muslim.uz

muslim.uz

Середа, 21 март 2018 00:00

Ҳамма Қуръон ўқирди. Бироқ...

Ҳар гал Масжиди Ҳаромга борганимда кўпчиликнинг қўлида Қуръон кўраман. Айниқса, Рукнул Яманий тарафга қараган, икки қаватли салқин бўлмалар асосан маҳаллий араблар билан тўлади. Уларнинг деярли ҳаммаси устунлар тагига тахлаб қўйилган Қуръон китобларига “ҳужум қилиб”, намоз вақтигача тиловат билан машғул бўладилар.

 

Она тили арабча бўлмаган кишилар арабларга ҳавас қилиб, Қуръонни тушуниш улар учун мушкул эмас деб ўйлашади. Бу фикр кўпам тўғри эмас. Араблар, албатта, бу имтиёз-имкониятга эга, бироқ бу ўринда бошқа бир муаммо мавжуд, бу уларнинг Қуръонга нисбатан беписандлигидир.

 

Маълумки, билмайдиган ва билмаслигини биладиганларда бир кун келиб билиш, ўрганиш имкони бор. Лекин билмагани ҳолда ўзини билағон ҳисоблаганларнинг ҳеч нарса ўргана олмаслиги ҳам бор гап.

 

Ҳаж сафарида юрган кунларим эди. Бир куни Қуръон ўқиб ўтирсам, бир оят чиқиб қолди. Оятнинг руҳи-дилга нақш бўлгудай маъносидан ҳайратга тушдим. Юз-кўзидан араб миллатига мансуб экани аён бир кишини синаб кўрмоқчи бўлдим. Оятни ўқиб, бир сўз маъносини сўраган эдим, маъноси нега керак, дегандай беҳис қараш билан жавоб берди. У менинг Муқаддас каломни тушуниш истагимдан ажабланган, бу – даҳшат эди. Арабнинг билиш-билмаслигини аниқлай олмадим. Маълум бўлгани шуки, у ҳам милёнларча турдошлари каби Қуръонни табаррукан талаффуз қилиниб, токчага қўйиб қўйиладиган муқаддас ашё, деб биларди.

 

Бу воқеадан кейин атрофдагиларнинг Қуръонга бўлган муносабатларини диққат билан кузата бошладим. Кузатганим сари ташвишим минг чандон орта борди. Одамлар Қуръонни шунчаки тиловат қилишар, кейин яна токчага жойлаб қўйишарди.

 

Тиловат қилаётганлардан бирортасининг юзида азоб оятининг ваҳми, раҳмат оятининг қувончи, жаннат ҳақида сўз борадиган оятлар севинчи, дўзахдан гапириладиган оятлар даҳшати каби аломатлар кўринмас эди. Кўпчиликнинг ҳолат-атвори ва ўзини тутишида Қуръондан мутаассирлик йўқ эди мутлақо.

 

Сўзимнинг исботи тариқасида бир воқеани келтираман.

 

Ҳаром масжиди. Жума намози пайти. Тумонат одам. Игна ташласангиз, ерга тушмайди. Бир киши оёғини охиригача кериб, чордона қурволган кўйи икки кишилик жойни эгаллаган, ёйилиб ўтирибди. Биров яқин келаётганини кўрса, ёнимга келиб ўтирмасин деган хавотирда янаям ялпайиб, ёйилиб олишга ҳаракат қилади. Кечикканлар, жамоат намозга турганда жой топишга умид қилиб, дақиқаларча оёқда кутардилар. Намозга турилгач, мен жойимни икки ўспиринга бердим. Ўзим олдинги сафда ёйилиб ўтирган бояги кишидан барча узр жумлалари ва назокат калималарини ишга солиб, бир оз жой беришини илтимос қилдим. У эса юзини тириштирганча қўпол оҳангда рад этди. Ваҳоланки, ҳалигина шу одам кўз ўнгимда бир соатга яқин тебраниб-тебраниб Қуръон тиловат қилган эди. Ўшанда яна бир киши келса-ю, унга жойимни бериб, ўзим пешин намози билан кифоялансам, шояд шунда бу одамнинг кўнглида инсонийлик туйғулари уйғонса, деб астойдил умид қилдим. Аммо ҳеч ким келмади.

 

Намоз ўқиш осон, намознинг моҳиятини ҳаётимизга татбиқ қилиш қийин;

 

Қуръон ўқиш осон, Қуръоний ахлоқ билан безаниш жуда-жуда мушкул;

 

Ҳажга бориш осон, ҳожи бўлиш, Одамдайин одам бўлиш осон эмас.

