимоқ" маъносини англатади. Истилоҳдаги маъноси тўғрисида икки хил таъриф келган:

1. "Қироат – ўқувчининг ҳарфларни ўзи эшитадиган даражада тўғри талаффуз қилишидир.
2. Қироат – ўқувчининг ҳарфларни агарчи ўзи эшитмасада тўғри талаффуз қилишидир"[1].

Қироатнинг таърифидаги фарққа кўра намоз ўқувчи талаффузини ўзи эшитиши шартми ёки ўзи эшитмаса ҳам ўқигани қироат ҳисобланадими, бу тўғрисида ихтилоф қилинган.

Ҳиндувоний ва Фазлий роҳматуллоҳи алайҳимолар: "ўқувчининг ўзи эшитмайдиган даражада ҳарфларни талаффуз қилиши қироат ҳисобланмайди. Чунки каломдан фақат фаҳмланган нарса эмас, балки фаҳмланиб эшитилган нарса тушунилади", деганлар.

Кархий роҳматуллоҳи алайҳ: "ўқувчи ҳарфларни тўғри талаффуз қилса, агар ўзи эшитмаса ҳам қироат ҳисобланаверади. Зеро, қироат тил билан ҳарфларни талаффуз қилишдир, эшитиш эмас. Чунки эшитиш қироат қилувчига эмас эшитувчига тааллуқли ишдир", деган.  

Шайх ибн Ҳумом бу масалани қуйидагича таҳқиқ қилган: "Қироат тилнинг феълидир. Тилнинг феъли бўлган калом ҳарфлар билан юзага келади. Ҳарфлар эса овоз билан тилга олинадиган шакллардир. Шунинг учун ҳарфларни овозсиз талаффуз қилиш ҳарфларнинг ўзи эмас, балки махражларнинг мушаклари билан ҳарфларга ишора қилиш ҳисобланади. Шунга кўра қироат ҳарфларни ўзи эшитадиган даражада талаффуз қилишни тақозо қилади".

Ушбу таҳқиқдан ўқувчининг ҳарфларни ўзи эшитадиган даражада талаффуз қилиши қироат саналиши тушунилади. Шунингдек бу масаладан талоқ, олди-сотди, саждаи тиловат каби  нутққа тааллуқли бўладиган ҳукмлар ҳам кишининг ўзи эшитадиган даражада талаффуз қилишига боғлиқ экани англанади.

Ҳанафий мазҳабида ихтиёр қилинган қироат

"Фуқаҳолар мутлақ мутавотир қироатлар билан намоз жоиз бўлишига иттифоқ қилганлар. Ҳанафий мазҳабида Абу Амр ва Ҳафсларнинг Осимдан қилган ривояти ихтиёр қилинган". 

Қироат ва тиловат орасидаги фарқ

Тиловат сўзи ҳам қироат маъносида ишлатилади, аммо қироат ва тиловат орасида фарқ бўлиб бу ҳақида Абу Ҳилол роҳматуллоҳи алайҳ шундай ёзган: "тиловат икки ва ундан ортиқ калималарни ўқишга нисбатан ишлатилади. Қироат эса битта калимани ўқишга нисбатан ишлатилади".

Қуръондан муяссар бўлганча ўқиш

Қуръони каримдан муяссар бўлганича ўқиш амр қилинган:

فَاقْرَءُوا مَا تَيَسَّرَ مِنَ الْقُرْآنِ

Бас (энди), Қуръондан муяссар бўлганича ўқинглар[2].

"Ушбу буйруқдан намоздаги ҳолат ирода қилинган"[3]. Яъни, бу буйруқдан намозда Қуръондан муяссар бўлганларингча ўқинглар, маъноси тушунилади. "Фотиҳа" сураси ўқилса ҳам, зам суранинг ўзи ўқилса ҳам қироат собит бўлади. Шунга кўра аввалги икки ракаатда қироат қилиш мутлақ фарз, "Фотиҳа" ва зам сурани ўқиш эса вожиб саналади.  

Намозда Қуръонни хатм қилиш

"Валвалижия" китобида айтилишича кимки Қуръонни намозда хатм қилса биринчи ракаатга "муъаввизатайн"ларни ўқиб бўлганидан сўнг рукуъ қилади сўнгра иккинчи ракаатда "Фотиҳа" сурасини ва "Бақара" сурасидан бир оз ўқиб қўяди. Чунки Имом Термизий ривоят қилган ҳадисда: "Аллоҳга амалнинг яхшиси тугаллаб бошлагувчи (нинг амали)дир", дейилган. Уламолар бу сўздан Қуръонни хатм қилиши билан яна бошидан бошлагувчи назарда тутилган, деганлар. 

