Инсонга берилган энг бебаҳо неъматлардан бири – ўз Ватанида яшашдир. Чунки Ватан унинг киндик қони тўкилган, гўдаклик чоғи ўтган, илк қадамларини қўйган, ёшлик, кексалик даврларини сурадиган, хотиралари муҳрланган, ота-боболарининг юрти, фарзанду набиралари улғайган заминдир! Аллоҳ таоло ҳар бир инсонга ватанни севиш ва унга муҳаббат қўйиш табиатини ато этган.
Исломда ватанга муҳаббат бу – туғилиб ўсган юртига нисбатан эъзоздан иборатдир! Демак, мусулмон киши ватанини севади! Унинг иқболи учун ҳаракат қилади, уни ҳимоя қилади, хурсанд бўлса – хурсанд, хафалик етса – қайғуради. Инсон “Ватан менга нима берди?” деб эмас, балки “мен Ватанимга нима қилдим?” деган туйғу билан яшамоғи лозим.
Тошкент шаҳридаги “Убай ибн Каъб” масжиди имом-хатиби, устоз Абдулҳаким домла Матқулов “Сарой” жоме масжидига ташрифи чоғида айни шу мавзуда гўзал маъруза қилиб бердилдар. Суҳбат якунида юртимиз тинчлиги, инсоният бошига тушиб балонинг тезда кўтарилишини сўраб дуои хайрлар қилдилар.
Ўзбекистон мусулмонлари идораси матбуот хизмати