 

Қуръонни тафаккур, тадаббур ва тазаккур қилиш борасида нега тўхталганим, ўйлайманки, энди ойдинлашди.

 

Ахир бекорга Қуръонда: “Ахир, улар бу Сўзни (Қуръонни) тафаккур қилиб кўрмадиларми...?” дейилмаган (Мўминун, 68).

 

“Ирфон” тақвимидан

 

Бекорчилар миш-миш ва шов-шув тарқатувчи кишилардир. Чунки уларнинг ақли, фикр-ҳаёли, зеҳни тарқоқ ҳолатдадир. "Улар хотин-халаж билан қолишга рози бўладилар". (Тавба сураси, 87-оят).

 Зеҳнни ўтмаслаштирадиган энг ҳатарли ҳолат киши ишсиз қолганида рўй беради. Ўшанда киши бошқарувчисиз қолиб, пастликка ўнг ва чапга қалқиб тезлик билан тушиб кетаётган машинага ўхшайди. Бекорчи бўлиб қолар экансиз, ўзингни ғам-андуҳ ва қўрқинчга тўла ҳаётдан бошқа нарсага эришмайсан. Чунки бекорчилик барча ўтган, ҳозирги ва келажакдаги ҳаётингнинг паст-баландликлари ҳақидаги маълумотлар дафтарчаси олиб келади ва сени бесаранжом қилиб қўяди.

 Ўзимга ва сенга қиладиган насиҳатим шу: ўша пуч, пўкак нарсалар ўрнига, мева берадиган ишларни қилайлик. Чунки нарсалар ўрнига, мева берадиган ишларни қилайлик. Чунки бекорчилик ва тинчлантирувчи капсула билан ўз жонига қасд қилишдир.

 Бекорчилик, Хитой қамоқхоналарида маҳбуснинг устидан жўмракдан, ҳар дақиқада томчилатиб жазолаш воситасига ўхшатилади. Маҳбус ўша томчи қачон тушаркин, деб кутиш асносида жинни бўлиб қолади.

 Роҳат ғафлатдир, бекорчилик эса ўғрилик қилишдир. Ақлинг эса ана ўша даҳшатли урушда яксон бўладиган нарсадир. Демак, ҳозироқ ўрнингдан тургин-да намозингни ўқи, қироат қил ёки тасбеҳ айт, китоб мутолаа қил ёки бирор нарса ёз ёки ёзув столингни тартибга сол ёки ўйингни супуриб тозала ёки бошқаларга манфаат етказ. Нима бўлса ҳам бирор иш билан шуғуллан, бўш вақт қолдирма. Мен сенга шуни тавсия қиламан.

 Бекорчилик билан ўтаётган вақтингни иш пичоғи билан бўғизлаб ташла, шунда сенга дунё дўхтирлари 50 фоиз саодатнинг кафолатини беради. Деҳқонлар, нонвойлар ва қурувчиларга қарагин. Улар қушларга ўхшаб роҳат-фароғатда яшаб бахтиёр ҳаёт кечирадилар. Чунки улар муттасил меҳнат қиладилар. Сен бўлса тўшагингда ётганча, кўз ёшингни тўқиб, изтироб чекасан. Чунки сен ўзингни ўзинг мажруҳ қилган, адо бўлган кимсасан.

 

"Ғам-қайғусиз яшай десангиз (ўксинма)" китобидан.

ИШҚ ДЕГАНИ МАНА БУНДАЙ БЎЛАДИ...

Ҳифа хотун Мадинанинг энг гўзал аёлларидан эди.

Шу қадар истарали ва шу қадар самимий эдики, шаҳар аёллар уни жону дилидан ортиқ севар эди. Ўғли, акаси, укаси, қариндош-уруғлари уни бошига кўтариб юрар эди. 

Ҳифа хотуннинг донғи тез таралди ва узоқ-узоқларгача етиб борди. Унинг ишқига гирифтор бўлганлар сирасидан ҳакимлар, тужжорлар, вазирлар, султонлар ҳам жой олди. Аммо у Нажжоший каби императорни ҳам рад этди, фақат ва фақат Аллоҳнинг ризосини истайди...

Бироқ унинг талабгорларининг адоғи кўринмайди. Бири оёқларининг тагига гиламлар тўшайди, бошқаси жавоҳирлар тўкади... юзталаб қизил тукли туяни келтириб эшигининг олдига боғлаганларни сўрайсизми ёки сарой калитларни келтириб қўйганларними?

Ҳифа хотун буларга қайрилиб ҳам қарамайди. Пайғамбар алайҳиссаломнинг ҳузурига чиқиб:

–  Эй Аллоҳнинг Расули, мени жаннатга киритадиган бир нарса ўргатинг, ­–  дея илтижо қилади. 