Оламлар Роббисига ҳамду санолар, Пайғамбаримиз Муҳаммад Мустафога ҳамда у зотнинг оилаларию саҳобаларига салавот ва саломлар бўлсин!

Тошкент ислом институти ўқитувчиси

Абдулқодир Абдур Раҳим

[1] Иброҳим Ҳалабий "Ҳалабий кабир" 275-бет.

[2] Муззаммил сураси 20-оят.

[3] Алоуддин Абу Бакр ибн Масъуд Косоний "Бадоиъус саноиъ фи тартибиш шароиъ" 1-жуз, 516-бет.

Қуйида Пайғамбар алайҳиссаломнинг умумий одобларини бирма-бир санаб ўтамиз:

• Пайғамбар соллаллоҳу алайҳи васаллам ўнг қўлларини таомланиш, покланиш ва бир нарсани олиш ва беришда ишлатар эдилар.
• Чап қўлларидан эса, ҳожат ва шу каби ишларда фойдаланар эдилар.
• Агар акса урсалар юзларини тўсар ва акса уришларини кийимлари билан беркитар эдилар.
• Агар бирор жойда ўтирмоқчи бўлсалар, кетларини ерга қўйиб тизза ва болдирларини қўллари билан қучоқлаб қоринларига ёпиштириб ўтирар эдилар.
• Гоҳида чап ёнларига таянардилар.
• Баъзида масжидда оёқларини биттасини иккинчисининг устига қўйиб чалқанча ётар эдилар.
• Агар пиёда юрсалар худди тепаликдан тушаётгандек шижоат ва ғайрат билан юрардилар.
• Абу Ҳурайра розияллоҳу анҳу айтадилар: “Мен Пайғамбар соллаллоҳу алайҳи васаллам билан бир жанозада бирга бўлдим. Агар мен оддий ҳолда юрсам, У зот мендан ўтиб кетардилар. Агар югурсам, мен У зотдан ўтиб кетар эдим. Мен Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламдан пиёда юриши тез бўлган инсонни кўрмаганман. Гўёки ер У зот учун текис қилиб қўйилгандек. Биз юришда ўзимизни қийнар эдик, Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам эса хотиржам юрардилар.
• У зот соллаллоҳу алайҳи васаллам гўзал тилакли сўзларни яхши кўрардилар. Агар бирор юмушлари учун йўлга чиққанларида, “Эй тўғри йўлда борувчи” ва “Эй муваффақият топувчи”, деган гўзал фоллар эшитишни ёқтирардилар. Бир кун бир сўзни эшитдилар, ўша сўз Расулуллоҳга хуш ёқди. Кейин ўша сўзни айтган кишига: “Биз сени оғзингдан гўзал фолингни олдик”, деб айтдилар.
• Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламни бирор иш хурсанд қилса, ойнинг бир парчасидек юзлари ёришиб кетарди.
• Агар ғазаблансалар, муборак юзлари қизариб кетарди.
• Агар бирор нарсани ёқтирмасалар, юзларидан билинар эди.
• Агар ўша иш жиддий тус олса, соқолларини кўп ушлар эдилар.
• Пайғамбар алайҳиссалом хунук бўлган исмларни ёмон кўрар ва уларни чиройли исмларга ўзгартирар эдилар. Бир кун ҳузурларига Осия (Исёнкор) исмли бир аёл келди. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам унга: “Сенинг исминг Жамила (Чиройли)”, деб айтдилар. Саҳобаларнинг ҳам Осий исмли бўлган кўпларини Абдуллоҳга ўзгартирган эдилар”.
• Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг қасам ичсалар: “Йўқ, қалбларни айлантирувчи Зотга қасамки”, дер эдилар. Яна баъзан: “Жоним қўлида бўлган зотга қасамки...”, деб айтардилар. Гоҳида эса: “Йўқ, Аллоҳга истиғфор айтаман”, дер эдилар.
• Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам саҳобалари билан бирор жойда йиғилиб ўтиришиб, кейин туришни истасалар шундай дуо ўқирдилар: “Субҳанакаллоҳумма ва биҳамдика, ашҳаду аллаа илааҳа илла анта астағфирука ва атубу илайк” – (маъноси: Эй, Аллоҳ Сен нуқсон сифатларидан буткул пок ва муназзаҳ Зотсан, Сенга ҳамду сано бўлсин! Гувоҳлик бераман сендан бошқа бирор илоҳ йўқ, Сен ягонасан. Сенга истиғфор айтаман ва тавба қиламан) ва “Бу дуо йиғинда бўладиган нарсаларга каффоратдир”, деб айтиб қўярдилар.
• У зот соллаллоҳу алайҳи васаллам юнгдан бўлган кийим кияр, ямоқли оёқ кийимда юрардилар.
• Дағал матоли кийим ҳам кияр эдилар ва “Шабаъ” тановул қилар эдилар. Анас розияллоҳу анҳу айтадилар: Биз Ҳасан розияллоҳу анҳудан: “Шабаъ нима?”, деб сўрадик. У: “Арпанинг қаттиқ тури бўлиб, уни фақат бир қултум сув билан томоқдан ўтиши мумкин”, деб айтган эди.
• Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам агар янги кийим киядиган бўлсалар, уни жумъа куни кияр эдилар ва кияётганда: “Аллоҳумма лакал ҳамду кама касавтанийҳи. Асъалука хойроҳу ва хойро ма суниъа лаҳу ва аъузу бика шарроҳу ва шарро ма суниъа лаҳу” (Аллоҳим, бу кийимни менга кийдирганинг учун Сенга ҳамдлар бўлсин! Сендан унинг яхшилигини ва у учун яратилган яхшиликни сўрайман. Сендан унинг ёмонлигини ва учун яратилган ёмонликдан паноҳ сўрайман” деб дуо ўқирдилар.
• У зот соллаллоҳу алайҳи васалламнинг кумушдан бўлган узуклари бор эди. Унга “Муҳаммадур Рсулуллоҳ” деб нақш солинган эди. (“Муҳаммад” сўзи бир қаторга, “Расул” бир қаторга ва “Аллоҳ” лафзи яна бир қаторга ёзилган эди.)
• Узук аввал Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг қўлларида, кейин Абу Бакрнинг қўлларида, кейин Умар розияллоҳу анҳунинг қўлларида, сўнгра Усмон розияллоҳу анҳунинг қўлларида, охири Усмон розияллоҳу анҳунинг қўлларидан “Арийс” қудуғига тушиб кетди. У зот соллаллоҳу алайҳи васаллам узукни ўнг ёки чап қўлларига таққанлари ҳақида турли фикрлар бор.
• У зот соллаллоҳу алайҳи васаллам кўпинча соч, соқолларини хина билан бўяр эдилар.
• Сочлари ва соқолларини сув билан кўп тарар эдилар.
• Анас розияллоҳу анҳу айтадилар: “Пайғамбар соллаллоҳу алайҳи васаллам кечаси ухламоқчи бўлсалар У зотнинг олдиларига мисвак, таҳорат суви ва тароқ қўйилар эди. Агар тунда турсалар миқвак ишлатар эдилар ва соч тарардилар. Сочларини кўп ёғлар эдилар. Кўзгуга қарар эдилар ва: “Алҳамдуллиллаҳил лазий ҳассана холқий ва хулуқий ва заана минний  ма шаана мин ғойрий. Алҳамдулиллаҳил лазий савваа холқий  фаадалаҳ, ва каррома суврата важҳий ва ҳассанаҳ ва жаъаланий минал муслимийн” (Яратилишим ва хулқимни чиройли қилган ва мендан бўлмаган ёмон нарсаларни зийнатлаган Аллоҳга ҳамд бўлсин! Хилқатимни яратиб уни мутаносиб қилган ва юзимнинг суратини шарафлаб, гўзал қилган ва мени мусулмонлардан қилган Аллоҳга ҳамд бўлсин!)”, деб айтар эдилар.
• Соқолларини узун ва эн қисмидан олардилар, мўйлабларини қирқар эдилар.
• У зот хушбўйликни ёқтирардилар ва: “Менга аёллар ва хушбўйликлар севикли қилинди. Кўзимнинг қувончи эса намозда қилинди”, деб айтар эдилар.
• У зот мушк ва анбар билан хушбўй сурардилар. Лекин “удд” хушбўйлиги Оиша онамиз айтганларидек, У зотга кўпроқ ёқар эди.

Кўкалдош ўрта махсус ислом билим юрти мударриси

 БАРАТОВ Ғиёсиддин манбалар асосида тайёрлади.