Кўнглида у Пайғамбар соллаллоҳу алайҳи васалламнинг “Кундузлари рўза тут, кечалари ибодат қил”, дея тавсия қилишларини  кутган эди. Аммо Сарвари коинотимиз:
– Аввало турмушга чиқишинг керак. Зеро, бу ишинг билан динингнинг ярмини амниятга олган бўласан, ­– дедилар.

Ҳифа Пайғамбар алайҳиссаломнинг амр-тавсиясига жону дили билан бўйин эгди ва: 

– Сиз кимни муносиб кўрсангиз, ўша одамга турмушга чиқаман, – деди.

Аёнки, у оддий аёллардан эмас эди, уни никоҳига олажак эркакнинг ҳам ўзига хос хусусияти бўлмоғи даркор эди.

Лекин Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам кимга қарор берадилар, қайси бир ошиқнинг умидини сўндирадилар. Ҳамма ҳаяжонга тушади. Пайғамбар алайҳиссалом бу сафар ҳамма вақтдаги каби оддий ва самарали йўлни айтдилар.

– Эртага тонгда масжидга биринчи бўлиб кириб келган кишига турмушга чиқасан, – дедилар.

Таклиф барчага маъқул бўлди. Талабгорлар эрта туришнинг чорасини кўрдилар, билганларича бу ишнинг тадбирини қилдилар.

Бу хабарни, албатта, ҳазрати Суҳайб ҳам эшитади, аммо унга ҳозирланмайди. Чунки у фақир ва кимсасиз киши эди. Уйи-жойи йўқ эди, қорни ҳам тўйганда тўйиб, тўймаганда оч юрар эди. Чошгоҳгача дарахт тагига чўзилар, сўнгра масжиднинг соясига ўтар эди.   

Бўйи баланд бўлса-да, шу қадар озғин эдики, қаттиқроқ шамол эсса, оёқларини ердан узадигандек эди.

Аммо буни қарангки, ўша кеча Аллоҳ таоло жами саҳобаларга шундай уйқу бердики, улар тарракдек қотиб ухлаб қолдилар. Ҳифа хотуннинг толиблари кўзларига инган уйқудан кўз оча олмадилар.

Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам ҳар вақтдагидек, тонг ёришмасдан масжидга келиб катта қизиқиш билан толеи баланд умматини кута бошладилар.

Дафъатан масжиднинг эшигида бировнинг қораси кўринади ва бир лаҳза ўтар-ўтмас Суҳайб розияллоҳу анҳу ичкарига кириб келди. 

Пайғамбар алайҳиссалом намоздан сўнг Ҳифа хотунни чақириб унга натижани маълум қилдилар. Ҳифа хотун катта мамнуният ила таклифни қабул қилди.

Жаноби Расулуллоҳ гўзал хутба ўқиб, никоҳ ақидаларини қилдилар. Сўнгра омадли саҳобага юзландилар:

– Эй Суҳайб, аёлингга бир ҳадя совға қил, кейин қўлларидан тутиб уйингга олиб кет, – дедилар.

Суҳайб бу гапларни эшитиб, қўлларини очиб:

Хўп бўлади, аммо менинг на бир дирҳам кумушим ва на борадиган уйим бор, – деди.

Ҳифа хотун эрининг боши эгилишига йўл қўймаслик учун унга ичида ўн минг дирҳам кумуши бор чиройли ҳамён узатди ва: 

– Фалон ердаги ҳовли-жойимни сизга ҳадя қилдим, – деди.

Оламлар сарвари бундан жуда ҳам хурсанд бўлдилар ва уларнинг ҳаққига хайрли дуолар қилдилар.

Суҳайб ўша куни Мадина кўчаларида айланиб юриб кунни кеч қилди ва кеч тушганда янги уйига уялиб, тортиниб кириб келди. Ўзи учун тайёрланган тўкин дастурхондан тортина-тортина битта ёки иккита хурмо олиб оғизга солди. Сўнгра:

– Эй Ҳифа, биламан, сен мен учун қўл етмас бир неъматсан. Мен эса сен учун фақат бир меҳнатман. Мен шукр этувчи, сен сабр этувчи бўлсанг керак. Хўп десанг, шу кечани тоат-ибодат билан ўтказсак. Зеро, Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: “Жаннатда баланд бир бўстон бор, у ерда шукр этганлар ўтиради” дедилар, – дейди ва улар кечани ибодат билан ўтказадилар.

Саждагоҳларини кўз ёшлари ҳўл қилди, қалбларини зикруллоҳ нурга тўлдирди. Жаброил алайҳиссалом бўлган воқеаларни Пайғамбар алайҳиссаломга сўзлаб бердилар ва уларни Аллоҳ таоло Жаннати ва Жамолига етиштиришининг хабарини етказди. Эртаси тонгда, намоздан кейин Пайғамбар алайҳиссалом Суҳайбнинг ёнига ўтирдилар ва унга:

– Эй Суҳайб, кечаги ҳолингни сен гапириб берасанми, мен гапириб берайинми? – дедилар.

Суҳайб кўзлари билан ерга қараб, андеша ичида заиф овозда:

– Аллоҳ ва Унинг Расули билгувчидир, – деди.

Пайғамбаримиз унга:

– Нақадар бахтлисизки, иккингиз ҳам жаннати бўлдингиз ва Аллоҳ таолонинг жамолини кўражаксиз! – дедилар.

Суҳайб дарҳол бошини саждага қўйди ва:

– Ё Раббим! Мени мағфират этдинг, энди гуноҳ ишлар қилиб қўймасимдан жонимни ол! – дея ниёзда бўлди.

Аллоҳ таоло бу оташин дуони қабул этди, Суҳайб саждада турган ҳолида жон берди. Масжидда ўтирганлар йиғламоқни бошладилар. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам:

– Сизга янада ҳайратланарли хабарни айтайми? Шу онда Ҳифа хотун ҳам руҳини Ҳаққа топширди, – дедилар.

Намозлари, юзиларини ювган кўзёшларининг ҳурматидан уларнинг мақоми баланд бўлди. Иккисини ёнма-ён дафн қилдилар. Бош тарафига бир кичик тахта қўйиб, тахтачанинг бир тарафига “Шукр қилувчи Суҳайб”, иккинчи тарафига “Сабр қилувчи Ҳифа” деб ёзиб қўйдилар.

Розияллоҳу анҳума (Аллоҳ таоло ҳар иккисидан рози бўлсин).

 

Дамин ЖУМАҚУЛ тайёрлади.

Сегодня мы сталкиваемся с понятиями сглаза и порчи практически с самого детства через телепередачи, объявления и уличную рекламу. Количество шарлатанов спекулирующих на этой теме развелось катастрофически много, отмечает общероссийская духовно-просветительская газета «Ас-салам».

При этом у населения, в основной своей массе, наблюдается невежество в этих вопросах. Предлагаем вниманию читателей материал, в котором разъясняется основные моменты в исцелении от порчи, сглаза и колдовства.

 

Что должны знать проводящий лечение Кораном и тот, кого исцеляют

  1. У обоих должно быть чистое намерение и убеждённость в том, что лечение чтением Корана(рукия) через конкретного человекапроисходит только по воле Всемогущего Творца.
  2. Мусульманинунельзя (запрещается) ходить к колдунам, магам и людям, о которых говорят, что они предсказывают судьбу, спрашивать у них методы и способы лечения (решения проблем), верить тому, что они говорят. Потому что Пророк Мухаммад ﷺ запретил ходить к предсказателям и верить им. Он сказал: «В течение сорока дней Всевышним не будут приняты молитвы того, кто пойдёт к предсказателю, спросит его о чём-либо и поверит в то, что он говорит» («Муслим», № 2230).
  3. Мусульманинунельзя снимать порчу, сглаз, чары методом колдовства, то есть подобным способом.
  4. Мусульманинунельзя снимать порчу, сглаз, чары с помощью джиннов; верить тому, что они говорят (внушают).
  5. Мусульманинунельзя читать книги, искать информацию, смотреть видео (через Интернет, телевизор или другие средства), где говорится о колдунах, магах, предсказателях, а также об их деятельности.
  6. Мусульманинунельзя ходить к предсказателям с кусочками материалов или с фотографиями.
  7. Мусульманинунельзя ходить для снятия сглаза, порчи и др. к людям другой веры.
  8. Мусульманинуможно провести лечение (чтением Корана) людям другой веры, кроме харбии (человек, находящийся в куфре и воинственно настроенный против мусульман).
  9. Во время лечения (чтения Корана) мусульманинунельзя дотрагиваться (голыми руками) до чужих женщин, кроме махрама (дозволенные Шариатомженщины).
  10. Мусульманинунельзя заниматься лечением больной женщины без её махрама (муж, брат, сын, отец) за закрытыми дверями  (наедине). Но если с женщиной имеется её махрам или женщин много – можно, ибо это не является халватом (уединением).
  11. Женщины, находящиеся в хайизе-нифасе (когда, по Шариату, нельзя совершать намаз), и человек, на котором долг полного ритуального омовения(джунуб), могут прочитать любую другую молитву, кроме чтения Корана.
  12. Но такие люди (женщиныв хайизе, нифасе и джунубы) могут пользоваться водой (и другими средствами для лечения), на которую был прочитан Корани другие молитвы.
  13. Человеку, который занимается лечением, желательно читать Корани другие молитвы так, чтобы слушающие его люди слышали то, что он читает.
  14. Мусульманинупозволено носить с собой или вешать в машине, класть в люльку, держать дома талисманы, где написаны суры или аяты Корана, хадисы или другие  молитвы-дуа , но при этом следует знать, что вся помощь и исцеление, защита от бед и несчастий идёт только от Господа ﷻ, только Всевышний Аллах всесилен защитить нас от всего плохого.
  15. Мусульманинуможно писать на бумаге аяты Корана, хадисы или другие молитвы-дуа, бросать их в воду, пользоваться такой водой и пить воду, на которую читали Коран.
  16. Что касается использования свинца (для снятия сглаза) – нет запрета в этом, если для этого читают суры Корана.
  17. Мусульманинунельзя ходить за лечением к гипнотизёрам.
  18. Для написания сур или аятов Корана, хадисов, дуа-молитв нельзя пользоваться запрещёнными скверными средствами.
  19. Мусульманинуможно использовать одежду благочестивых праведников (пророков, авлия, шейхов, алимов и др.) или воду, которой они совершали омовение, для получения благодати и исцеления (лечения).
  20. Можно также использовать для леченияводу, которой мыли Каабу.
  21. Мусульманинуможно читать Коран, хадисы, молитвы-дуа на воду, мёд, молоко, оливковое масло, на всё дозволенное и использовать это (пить или обмазывать) для лечения (исцеления).
  22. Если станет известно, что сглазили какого-то человека, животное, машину, дом (что бы ни было), и известно, кто сглазил, надо попросить того человекаискупаться или же совершить омовение. И этой водойнадо искупаться (облиться сверху вниз) тому, кого сглазили, а также облить или брызнуть на то (животное или вещи), что сглазили. Посланник Божий ﷺ сказал: «Если кого-либо из вас попросят совершить полное омовение, то совершите его» (Муслим, № 2188).
  23. Мусульманинунельзя для лечения (исцеления) использовать чёрную курицу, петуха или же овцу, резать и хоронить их в земле, якобы для лечения, мазаться их кровью.

Из книги «Сады здоровья» Мухаммадхабиба Будунова

Перевод Халимат Магомедовой

 

Пресс-служба Управления мусульман Узбекистана

 

Середа, 21 март 2018 00:00

Исломда йўқ...

1. Кимки охират ишини рўкач этиб, бойлик орттиришга интилса, ундай бандага охиратда насиба йўқ.

 

2. Жаҳолатдан кўра ёмонроқ фақирлик йўқ.

 

3. Ақлдан кўра фойдалироқ мол йўқ.

 

4. Ўзига бино қўйишдан кўра ёмонроқ ёлғизлик йўқ.

 

5. Маслаҳатдан кўра ишончлироқ бир-бирини қўллаш йўқ.

 

6. Тадбир қила билишдек ақл йўқ.

 

7. Гўзал хулқдек насл-насаб йўқ.

 

8. Ўзини тия билишдек тақво йўқ.

 

9. Тафаккурдек ибодат йўқ.

 

10. Ҳаё ва сабр қилишдек имон йўқ.

 

11. Балоғатга етгандан сўнг етимлик йўқ.

 

12. Исломда тоқ ўтишга ўрин йўқ.

 

13. Фатҳдан сўнг ҳижрат йўқ.

 

14. Исломда чигаллик йўқ.

 

15. Омонатга хиёнат қилувчида имон йўқ.

 

16. Ваъдасига вафо қилмайдиган одамда дин йўқ.

 

17. Уч кундан ортиқ аразлашиб юриш йўқ.

 

18. Истиғфор билан гуноҳи кабира йўқ.

 

19. Қуръон ўқиб юрган банда учун муҳтожлик йўқ ва у учун Қуръондан ортиқроқ бойлик йўқ.

 

20. Аллоҳ учун дуодан ўзга ёқимлироқ нарса йўқ.

 

21. Зулмдан ҳам кўра жазоси тезроқ келадиган нарса йўқ.

 

22. Ўзгаларнинг оч қорнини тўйдиришдан кўра афзалроқ амал йўқ.

 

 

Даврон НУРМУҲАММАД

тўплади

ЎМИ Матбуот хизмати

Мақолалар

Top